Αισθήσεις και ηδονές

Πρόλογος

Αν και δεν συνηθίζεται σε πραγματείες να προλογίζονται, εδώ εγώ θα παρουσιάσω τους λόγους σύνθεσης αυτής της πραγματείας οι οποίοι πηγάζουν από την ανευθυνότητα και την συνεχή καλλιέργεια ιδιοτέλειας των σημερινών ερευνητών και επιστημόνων, οι οποίοι στο όνομα του ατομικού συμφέροντος καταστρέφουν σπουδαίες εργασίες, κομματιάζοντας αυτές με στατιστικές μελέτες οι οποίες είναι αντιπαραγωγικές και με ασαφή αποτελέσματα. Συχνά οι στατιστικές αυτές μελέτες και εφόσον αφορούν τον άνθρωπο, στην ψυχολογία και στην Ιατρική γενικότερα, είναι απλά ενδείξεις χρήσιμες τις οποίες μόνο οι αληθινοί επιστήμονες χρησιμοποιούν παραγωγικά. Αντίθετα οι δημοσιογράφοι ή κάποιοι φοιτητές οι οποίοι βιάζονται να ανακοινώσουν μια ανακάλυψη με τρόπο εξαιρετικά ανεύθυνο παρουσιάζουν τις ενδείξεις των ερευνητικών εργασιών ως ανακάλυψη, αν και ουσιαστικά αυτές δεν παρέχουν καμιά χρήσιμη πληροφορία. Πολλοί καθηγητές σε εργασίες κυρίως φοιτητών τους, με φαυλοκυκλική λογική και με μικρά γράμματα καθιστούν τις έρευνες αυτές, με στατιστικές αναλύσεις,  ευσταθείς λογικά αν και ουσιαστικά η εισαγωγή φαύλου κύκλου έχει καταστήσει την έρευνα ως μία συνολική ανοησία. Έτσι στις έρευνες αυτές ο αληθινός μελετητής θα πρέπει να αναζητήσει το ίδιο το πείραμα και τις συνθήκες που διεξάχθηκε και αγνοώντας τα συμπεράσματα, θα πρέπει να συνεχίσει ο ίδιος την έρευνα και μέχρι να τεκμηριωθεί το ζητούμενο. Κάποιες φορές αρκούν λίγες γνώσεις για να φτάσει ο ίδιος σε ευσταθή συμπεράσματα τεκμηριωμένα με θεωρητικό και φιλοσοφικό τρόπο καθώς η φιλοσοφία ως μητέρα ΠΑΣΩΝ των επιστημών μπορεί να τεκμηριώσει ανά πάσα στιγμή για αυτές. Παρακάτω λοιπόν και στην εισαγωγή παρουσιάζονται οι αιτίες απώλειας γνώσης καθώς και το αίτιο για το οποίο η ψυχολογία παραμένει μία επιστήμη ασυνάρτητη για όσους βλέπουν την αδυναμία της να βοηθήσει ανθρώπους πραγματικά. Η αδυναμία αυτή προέρχεται από την θεώρηση ασθενείας της ψυχής η οποία σαν ΑΘΑΝΑΤΗ που είναι ΔΕΝ ΑΣΘΕΝΕΙ, αλλά ασθενεί το σώμα μέσα στο οποίο συνυπάρχει αυτή. Έτσι οι ψυχοθεραπευτές του καναπέ απομυζούν οικονομικά χωρίς να βοηθούν συχνά ασθενείς οι οποίοι απλά χρειάζονται διδασκαλία ελέγχου του νου, η οποία σκέψη και μόνο θα υποβοηθήσει στην σωστή κατεύθυνση ουσιών που η επιστήμη ονόμασε νευροδιαβιβαστές, αν και όλα δείχνουν ότι πρόκειται απλά για την ουσία (σύνολο ενώσεων) από την οποία αποτελείται η ψυχή του ανθρώπου. Η τελευταία άποψη δεν έχει ακόμη τεκμηριωθεί στον νου πολλών επιστημόνων επειδή απλά βρίσκονται σε κατάσταση άθεη, μία κατάσταση η οποία όσο παραμένει τόσο περισσότερο θα αργεί η επιστήμη της ψυχολογίας να εξελιχθεί με τρόπο που θα υποβοηθά ακόμη και φαρμακευτικά (προσωρινά ή και μόνιμα μερικές φορές) τους ασθενείς. Σήμερα υπάρχουν κάποια ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΑ από τα γνωστά ψυχοφάρμακα που  πραγματικά λειτουργούν θεραπευτικά στα πρώτα στάδια και μέχρι ο καταθλιπτικός αποφασίσει να ελέγξει τον νου και να συνεχίσει φυσιολογικά την ζωή του. Η κατάθλιψη δεν είναι ασθένεια όπως νομίζουν μερικοί ή όπως ιδιοτελώς την ονόμασαν οι ψυχολόγοι για να έχουν πελατεία, αλλά είναι απλά μία κατάσταση εγκατάλειψης η οποία ορίζεται από την μη θέληση για ζωή του απογοητευμένου ανθρώπου. Είναι αναστρέψιμη ΑΝ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ και από το ίδιο το άτομο και αν αποφασίσει να συνεχίσει παραγωγικά την ζωή του και ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ κανένα υποκατάστατο. Τα υποκατάστατα και όταν χρησιμοποιούνται χωρίς διδασκαλία ελέγχου του νου, τότε δημιουργούν εθισμό και επαναφορά στην κατάσταση κατάθλιψης ανά πάσα στιγμή του ανθρώπου επειδή έτσι συμφέρει στους αγύρτες ψυχολόγους οι οποίοι τεμπελιάζουν και δεν μελετούν σωστά τον ψυχισμό του υποτιθέμενου ασθενούς.

Η σχέση όσων προαναφέρθηκαν με τις αισθήσεις και τις ηδονές  θα αποκαλυφθεί στη συνέχεια καθώς συχνά μερικοί νομίζουν ότι πρόκειται για αναφορές εκτός θέματος σημαντικών στοιχείων τα οποία αν και φαίνεται ότι δεν έχουν σχέση στην πραγματικότητα αποτελούν θεμέλιους λίθους για την κατάκτηση της αλήθειας η οποία αλήθεια αποτελείται από αδιάσειστες πραγματικότητες.

Εισαγωγή

Η πραγματεία αυτή είναι ουσιαστικά μία πραγματεία η οποία γράφεται για να αποκαταστήσει την πλήρη αλήθεια γύρω από το θέμα των αισθήσεων και ειδικά των ηδονών επειδή οι περισσότεροι Ιερείς και Θεολόγοι έχουν ορίσει μία μιαρότητα γύρω από τις ηδονές, γεγονός πλήρως παράδοξο και θα εξηγήσω το γιατί. Αν οι ηδονές ή κάποια από τις ηδονές ήταν μιαρή κατάσταση τότε δεν θα δίνονταν από τον Θεό καθώς ο Θεός είναι ο Δημιουργός ΠΑΝΤΩΝ και φυσικά και του ανθρώπου. Εκείνος όρισε τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπου και όπως ορίστηκε μετά την πτώση του από την αθάνατη κατάσταση στην θνητή.  Αυτό που θέλω να διευκρινίσω είναι ότι η παρούσα πραγματεία δεν αποτελεί ανάλυση που απευθύνεται μόνο στους πιστεύοντες στον Θεό, αλλά και σε όλους τους ανθρώπους καθώς θα συμπεριληφθούν πολλά στοιχεία από την σύγχρονη ερευνητική ψυχολογία και όπως έχουν δημοσιευτεί σε επίσημα επιστημονικά περιοδικά. Δεν θα δοθεί βιβλιογραφία και σε ορισμένες περιπτώσεις τα συμπεράσματα των εργασιών αυτών έχουν αλλαχθεί μερικώς και έχουν διορθωθεί καθώς εισήχθηκε σε αυτά η ανοησία της στατιστικής ανάλυσης και οδεύτηκαν ΠΑΝΑΞΙΕΣ έρευνες σε συμπεράσματα τα οποία αποτελούν ουσιαστικά σκουπίδια της σύγχρονης βιβλιογραφίας προερχόμενα από τις ανοησίες άθεων, καθώς επηρεάστηκαν από τους Γιουγκ και Γιάλομ οι οποίοι είναι γνωστό ότι έγραψαν υπό καθεστώς αθεΐας. Αλλά άθεος μπορεί να χαρακτηριστεί ΜΟΝΟ ο μηδενιστής και όπως έχω ήδη αναφέρει πολλές φορές, οι μηδενιστές το μόνο που κατάφεραν να αποδείξουν είναι το μηδέν του νου εντός της κεφαλής τους, κατά πως έλεγε ο Επίκτητος από τα πρώτα ακόμη Χριστιανικά χρόνια και όταν συνδιαλέχθηκε μαζί τους.

Οι ηδονές λοιπόν είναι ένα ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ όπως και τα λεγόμενα ένστικτα αυτοσυντήρησης και επιβίωσης τόσο των ανθρώπων όσο και των ζώων. Σας προδιαθέτω λοιπόν ότι θα υπάρξει αναφορά και στον τρόπο αισθαντικότητας των ζώων και όπου οι μελέτες των επιστημόνων έχουν ορίσει ασυναρτησίες από αδυναμία αυτών να πιστέψουν το αυτονόητο το οποίο έχει αναφερθεί πολλάκις στην βιβλιογραφία των Θεοσοφικών θεμάτων και αφορά την ανυπαρξία ψυχής στα λεγόμενα κτήνη στα οποία κατατάσσονται όλα τα έμβια όντα εκτός του ανθρώπου που επιβιώνουν στην Γη. Φυσικά οι εικασίες για ύπαρξη ζωής εκτός του πλανήτη Γη είναι και αυτές εκτός τόπου και χρόνου αλλά δεν θα εξηγηθεί αυτό το παράδοξο στην εξέλιξη της διαπραγμάτευσης του θέματος αυτού, καθώς θεωρώ ότι πρέπει να αναφερθούν στοιχεία από το βιβλίο της Γενέσεως τα οποία χάθηκαν λόγω κάποιας καταστροφής λόγω φωτιάς του πρωτότυπου και απόκρυψη γνώσης από επαρμένους ηγούμενους ορισμένων μονών όπως και του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ στο παρελθόν. Πρόκειται λοιπόν για γνώση η οποία δεν διδάσκεται πλέον και ωθεί σε μηδενιστικές κατευθύνεις τους μελετητές οι οποίοι όταν διαπιστώνουν μηδενισμό εντός των θρησκειών τότε εδραιώνεται η πεποίθησή τους ότι οι θρησκείες είναι δημιούργημα του ανθρώπου και όπως ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ όλες εκτός της Ορθοδοξίας η οποία είναι η ΚΑΘΑΡΙΑ ΠΙΣΤΗ στον ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ τον ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ.  Ο Θεός θέλει ΜΟΝΟ την καθάρια πίστη η οποία πηγάζει από την αγάπη του ανθρώπου προς Αυτόν και δεν θέλει τις ιδιοτέλειες και τις μιαρότητες των θρησκευτικών φανατισμών με τα εγκλήματα που τις ακολουθούν. Ομοίως φυσικά με τον θρησκευτικό φανατισμό των Μουσουλμάνων εξίσου ή και περισσότερο μιαρός είναι ο Ορθόδοξος φανατισμός ενάντια στον οικουμενικό πατριάρχη ή στην λεγόμενη αίρεση του οικουμενισμού, στην οποία  ούτε εκκλησία αλλά και ούτε ηγέτης ακόμη δεν βρέθηκε, αν και αποδόθηκε ίδρυση σε κάποιους οι οποίοι φυσικά δεν ζουν πλέον.  Η αναφορά αυτή έγινε αν και μοιάζει εκτός θέματος, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ο αναγνώστης ότι συχνά οι εγκληματίες της γνώσης προέρχονται ακόμη και από τους θρησκευτικούς ηγέτες της ΑΛΗΘΕΙΑΣ που ΕΙΝΑΙ η Ορθόδοξη πίστη στον ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ τον ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ και ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΝΤΩΝ, τον Δημιουργό μας.

Οι ηδονές λοιπόν είναι ουσιαστικά ένα ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ στους ανθρώπους και είναι παράλογο να θεωρηθεί έστω και μία από αυτές ως μιαρή ή αποφευκτέα και όπως διδάσκουν οι Μοναχοί. Οι Μοναχοί εφόσον έχουν αρνηθεί τα εγκόσμια είναι επόμενο στα πλαίσια της άσκησής τους να αποφεύγουν τις ηδονές που απαρνήθηκαν λόγω του όρκου παρθενίας που έχουν δώσει, αλλά όταν επιζητούν κάτι παρόμοιο από κοσμικούς ανθρώπους  οι οποίοι επέλεξαν τον δρόμο της οικογένειας, απλά παραλογίζουν σε σημείο που ακόμη και πιστοί να τους αποστρέφονται και να ζουν σε μία ολοένα αυξανόμενη μοναξιά. Είναι γνωστό ότι στο Άγιο Όρος η φήμη από στόμα σε στόμα οδηγεί τους πιστούς σε Γέροντες οι οποίοι όσο περισσότερο ο λόγος τους είναι λόγος αγάπης και όσο περισσότερο είναι αυτός ο λόγος είναι εφαρμόσιμος στα εγκόσμια, τόσο περισσότερους ανθρώπους βρίσκουν να τους επισκέπτονται σε σημείο ενοχλητικό μάλιστα καθώς δεν μπορούν να προσευχηθούν πλέον όσο χρόνο θέλουν.

Οι αισθήσεις και οι ηδονές. Η αδυναμία της επιστήμης να τις προσδιορίσει σωστά.

Για να γίνει κατανοητή η διαφορά των αισθήσεων από τις ηδονές αλλά και τα συναισθήματα θεωρώ απαραίτητα να αναλυθούν επαρκώς οι έννοιες.

Αίσθηση είναι λοιπόν το φαινόμενο εκείνο το οποίο ορίζει την αισθαντικότητα δια ενός μόνο κέντρου. Κάθε ερέθισμα είναι δυνατόν να κεντρίζει διαφορετικά κέντρα αισθήσεων και να δίνει την αντιληπτικότητα διαμέσω διαφορετικών αισθήσεων.

Συναίσθημα είναι η κατάσταση εκείνη που παράγεται από το ερέθισμα το οποίο κεντρίζει κάποια από τις αισθήσεις. Συναισθήματα χαρακτηρίζονται ο πόνος, η χαρά, η λύπη αλλά και πολλά άλλα τα οποία θεωρώ ότι δεν είναι αντικείμενο πλήρους ανάλυσης στην παρούσα εργασία.

Ηδονή είναι η απόλαυση που προσφέρει η αντιληπτικότητα του κάθε ερεθίσματος η οποία επίσης μπορεί να προέρχεται από πολλά κέντρα για ένα και μόνο ερέθισμα και όπως θα αναλύσω περισσότερο σε άλλο κεφάλαιο.

Ξεκινώ την διαπραγμάτευση με την αναφορά επί των αισθήσεων. Αυτές για τους πολλούς είναι οι γνωστές πέντε του σώματος και αναφέρομαι φυσικά στην όραση, ακοή, αφή, όσφρηση, γεύση. Οι αισθήσεις αυτές προσφέρουν συναισθήματα όπως στην περίπτωση της γεύσης είναι το γλυκό και το αλμυρό ή το πικρό και το στυφό, στην περίπτωση της αφής το απαλό και το σκληρό αλλά και άλλα, στην περίπτωση της ακοής και της όρασης ή της όσφρησης ομοίως παράγονται τα γνωστά συναισθήματα τα οποία δεν κρίνω σκόπιμο να αναλύσω περιληπτικά σε αυτήν την πραγματεία. Υπάρχουν ήδη σπουδαίες εργασίες στην βιβλιογραφία που αναλύουν τέλεια τα σχετικά και απλά δεν υπάρχει επαρκής σύνδεση των αισθήσεων με τις ηδονές, θέμα στο οποίο θα επεκταθώ σε άλλο κεφάλαιο της πραγματείας με περισσότερες λεπτομέρειες.

Πατέρες της Ορθοδόξου εκκλησίας μας αναφέρουν ως αισθήσεις την καρδιάς την αγάπη και το μίσος και τις αριθμούν ως έκτη και έβδομη αίσθηση αντίστοιχα. Κάποιοι ονόμασαν ως έκτη αίσθηση κάποια ένστικτα τα οποία είναι έμφυτα στον άνθρωπο αλλά ουδεμία σχέση με τις αισθήσεις έχουν. Αυτά είναι ΔΩΡΑ ΘΕΟΥ τα οποία δόθηκαν για να επιβιώσει ο άνθρωπος μετά την πτώση του από την αθάνατη κατάσταση στην θνητή. Επίσης δώρα θεού  στον άνθρωπο είναι οι ηδονές οι οποίες δόθηκαν ευθύς εξαρχής στον άνθρωπο. Τότε η γεύση για τον άνθρωπο ήταν απλά μία απόλαυση καθώς δεν χρειάζονταν την τροφή για να ζήσει. Προσέφερε εξαρχής την ηδονή η οποία ηδονή στην προκειμένη προκαλείται από τις απόλαυση που προσφέρουν οι τροφές ή τα ποτά σήμερα. Οι πρωτόπλαστοι απολάμβαναν μόνο την γεύση των φρούτων και βίωναν κάθε ηδονή από τις αισθήσεις του σώματος και φυσικά της ψυχής. Φυσικά βίωναν και τις ηδονές του ζευγαρώματος και εδώ θέλω να τονίσω ότι είναι εξαιρετικά ανεύθυνο να θεωρούνται μιαρές οι σαρκικές ηδονές που απολαμβάνουν τα ζευγάρια εντός ή ακόμη και εκτός γάμου (εξαιρώντας τις μοιχείες βεβαίως). Το ορθό θα ήταν οι Ιερείς να ζητούν από τα τέκνα τους να φροντίζουν για την αποκλειστικότητα των συντρόφων ακόμη και εκτός γάμου παρά να ορίζουν ακόμη και νηστεία επί των σαρκικών ηδονών, μία νηστεία η οποία εκ των πραγμάτων λαμβάνει χώρα σε κάποιες περιόδους και όταν ο ένας από τους δύο συντρόφους θα παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα υγείας ή όταν η γυναίκα φτάσει στην υπέρτατη ηδονή που μπορεί να βιώσει και φυσικά αναφέρομαι στην τεκνοποίηση. Η τεκνοποίηση είναι ηδονή που νιώθει και ο άντρας αλλά σε μικρότερο βαθμό γιατί δεν είναι αυτός που κουβαλάει εντός του σώματός του μία νέα ψυχή με ευθύνη να επιβιώσει τόσο αυτός όσο και η αγέννητη σαρκικά ακόμη ψυχή. Η ψυχή σχηματίζεται εντός της μήτρας της γυναίκας με την ολοκλήρωση μίας περιόδου κύησης δηλαδή 28 περίπου μέρες μετά την σύλληψη και αυτός είναι ο λόγος που η έκτρωση θεωρείται σε κάθε περίπτωση φόνος. Αυτό γιατί όταν η γυναίκα αντιληφθεί την εγκυμοσύνη, ήδη έχει σχηματιστεί η ψυχή.

Αναφερόμενος λοιπόν στις αισθήσεις τις ψυχής πρέπει να συνδέσω αυτές με τις ηδονές. Η αγάπη λοιπόν προς ένα όμορφο τοπίο προσφέρει την ηδονή της όρασης την οποία ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται με την κίνηση κάποιων ουσιών από τον εγκέφαλο προς την καρδιά.  Ομοίως στο άκουσμα της φωνής αγαπημένου προσώπου υπάρχει όμοια κίνηση ουσιών οι οποίοι ονομάστηκαν νευροδιαβιβαστές. Εδώ η επιστήμη ακόμη δεν έχει ξεχωρίσει τις ουσίες που προκαλούν τις ηδονές από αυτές που ουσιαστικά ορίζουν την αίσθηση της αγάπης και δεν γνωρίζω αν πράγματι είναι διαφορετικές. Θεωρώ όμως ότι είναι αδύνατο να είναι οι ίδιες. Οι ηδονές πρέπει εκ των πραγμάτων να προκαλούνται από άλλες ουσίες οι οποίες είναι συγκεκριμένες και δεν έχουν σχέση με αυτές του μίσους και της αγάπης για τις οποίες ακόμη δεν είδα πειράματα που να τις διαχωρίζουν αυτές. Θεωρώ ότι και αυτές οι ουσίες κίνησης κατά την κατάσταση του μίσους πρέπει να είναι διαφορετικές από της αγάπης. Όλα αυτά λοιπόν τα αναφέρω για να αναδείξω το γεγονός ότι η επιστήμη της ψυχολογίας ακόμη βρίσκεται σε βρεφικό στάδιο καθώς δεν έχει ανακαλύψει αυτά που ήδη έπρεπε να έχουν ανακαλυφθεί και η αιτία αυτών των λαθών είναι η ανοησία της εισαγωγής κληρονομικότητας με την χρήση της στατιστικής όταν η γενετική και ειδικά η Μοριακή βιολογία την έχουν ήδη εγκαταλείψει. Οι επιστήμες αυτές ΞΕΡΟΥΝ ότι για να υπάρχει κληρονομικότητα πρέπει να έχει οριστεί ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ποσοστό και όταν δεν συμβαίνει αυτό πρέπει να έχει καθοριστεί ΠΛΗΡΩΣ ο περιοριστικός παράγοντας.  Ομοίως η άθεη κατάσταση μεγάλων ονομάτων όπως Γιουγκ και Γιάλομ αλλά και άλλων ψυχολόγων όρισε μία κατάσταση στασιμότητας στην εξέλιξη της επιστήμης η οποία μέχρι πριν ελάχιστα χρόνια βάδιζε με ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Σήμερα η Μοριακή βιολογία και ειδικά η ολοκλήρωση της χαρτογράφησης του DNA έχουν καταστήσει ως ασύμβατες λογικά πολλές θεωρίες και έρευνες που βασίστηκαν στην στατιστική ανάλυση και πιστεύω ότι σύντομα η ψυχολογία θα προχωρήσει πλέον στον ορθό δρόμο.

Η επιστήμη της ψυχολογίας λοιπόν εδώ και χρόνια καθοδηγείται από επαρμένους ψυχολόγους οι οποίοι αν και προέρχονται από την ιατρική, έχουν ξεχάσει τους κανόνες μίας ολοκληρωμένης έρευνας και επίσης δεν αφήνουν άλλες επιστήμες να ασχοληθούν με το αντικείμενό τους. Ομοίως συμβαίνει και με την Ιατρική στην οποία ΣΠΑΝΙΑ κάποιοι ΠΑΝΑΞΙΟΙ ερευνητές αποζητούν βοήθεια από τις παρεμφερείς επιστήμες για να ολοκληρώσουν την έρευνα και όταν αυτή φτάνει στο αντικείμενο που δεν κατέχουν. Έτσι ζητούν την βοήθεια Μοριακών βιολόγων ή άλλων επιστημόνων και όπου χρειάζεται αυτό για να τεκμηριώσουν κάθε πτυχή του θέματος που ερευνούν.  Η Ιατρική επίσης παρουσιάζει πλέον πληθώρα Ιατρών οι οποίοι επιθυμούν να ολοκληρώσουν ένα διδακτορικό το οποίο ολοκληρώνεται με μία στατιστική ανάλυση επί ενός δείγματος ατόμων και συχνά οι εργασίες αυτές ανακοινώνονται ως ανακαλύψεις ερευνητών αν και τα αποτελέσματα των ερευνών αυτών είναι εξαιρετικά ανασφαλή. Η ιδιοτέλεια των γιατρών οι οποίοι με τον τίτλο του διδάκτορος θα λαμβάνουν απλά μεγαλύτερες αμοιβές ορίζει και ακόμη και οι ενδείξεις ατελών ερευνών οδεύουν προς τον κάλαθο των αχρήστων γιατί οι αληθινοί επιστήμονες γνωρίζουν πολύ καλά ότι χρειάζεται χρηματοδότηση και χρόνια έρευνα η οποία δεν θα αποφέρει οικονομικά οφέλη στους ερευνητές αλλά απλά μία ηθική ικανοποίηση και μία ηδονή, η οποία ηδονή είναι αυτή της ανακάλυψης. Έτσι ακολουθούν οι ανεύθυνοι δημοσιογράφοι που παρουσιάζουν τις ενδείξεις ερευνών ως ανακαλύψεις με αποτέλεσμα η γνώση να μένει ατελής για τον πολύ κόσμο καθώς οι αληθινοί ερευνητές θα συνεχίσουν και θα δημοσιεύσουν ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ο οποία θα έχει τεκμηριωθεί ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΑ στα ελάχιστα επιστημονικά περιοδικά που δεν είναι περισσότερα από δύο ή τρία ανά επιστήμη.

Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και η σχέση τους με την επιστήμη της ψυχολογίας

Στους σύγχρονους μελετητές έχει εδραιωθεί η άποψη ότι ο πατέρας της ψυχολογίας είναι ο Επίκουρος. Αν μελετήσει κανείς πάντως τους άλλους φιλόσοφους και μάλιστα όλους τους αρχαιότερους του Επίκουρου θα δει ότι όλοι είχαν αναφορές επί του ψυχικού παράγοντα και μάλιστα αναλύσεις οι οποίες δεν λανθάνουν ούτε σήμερα που η επιστήμη της ψυχολογίας δεν βρίσκεται στο εμβρυακό στάδιο αλλά μετά βίας θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει φτάσει στο εφηβικό. Δεν έχει νόημα στην πραγματεία αυτή να τεκμηριώσω περισσότερο τα σχετικά αλλά θέλω απλά να φτάσω την ανάλυση επί του τρόπου με τον οποίο αισθάνεται ο άνθρωπος τόσο τις αισθήσεις όσο και τις ηδονές.

Η φιλοσοφία του Επίκουρου σχετικά με τις αισθήσεις και τις ηδονές

Εξαιρώντας λοιπόν τους περισσότερους αρχαίους φιλοσόφους θα ήθελα να παρουσιάσω την φιλοσοφία του Επίκουρου συνολικά επί των ηδονών. Πρόκειται για μία πλήρη φιλοσοφία η οποία βρίσκει ανταπόκριση και συνδυάζεται πολύ με την σημερινή επιστήμη της ψυχολογίας με εξαίρεση τον ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ σοφιστή και ανίδεο επί της φιλοσοφίας του Επίκουρου Ίρβιν Γιάλομ ο οποίος μελέτησε της ηδονιστικές αναφορές των Ρωμαίων οι οποίοι καπηλεύτηκαν τον Επίκουρο για να ωθήσουν σε ηδονιστικές κατευθύνσεις την κοινωνία της εποχής τους και όπως έπραξαν πραγματικά.

Έτσι λοιπόν ο Γιάλομ έγραψε μία ασυνάρτητη θεωρία χρησιμοποιώντας το όνομα του Επίκουρου και όπως είναι ήδη γνωστό στους γνώστες του αντικειμένου. Ταυτόχρονα ο άνθρωπος αυτός μη πιστεύοντας το υλικό της ψυχής, που τους ομοίους του επιεικώς ο Επίκουρος ονόμαζε ΑΝΟΗΤΟΥΣ, έγραψε και διδάσκει μία θεωρία ψυχολογίας η οποία καταργεί τον Φρόυντ. Την αναφορά μου αυτή τεκμηριώνουν ΠΑΜΠΟΛΛΑ πειράματα τα οποία αναδείχνουν ΑΝΟΗΤΟ τον διδάκτορα ψυχολογίας. Αναφέρομαι σε πειράματα τα οποία απέδειξαν την αισθαντικότητα διαμέσω των νευροδιαβιβαστών που άλλες φορές βρίσκονται και κινούνται ΕΝΤΟΣ του εγκεφάλου και άλλες φορές έχουμε κίνηση από τον εγκέφαλο προς την καρδιά. Οι τελευταίοι νευροδιαβιβαστές είναι αυτοί που ορίζονται από συναισθήματα αγάπης ή και μίσους αν και δεν είδα έρευνες που να τεκμηριώνουν την περίπτωση αυτή.

Εδώ κάπου ερωτώ όσους νομίζουν ότι όλα κινούνται από και διαμέσω του εγκεφάλου, η καρδιά που είναι ουσιαστικά αντλία κίνησης του αίματος τι σχέση έχει με τους νευροδιαβιβαστές; Για ποιο λόγο πηγαίνουν οι ουσίες αυτές στην καρδιά;

Θέλω λοιπόν να αναφέρω επίσης ότι ανέλυσα τα σχετικά σε κάποια από τις πραγματείες μου ήδη και διευκρινίζω ότι η καρδιά είναι τόσο σωματική με ρόλο αντλίας όσο και ψυχική με ρόλο αισθαντικότητας των αισθήσεων της αγάπης και του μίσους. Η αναφορά μου αυτή δεν έχει σχέση με τον Επίκουρο όπως και πολλά άλλα καθώς απλώς συνδυάζω επιστήμη και φιλοσοφία για να αναδείξω μία απόλυτη πραγματικότητα η οποία βεβαίως χρειάζεται μεγάλη έρευνα ακόμη.

Μελετώντας λοιπόν κανείς τους Ρωμαίους βλέπει ότι η φιλοσοφία τους είναι τάση προς τις σωματικές ηδονές, ενώ οι μαθητές του Επίκουρου που έζησαν αιώνες νωρίτερα από τους Ρωμαίους αναφέρουν τον Επίκουρο ως λάτρη των ψυχικών ηδονών και με κορυφαία αναφορά αυτήν του Φιλόδημου ο οποίος αναφέρει την άποψη ότι ο Επίκουρος θεωρούσε ως υπέρτατη ηδονή την ηρεμία της ψυχής. Αλήθεια πόσο ΑΝΟΗΤΟΣ μπορεί να είναι κάποιος για να πιστέψει ότι ο Επίκουρος ήταν λάτρης των σωματικών ηδονών όταν αυτοί που αναφέρουν τα σχετικά έζησαν δύο αιώνες αργότερα, ενώ οι μαθητές του αντίθετα αναφέρουν τον Επίκουρο ως απαθή απέναντι στην ερωτική ηδονή και μάλιστα υπάρχει μία περιγραφή σχετική για ένα γεγονός που τελέστηκε στον Κήπο του Επίκουρου. Δεν αναφέρω βιβλιογραφία γιατί είναι λίγα τα στοιχεία που έχουμε για τον Επίκουρο και αυτός που θα μελετήσει ΕΥΚΟΛΑ τα βρίσκει. Φυσικά δεν θέλω να δώσω μασημένη τροφή στους φοιτητές οι οποίοι πρέπει να ψάξουν για να φτάσουν σε μία νόηση και μελέτες που θα ήθελα να είναι αντάξιες αυτών που είδα από την ένωση φιλολόγων Πλάτων προ της δεκαετίας του 1970.

Ο Επίκουρος λοιπόν διαχώρισε τις ηδονές σε κινητικές και μη.

Τι εννοούσε ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ φιλόσοφος λοιπόν;;;

Ποιες είναι οι κινητικές και ποιες η μη κινητικές ηδονές;

Αναζήτησα πολύ στα κείμενα την ανάλυση αυτή και χρειάστηκε χρόνια μελετών μέχρι να κατασταλάξω στα συμπεράσματα που θα παρουσιάσω συνδυάζοντας πολλές γραφές και πειράματα επιστημόνων. Ακόμη έχω πολλά ερωτηματικά, αλλά ελπίζω πειράματα του μέλλοντος να ολοκληρώσουν την σημερινή εικόνα των απόψεων που φέρω επί του αντικειμένου.

Κινητικές λοιπόν ηδονές είναι ΟΛΕΣ οι ηδονές που έχουν σχέση με το σώμα και τις αισθήσεις. Αυτές γίνονται αντιληπτές από τα κέντρα των αισθήσεων καθώς η πληροφορία μεταφέρεται από τα αισθητήρια όργανα στον εγκέφαλο και αυτός μετά διαμέσω αγνώστων οδών κατευθύνει ή δεν κατευθύνει τους νευροδιαβιβαστές προς την καρδιά ή εντός του εγκεφάλου.

Εδώ οι επιστήμονες αναφέρουν κάτι για ηλεκτρομαγνητικά κύματα και άλλες αηδίες που διάβασα σε ασυναρτησίες οι οποίες ονομάστηκαν έρευνες αν και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν τεκμηριώθηκε το κέντρο δημιουργίας των σημάτων αυτών και ο τρόπος επίσης δημιουργίας τους μοιάζει τόσο μετέωρος επιστημονικά και κατ’ επέκταση φιλοσοφικά που θεωρώ ΑΝΟΗΤΟΥΣ όσους πιστέψουν τα σχετικά χωρίς να μελετήσουν την υπόλοιπη θεωρία περί του εγκεφάλου ΑΛΗΘΙΝΩΝ επιστημόνων ιατρών και όχι μπουρδολόγων ψυχολόγων που ομιλούν για άυλη ψυχή και ψάχνουν για φαντάσματα εντός της άδειας κεφαλής τους.

Για χρόνια νόμιζα ότι η ακοή και η όραση ορίζουν τις μη κινητικές ηδονές αλλά πριν μερικά χρόνια μία έρευνα που είδα να μιλάει για κάποιον νευροδιαβιβαστή που κινήθηκε στο άκουσμα της φωνής αγαπημένου προσώπου, με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ΟΛΕΣ οι αισθήσεις εμπερικλείουν κινητικές ηδονές που γίνονται αντιληπτές από όσους τις προσδιορίζουν ως υπαρκτές.

Κάποια στιγμή λοιπόν επέστρεψα στην μελέτη του Επίκουρου και ΕΝΩ ΗΞΕΡΑ την αναφορά του στην υπέρτατη των ηδονών, δεν είχα σκεφτεί ότι η ψυχική ηρεμία είναι μία ΜΗ ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΗΔΟΝΗ. Έτσι κατάλαβα ότι έψαχνα προς λάθος κατεύθυνση τις μη κινητικές ηδονές αν και είχα ήδη μελετήσει αρκετές φιλοσοφίες γύρω από τις ηδονές τόσο του σώματος όσο και της ψυχής. Στο συμπέρασμα αυτό της ηρεμίας και γαλήνης της ψυχής έφτασα όταν κατάφερα να ελέγχω σε μεγάλο βαθμό την σκέψη μου με αποτέλεσμα να είναι αυξημένες οι ώρες ηρεμίας κι γαλήνης της ψυχής μου κατά την διάρκεια της ημέρας.

Ποια άλλη θα μπορούσε λοιπόν να είναι μη κινητική ηδονή;

Η απόλαυση ενός τοπίου, θεωρούσα ότι θα μπορούσε να είναι μία μη κινητική ηδονή, αλλά διαπίστωσα όταν βίωσα την ηδονή αυτή, ότι κάποια διεργασία υπήρχε εντός της καρδιάς μου και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ηδονή αυτή είχε σχέση με την αγάπη προς την ομορφιά του τοπίου και άρα και αυτή ήταν κινητική.

Επέστρεψα λοιπόν μετά τα συμπεράσματα αυτά και πάλι στον Επίκουρο και αναζήτησα κάποια άλλη ηδονή μη κινητική. Διαπίστωσα ότι ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ και σκέφτηκα ότι η ακινησία της ηδονής αυτής προέρχεται από την σιωπή και την πλήρη ακινησία όλων των κέντρων των αισθήσεων. Πρόκειται λοιπόν για δράση ακινησίας και θεωρώ ότι πρέπει να ήταν υπερβολικός ο Επίκουρος στην χρήση του πληθυντικού στην αναφορά του σε μη κινητικές ηδονές.

Άρα λοιπόν όλες οι ηδονές είναι κινητικές εκτός από την ψυχική ηρεμία η οποία είναι Η ΜΟΝΗ μη κινητική. Μακάρι κάποιος να μπορούσε να με διαψεύσει, γιατί έτσι θα ολοκλήρωνα χρόνια έρευνα σχετικά με τις ηδονές, έρευνα η οποία χρησιμοποίησε τόσο την ενεργή βίωση των ηδονών όσο και την παρατήρηση των κινήσεων προσώπου ή της ψυχής που αποτυπώνεται στα μάτια του πλάσματος το οποίο έχει την ευτυχία να βιώνει και να απολαμβάνει περισσότερο όλων τις ηδονές. Αναφέρομαι σαφέστατα στην γυναίκα.

Κλείνοντας λοιπόν το θέμα δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην περίπτωση της ηδονής που περιγράφεται στον πόνο από τον Επίκουρο. Ο Επίκουρος έλεγε ο πόνος αρχίζει με έναν έντονο παροξυσμό αρχικά και αφού περιέγραψε την πορεία του πόνου και τον τρόπο που τον αντιλαμβάνεται ως ουδέτερος παρατηρητής (λάθε βιώσας) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στον πόνο συμπεριλαμβάνεται μία ηδονή.

Προβληματισμένος λοιπόν εγώ με τα σχετικά και προσπαθώντας να ελέγξω τον πόνο, αναρωτήθηκα αν είναι δυνατόν να ήταν μαζοχιστής ο Επίκουρος αλλά και ο Επίκτητος ο οποίος είχε νικήσει τον πόνο όσο ΚΑΝΕΙΣ άλλος καθώς είναι γνωστό ότι χλεύαζε τον βασανιστή του που προσπαθούσε να τον πονέσει, μέχρι που τελικά έσπασε το πόδι του χωρίς να βγάλει άχνα πόνου. Βιώνοντας λοιπόν πιο έντονο πόνο από ότι συνήθως το 2004 σε μία απλή επέμβαση που μου έγινε, κατάλαβα ότι όντως υπάρχει ένα είδος ηδονής στον πόνο. Αρχικά αυτή η ηδονή μου έγινε αντιληπτή από την δράση του παυσίπονου και αργότερα την βίωσα δίχως αυτά. Πρόκειται για μία ηδονή η οποία προφανώς είναι και αυτή κινητική καθώς ο πόνος απαλύνεται σταδιακά και σβήνει με τρόπο που αυτός που τον βιώνει νοιώθει ότι του λείπει τελικά. Γιατί να συμβαίνει αυτό λοιπόν;

Αναρωτήθηκα λοιπόν κατά πόσο μπορεί ο Δημιουργός να είχε σχέση με αυτό. Γνωρίζοντας ότι από τον δημιουργό δόθηκαν τόσο στον άνθρωπο όσο και στα ζώα διάφορα ένστικτα, θεωρώ ότι πρόκειται για ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ, ο οποίος έδωσε την ηδονή αυτή η οποία από ελάχιστους γίνεται αντιληπτή, για να επιβραβεύσει όσους έχουν ασκηθεί στην υπομονή και δεν γκρινιάζουν όταν βιώνουν τον πόνο. Ασκήθηκα λοιπόν από μικρός με δάσκαλο τον πατέρα μου να μην δίνω σημασία στον πόνο και το γεγονός αυτό ορίστηκε με την σταδιακή αύξηση της υπομονής. Πειραματιζόμενος προσπάθησα να είμαι ανυπόμονος κατά την διάρκεια ενός έντονου πόνου όπως αυτός του χτυπημένου νυχιού και είδα πόσο αργούσε η ηδονή αυτή απάλυνσης του πόνου. Όταν αγνόησα τον πόνο συνεχίζοντας την εργασία μου είδα πόσο γρήγορα ένιωσα την ηδονή απάλυνσης του πόνου και τότε κατάλαβα ότι ο Επίκουρος ΑΥΤΗΝ εννοούσε ως ηδονή που ακολουθεί τον πόνο. Ανάλογη ηδονή είναι αυτή που ακολουθεί τον εμετό ο οποίος αφού απομακρύνει κάθε δηλητήριο από το στομάχι δίνει μία απάλυνση η οποία μοιάζει με την ηδονή που περιέγραψα του πόνου και είναι βεβαίως αφού ακολουθεί μίας κατάστασης κατά την οποία αισθάνεται πολύ άσχημα ο άνθρωπος . Δεν είναι απλά μία ανακούφιση όπως θα έλεγε κάποιος γιατρός αυτή η κατάσταση αλλά κρύβει κάτι παραπάνω αισθαντικά και αυτό το παραπάνω αποτελεί την ηδονή που προανέφερα.

Η ηδονή λοιπόν αυτή που αναφέρθηκε από τον Επίκουρο να ακολουθεί τον πόνο είναι ένα ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ καθώς η ΑΓΑΠΗ που ΕΙΝΑΙ ο Θεός με την θνητότητα όρισε τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό πόνο ως βιώματα της ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΘΕΟΥ για να γνωρίζουν οι ανυπάκουοι κατά την ημέρα της σωτηρίας πόσο σκληρός μπορεί να γίνει και πάλι αν χρειαστεί ο Θεός. Αυτό γιατί ΘΕΛΕΙ ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ η οποία θα είναι ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ και σε αυτήν θα οδηγηθούν ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥΣ πολλοί από τους σημερινούς σκληρόκαρδους καθώς ΟΛΟΙ ΘΑ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ και όπως περιγράφεται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (κεφ. ε 9-30). Το απόσπασμα αυτό του Ευαγγελίου δείχνει ΠΟΣΟ ΑΝΟΗΤΟΙ είναι όσοι πιστεύουν ότι οι αλλόθρησκοι δεν θα σωθούν, όταν προς της έλευσης του Κυρίου υπήρχαν ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΛΑΟΥ που δεν είχαν ακούσει και δεν είχαν πιστέψει στον Λόγο του Θεού. ΑΛΙΜΟΝΟ αν ο Θεός που ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ ήταν τόσο άδικος.

Περιληπτική παρουσίαση των μορφών ηδονής που νιώθει ο άνθρωπος

Συνοψίζοντας λοιπόν εδώ τις ηδονές θα προχωρήσω σε μία συνοπτική παρουσίαση των ηδονών που μπορεί να νιώσει ο κάθε άνθρωπος ανεξάρτητα αν τις έχει εντοπίσει ή όχι.

Κάθε αίσθηση λοιπόν εμπεριέχει και προσφέρει ηδονές στον άνθρωπο. Έτσι η ακοή προσφέρει  την ηδονή της απόλαυσης μίας μουσικής και αυτό αποτελεί ένα παράδειγμα μόνο όπως ένα παράδειγμα θα αναφέρω για κάθε αίσθηση καθώς πρόκειται για πραγματεία και δεν θέλω πλήρη ανάλυση του θέματος. Η όραση λοιπόν προσφέρει την ηδονή απόλαυσης ενός τοπίου. Η όσφρηση την απόλαυση των αρωμάτων από κάθε πηγή και κάποιες φορές προηγείται της γεύσης η οποία ανάλογα με τις επιλογές του κάθε ατόμου προσφέρει απόλαυση στο αλμυρό ή το γλυκό, το ξινό ή το πικρό τα οποία ορίζουν την παρουσία επίσης συναισθημάτων. Δηλαδή οι τέσσερις αυτές διαφορετικές γεύσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά συναισθήματα προερχόμενα από το κέντρο που ορίζει την αίσθηση της γεύσης.

Άφησα τελευταία την αφή γιατί διαμέσω αυτής θέλω να προχωρήσω στις ακόμη μεγαλύτερες ηδονές που νιώθει ο άνθρωπος και θα την συνδυάσω βεβαίως και με τις άλλες ηδονές αν και όπου κρίνω ότι χρειάζεται για να αποδώσω τα νοήματα που θεωρώ βασικά επί του θέματος. Η αφή λοιπόν ορίζει το συναίσθημα του πόνου ακόμη και στην περίπτωση των ασθενειών καθώς οι βλάβες στο σώμα ορίζουν αισθαντικότητα η οποία δεν θα μπορούσε να αποδοθεί σε καμιά άλλη αίσθηση. Ακόμη και ο πόνος των αισθητηρίων οργάνων της ακοής ή άλλων διαπερνά μέσα από τους γνωστούς νευρώνες και όπως ονομάστηκαν στην ιατρική οι οποίοι φυσικά λειτουργούν σε κάθε ερέθισμα αφής επίσης. Οι νευρώνες λοιπόν που μεταφέρουν ουσιαστικά το κάθε ερέθισμα είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να οριστούν ως κέντρο της αφής και έτσι η αφή γίνεται αίσθηση η οποία ουσιαστικά συλλειτουργεί με τις άλλες αισθήσεις. Η γεύση για παράδειγμα γίνεται αισθητή με την αφή του υλικού που θα δοκιμάσει να γευτεί ο άνθρωπος και είναι φανερό ότι πρόκειται για μία αίσθηση η οποία συνυπάρχει προς όλες τις αισθήσεις. Στην περίπτωση της ακοής ο ήχος είναι ουσιαστικά και αυτός προερχόμενος από κίνηση ύλης την οποία αισθάνεται ο άνθρωπος επίσης δια της αφής. Εάν δεν κινούνταν ύλη κατά την κίνηση του ήχου τότε το ωστικό κύμα ουδέποτε θα προκαλούσε βλάβες και όπως είναι γνωστό ότι συμβαίνει. Στην περίπτωση της όσφρησης και πάλι αναδύεται ύλη καθώς οι αρωματικές ενώσεις είναι αέρια. Η χημεία απαντά σε κάθε σχετικό ερώτημα και δεν θέλω να επεκταθώ εδώ. Η επαφή λοιπόν σε κάθε περίπτωση με ύλη δίνει την αντιληπτικότητα διαμέσω του εκάστοτε κέντρου αισθήσεως συνυπάρχουσας της δράσης της αφής.

Από όλες τις αισθήσεις λοιπόν έχουμε τις απολαύσεις που ονομάζονται ηδονές. Οι νευρώνες ουσιαστικά αποτελούν ένα είδος ηθμοσωλήνων οι οποίοι μεταφέρουν ουσίες από και προς τον εγκέφαλο ή προς την καρδιά. Επίσης μεταφέρουν ουσίες από τα κέντρα αισθήσεων προς τον εγκέφαλο ή προς την καρδιά ορισμένες φορές και όταν πρόκειται για ερέθισμα που αγγίζει το κέντρο αίσθησης της αγάπης. Έτσι το χάδι είναι και αυτό ένα συναίσθημα που το νιώθει ο άνθρωπος με την αφή αλλά προκαλεί την καρδιά να αισθάνεται την αγάπη τόσο για τον άνθρωπο που ακουμπά όσο και τον αποδέκτη του χαδιού. Οι νευρώνες σε αυτήν την περίπτωση μεταφέρουν τους λεγόμενους νευροδιαβιβαστές προς την καρδιά και ταυτόχρονα η απόλαυση του φαινομένου εμπερικλείει την ηδονή. Οι ουσίες αυτές που κινούνται μέσα από τους νευρώνες δεν είναι τίποτα άλλο από ουσίες της ψυχής. Ανάλογα το ερέθισμα της ακοής της φωνής αγαπημένου προσώπου ορίζει κίνηση ουσιών προς την καρδιά και ορίζει τις ανάλογες ηδονές που συχνά είναι η αγάπη είτε προς έμβια όντα αλλά και προς άψυχα υλικά μερικές φορές.

Η ψυχή του ανθρώπου και όπως έχω ήδη αναφέρει και άλλες φορές διαχωρίζεται σε νου και σε καρδιά και είναι Ο ΜΟΝΟΣ ορθός διαχωρισμός αυτής. Ο διαχωρισμός της ψυχής κατά Πλάτωνα ορίζει ουσιαστικά τον διαχωρισμό της αντιληπτικότητας της ψυχής και είναι επίσης ορθός μερικώς και περισσότερο πλήρης από κάθε άλλο διαχωρισμό που παρουσιάστηκε ανά τους αιώνες. Επιστρέφω λοιπόν στον νου και στην καρδιά και διευκρινίζω ότι όλα όσα αναφέρει ο Πλάτωνας κατατάσσονται στον νου και μόνο και έτσι δεν είναι πλήρης ο σχετικός διαχωρισμός. Έρευνες έχουν δείξει κίνηση της ουσίας εντός του εγκεφάλου κατά την διάρκεια των σκέψεων η οποία είναι και αυτή ουσιαστικά ουσία στην οποία συνυπάρχει η ύλη που αποτελεί την ψυχή. Κάποιες έρευνες έχουν δείξει κίνηση ουσιών προς την καρδιά διαμέσω των νευρώνων βεβαίως, όταν οι σκέψεις είναι προς κατεύθυνση αγάπης ή μίσους βεβαίως.

Περιληπτικά λοιπόν παρουσίασα τον τρόπο απόλαυσης των ηδονών η οποία ορίζεται από κατάστασης της συνυπάρχουσας ύλης του σώματος και της ψυχής με τρόπο που είναι αδιαχώριστος.

Κλείνοντας το κεφάλαιο θέλω να αναφέρω ότι στις περιπτώσεις μεταμοσχεύσεων καρδιάς μεταφέρονται και οι επιλογές του προκατόχου στον ασθενή της αισθαντικότητας αυτής αλλά οι καταστάσεις αυτές είναι αναστρέψιμες καθώς ο νους ελέγχει την καρδιά.

Η αισθαντικότητα των ζώων

Στην περίπτωση των ζώων δεν υπάρχει ψυχή για να γίνονται ομοίως αντιληπτές οι αισθήσεις και οι ηδονές. Σε άλλη πραγματεία τεκμηρίωσα γιατί τα ζώα δεν φέρουν ψυχή και δεν κρίνω απαραίτητο να αναφερθώ και πάλι επ’ αυτού. Έτσι μένει να διευκρινίσω πως γίνεται και αισθάνονται τα ζώα τα πάντα έτσι ώστε να ομοιάζουν με τον άνθρωπο κάνοντας τους άνοες να νομίζουν ότι διαθέτουν σκέψη.

Ο Θεός όπως στον άνθρωπο έδωσε στα ζώα τις αισθήσεις. Έτσι και αυτά φέρουν ή δεν φέρουν μερικές φορές όραση, ακοή, γεύση, όσφρηση αλλά όλα τα ζώα έχουν την αίσθηση της αφής. Εδώ τονίζω ότι αναφέρομαι σε όλα τα έμβια όντα και όχι μόνο στην κατηγορία των ζώων και όπως κατατάχθηκαν αυτά από τον άνθρωπο. Θεωρώ ανόητο τον ορισμό των ζώων καθώς ζώντα είναι όλα τα έμβια όντα. Ο σχετικός ορισμός προέκυψε από μεταφράσεις ξένων επιστημόνων στην Ελληνική και έτσι η πιο εύκολη χρήση λέξης που προτιμήθηκε ήταν η λέξη ζώα για μια κατηγορία έμβιων όντων στην οποία ανήκουν τα θηλαστικά, τα ερπετά, τα πτηνά και τα αμφίβια αν και πολλά από τα έντομα είναι επίσης ερπετά ή αμφίβια ή πτηνά και διαχωρίστηκαν και αυτά με ανόητο τρόπο αφού εύκολα θα μπορούσε να οριστεί μία ΤΕΛΕΙΑ ορολογία την οποία αφιλοσόφητοι επιστήμονες όρισαν αδιαφορώντας για τον σαφή προσδιορισμό των εννοιών με αποτέλεσμα η επιστήμη σήμερα να παρερμηνεύεται και να ωθεί πολλούς νέους στον αγνωστικισμό ο οποίος προωθείται από τους μηδενιστές και όχι μόνο, καθώς οι ελεγκτές των μαζών δρουν επίσης καθοριστικά στους τομείς της πολιτικής και της θρησκειολογίας  με όλα τα γνωστά αρνητικά επακόλουθα.

Έτσι λοιπόν ταυτόχρονα με τις αισθήσεις δόθηκε στα ζώα η ικανότητα να αισθάνονται την αγάπη διαμέσω ενστίκτων και της καρδιάς η οποία λειτουργεί ως μία άτυπη ψυχή. Έτσι υπάρχουν ορμόνες αλλά και κάποιοι νευροδιαβιβαστές που ορίζουν την αισθαντικότητα των ζώων τα οποία ομοίως με τον άνθρωπο βιώνουν τις ηδονές γεγονός που μπερδεύει πολλούς επιστήμονες αλλά και απλούς μελετητές οι οποίοι ταυτίζουν τον άνθρωπο με τα ζώα αν και ο άνθρωπος υπερέχει όλων έχοντας νου δηλαδή εκείνο το τμήμα της ψυχής το οποίο του επιτρέπει να εξάγει λογισμούς.

Επίλογος


Κλείνοντας λοιπόν θέλω να τονίσω ότι έκρινα σκόπιμο να μείνω περιληπτικός προς θέματα τα οποία η επιστήμη έχει ήδη αναδείξει και έχει παρουσιάσει ποικίλη ύλη η οποία στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν λανθάνει. Εξαίρεση φυσικά αποτελούν εργασίες ψυχολόγων οι οποίοι απαρνήθηκαν την διδασκαλία του Φρόυντ. Υπήρξαν βιβλία που την δεκαετία του ’80 περιείχαν μεγάλο μέρος της ύλης που περιλήφθηκε στην παρούσα εργασία. Τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες για να αναδειχθούν νέα ονόματα στον χώρο τους θέλησαν να μηδενίσουν κάθε εργασία και θεωρία και να ξεκινήσουν από την αρχή την συγγραφή της όποιας επιστημονικής θεωρίας. Έτσι έχει καταργηθεί πονηρά και σκόπιμα ορισμένες φορές ύλη διδασκαλίας ακόμη και από τα σχολεία για να αποκτήσουν υπόσταση οι θεωρίες του ολίγον έγκυος όπως αυτές πολλών ψευτοερευνητών στον χώρο της ψυχολογίας, της γενετικής επιστήμης αλλά και άλλων επιστημών. Ακόμη όμως υπάρχουν νόες που ερευνούν και με όπλο την ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ αντικειμενικότητα να ορίζεται από τις θεωρίες καταφέρνουν και ανασκάβοντας παλαιότερες θεωρίες φτάνουν σε ΝΕΑ γνώση η οποία στις περισσότερες των περιπτώσεων εξαφανίζει την ψεύτικη λογική των μηδενιστών. Οι μηδενιστές είναι οι κύριοι υπαίτιοι της πονηρής αφαίρεσης ύλης διδασκαλίας.

Μετά από όλα αυτά λοιπόν θέλω να τονίσω ότι χρειάζεται προσοχή στην μελέτη των επιστημονικών εργασιών καθώς αν γνωρίζει κάποιος τις συνθήκες ορισμού ενός πειράματος ως αξιόπιστο, μπορεί εύκολα να αφαιρέσει την όποια θεωρία από την σκέψη του η οποία θα μπορούσε να τον επηρεάσει οδηγώντας αυτόν σε λάθος κατεύθυνση. Θα πρέπει να ξεχωρίζει τις ενδείξεις από τις αποδείξεις και να αναζητεί μέχρι ΠΛΗΡΟΥΣ αποδείξεως τα πειράματα εκείνα τα οποία θα ορίζουν την απόδειξη ως μία αδιαπραγμάτευτη ΑΛΗΘΕΙΑ.