Μικρή πραγματεία περί έρωτα

Η αφορμή για την ανάλυση αυτή είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι ενώ νοιάζονται για τον έρωτα στην ουσία έχουν κατακρεουργήσει την έννοια σε μη πραγματιστικό επίπεδο πλέον. Ορίζουν ως αγάπη αυτό που ακολουθεί τον γάμο ή το πρώτο στάδιο κορύφωσης του φαινομένου αν και ουσιαστικά πρόκειται για μία κατάσταση που ωριμάζει όπως ένα φρούτο. Τα σύγχρονα σοφιστάκια ανάμεσά τους και ο γνωστός συγγραφέας Νίκος Δήμου θεωρούν ως έρωτα τον πόθο που ορίζεται από την αρχική έλξη και χάνουν την ουσία που είναι το όλον φαινόμενο που ονομάζεται έρωτας.

Ο κόσμος λέει την γνωστή παροιμία:

«Από τα μάτια πιάνεται στα χείλη κατεβαίνει κι από τα χείλη στην καρδιά ριζώνει και βαθαίνει».

Εδώ ρωτώ εγώ λοιπόν, μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την ΣΟΦΙΑ ΛΑΟΥ;;;;

Η καρδιά ορίζεται ως το κέντρο εκείνο στο οποίο αποδίδεται η αγάπη. Ο έρωτας και αυτός έχει τόσο άμεση σχέση με την καρδιά όσο και η αγάπη.

Γιατί λοιπόν αγνοούν τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΡΙΣΜΟ του έρωτα κατά τον Σωκράτη και όπως αναφέρεται στους διαλόγους του Πλάτωνα;;;

Γιατί δεν ορίζουν τον έρωτα ως την υπέρτατη μορφή αγάπης που είναι;;;;

Η απάντηση είναι απλή: Πρωταρχικός στόχος τους είναι η ηδονιστική πλευρά του έρωτα γιατί απλά θέλουν να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους ορέξεις. ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ για την ουσία του φαινομένου που λέγεται έρωτας γιατί απλά θέλουν με λάγνο και κάλπικο τρόπο να έλκουν τα αδύνατα θύματά τους στις σεξουαλικές τους ορέξεις και μετά να εγκαταλείπουν τα θύματά τους πληγωμένα στα οποία μένει ζωγραφισμένη η απορία γιατί να αφήνει τόσο πόνο ο έρωτας αν και ουσιαστικά ο χωρισμός και η κάλπικη προσέγγιση της αγάπης ορίζουν τελικά την απάτη στην οποία υπέπεσαν θύματα των ορέξεων των καπήλων της έννοιας έρωτας.

Μετά τα εισαγωγικά αυτά Λακωνικά θα παρουσιάσω το σύνολο της έννοιας με τρόπο που δεν έχω δει να αναπτύσσεται μέχρι σήμερα.

Έχω δει εξέχουσες αναλύσεις οι οποίες όμως διακατέχονταν από ένα είδος φλυαρίας. Ο έρωτας κάποιες φορές αρχίζει από την πρώτη ματιά. Δύο άνθρωποι του αντιθέτου φύλου κοιτάζονται στα μάτια και αφήνονται στην έλξη με αποτέλεσμα να φιληθούν χωρίς να γνωρίζει κανείς από τους δυο το όνομα του άλλου. Η περίπτωση αυτή είναι η γνωστή ως κεραυνοβόλος έρωτας. Άλλες φορές η έλξη αναπτύσσεται αργά καθώς γνωρίζονται δυο άνθρωποι. Τόσο στην περίπτωση του κεραυνοβόλου έρωτα όσο και στην δεύτερη αυτή περίπτωση με το φιλί κορυφώνονται μεγάλο μέρος των συναισθημάτων που ορίζουν τον έρωτα. Στο σημείο αυτό ακολουθεί ο πόθος για σεξουαλική συνεύρεση. Η κορύφωση του έρωτα όμως δεν ορίζεται ούτε τότε. Αν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες τότε η σωματική σύζευξη έχει ορίσει μία κατάσταση σύνδεσης κατά την οποία ο έρωτας έχει αποφέρει καρπούς.

Έχουν αναπτυχθεί εκείνα τα συναισθήματα που ορίζουν στιγμές ευτυχίας αλλά και πάλι υπάρχει ένα κενό που πρέπει να καλυφθεί. Αυτό το κενό ορίζεται από τις διαφωνίες και τις ατέλειες των δύο συντρόφων και όταν πρέπει απλά να συμβιβαστούν ο ένας με τον άλλο. Σε αυτήν την περίπτωση η κορύφωση του έρωτα θα έρθει όταν φροντίσουν οι δύο σύντροφοι να προσεγγίζουν τα θέλω τους με τρόπο που δεν θα διαφωνούν. Η ταπείνωση τους ενός στα θέλω του άλλου θα ορίσει κάποια στιγμή και θα συνεννοούνται με τα μάτια και με ένα κοίταγμα μόνο. Τότε έχει ολοκληρωθεί πλήρως ο έρωτας και οι δύο σύντροφοι ζουν τον έρωτα τους, φαινόμενο το οποίο ορισμένοι ονομάζουν αληθινή αγάπη. Ο έρωτας έτσι κι αλλιώς είναι η ΤΕΛΕΙΑ και ΑΛΗΘΙΝΗ αγάπη. Είναι το σύνολο των ενεργειών που ορίζουν μία σχέση η οποία θα γίνει αδιάσπαστη και οι όρκοι θα λάβουν χώρα και οστά. Αναφέρομαι στο: «μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος» ή σε αυτό που κάποιοι ονομάζουν αιώνια αγάπη. Ζευγάρια αυτής της μορφής ΔΕΝ ΧΩΡΙΖΟΥΝ στην αιώνιο ζωή όπως και άλλα βέβαια που έχουν ζήσει με περισσότερες ατέλειες της σύζευξή τους με γάμο ή και όχι… αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθώ εδώ σε θέματα Θεοσοφίας.

Μορφές αγάπης και η διαφορά τους από τον έρωτα

Πριν προχωρήσω βαθύτερα στην ανάλυση του θέματος θέλω να διαχωρίσουμε τον έρωτα από τις άλλες μορφές αγάπης. Όταν μιλάμε λοιπόν για έρωτα πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι η υπέρτατη μορφή αγάπης. Βεβαίως υπάρχουν μεγάλες μορφές αγάπης όπως είναι η μητρική αγάπη αλλά καμιά μορφή αγάπης δεν μπορεί να συγκριθεί με τον έρωτα. Αυτό πολύ απλά γιατί όταν ο έρωτας ολοκληρωθεί σωστά τότε ΜΟΝΟ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ μπορεί να χωρίσει τους δύο συντρόφους ενώ η μητέρα συνετά γνωρίζει ότι πρέπει να εγκαταλείψει συνειδητά το παιδί της για να επιβιώσει σε μια κοινωνία καρχαριών αφού δεν θα ζήσει αιώνια για να το προστατεύει. Επίσης τα παιδιά γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή πρέπει να εγκαταλείψουν την πατρική τους οικογένεια για να δημιουργήσουν την δική τους. Οι μορφές αγάπης αυτές και πάλι είναι ισχυρές και βεβαίως είναι ανώτερες αγάπες από την φιλική αγάπη αλλά ο έρωτας είναι η υπέρτατη μορφή αγάπης. Βεβαιότατα υπάρχουν αρρωστημένες μορφές αγάπης οι οποίες συναντούνται συχνά και αφορούν τις μητέρες και τα τέκνα που δεν μπορούν να αποσκιρτηθούν από μία αγάπη που έτσι κι αλλιώς δεν σβήνει αλλά πρέπει να περάσει σε δεύτερη μοίρα. Έτσι λοιπόν προκύπτουν οι κακές πεθερές ή άτομα μητρομανείς που δεν μπορούν να ολοκληρώσουν σωστά τον έρωτά τους για την σύντροφο έτσι ώστε ΜΟΝΟ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ να μπορεί να τους χωρίσει.

Αρρωστημένη λοιπόν είναι και εκείνη η μορφή έρωτα με πολλούς συντρόφους. Ο άνθρωπος που ερωτεύεται αληθινά ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΖΕΙ τον έρωτά του αυτόν σε πολλούς συντρόφους και ούτε μοιράζεται επίσης τον ή την σύντροφό του. Έτσι η απιστία σε ένα τέτοιο έρωτα μόνο χωρισμό μπορεί να ορίσει. Ακόμη και αν υπάρξει συγχώρεση μετά την απιστία δεν γίνεται ο έρωτας να ανέλθει τόσο ψηλά ώστε να είναι ικανός μόνο ο θάνατος να ορίσει τον χωρισμό. Ακόμη και αν δεν επέλθει ποτέ χωρισμός οι καρδιές των συντρόφων που έστω ο ένας έχει απιστήσει δεν γίνεται να ενωθούν σε απόλυτο βαθμό.

Σε απόλυτο βαθμό ορίζεται η ένωση και ο έρωτας δύο συντρόφων που έχουν ορίσει την αποκλειστικότητα του συντρόφου τους, δηλαδή έχουν ενωθεί για πρώτη φορά σαρκικά μεταξύ τους και ΠΟΤΕ δεν έχουν ενωθεί σαρκικά με άλλο σύντροφο. Δηλαδή ο απόλυτος έρωτας ορίζεται τότε και μόνο τότε όταν έχουν διατηρήσει και οι δύο σύντροφοι την αγνότητα (παρθενία) προ του γάμου και φυσικά γάμος ορίζεται η πρώτη σύζευξη και όχι ο χρόνος κατά τον οποίο ορίστηκε η τελετή του γάμου. Φυσικά για την Ορθόδοξη εκκλησία ορθός είναι ο δρόμος της σαρκικής επαφής μετά τις ευχές του Μυστηρίου που έχει οριστεί από τον Κύριο. Ο τέλειος έρωτας όμως δεν επέρχεται μόνο με τον τρόπο αυτό αλλά με την αποκλειστικότητα σύζευξης των δύο συντρόφων ανεξάρτητα από τον χρόνο τέλεσης του μυστηρίου.

Ο ρόλος των καυγάδων στον έρωτα

Ένα φαινόμενο ακόμη που προβληματίζει πολλούς και πολλοί ακόμη και ψυχολόγοι ερμηνεύουν λάθος είναι το φαινόμενο των ερωτικών καυγάδων. Τα μαλώματα είναι υποταγή στο μίσος και δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με την αγάπη, πόσο περισσότερο δε με τον έρωτα. Απλά κάποιες στιγμές δημιουργούν συνθήκες αύξησης του έρωτα και αυτές είναι που μπερδεύουν όσους αναλύουν τα σχετικά.

Αρχίζοντας λοιπόν να αναλύω το φαινόμενο θα ξεκινήσω από τους αρχικούς καυγάδες που εμφανίζονται πριν την ολοκλήρωση μιας σχέσης. Σε αυτό το στάδιο η επερχόμενη σύζευξη ορίζει απώλεια ελευθεριών που πρότερα υπήρχαν. Ξαφνικά το άτομο θα αρχίσει να νοιάζεται για δύο και όχι μόνο για το άτομό του και οι ευθύνες αυτές είναι που ξενίζουν τα εσώτερα της ψυχής που ονόμασαν με ΑΝΟΗΤΟ τρόπο οι ψυχολόγοι υποσυνείδητο. Στην πραγματικότητα πρόκειται απλά για προδιαθέσεις. Η δέσμια κατάσταση μιας σχέσης (δεν είναι τυχαίο που αρχικά ονομάζεται δεσμός) εκνευρίζει το άτομο και δημιουργεί μία προδιάθεση για καυγάδες. Η αρχική απόρριψη του επερχόμενου δεσμού ορίζει τελικά την ενδυνάμωση αυτού που δεν αναπτύχθηκε κεραυνοβόλα και έτσι οι αρχικοί καυγάδες εξελίσσονται σε μεγάλο έρωτα ορισμένες φορές.

Οι υπόλοιποι ερωτικοί καυγάδες ορισμένες φορές ορίζουν συνθήκες έντονων συναισθημάτων γιατί απλά κατά τα μαλώματα πληγώνουν οι δύο σύντροφοι ο ένας τον άλλο και με την συγχώρεση αναγκάζονται και αυξάνουν την αγάπη τους δηλαδή τον έρωτά τους τον οποίο αρχικά ξέχασαν. Όταν έχει ωριμάσει αυτό που ονομάζεται αληθινή αγάπη τότε η συγχώρεση δίνεται με τον εντοπισμό του σφάλματος και δεν χρειάζεται να προηγηθεί καυγάς. Επίσης η μη θέληση αντιστροφής μιας κατάστασης κατά την οποία πληγώθηκε ο ένας ορίζει απουσία μίσους. Στην περίπτωση που κυριαρχήσει ο θυμός τότε ο καυγάς έρχεται ακολούθως και πληγώνουν ο ένας τον άλλο. Αν υπάρχει αληθινή αγάπη η συγχώρεση ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ να προχωρήσει το μίσος το οποίο πνίγεται στα τρίσβαθα της καρδιάς από την οποία πηγάζει και αυτό. Μετά από όλα αυτά κατανοεί κανείς ότι οι καυγάδες είναι υποταγή στο μίσος και απώλεια αγάπης και δεν εντείνουν επουδενί τον έρωτα. Αντιθέτως μειώνουν την αγάπη γιατί πληγώνονται και οι δύο σύντροφοι αρχικά και μέχρι να εμφανιστούν οι καρποί της συγνώμης και της συγχώρεσης οι οποίοι θα εντείνουν εκ νέου τον έρωτα.

Η σαρκική επαφή και η σημασία της στο όλο φαινόμενο του έρωτα

Εδώ θέλω να τονίσω την διαφορετικότητα της σαρκικής επαφής από τον έρωτα αν επιλεχθεί ο ηδονιστικός τρόπος προσέγγισης αυτού και η γιγάντωση των ηδονών σε μία κατάσταση που θα δημιουργηθεί με την ωρίμανση του έρωτα.

Αν κάποιος επιλέξει την σαρκική επαφή δίχως αγάπη ή αν θέλετε έρωτα ή αν θέλετε με την ταυτοποίηση της σαρκικής επαφής με τον έρωτα (ψευδέρωτας) τότε νιώθει μία σωματική ηδονή μικρής έντασης. Κάποιες φορές η ηδονή αυτή φτάνει σε σημεία έκστασης ειδικά για τις γυναίκες ενώ ο άντρας δεν είναι σε θέση να νιώσει μεγάλες ηδονές αν δεν επιλέξει να αγαπήσει δυνατά την σύντροφό του. Οι γυναίκες επειδή έχουν ευαισθησία ψυχής μπορούν να αγαπούν εφήμερα και να νιώθουν κάτι το οποίο ελέγχουν στην συνέχεια. Αυτές οι γυναίκες συχνά φτάνουν στην έξαψη αλλά ο απόλυτος έρωτας ορίζει ηδονές μεγάλης έκστασης. Αυτή η έκσταση δεν είναι μόνιμη με αποτέλεσμα μερικές φορές οι γυναίκες να νομίζουν ότι ο έρωτάς τους έχει αρχίζει να σβήνει. Στην πραγματικότητα όμως εφήμερα προβλήματα και μικροί καυγάδες έχουν μειώσει τον έρωτα με αποτέλεσμα αυτή η  στιγμιαία συχνά μείωση του έρωτα να ορίζει απώλεια ηδονών. Αν όμως ο έρωτας έχει ωριμάσει πλήρως τότε συχνά η σαρκική επαφή αυτών των συντρόφων φτάνει σε σημεία έκστασης σχεδόν σε κάθε σύζευξη για την γυναίκα ενώ για τον άντρα η έκσταση ορίζεται από άλλους παράγοντες. Μικρές χρονικές περίοδοι απουσίας σαρκικής επαφής εντείνουν τον πόθο και αυξάνεται και πάλι η ηδονή για τον άντρα. Αυτό συμβαίνει συχνά όταν για λόγους υγείας η γυναίκα πρέπει να μην φτάσει σε σαρκική επαφή και φυσικά ο άντρας δεν πρέπει να απιστήσει ποτέ. Αν έχει απιστήσει τότε χάνεται μεγάλο μέρος της μαγείας του έρωτα για αυτόν και κάποιες γυναίκες συχνά καταλαβαίνουν την απιστία ακριβώς από την μικρή εκστατικότητα του άντρα στην σαρκική τους επαφή η οποία έχει αντίκρισμα και στην ίδια αφού και αυτή δεν θα νιώσει μεγάλο μέρος των ηδονών που απολαμβάνονται σε ένα ζευγάρι το οποίο βιώνει τον τέλειο έρωτα.

Ο έρωτας λοιπόν αποφέρει ηδονές και στους δύο και οι μεγαλύτερες ηδονές απολαμβάνονται από τους συντρόφους όταν νιώθουν εκστατικά και οι δύο και αυτό συμβαίνει σε μόνιμη βάση μόνο για τα τέλεια ζευγάρια τα οποία δεν έχουν απιστήσει ποτέ. Ιδανικό θα είναι αυτά τα ζευγάρια να έχουν κάνει έρωτα την πρώτη τους φορά μεταξύ τους και να έχουν φροντίσει η πίστη τους να γίνει αιώνια. Η προγαμιαία απουσία σαρκικής επαφής που ζητείται από τους Ιερείς απλά αυξάνει την έκσταση της πρώτης φοράς αφού θα είναι μεγάλος ο πόθος τους για σαρκική συνεύρεση. Αν δεν τηρηθεί η εντολή του Ιερέα δεν έχει χαθεί σχεδόν τίποτα αρκεί να υπάρχει η συντροφική πίστη στην πορεία και όπως έχει αναλυθεί σε άλλες πραγματείες.

Η σημασία των παραφύση ηδονών και ο ρόλος τους στον έρωτα

Οι ηδονές αυτές αποτελούν μία παρεξηγημένη κατηγορία ηδονών αφού ενοχοποιούνται ή αθωώνονται κατά περίσταση από πολλούς που θέλουν να πείσουν για το ορθό ή για το μη ορθό της επιλογής αυτής. Σε καμιά περίπτωση λοιπόν δεν είναι αθώες καταστάσεις αυτές που προκύπτουν από τις παρά φύση ηδονές αλλά και είναι τραγικό να ορίζονται ως κατακριτέες σε βαθμό που να λασπώνουν τα άτομα που τις έχουν επιλέξει για μια ζωή.

Αν λοιπόν κάποιος επιλέξει να σταματήσει τις ηδονές παρά φύση τότε η επερχόμενη φυσιολογική ζωή είναι που πρέπει να μετράει και όχι να τον βαραίνει μία ρετσινιά για όλη του την ζωή. Για το άτομο που θα επιλέξει να μετανοήσει και να Εξομολογηθεί ο Θεός με τις ευχές που έχει ορίσει φροντίζει για την ανακούφιση των ψυχών αυτών. Αν το περιβάλλον τους δεν συγχωρέσει και δεν ξεχάσει τον πρότερο αμαρτωλό βίο τότε το άτομο βιώνει καταστάσεις ντροπής που δεν του αξίζουν γιατί απλά δεν το έχουν αγκαλιάσει ως άσωτο υιό και όπως δέχεται ο Κύριος κάθε μετανοούσα ψυχή.

Τραγικό παράδειγμα του φαινομένου αποτελεί η μη αποδοχή ατόμων που ήταν επιλογείς παρά φύση στην Ιεροσύνη. Βέβαια υπάρχουν Γέροντες που αγνοούν τις εντολές ανωτέρων τους Ιερέων γιατί ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ότι στην Ιεροσύνη ο Θεός δέχεται ΠΑΝΤΕΣ τους επιθυμούντες και φροντίζει για την μετάνοιά τους αν δεν έχει ανέλθει στον βαθμό που το απαιτεί ο Κύριος και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ κριτής μας. Έχουν παρατηρηθεί περιπτώσεις αυτοκτονίας Ιερέων γιατί μαθεύτηκε ο πρότερος αμαρτωλός βίος τους αν και είχαν ήδη Μετανοήσει και αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο ανώτερος κλήρος δεν δέχεται αυτήν την κατηγορία συνανθρώπων μας στην Ιεροσύνη. Επίσης μερικοί δεν θέλουν να λερώνεται το όνομα της εκκλησίας και είναι θεμιτό να το επιθυμούν αυτό.

Τι θα έπρεπε να γίνεται λοιπόν;;

Απλά ο Γέροντας να προσεύχεται με δάκρυα ψυχής στον Κύριο για να μάθει αν πρέπει να χειροτονήσει Ιερέα ένα άτομο που έχει επιλέξει ομοφυλοφιλικές και μάλιστα ειδικά για το άτομο που του το ζητάει. Τότε ο Κύριος θα επέμβει και θα τον Φωτίσει αναλόγως αν πρέπει ή όχι να τελεστεί η χειροτονία. Αυτός λοιπόν είναι ο μόνος ορθός δρόμος για να μην φανεί επαρμένος ο γέροντας που θα αγνοήσει κάποια πιθανή απόφαση ανωτέρων του ή ακόμη και τις Ιεράς Συνόδου. Τέτοιες αποφάσεις ΜΟΝΟ Ο ΚΥΡΙΟΣ μπορεί να τις αναιρέσει και τότε μόνο δεν μπορεί να κατηγορηθεί κανείς. Θυμίζω πάντως ότι ο Απόστολος Φίλιππος χειροτόνησε τον ευνούχο ο οποίος φυσικά είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά αρχικά και αργότερα  αποδέχθηκε την κατάστασή του και μαζί του όρισε την Χριστιανική εκκλησία της Αιθιοπίας η οποία χώρα και παραμένει Ορθόδοξη όπως ορίστηκε εξαρχής.

Τα άτομα λοιπόν που είναι παρά φύση επιλογείς όταν επιλέξουν τον ορθό δρόμο είναι δυνατό να αγαπήσουν με τέλειο τρόπο και μάλιστα ορισμένες φορές η ευαισθησία ψυχής τους ορίζει και νιώθουν τέλεια την ηδονή ενός άντρα αν πρόκειται για την κατηγορία  αυτή των ατόμων.

Η αγάπη και η σχέση της με την ευαισθησία ψυχής

Οι γυναίκες λοιπόν έχουν λάβει ένα Θείο Δώρο το οποίο είναι η ευαισθησία ψυχής. Αυτό το δώρο πρέπει όμως να το εκμεταλλευτούν σωστά γιατί αν ορίσουν σκληροκαρδία στην ψυχή τους τότε κάποιες φορές ο Κύριος είναι περισσότερο αυστηρός μαζί τους κατά την Κρίση Του. Αυτό γιατί η ευαίσθητη καρδιά είναι μία καρδιά όπως αυτή του μικρού παιδιού και όλοι γνωρίζουν ότι πρέπει να κρατήσουν την καρδιά τους αγνή και καθαρή όπως ενός μικρού παιδιού.

Η καθαρότητα ή αν θέλετε αγνότητα της καρδιάς λοιπόν ορίζεται από την επιλογή υποταγής στο μίσος ή όχι. Η σκληροκαρδία είναι αποτέλεσμα υποταγής στο μίσος ενώ η ευαισθησία ψυχής (καρδιάς) είναι αποτέλεσμα υποταγής στην αγάπη.

Οι αρχαίοι λοιπόν δίδαξαν μία αγάπη απίστευτα δυνατή η οποία ορίζεται από δυνατή καρδιά με μικρές ευαισθησίες. Μία τέτοια καρδιά είναι μία ολοκληρωμένη καρδιά και αυτή δεν υποτάσσεται αβούλως στο μίσος. Μία ευαίσθητη καρδιά πληγώνεται εύκολα και εύκολα μπορεί να επιτρέψει την επιλογή της εκδίκησης και άρα να υποταχθεί στο μίσος. Συχνά λοιπόν οι σύντροφοι ανταποδίδουν με το ίδιο νόμισμα λάθη των συντρόφων τους εκδικούμενοι αν και θα έπρεπε να συγχωρούν για να απολαμβάνουν τους καρπούς της συγνώμης και της συγχώρεσης. Μόνο η απιστία ακόμη και αν συγχωρεθεί δεν μπορεί να ορίσει εκ νέου καταστάσεις τέλειου έρωτα γιατί απλά το ραγισμένο γυαλί δύσκολα ξανακολλάει. Μπορεί να μείνει για πάντα ραγισμένο χωρίς να σπάσει, αλλά ποτέ δεν θα είναι αλώβητο όπως στην αρχική του μορφή.

Ο Θεός πάραυτα μετά την Εξομολόγηση ορίζει κάποιες ευχές οι οποίες μπορούν να ορίσουν την απιστία ως μη γενόμενη σε βαθμό που να μην επηρεάζει την τέλεια ένωση αυτών των συντρόφων. Αυτές  οι ευχές δίνονται από τον ίδιο τον Κύριο αν και μόνο αν ο μοιχός σύντροφος έχει μετανοήσει και ο αθώος σύντροφος έχει συγχωρέσει ΠΛΗΡΩΣ ανεξάρτητα αν πρόκειται για άντρα η γυναίκα που έχει απιστήσει. Όταν λοιπόν συμβούν η μετάνοια και η συγχώρεση σε τέλειο βαθμό τότε μπορεί η διάσπαση ενός τέλειου ζευγαριού εξαιτίας της απιστίας να μην έχει επιπτώσεις στον έρωτα αυτών των συντρόφων.

Άλλη περίπτωση ευχών που σβήνουν κάθε εμπόδιο τέλειας ένωσης είναι η περίπτωση που η γυναίκα έχει βιαστεί από τον άντρα της. Η μετάνοια και η συγχώρεση και πάλι ορίζουν δυνατές ευχές του Κυρίου που ξεπερνούν σε δύναμη την ευχή του Ιερέα και το ζευγάρι μπορεί να ενωθεί και πάλι τέλεια παρά το έγκλημα που έχει τελεστεί. Οι ευχές του κυρίου σε τέτοια ζευγάρια δίνονται ακόμη και αν δεν υπάρχει Εξομολόγηση αρκεί βέβαια η μετάνοια του εγκληματία και η συγχώρεση του θύματος να έχουν ανέλθει σε υπέρτατο βαθμό. Φυσικά ομοίως συμβαίνει και σε αλλόθρησκους καθώς η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ και είναι γνωστό ότι ο Θεός δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε άσπρους μαύρους κόκκινους ή κίτρινους αλλά ούτε σε Χριστιανούς και αλλόθρησκους καθώς είναι ΠΑΝΔΙΚΑΙΟΣ. Ένας Πανδίκαιος Θεός λοιπόν δεν μπορεί να εξαιρεί τα θύματα καθοδηγητών άλλων θρησκειών ή αιρέσεων από τους Χριστιανούς που διαθέτουν την Θεία Μετάληψη και ειδικά τους Ορθοδόξους και έτσι δίνει ευχές ανάλογα με την μετάνοια και την καθαρή καρδιά και όχι συνυπολογίζοντας την πίστη στην οποία έχουν καταλήξει άτομα που χειραγωγήθηκαν από άσχετους Θεολογικά ή από ιδιοτελώς κινούμενους αρχηγούς θρησκειών ή αιρέσεων που ορισμένες φορές ονομάζονται κακώς ιερείς.

Επίλογος

Κλείνω λοιπόν την ανάλυση εδώ γιατί θα μπορούσα να γράφω για ώρες αναλύοντας το εκάστοτε θέμα που παράλληλα θα μπορούσε να αναπτυχθεί με ολοκλήρωση ενός ολόκληρου βιβλίου και όχι απλά μίας πραγματείας. Ελπίζω να βοήθησα έστω και ένα άτομο να κατανοήσει την έννοια του έρωτα σε απόλυτο βαθμό και να μην τον ξεχωρίζει από την αληθινή αγάπη σφάλλοντας. Οι συνθήκες δεσμών του έρωτα έχουν ως έμφυτα τα ένστικτα που δόθηκαν από τον Θεό για ερωτική συνεύρεση καθώς ο άνθρωπος θα έπρεπε να αναπαραχθεί. Αυτή και μόνο η αναφορά ορίζει ως ανόητους όσους θεωρούν μιαρό φαινόμενο την σαρκική ηδονή. Μιαρό είναι το κάθε φαινόμενο παρά φύση ηδονής καθώς και η άνευ μέτρου επιλογή πολλών συντρόφων. Στην περίπτωση των πολλών συντρόφων χάνονται οι συνθήκες εκείνες που θα ορίσουν την μεγάλη αγάπη γιατί το άτομο υποκύπτει στην σαρκική ηδονή αγνοώντας την καρδιά και τα εσώτερα ψυχικά ένστικτα. Μιαρό είναι το φαινόμενο απιστιών και όχι ο ίδιος ο έρωτας ή η σαρκική ηδονή.

Επίσης γίνεται φανερό ότι η αγάπη μπορεί να είναι τέλεια είτε αν έχει τηρηθεί η σαρκική αγνότητα προ του γάμου είτε όχι ΜΟΝΟ με την βοήθεια του Θεού τον οποίο μπορεί να επικαλεστεί ο καθένας που αναζητάει μία τέλεια ένωση. Για τον Θεό ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κάτι που δεν μπορεί να σβήσει από τα πρότερα γενόμενα αν και βέβαια στα μάτια του Θεού η αμαρτία μας παραμένει διαπαντός. Ο Θεός όμως ΜΠΟΡΕΙ και ΞΕΧΝΑΕΙ όταν το θελήσει και φροντίζει να σβήσουν οι μνήμες μας αν πρόκειται για θλίψεις που προκύπτουν από μετάνοια αμαρτωλής κατάστασης ή αν θέλετε για τύψεις όπως τις ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες. Η ανάπαυση της ψυχής ορίζεται ΜΟΝΟ αν η μετάνοια είναι ΥΠΕΡΤΑΤΗ. Διαφορετικά η ανακούφιση είναι μικρότερη και αυτό συμβαίνει με την δύναμη μόνο των ευχών του Ιερέα σε υποκριτές Εξομολογούμενους. Με λίγα  λόγια κάποιος που δεν έχει Εξομολογηθεί αλλά έχει ΥΠΕΡΤΑΤΗ μετάνοια είναι δυνατόν να λάβει την ΔΥΝΑΜΗ της ευχής του Κυρίου που δεν θα λάβει κάποιος Εξομολογούμενος ο οποίος από συνήθεια απλά λέει τα αμαρτήματά του χωρίς να έχει φροντίσει να μετανοήσει στον βαθμό που ζητάει η Αγία τριάδα.

Ο Θεός είναι ΠΑΝΔΙΚΑΙΟΣ και είναι Ο ΜΟΝΟΣ που μπορεί να οδηγήσει δύο ψυχές σε τέλεια ένωση ανεξάρτητα από τον πρότερο βίο τους. Έτσι ο τέλειος έρωτας είναι φανερό ότι ΜΟΝΟ ΚΟΝΤΑ στο ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ μπορεί να υπάρξει τόσο για πιστούς όσο ακόμη και για άθεους οι οποίοι απλά έχουν μετανιώσει για ότι πρότερα αμαρτωλό έπραξαν ανεξάρτητα αν επέλεξαν την επιστροφή τους ως άσωτοι υιοί ή όχι. Ο Κύριος αν έχουν μετανοήσει φροντίζει και οδηγούνται εντός της εκκλησίας ως άσωτοι υιοί, όπου η ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ τους μεταμορφώνει και αγαπούν σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που έχουν επιλέξει οι ίδιοι.