Ο θάνατος σαν φαινόμενο. Πως αντιμετωπίζεται από τον λαό και την Ασκητική φιλοσοφία.

Εισαγωγή στην έννοια του θανάτου

Μελετώντας τις σύγχρονες γραφές και αναφορές στην έννοια του θανάτου δεν έχω παρά να εκφράσω την λύπη μου για την κατάπτωση στην οποία έχει επέλθει η φιλοσοφία των οποίων οι εκπρόσωποι σήμερα παρουσιάζουν γραφές με μία σύγχυση επί της έννοιας του θανάτου, τον οποίο τον αντιμετωπίζουν συχνά ως ένα φαινόμενο το οποίο είναι δυνατόν να υπερνικηθεί δια της απόκτησης της υστεροφημίας। Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν βλέψεις υστεροφημίας αλλά το μόνο που τους φόβιζε ήταν ο χαρακτηρισμός του άνανδρου τον οποίο δεν ήθελαν να τους αποδοθεί για όσο ζούσαν αλλά και μετά το θάνατο βεβαίως και αυτό δεν αφορά της υστεροφημία τους ακριβώς,αφού το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να μην γράφονται και λέγονται αρνητικά για αυτούς και οχι αν θα λάβουν μετά θάνατον τιμές. Απλά λοιπόν ήθελαν την εφήμερη δόξα η οποία μπορούσε να αποκτηθεί με διαρκής αγώνες δια του πολιτικού βίου και ειδικά στην νεότητά τους με την απόκτηση του τίτλου του Ολυμπιονίκη। Η εφήμερη δόξα του ολυμπιονίκη εκείνα τα χρόνια ήταν η υπέρτατη ηδονή για τον πολίτη της χώρας που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα। Αναφέρομαι βέβαια στους απανταχού Ελληνόφωνους οι οποίοι είχαν δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες και αν βέβαια δεν είχαν χαρακτηριστεί βάρβαροι και όπως συνέβη ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΦΟΡΑ με τον Αλέξανδρο τον Μέγα ο οποίος όταν ήταν 15 ετών και πριν αναλάβει την εκπαίδευσή του ο Αριστοτέλης είχε εμφανιστεί «βαρβαρίζων» δηλαδή φωνασκώντας σε ένα φιλοσοφικό συμπόσιο। Τότε έχασε το δικαίωμα συμμετοχής το οποίο απέκτησε μετά από τέσσερα χρόνια και όταν τελικά πέτυχε και νίκησε στο αγώνισμα του Παγκρατίου το οποίο είχε διδαχθεί ΤΕΛΕΙΑ από τα παιδικά του χρόνια।

Η ηδονή αυτή βιώνεται ακόμη και σήμερα από τους αθλητές που νικούν σε τελικούς αγωνισμάτων που αποτελούν μεγάλους τίτλους σε τοπικούς ή διεθνής αγώνες.

Στην αρχαία Ελλάδα από την παιδική ηλικία διδάσκονταν η ανδρεία. Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι δεν είχαν καθόλου υψηλοφροσύνη και έτσι είναι αδιανόητο να σκεφτεί κανείς ότι θα μελετούσαν την αλληγορική έννοια του θανάτου και όπως αντιμετωπίζεται σήμερα η έννοια αυτή. Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες ανέλυαν το φαινόμενο του θανάτου υπό κυριολεκτική οπτική.

Οι αρχαίοι λοιπόν ΗΞΕΡΑΝ για την υπόσχεση Θεού που είναι η αιώνιος ζωή και είχαν αναπτύξει δικές τους θεωρίες περί της ζωής μετά θάνατον και αφού είναι γνωστοί οι διάφοροι μύθοι. Πίστευαν στην «εις Άδου Πολιτεία» και θεωρούσαν πως αυτή ήταν συνέχεια της θνητής και αφού ΓΝΩΡΙΖΑΝ ότι επέστρεψαν πολλοί στην ζωή, για την ακρίβεια γνώριζαν την Αγιότητα πολλών ανθρώπων με κορυφαία αυτήν του Άδωνη τον οποίo διέβαλλε ο εωσφόρος και ο Δίας. Τρεις συνολικά φορές θανατώθηκε ο Άδωνης και τρεις αναστήθηκε από τον Ένα Θεό και αφού είχε ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΔΑΚΡΥΩΝ για προστασία από τον Πατέρα ΠΑΝΤΩΝ. Με την Τέταρτη φορά που θανατώθηκε, την τελευταία από τον Δία, ο Θεός όρισε και έλαβε το υπέρτατο Αξίωμα και αφού ο Άδωνης αρνήθηκε επίμονα να προχωρήσει σε μοιχείες και άλλες κακές ηδονές και όπως είχε διδαχθεί από τον πατέρα του Θεαγένη τον Θηβαίο. Έγινε Άγιος και μετά από αυτό ο Δίας και ο Εωσφόρος έπλασαν διάφορες ιστορίες για να σπιλώσουν την μνήμη του ανθρώπου που διακρίθηκε στις αρετές την εποχή εκείνη.

Το γεγονός της ανάστασης του Άδωνη σοκάρισε πολλούς εκείνη την εποχή και γράφηκαν σωρεία μύθων για το πρόσωπο αυτό που έμελλε να μείνει στην ιστορία με διφορούμενες γραφές οι οποίες αλλού τον παρουσιάζουν ως υπέρμαχο των αρετών και αλλού ως κατάπτυστο, γεγονός το οποίο φυσικά είναι απλά μία μυθολογία και αφού ο Άδωνης είχε μιλήσει με πολλούς από τους ανθρώπους που τον αγάπησαν όντας στην αιώνιο ζωή και αφού επιτράπηκε αυτό από τον Πατέρα Πάντων τον ΕΝΑ και Τριαδικό ΘΕΟ . Υπάρχει μάλιστα μία γραφή που αναφέρει τον Άδωνη να προσκυνά τον Τριαδικό Θεό την οποία πολλοί γνωρίζουν αλλά αμφισβητούν την γνησιότητα της και κατηγορούν τους Χριστιανούς ότι έχουν εφεύρει ιστορίες για να ελκύσουν πιστούς, κάτι που φυσικά είναι ΕΚΤΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ καθώς στην Ορθοδοξία κυριαρχεί ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ η φράση «ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ» η οποία ορίζει την ελευθεροβουλία του ανθρώπου να ακολουθήσει την πίστη του Κυρίου μας του ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ.

Δεν θα ήθελα λοιπόν να επεκταθώ πολύ στις διάφορες θεωρίες που αναπτύσσονται σχετικά με τον θάνατο και αφού η ζωή είναι η ύπαρξη και ο θάνατος η ανυπαρξία. Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι εφόσον επέρχεται η ανυπαρξία δεν έχει νόημα να συζητήσει κανείς για το φαινόμενο και ότι ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει κάποιος αθανασία είναι η υστεροφημία του.

Με δεδομένο όμως την ύπαρξη Θεού η οποία ύπαρξη ΤΕΚΜΗΡΙΩΘΗΚΕ με ποικίλους τρόπους σε άλλη πραγματεία μου, οφείλουμε να επεκτείνουμε την σκέψη μας στην Θεοσοφία η οποία έχει να μας δώσει ποικίλες απαντήσεις σχετικά με τον φαινόμενο του θανάτου και το πώς επέρχεται αυτό. Πριν από αυτή την ανάλυση θα έπρεπε να μιλήσουμε για την απλότητα με την οποία αντιμετωπίζει ο απλός λαός το φαινόμενο του θανάτου.

Θα συνεχίσω λοιπόν στο επόμενο κεφάλαιο με τον τρόπο που θεωρεί ο απλός λαός φιλοσοφώντας την ζωή, την νίκη επί του θανάτου. Είναι μία νίκη την οποία στηρίζουν ΑΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ φιλόσοφοι που είναι ο απλός κοσμάκης ο οποίος δεν θα αναλωθεί σε βαρύγδουπες εκφράσεις και σε ακατανόητο λόγο του τίποτα, αλλά θα αναζητήσει μία ΑΛΗΘΙΝΗ ΝΙΚΗ του θανάτου και όχι την αλληγορική της υστεροφημίας του. Η νίκη αυτή θα είναι η συνέχεια της ζωής και όχι η ανυπαρξία του ανθρώπου που δεν θα απολαμβάνει την υστεροφημίας του.

Πως φιλοσοφεί ο απλός λαός την έννοια του θανάτου.

Μεγαλώνοντας λοιπόν ο καθένας από εμάς ακούει τους περισσότερους μεγαλύτερους και όχι μόνο τους γονείς να λένε για την τεκνοποίηση ότι αποτελεί στοιχείο το οποίο κάποιος αφήνει κάτι πίσω του.

Ενώ λοιπόν οι περισσότεροι φιλόσοφοι, καλλιτέχνες, αθλητές αγωνίζονται για να αφήσουν πίσω τους γραφές ή αποτελέσματα για τα οποία θα μιλούν οι επόμενες γενεές, ο απλός λαός αναζητεί μία ομοιότητα στα παιδιά του ή στα εγγόνια του για να μείνει κάτι που να θυμίζει στους μεταγενέστερους την παρουσία του. Για άλλους και αφού είναι δεδομένο το φαινόμενο του θανάτου, η ύπαρξη μίας συνέχειας στην οικογένεια είναι και η συνέχεια στην ζωή που οι ίδιοι φέρουν και αφού θεωρούν ότι διαμέσω των τέκνων τους μένει ένα κομμάτι πίσω από αυτούς.

Στην πραγματικότητα βέβαια ο θάνατος και σε αυτήν την περίπτωση δεν υπερνικείται και αφού πρόκειται για άλλη μία ψευδαίσθηση νίκης και όπως ορίζεται από αυτήν της νίκης επί του θανάτου δια της υστεροφημίας.

Οι αρχαίοι λοιπόν αντιμετώπιζαν διαφορετικά τον θάνατο σε συνδυασμό με την ανδρεία και όπως θα αναλύσω στο επόμενο κεφάλαιο.

Ο ρόλος της ανδρείας στην αντιμετώπιση του θανάτου και πως αντιμετώπιζαν τον θάνατο στην αρχαία Ελλάδα

Ο θάνατος είναι η μεγαλύτερη φοβία για έναν άνθρωπο. Αν αυτός έπρεπε να γίνει πολεμιστής ο οποίος θα προστατέψει την πατρίδα που στην περίπτωση της αρχαίας Ελλάδας λέγεται πόλεις- κράτος, τότε θα έπρεπε ο πολίτης να έχει νικήσει κάθε φόβο και ειδικά αυτόν του θανάτου για να μην παρουσιάσει δειλεία και εγκατάλειψη του πεδίου των μαχών.

Η ανδρεία λοιπόν ήταν στοιχείο τιμής και θεωρούνταν η υπέρτατη τιμή। Βλέπουμε τον Σωκράτη να μην δραπετεύει για να μην χαρακτηριστεί δειλός και αναγκάζεται να πιεί το κώνειο και να αυτοκτονήσει τελικά। Στην αρχαία Ελλάδα όλοι νοιάζονταν για την υστεροφημία τους(για όσο ζούσαν βέβαια) στην οποία απέβλεπαν μέσα από την νίκη στους ολυμπιακούς αγώνες η οποία θεωρούνταν η υπέρτατη ηδονή και τους απέφερε την υπέρτατη τιμή। Είναι η τιμή κατά την οποία γκρεμίζονταν τα τείχη της πόλης κράτος για να υποδεχθεί τον ολυμπιονίκη και αυτό το έθιμο το συναντούμε ΣΕ ΟΛΕΣ τις Ελληνικές πόλεις γεγονός που δείχνει ότι η συγγένειες μεταξύ των Ελληνικών φύλων, τόσο των αρχαιότερων φύλων όπως οι Έλληνες, οι Πελασγοί, οι Φρύγες και οι Σκύθες, όσο και των νεωτέρων όπως οι Αιολείς, οι Αχαιοί, οι Ίωνες και οι Δωριείς έφεραν συγγένειες τόσο εξ αίματος όσο και των ηθών και εθίμων μιας εποχής η οποία δίδαξε την αρετή όσο ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΛΑΟΣ ποτέ στον κόσμο. Η αρετή αυτή κυριάρχησε να διδάσκεται και τα μετέπειτα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και αφού ιδρύθηκαν οι γνωστές σχολές των μαθητών Αριστοτέλη σε διάφορες περιοχές της Ελληνιστικής πλέον περιόδου και μέχρι τον τελευταίο των μεγάλων φιλοσόφων που είναι ο Επίκτητος.

Ο Επίκτητος παρουσίασε ακόμη πιο σπουδαία περίπτωση αρετής και ανδρείας και αφού συγχώρεσε τον βασανιστή του τον οποίο θερμοπαρακαλούσε να μην αγωνίζεται να τον κάνει να πονέσει και αφού θα του σπάσει τελικά το πόδι και όπως έγινε. Ο έλεγχος του νου είχε επιτευχθεί σε τέτοιο βαθμό που η ανδρεία του Επίκτητου όριζε και ΔΕΝ ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΚΡΑΥΓΗ όπως και το παιδάκι της Σπάρτης το οποίο είχε κρύψει την αλεπού στον κόρφο του και τελικά πέθανε από αιμορραγία χωρίς να βγάλει κραυγές πόνου και αφού οι Έλληνες διδάχθηκαν την αντοχή στον πόνο με τον ορισμό της ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ως στοιχείο ανδρείας αδιαφορώντας για τον πόνο. Στις σύγχρονες κοινωνίες η υπομονή δεν υπάρχει και η ανδρεία έχει αντικατασταθεί από την γκρίνια στο παραμικρό με αποτέλεσμα οι πολίτες της κάθε χώρας και ειδικά της Ελλάδος να μην νοιάζονται πλέον για το καλό της πόλης ή της χώρας αλλά μόνο για το καλό το δικό τους.

Ο αλτρουισμός λοιπόν στην αρχαία Ελλάδα όριζε την αυτοθυσία με την επιλογή του θανάτου αντί της ντροπής μιας εμφανισθείσας μορφής δειλίας. Στα πλαίσια της ανδρείας λοιπόν ο αρχαίος Έλληνας διδάσκονταν τον αλτρουισμό για να μπορέσει μέσω αυτού και να νικήσει ακόμη και τον φόβο του θανάτου και αφού η ιδιοτέλεια της σωτηρίας της ζωής του ατόμου τελικά, θα όριζε συνθήκες δειλίας και εγκατάλειψης του πεδίου των μαχών.

Είναι προφανές λοιπόν ότι η όλη διδασκαλία των αρχαίων της ανδρείας στόχο είχε αρχικά την νίκη της φοβίας του θανάτου και στους κύκλους των φιλοσόφων θεωρήθηκε ματαιοδοξία ο φόβος αυτός καθώς και όπως ο Επίκουρος όρισε, δεν έχει νόημα να φοβάσαι αυτό που ούτως ή άλλως θα έρθει η ώρα να βιώσεις, καθώς ΚΑΝΕΙΣ δεν κατάφερε ποτέ να μην ζήσει την θνητότητα.

Εδώ λοιπόν έρχεται η Ασκητική φιλοσοφία να θεωρεί ότι ΝΙΚΑΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ με την ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΙΣΤΗ στον Θεό και όπως θα περιγράψω στο επόμενο κεφάλαιο.

Ο ρόλος του θανάτου και πως αντιμετωπίζεται αυτός στην ΑΛΗΘΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

Σε αυτό το κεφάλαιο θα είμαι ιδιαίτερα σκληρός απέναντι στους Ορθοδόξους οι οποίοι αν και φέρουν ΠΙΣΤΗ ΘΕΟΥ εμφανίζονται να δειλιάζουν στην θέα του θανάτου. Ο Ορθόδοξος λοιπόν που φέρει ΑΛΗΘΗ ΠΙΣΤΗ ΘΕΟΥ είναι αδιανόητο να αμφιβάλλει για την αιώνιο ζωή η οποία είναι ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΘΕΟΥ. Αν αμφιβάλλει για την ΤΕΛΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ που θα επέλθει μετά την Δευτέρα Παρουσία τότε είναι σαν να χαρακτηρίζει ψεύτη τον Θεό και είναι επόμενο η πίστη αυτού να είναι πολύ αδύναμη για να χαρακτηριστεί ως αυτή η ΑΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ πίστη. Είναι προφανές λοιπόν ότι ο άνθρωπος αυτός ο οποίος φοβάται τον θάνατο και λέει ότι είναι πιστός να είναι ψεύτης ολκής όταν λέει ότι πιστεύει στον ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ και αφού φέρει άγνοια, περί της κυριότερης σημασίας της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΥΡΙΟΥ η οποία έχει επιτευχθεί πριν από 1977 χρόνια και αφού αυτό έχει συμβεί κατά το έτος 33 μ. Χ. κατά την ημέρα του Εβραϊκού Πάσχα. Αυτός είναι ο λόγος που συνεχίζεται και εορτάζεται μία εορτή η οποία έχει ρίζες Εβραϊκές και είναι κινητή καθώς συμβολίζει απλά την ημέρα και όχι τον ακριβή χρόνο της ημερομηνίας και όπως θα ήταν πιο ακριβές.

Ο Ορθόδοξος λοιπόν γνωρίζοντας ότι φέρει ψυχή η οποία είναι αθάνατη είναι προφανές ότι γνωρίζει ότι η θνητότητα είναι απλά μία επίπτωση του προπατορικού αμαρτήματος την οποία βιώνουν όλοι οι άνθρωποι για να ξέρουν μετά την Δευτέρα Παρουσία ότι ο Θεός μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους ορίσει στην κατάσταση ύπνου και στην εξαφάνιση τελικά αν και όλοι θα γνωρίζουν ότι δεν θα υπάρχει μετά την ημέρα της Κρίσεως τόσο ανώδυνη κατάσταση όσο ο αρχικός αιώνιος ύπνος του σημερινού βιώματος θανάτου των θνητών. Θα υπάρχει ο Τριγμός των Οδόντων η οποία ΤΙΜΩΡΙΑ ΘΕΟΥ θα είναι η ύστατη αλλά και η ΥΠΕΡΤΑΤΗ καθώς όλοι οι άνθρωποι αλλά και όλα τα πλάσματα Αυτού θα γνωρίζουν ότι έχουν καταστεί ολοκληρωμένες ψυχές πλέον και κάθε αποστασία δεν θα φέρει πλέον την συγχώρεση Θεού όπως ορίστηκε αρχικά από το Θεϊκό Σχέδιο του οποίου μία μικρή περίληψη παρουσίασα καθώς ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ να γνωρίζει ο καθένας από εμάς την κάθε πτυχή στου Σχεδίου αυτού το οποίο στόχο έχει την ΣΩΤΗΡΙΑ όσο το δυνατόν πιο πολλών με στόχο την σωτηρία πάντων γεγονός το οποίο είναι γνωστό ήδη ότι δεν θα καταστεί δυνατό.

Η κατάσταση αυτή που περιέγραψα λοιπόν είναι ο ΑΛΗΘΗΣ ΦΟΒΟΣ ΘΕΟΥ ο οποίος ουσιαστικά είναι φόβος των συνεπειών των σφαλμάτων μας τα οποία στην αιώνιο ζωή ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να είναι ακούσια καθώς η ολοκλήρωση της ψυχής η οποία επιτυγχάνεται ΜΟΝΟ διαμέσω της Κλίμακας θα έχει επιτευχθεί ΣΕ ΠΑΝΤΕΣ με ΕΝΤΟΛΗ ΘΕΟΥ από τους Αγγέλους Αυτού οι οποίοι θα διδάξουν ότι ο άνθρωπος επέλεξε να μην διδαχθεί αυτοβούλως επειδή κάποιοι ανεγκέφαλοι τους έπεισαν ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει ή ότι δεν γίνεται να αλλάξουν αυτοί όταν η παραβολή του Ασώτου διδάσκει ότι είναι δυνατό να αλλάξει ακόμη και ο πιο αμαρτωλός. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Μετάνοια όρισε τελικά την αγιότητα ΧΙΛΙΑΔΩΝ ανθρώπων οι οποίοι είναι πλέον Άγγελοι Θεού και πέρασαν ήδη στην αιώνιο ζωή αλλά ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥΣ ΕΠΕΛΕΞΕ καθώς ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να αγιοποιήσει ΚΑΝΕΝΑ, ενώ είναι ικανός να ονομάσει απλά ψευδώς αγίους που δεν έγιναν ποτέ άγιοι όπως είναι η γνωστή Ιωάννα της Λωρραίνης η οποία ήταν μία επαναστάτρια εκδικήτρια και δεν παρουσίασε ΚΑΝΕΝΑ στοιχείο Μετανοίας και δεν είναι τυχαίο που το όνομα της αφαιρέθηκε από τα πρώτα στην σχετική λίστα των Καθολικών η οποία καθαρίστηκε πριν μερικά χρόνια και ολοκληρώθηκε ο καθαρισμός το έτος 2002.

Είναι φανερό λοιπόν και εφόσον ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΥΧΕΣ που δίνονται από τους Ορθοδόξους είναι υπέρ κεκοιμημένων να γνωρίζει ο κάθε πιστός ότι πρόκειται για μια παροδική κατάσταση ύπνου και απλά να περιμένει την αιώνιο ζωή. Έτσι λοιπόν είναι προφανές ότι όλοι οι πιστοί πρέπει να αντιμετωπίζουν τον θάνατο όπως οι Ασκητές μοναχοί και όπως θα περιγράψω παρακάτω. Το γεγονός απλά πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κατάσταση κατά την οποία λαμβάνει χώρα ένας απλός αποχαιρετισμός και αυτό που ΠΡΕΠΕΙ να λέγεται πάνω από τον τάφο των αγαπημένων μας προσώπων είναι απλά η δύο λέξεις ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ.

Ο ρόλος του θανάτου και πως αντιμετωπίζεται αυτός στην Ασκητική φιλοσοφία.

Εδώ κάπου θέλω να θυμίσω σε όσους από εσάς έχετε έρθει επαφή με ασκητές Μοναχούς την επίκληση αυτών προς τον Θεό να τους πάρει κοντά Του. Μερικοί νομίζουν ότι οι άνθρωποι αυτοί βαρέθηκαν την ζωή απλά αν και στην πραγματικότητα ΞΕΡΟΥΝ και έχουν ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΙΣΤΗ στον Θεό από τον οποίο περιμένουν εναγωνίως να λάβουν το ΝΕΟ ΣΩΜΑ το οποίο θα είναι ΑΘΑΝΑΤΟ αποτελούμενο από Λευκό Φως και όπως μετουσιώνεται η ψυχή τελικά η οποία ΑΔΥΝΑΤΕΙ να ορίσει από μόνη της ζωή χωρίς την παρουσία θνητού ή αθανάτου σώματος και όπως περιέγραψα στο παρελθόν. Όλοι οι άνθρωποι λοιπόν που ανέρχονται «στους ουρανούς» λαμβάνουν ΝΕΟ ΣΩΜΑ και με αυτό κοιμούνται.

Ποιος λοιπόν μπορεί να έχει τόση πίστη ώστε να αποδέχεται την θνητότητα ως μία παροδική κατάσταση εκτός από τους μοναχούς;

Ποιος μπορεί να έχει ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΙΣΤΗ στον Θεό, γνωρίζοντας ότι έχει κάνει τον υπέρτατο αγώνα για την ολοκλήρωση της ψυχής αλλά και τον καθαρισμό αυτής από την αμαρτία εκτός από τους μοναχούς;

Φυσικά είναι πολλοί οι πιστοί που κάνουν αγώνες για τον καθαρισμό της ψυχής τους και μπορούν και καθαρίζονται από την αμαρτία όντας απλοί λαϊκοί και όχι μοναχοί και μπορούν και έχουν νικήσει τον φόβο του θανάτου ακόμη και από τα παιδικά τους χρόνια με τον ορθό ή τον λανθασμένο τρόπο. Ο λανθασμένος τρόπος είναι ουσιαστικά μία πειθώ που αναπτύχθηκε στον άνθρωπο κατά πως ο Επίκουρος δίδαξε την αφοβία του θανάτου, ορίζοντας αυτήν την κατάσταση ως μία κατάσταση η οποία είναι αναπόφευκτη. Απλά ο Επίκουρος με τον τρόπο αυτό έδειχνε τον δρόμο από τον οποίο φτάνει κάποιος στην αφοβία του θανάτου ο οποίος αν και είναι ουσιαστικά αντιπερισπασμός της σκέψης, ορίζει τελικά το θεμιτό αποτέλεσμα καθώς στην απαρχή των αγώνων ενάντια στον φόβο του θανάτου είναι βασικό να κατανοεί ο ασκούμενος ότι ο θάνατος είναι μία κατάσταση κατά την οποία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ όπως και στην κατάσταση ύπνου ουσιαστικά δεν έχεις καμία αίσθηση της πραγματικότητας, αν και συχνά βιώνεις τις καταστάσεις που ονομάζονται όνειρα, τα οποία είναι ουσιαστικά ψευδαισθήσεις μιας υποθετικής ζωής δημιούργημα του ανθρώπου εκτός βέβαια από μερικά όνειρα τα οποία δίνονται από τους Αγγέλους δια της τεχνικής που ονομάζεται αρπαγή του ονείρου και είναι αυτή που εμείς την γνωρίζουμε ως επίσκεψη αγγέλου στα όνειρά μας.

Επίλογος

Κλείνω λοιπόν την πραγματεία μου αυτή η οποία είναι και η τελευταία που θα δημοσιεύσω μην γνωρίζοντας αν ποτέ θα αποφασίσω επαναφορά στην ενεργό συγγραφική δράση στο διαδίκτυο, μία κατάσταση η οποία δεν μου είναι επιθυμητή πλέον καθώς θεωρώ ότι παρουσίασα ΛΑΚΩΝΙΚΟΤΑΤΑ τα σημαντικότερα θέματα τα οποία είναι πηγή προβληματισμών και οδηγούν ανθρώπους στην πλάνη περί της ΑΛΗΘΟΥΣ πίστεως ή της ΑΛΗΘΟΥΣ φιλοσοφίας την οποία στρέβλωσαν πολλοί σοφιστικοί κύκλοι παρελθόντων ετών αλλά και οι νεοσοφιστικοί κύκλοι οι οποίοι δρουν στο διαδίκτυο. Δεν θα ήθελα ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ να ασπαστεί άβουλα και χωρίς την απαραίτητη μελέτη όσα σας παρουσίασα καθώς ουδέποτε θα ήθελα να παράγω μιμητές μου. Μιμητές είναι μόνο όσοι αρέσκονται στης διδασκαλία της σοφιστικής τέχνης ενώ ο φιλόσοφος ΛΑΜΠΕΙ και όπως αναφέρει ο Πλάτωνας στον διάλογό του «Σοφιστής».

Ο θάνατος λοιπόν είναι ένα φαινόμενο το οποίο πρέπει να αντιμετωπίζεται απλά με υγιή θλίψη καθώς είναι μία κατάσταση στην οποία βιώνει ο καθένας από εμάς τον αποχαιρετισμό της κοινωνικότητας μιας θνητής και άχαρης ζωής και ορίζει ουσιαστικά τον ερχομό μιας ΝΕΑΣ και ΚΑΘΑΡΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ πορεία μιας κοινωνίας, η οποία θα χαρακτηριστεί ως η ύστατη ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ που θα ορίσει ο Θεός.