Υποκειμενικότητα και αντικειμενικότητα

Εισαγωγή

Πριν ξεκινήσω την πραγματεία αυτή θέλω να αναφέρω ότι υπάρχει πλούσιο υλικό για τον τρόπο που αναζητούσαν την αντικειμενικότητα οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Αυτό το υλικό δεν θα σας το παρουσιάσω, αλλά θα παρουσιάσω μία περίληψη η οποία οδηγεί στην κατανόηση του θέματος. Η ένωση Ελλήνων φιλολόγων Πλάτων είχε πολύ σπουδαίες δημοσιεύσεις σχετικές τις δεκαετίες 1950-70. Δεν έχω πρόθεση να κουράζω με μακροσκελή κείμενα και παραπομπές αφού θέλω να παραθέτω καθαρό και περιεκτικό κείμενο.

Υποκειμενικότητα ορίζεται η ίδια άποψη ή οπτική στην αντιμετώπιση μίας έννοιας και μπορεί να είναι επίσης περιγραφή πράγματος, ιδέας, προσώπου και οτιδήποτε μπορεί να διαπραγματευτεί στην καθημερινότητα. Αυτή η οπτική σπάνια είναι αντικειμενική και για να συμβεί αυτό πρέπει να τηρούνται ορισμένες προϋποθέσεις.

Αντικειμενικότητα ορίζεται η ΑΚΑΤΑΡΡΙΠΤΗ θέση ενός ατόμου ή συνόλου ατόμων η οποία πληρεί όρους οι οποίοι καθιστούν την περιγραφή η ανάλυση αυτή, πλέον γενικά αποδεκτή θέση. Αν βρεθεί έστω και ένας που θα καταφέρει να αποδείξει με ΣΑΦΕΣΤΑΤΟ προσδιορισμό ότι η θέση αυτή δεν φέρει σταθερότητα τότε μπορεί να συνεχίσει να αποτελεί αντικειμενικότητα, αλλά θα έχει κλονιστεί η βάση της υπό πραγμάτευση άποψης.

Σοφιστικές θέσεις που εμποδίζουν την αντικειμενικότητα

Ακούω λοιπόν συχνά να μιλούν για ποτήρι μισογεμάτο και μισοάδειο. Είναι μια φράση που στην ουσία ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΝΝΟΙΑ και χρησιμοποιείται για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να προσδώσει αισιοδοξία εμπρός στις θεωρίες που αναπτύσσονται που συχνά είναι ένα ΤΙΠΟΤΑ. Δεν είναι ούτε μισογεμάτες έννοιες αλλά ούτε και μισοάδειες αφού όπως και να τις κοιτάξεις θα καταρρεύσουν εμπρός στα μάτια ενός στοχαστή.

Η φράση αυτή είναι άλλη μια έκφραση της εικονικής πραγματικότητας, έννοια η οποία αναπτύσσεται στους κύκλους των σύγχρονων σοφιστών οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν με ένα "μισογεμάτο" τίποτα. Καλά θα εκφραστώ αλλιώς και θα το ορίσω ως ένα "μισοάδειο" τίποτα.

Στην ουσία αντί να αναλίσκονται στο τίποτα έπρεπε να αναλύουν την υποκειμενικότητα και την αντικειμενικότητα των πραγμάτων αντί να ορίζουν την εικονική αλήθεια ή την υποκειμενική οπτική γωνία η οποία ορίζεται από την φράση "μην βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο αλλά μισογεμάτο". Σε κάθε περίπτωση αυτή η φράση ορίζει τις υποκειμενικές εκτιμήσεις των συζητητών και ΠΟΤΕ την αντικειμενικότητα. Φυσικά η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία που προσδίδει το μισοάδειο και το μισογεμάτο ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ με φιλοσοφία αφού στην φιλοσοφία σημασία έχει η ανάλυση και όχι οι προδιαθέσεις.

Η αντικειμενικότητα ορίζεται από λόγο ΟΡΘΟ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟ με ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ που να στέκουν και να ΤΕΚΜΗΡΙΩΝΟΥΝ. Οι φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδας αναζητούσαν ΤΟΝ ΣΑΦΗ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ενώ οι σοφιστές έπειθαν με την χρήση του θόλου του νου, μέσα από ένα σύμπλεγμα λόγου που αντί ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΒΡΩΜΙΖΕ κάθε αλήθεια.

Η πιο συνήθης τακτική πειθώς ήταν ο φαύλος κύκλος στον οποίο εισήγαγαν τον συνομιλητή με ταχύτητα για να μην προλαβαίνει να κατανοήσει την πλεκτάνη που όριζε αυτούς ως γνώστες και τους άλλους ως άσχετους επί του αντικειμένου διαπραγμάτευσης.

Οι σοφιστές έχουν στόχο να αναδείξουν την εσώτερη ικανοποίηση του εγώ μέσα από την πειθώ που αναπτύσσουν. Τεχνικές αυτής της μορφής αναπτύσσονται από πολλούς δικηγόρους οι οποίοι όταν βρεθούν εμπρός σε ένα γνήσιο στοχαστή δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη, αφού θα αναζητηθεί ο σαφής προσδιορισμός των εννοιών που αναπτύσσονται.

Οι φιλόσοφοι με οδηγό την ταπεινότητα με την οποία αποδέχονταν ότι έχουν μεγάλη άγνοια, έφταναν σε γνώσεις τις οποίες ΣΥΝΕΧΩΣ εμπλούτιζαν. Οι σοφιστές συχνά σταματούσαν την αναζήτηση της γνώσης αφού με την χρήση της ευφυΐας τους έπειθαν και δεν χρειάζονταν γνώσεις για να θαμπώσουν το κοινό τους και έτσι να αποκτήσουν μαθητές από τους οποίους ελάμβαναν χρηματικά ποσά. Οι φιλόσοφοι συχνά δεν ζητούσαν αμοιβές και σπάνια συναντούμε κάποιον φιλόσοφο ο οποίος για να αποκτήσει τις ανάγκες διαβίωσης αναγκάζονταν να δεχθεί χρηματικά ποσά. Μελετώντας φιλοσοφία θα βρείτε αναφορές σχετικά με όσα σας ανέφερα για την διαφορά σοφιστών και φιλοσόφων και θα ήθελα ΠΟΤΕ να μην θεωρείτε φιλόσοφους και σοφιστές ως μία ενιαία κατηγορία στοχαστών. Αυτό το λάθος πράττεται από τους αλλόγλωσσους στοχαστές που έχουν ταυτίσει την σοφία με την σοφιστεία. Στοχαστές ήταν ΟΛΟΙ αλλά οι σοφιστές ΔΕΝ ΞΕΧΩΡΙΖΑΝ την αλήθεια και έπειθαν χωρίς να νοιάζονται για αυτήν. Οι φιλόσοφοι ΟΛΟΙ αναζητούσαν ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ για κάθε έννοια ή θέμα το οποίο συζητούνταν στις φιλοσοφικές συζητήσεις μερικές από τις οποίες ήταν τα γνωστά συμπόσια. Στα συμπόσια ελάμβαναν μέρος μόνο φιλικές παρέες φιλοσόφων και σοφιστών ενώ στις δημόσιες φιλοσοφικές συζητήσεις ελάμβαναν μέρος ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ οι οποίοι αν εκφράζονταν και θάμπωναν με την σοφία τους και αποκτούσαν τα χειροκροτήματα του ακροατηρίου ελάμβαναν ως δώρο την ελευθερία τους. Δείγματα αρετής και σοφίας ήταν αίτια της απελευθέρωσης των δούλων στην Αρχαία Αθήνα συχνά και σπανιότερα σε άλλους λαούς.

Η αλήθεια Η ΜΙΑ

Η αλήθεια είναι ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ. Αν υπάρχουν διαφορετικές αλήθειες που δεν συμπληρώνουν η μία την άλλη τότε μπορεί η μία από τις δύο να είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ή ακόμη και να είναι και οι δύο θεωρίες που ακούγονται, ψευδής. Η αλήθεια ΠΟΤΕ δεν μπορεί να αναιρεθεί αν και μπορεί να συμπληρώνεται λίγο-λίγο.

Για να φτάσει κάποιος στην αλήθεια απλά πρέπει να εντοπίζει το ψέμα και το αφαιρεί χειρουργικά και με λεπτότητα χωρίς να επηρεάσει άλλα στοιχεία. Είναι πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΑ η δυσκολία να καθαριστεί η βρωμιά(ψεύδος) από τις θεωρίες που αναπτύσσονται πολλές από τις οποίες είναι σωστές κατά βάση επιστημονικές θεωρίες.

Έτσι εδώ κάπου θα αναδείξω την ΑΝΟΗΣΙΑ σύγχρονων ΨΕΥΔΟΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ να ανάγουν την στατιστική ανάλυση ως απόδειξη και να δημοσιεύουν θεωρίες ειδικά γονιδιακού περιεχομένου, οι οποίες είναι στην ουσία τους ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΨΕΥΔΗ. Η στατιστική αποτελεί ένδειξη στους κύκλους των σοβαρών επιστημόνων και σήμερα παρατηρώ σε ραδιοφωνικές εκπομπές να αναμεταδίδουν τις ανοησίες φοιτητών αλλοεθνών κυρίως πανεπιστημίων που ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝ να τις δημοσιεύσουν στα δύο-τρία επιστημονικά περιοδικά παγκοσμίου εμβέλειας κάτι που αν το προσπαθούσαν θα τους είχαν γελοιοποιήσει οι ιθύνοντες των περιοδικών αυτών, αφού ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΛΑ πως τεκμηριώνεται μια απόδειξη. Συνήθως αυτές οι γενετικής επιστήμης θεωρίες καταργούν τους κανόνες επικτητότητας και κληρονομικότητας τους οποίους ξεχνούν οι μαθητές και φοιτητές των κολεγίων της δεκάρας του εξωτερικού μέσα στα οποία συγκαταλέγονται πλέον και τα δύο αρχαιότερα και πασίγνωστα στης Οξφόρδης και του Κέμπριτζ. Τα δύο αυτά παιδαγωγικά ιδρύματα έχουν χάσει την αίγλη του παρελθόντος αφού δεν οι ερευνητικές εργασίες από αυτά πλέον σπάνια δημοσιεύονται στα επίσημα επιστημονικά περιοδικά της κάθε επιστήμης ξεχωριστά με την οποία ασχολούνται. Η παραπάνω άποψη φυσικά αποτελεί υποκειμενικότητα αν και στην πεποίθηση του κόσμου έχει περάσει η αντίθετη άποψη.

Με λίγα λόγια οι υποκειμενικές εκτιμήσεις και προδιαθέσεις αποτελούν τις εκφρασμένες υποκειμενικότητες ενώ όταν η τεκμηρίωση αποτελέσει ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ υποκειμενικότητα τότε η υποκειμενικότητα αυτή ορίζεται ως αντικειμενικότητα.

Ανάλυση υποκειμενικότητας

Υποκειμενικότητα λοιπόν ορίζεται ως η ατομική οπτική στο υπό διαπραγμάτευση θέμα. Αποτελεί στοιχείο που εμπεριέχει το εγώ και όχι το εμείς αλλά αυτό δεν αποτελεί στοιχείο που ορίζει ότι η υποκειμενικότητα αυτή δεν μπορεί να είναι αντικειμενικότητα. Για να γίνει αντικειμενικότητα θα πρέπει να γίνει γενικά αποδεκτή. Στη συνέχεια θα αναλύσω τρόπους με τους οποίους μια υποκειμενικότητα γίνεται αντικειμενικότητα. Ακόμη και αν γίνει γενικά αποδεκτή αυτό δεν ορίζει την αντικειμενικότητα, αλλά μία κατάσταση αντικειμενικότητας η οποία ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ θα επέλθει τελικά.

Υπάρχουν πολλές υποκειμενικότητες οι οποίες ΠΟΤΕ δεν μπορούν να γίνουν αντικειμενικότητες και αυτό γιατί εμπεριέχουν το στοιχείο των ατομικών αισθήσεων που ο κάθε ένας από εμάς έχει διαφορετικά ανεπτυγμένο. Βεβαιότατα μπορεί οι υποκειμενικότητες αυτές να είναι συντριπτικά αποδεκτές αλλά και πάλι δεν ορίζεται αντικειμενικότητα και αυτό γιατί δεν υπάρχει το στοιχείο εκείνο που ορίζει το ακατάρριπτο της μεταβολής αυτής της κατάστασης αφού συχνά η αντίληψη μέσω μιας αίσθησης από αποδεκτή γίνεται μη αποδεκτή.

Μερικά παραδείγματα υποκειμενικοτήτων είναι η εκτίμηση της ποιότητας του φαγητού, του ποτού, των αρωμάτων, της τέχνης, των πολιτικών πεποιθήσεων.

Παραδειγματικά θα επιχειρηματολογήσω πάνω στην υποκειμενικότητα των αισθήσεων και ειδικά της τέχνης. Ακόμη και η βράβευση ενός έργου τέχνης δεν αποτελεί αντικειμενικότητα. Ακόμη και τα μνημεία αρχαιότητας που ανάγονται στα επτά θαύματα δεν αποτελούν αντικειμενικότητες και αυτό γιατί υπάρχει πληθώρα ανθρώπων που τα θεωρούν ως μία μάζα από πέτρες που ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ δεν είναι τίποτα παραπάνω από ερείπια μιας άλλης εποχής. Ενδεχόμενα θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος ότι είναι μία μάζα μπάζα και στην πραγματικότητα ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ η αντικειμενικότητα όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς και φυσικά και στο άτομό μου.

Συχνά λοιπόν τα ερείπια ή τα σκουπίδια παλαιότερων ετών για πολλούς είναι τελείως άχρηστα αφού εμποδίζουν, ενώ για άλλους έχουν μία τεράστια συναισθηματική αξία αφού περικλείουν ένα σύνολο αναμνήσεων. Εδώ έχουμε λοιπόν επίσης μία ανάλυση υποκειμενικότητας των αισθήσεων.

Ανάλυση της αντικειμενικότητας.

Παρακολουθώντας διάφορες γραφές και ομιλίες είδα να γίνεται προσπάθεια από τους σύγχρονους ψευδοσοφούς να πείσουν ότι δεν υπάρχει αντικειμενικότητα. Είναι μια απόπειρα αυτή να πείσουν ότι δεν υπάρχει αλήθεια και έτσι με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν και προάγουν την εισροή των ψευδών θεωριών οι οποίες κατευθύνουν τις μάζες ή θαμπώνουν το ακροατήριο αν και στην ουσία τους δεν είναι τίποτα άλλο από ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ με τα οποία προσπαθούν να λεκιάσουν την σκέψη μας.

Ενδεικτικά θα αναφέρω ορισμένες ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΕΣ αντικειμενικότητες οι οποίες θα σας πείσουν αρχικά ότι ΥΠΑΡΧΕΙ η έννοια αυτή την οποία προσπαθούν να καταργήσουν οι αλήτες της φιλοσοφίας. Στην γνήσια φιλοσοφία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ κατάργησης της αντικειμενικότητας αλλά ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΥΤΗΣ και όπως έχει διδαχθεί από ΠΛΗΘΩΡΑ φιλοσόφων της αρχαίας Ελλάδας.

-Τα ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ θεωρήματα των μαθηματικών και τις Φυσικής τα οποία χρησιμοποιούνται στην κατασκευή κτηρίων, μηχανών και γενικά παραγωγικών συνθέσεων είναι ΑΔΙΑΜΦΗΣΒΗΤΗΤΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ.

-Η ύπαρξη της ζωής είναι μία πραγματικότητα ΑΔΙΑΜΦΗΣΒΗΤΗΤΗ.

Δεν θα αναφέρω άλλη αντικειμενικότητα αφού ΜΟΝΟ με τις δύο αυτές αναφορές έχει οριστεί η αντικειμενικότητα ως ΥΠΑΡΚΤΗ έννοια και ΠΡΟΚΑΛΩ αυτόν που θα έρθει να με διαψεύσει για την τεκμηρίωση αυτή με ΥΠΑΡΚΤΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ και όχι φαφλατολογίες.

Στην φιλοσοφία των πραγματιστών κάθε πραγματικότητα αποτελεί και αντικειμενικότητα αλλά μέσα στην ΠΑΝΑΞΙΑ αυτή ομάδα στοχαστών έχουν εισέλθει οι σοφιστές και με τις υποκειμενικές πραγματικότητες που είναι ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ σε κανόνες, προσπαθούν να πείσουν και να οδηγήσουν τις μάζες προς μία πλανητική (από το πλάνη και όχι πλανήτης) διδασκαλία, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα να αποκτήσουν ηθική υπόσταση οι ανηθικότητες στις οποίες προωθούν τα άτομα που τους ακολουθούν, αλλά και την κοινωνία ολόκληρη.

Έτσι οι σοφιστές που εισήλθαν στην ομάδα των πραγματιστών ξεκινούν από μία υποκειμενική πραγματικότητα και με αυτή ως οδηγό προσπαθούν να πείσουν για την ορθότητα αυτών που στηρίζουν ακόμη και αν υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις που τους διαψεύδουν. Μερικές τέτοιες υποκειμενικές πραγματικότητες είναι η αίσθηση του ζεστού και του κρύου, η σαρκική απόλαυση των παρά φύσιν ηδονών και άλλα πολλά.

Ανέλυσα την υποκειμενική πραγματικότητα για να σας δείξω ότι η πραγματικότητα δεν είναι πάντα και αντικειμενικότητα και αυτό είναι που εξήγαγε της φιλοσοφίας τους σύγχρονους πραγματιστές αν και στην αρχαία Ελλάδα ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ήταν πραγματιστές που όμως ασχολήθηκαν ΜΟΝΟ με την αντικειμενική πραγματικότητα.


Πως φτάνει κάποιος στην αντικειμενικότητα

Για να φτάσει κάποιος στην αντικειμενικότητα πρέπει να υπάρχει ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΟΥΣ του υπό περιγραφή αντικειμένου και αυτή η τεκμηρίωση ΠΟΤΕ να μην αναιρεθεί και ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ. Αν αναιρεθεί έστω και από ένα, τότε είναι εκ των πραγμάτων μία υποκειμενικότητα η οποία μένει ως αντικειμενικότητα μέχρι να διορθωθεί ακόμη και το παραμικρό λάθος. Αν έχει σαθρές ρίζες τότε είναι καλύτερα να οδεύσει στον οχετό και εκεί που είναι η θέση της θεωρίας ή περιγραφής του υλικού ή της έννοιας που διαπραγματεύτηκε.
Στο σύνολο των θεωριών και των σκουπιδιών που υπάρχει στην βιβλιογραφία και στο διαδίκτυο δεν είναι εύκολο να βρει κανείς την ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ αλήθεια και έτσι πρέπει να φροντίσει η αναζήτηση να γίνεται με ιδιαίτερα προσεκτικό τρόπο. Η αφαίρεση των σκουπιδιών πρέπει να γίνεται χειρουργικά και με λεπτότητα, αλλά και να χρησιμοποιούνται τα σκουπίδια ως πηγή στοχασμού. Με τον στοχασμό θα έρθει η ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ του ψευδούς της θεωρίας και αφού διαχωριστεί το υποκειμενικό στοιχείο του υπό διαπραγμάτευση θέματος. Αν δεν είναι σε θέση κάποιος να παρατηρήσει υπό «λάθε βιώσας» δηλαδή υπό ατομικής ουδετερότητας βίωση της ανάλυσης, τότε είναι επόμενο ΠΟΤΕ να μην φτάσει στην αλήθεια. Η ουδέτερη παρατήρηση του φαινομένου και ο βιωματικός χαρακτήρας της έρευνας ο οποίος συνήθως γίνεται δια του στοχασμού, είναι αυτό που δίδασκε ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ φιλόσοφος της αρχαιότητας ο Επίκουρος του οποίου την φράση στρέβλωσαν οι σύγχρονοι μεταφραστές ορίζοντας την κατά λέξη μετάφραση όταν ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΛΑ ότι σε ορισμένες περιπτώσεις έτσι θα οδηγηθούν ΣΕ ΛΑΘΗ και όπως συμβαίνει με πολλές από τις ξένες γλώσσες.

Για να οριστεί η αδρανής βίωση της παρατήρησης του φαινομένου πρέπει το άτομο να έχει φροντίσει και να έχει αποβάλλει κάθε τι εγωιστικό. Αν κυριαρχεί ο εγωισμός τότε είναι επόμενο η ανάλυση να οδηγήσει σε μια εγωιστική υποκειμενικότητα και ΠΟΤΕ στην ΖΗΤΟΥΜΕΝΗ αντικειμενικότητα. Αν ο εγωισμός ορίζει δόλο τότε το αποτέλεσμα είναι ΠΟΝΗΡΩΝ ΣΚΟΠΩΝ και έχει εξέλθει του δρόμου της αρετής, αφού έχει εισέλθει το στοιχείο της ιδιοτέλειας και όπως συμβαίνει στους σύγχρονους σοφιστές που νομίζουν ότι η σοφιστεία είναι και σοφία. Είναι μεν ευφυεία, αλλά ΠΟΤΕ σοφία. Η σοφία είναι αυτή που ορίζεται από το στοιχείο της αντικειμενικότητας. Η ηθική ορίζει την ΜΗ ΒΛΑΒΗ συνανθρώπων μας ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΙΚΑ αφού ορίζεται από ΟΛΟΥΣ τους ηθικούς κανόνες και νόμους Θεού και ανθρώπων οι οποίοι προστατεύουν το κάθε άτομο χωριστά αλλά και τις κοινωνικές ομάδες και την κοινωνία γενικότερα.

Εδώ κάπου νομίζω ότι πρέπει να αναφέρω τον ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΟ φιλόσοφο Σωκράτη ο οποίος ανέλυε κατά κόρον την αξία του αλτρουισμού στον αγώνα διατήρησης του δρόμου της αρετής.

Συχνά για να οριστεί η αντικειμενικότητα χρειάζεται ο προσδιορισμός ενός σταθερού συστήματος αναφοράς. Μία τέτοια περίπτωση αποτελεί ο προσδιορισμός του μηδενός της θερμοκρασίας ή η κλίμακα Ρίχτερ κάτω από τις ορισμένες προϋποθέσεις καθώς και πολλά φυσικά μεγέθη τα οποία έχουν μεταβλητό χαρακτήρα όπως πχ είναι η βαρύτητα.
Το σύστημα αναφοράς ορίζει μία σταθερή η οποία είναι η ίδια για όλους τους παρατηρητές και έτσι ορίζεται μία αντικειμενικότητα επί του φαινομένου που μελετάται.

Η πιο δύσκολη περίπτωση αντικειμενικότητας

Η πιο δύσκολη περίπτωση αντικειμενικότητας είναι η περίπτωση αναζήτησης δικαιοσύνης. Σε αυτή την αναζήτηση συγκαταλέγεται και η ικανότητα διαχείρισης κρίσεων των ατόμων. Αν δεν υπάρχει δικαιοσύνη τότε θα υπάρχουν τραγικά επακόλουθα αφού η αδικία οδηγεί σε εκδικητικές συμπεριφορές.

Η δικαιοσύνη ορίζεται από ένα σύστημα νόμων οι οποίοι συχνά δεν ορίζονται σωστά και συχνά η απειρία και οι ΚΑΚΙΣΤΟΙ δικαστές έχουν ορίσει κακοδικίες οι οποίες ορίστηκαν από τις σοφιστείες των δικηγόρων δια μέσω των οποίων πείστηκαν οι ελάχιστοι ευτυχώς δικαστές περιορισμένης αντίληψης. Η δικαιοσύνη του δικαστή δεν ορίζεται μόνο από την εφαρμογή των νόμων, αλλά και από την γνώση που διαθέτει αλλά και από την ΣΑΦΗ ερμηνεία των διατάξεων η οποία συχνά επιτρέπει παρερμηνείες επειδή ο νομοθέτης την εποχή θέσπισης των νόμων δεν μπορούσε να προβλέψει όλες τις πτυχές οι οποίες συχνά ορίζονται από την εξέλιξη των πραγμάτων και δεν μπορούν να προβλέψουν την εξέλιξη της τεχνολογίας. Μία τέτοια περίπτωση είναι η διακίνηση ιδεών μέσα από το διαδίκτυο αφού δεν υπάρχουν ΣΑΦΕΣΤΑΤΟΙ νόμοι που να προβλέπουν προστασίες, αλλά υπάρχουν ΠΑΜΠΟΛΕΣ διατάξεις στις οποίες ανάγονται τα φαινόμενα παραβίασης του Συντάγματος το οποίο ΥΠΕΡΙΣΧΥΕΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ και έτσι η δικαιοσύνη προβλέπεται μέσα από αυτό. Δεν θέλω να μπω σε επιπλέον λεπτομέρειες αφού είναι γνωστά σε όλους τα γνωστά παραθυράκια.

Η δικαιοσύνη λοιπόν πρέπει να ορίζεται με ΑΠΟΛΥΤΗ αντικειμενικότητα. Είναι εύκολο αυτό; Η απάντηση είναι ΟΧΙ.

Ενδεικτικά θα παρουσιάσω μία περίπτωση διαχείρισης κρίσεων στα σχολεία όπου συχνά προκαλούνται διαπληκτισμοί ανάμεσα στους μαθητές.

Έχουμε λοιπόν μία περίπτωση χειροδικίας. Ο μαθητής θύμα προκάλεσε τον μαθητή θύτη και μετά από αλλεπάλληλες προκλήσεις κάποια στιγμή ορίστηκε η βιαιοπραγία. Ο διευθυντής καλείται να διαχειριστεί την κρίση και έχει τις εξής επιλογές.

1. Να τιμωρήσει τον θύτη.
2. Να τιμωρήσει το θύμα.
3. Να τιμωρήσει και τους δύο.
4. Να επιπλήξει τον ένα ή και τους δύο.

Είναι σύνηθες λοιπόν το φαινόμενο να τιμωρούνται ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ για παραδειγματισμό γιατί και οι δύο είχαν συμμετοχή στο συμβάν. Στην περίπτωση αυτή αντικειμενικότητα δικαιοσύνης ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Τιμωρήθηκαν ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΙΝΗ θύτης και θύμα όταν ο θύτης προκάλεσε σωματική βλάβη και το θύμα ήταν ο ηθικός αυτουργός του συμβάντος. Αν τιμωρούνταν ο ένας τότε η αδικία και πάλι θα είχε οριστεί. Αν υπήρχε θεσμοθέτηση ποινής για το κάθε αδίκημα ΜΟΝΟ τότε θα ορίζονταν ένα είδους δικαιοσύνης αλλά αυτή η ποινή πρέπει να διέπεται από ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ η οποία ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ να οριστεί δίκαια για διαφορετικά συμβάντα και όταν ειδικά το ένα είναι επακόλουθο του άλλου. Αυτό συμβαίνει στα νομικά συστήματα ΟΛΩΝ των χωρών αφού υπάρχουν αδικίες οι οποίες αθωώνουν ενόχους και ενοχοποιούν αθώους, ανάλογα με τον ευτελισμό της δικαιοσύνης που υπάρχει στην κάθε χώρα. ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ δικονομικό σύστημα από τα ελάχιστα που γνωρίζω σχετικά ΚΥΡΙΩΣ από της τηλεοπτικές ταινίες είναι το σύστημα της Αμερικής το οποίο επιτρέπει ένα είδους συμβιβασμό με θύτες και θύματα από τα οποίο κερδοσκοπούν κυρίως οι δικηγόροι πίνοντας το αίμα του κόσμου που αναζητεί το δίκαιο. Φυσικά στις περιπτώσεις πολύ μεγάλων εγκλημάτων τότε η δικαιοσύνη είναι αμείλικτη και δεν επιτρέπει συμβιβασμούς σε όλες τις χώρες. Στην Αμερική επιπλέον υπάρχει ένα σύστημα νόμων που αθωώνει σε ορισμένες πολιτείες και ενοχοποιεί σε άλλες μικρά αδικήματα με αποτέλεσμα και πάλι να υπάρχει μία ανισονομία των πολιτών της χώρας των Ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής.

Τα μουσουλμανικά συστήματα δικαιοσύνης όταν επηρεάζονται από την θρησκεία συχνά ορίζουν ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΑΔΙΚΙΕΣ επίσης στο πρόσωπο των γυναικών αφού συχνά τιμωρούνται οι βιασθείσες και όχι οι βιαστές στις χώρες που υπάρχουν οι άθλιες μορφές αυτές των αιρέσεων που προέκυψαν από τον αρχικό Μωαμεθανισμό.

Η αντικειμενικότητα στο παράδειγμα των μαθητών που ανέφερα επιτυγχάνεται με τον ορισμό μετέπειτα ποινής σε επανάληψη του φαινομένου από τα ίδια άτομα. Η σχετική επίπληξη με τον ορισμό της συγνώμης ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ θα ορίσει μία κατάσταση η οποία θα αποτελέσει παιδαγωγική διαδικασία ελέγχου της κατάστασης και καλλιέργεια αρετής στους μαθητές που αυτοταπεινώθηκαν θύτης και θύμα ο ένας στο άλλο. Η σύναψη φιλίας θα οριστεί αν ο διευθυντής προσπαθήσει να γίνει έμπρακτη η συγνώμη με συμμετοχή στην ίδια ομάδα σε ομαδικό άθλημα κατά την ώρα της γυμναστικής και όταν θα απαιτηθεί η συνεργασία.

Η αντικειμενικότητα σε αυτήν την περίπτωση δεν ορίζεται από την δικαιοσύνη αλλά από την ΠΡΟΛΗΨΗ του φαινομένου που είναι η καλλιέργεια της αρετής η οποία έπαψε σε πολλά σχολεία να υφίσταται με αποτέλεσμα να προάγονται τα φαινόμενα εγκλημάτων αναρχικού τύπου και άλλα πολλά.

Αντικειμενική αξιολόγηση

Στα σχολεία ιδιαίτερα υπάρχει η αδικία του εκάστοτε συστήματος αξιολόγησης. Σε αυτό μεγάλη συμμετοχή έχουν οι άδικοι καθηγητές οι οποίοι ορίζουν συμπάθειες ανάμεσα στους μαθητές και οι αδικία της βαθμολογίας η οποία δεν ορίζεται από απόλυτη δικαιοσύνη. Η εμπειρία μου από τα θρανία και όσα ακούω από τα ανίψια μου, μου δείχνουν ότι τα φαινόμενα κάκιστων διδασκάλων αυξήθηκαν αν και δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό.
Το σύστημα βαθμολόγησης του κάθε καθηγητή αποτελεί και αυτό τον ορισμό της αδικίας που ορίζεται από την αξιολόγηση της γνώσης. Έτσι στα πρακτικά μαθήματα είναι εύκολη η αντικειμενική βαθμολόγηση αλλά στα θεωρητικού τύπου μαθήματα συχνά είναι πολύ δύσκολη η αντικειμενική βαθμολόγηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα μαθήματα των νεοελληνικών και αρχαίων που συχνά η αγνωστικότητα ορισμένων καθηγητών ορίζει λανθασμένους τους μελετηρούς μαθητές και η υποκειμενική θεώρηση της υπό ανάλυσης έννοιας ή θέματος του εξεταστή ή ακόμη και του υπουργείου που όρισε τα σχετικά ορίζουν μία ΠΑΣΙΦΑΝΕΣΤΑΤΗ ΑΔΙΚΙΑ.

Στο μάθημα της έκθεσης υπήρχαν και υπάρχουν οι ΤΡΑΓΙΚΟΤΕΡΕΣ αδικίες μία από τις οποίες βίωσα και εγώ όταν βαθμολογήθηκα με 10(βάση) σε ένα γραπτό το οποίο είναι ΠΛΗΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ του θέματος με την Λακωνικότητα που συνήθιζα και που συνηθίζω να γράφω. Η υποκειμενικότητα των εξεταστών η οποία ενδεχόμενα είχε ορισμένες κατευθύνσεις από το υπουργείο όρισε την υποκειμενική βαθμολόγηση ενός γραπτού το οποίο αντικειμενικά και με βάση της αναλύσεις στις εφημερίδες εκείνης της εποχής είχε ΠΛΗΡΗ ΚΑΛΥΨΗ.

Άλλη περίπτωση υποκειμενικής αξιολόγησης είναι η περίπτωση των έργων τέχνης. Σε αυτά η εκάστοτε αξιολόγηση ορίζεται με βάση την υποκειμενικότητα η οποία ορίζεται τόσο από το γνωστικό επίπεδο του αντικειμένου του αξιολογητή όσο και από την οπτική με την οποία αντιμετωπίζει την τέχνη το άτομο αυτό. Είναι επόμενο λοιπόν να έχουμε ΠΑΝΑΔΙΚΕΣ αξιολογήσεις σε έργα τέχνης τα οποία είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός των καλλιτεχνών που αναγνωρίστηκαν μετά τον θάνατο και αυτό προέκυψε από ένα σύστημα προώθησης καλλιτεχνών το οποίο ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ συνεχίσει να υφίσταται με διαφορετικές δομές ανά τους αιώνες.

Επίλογος

Είναι προφανές ότι παραδείγματα ορισμού αντικειμενικότητας θα μπορούσαν να αναλυθούν χιλιάδες και σε πολλά από αυτά θα είναι δύσκολος ο προσδιορισμός αυτής. Επέλεξα λοιπόν ελάχιστα παραδείγματα για να γίνει κατανοητός ο λόγος μου.

Ελπίζοντας ότι ήμουν εξαιρετικά ακριβής στον προσδιορισμό των εννοιών θεωρώ ότι πρέπει να κλείσω εδώ την ανάλυση του δυσκολότατου αυτού θέματος.