Συμπαντική φιλοσοφία της απόλυτης πραγματικότητας

Πριν ξεκινήσω αυτήν την πραγματεία θέλω να θυμίσω τα λόγια ενός μεγάλου επιστήμονα που θεωρήθηκε τρελός στην εποχή του, όπως και ο γράφων αυτές τις πραγματείες επίσης…

«…και όμως κινείται».

Εισαγωγή

Από την αρχαιότητα ακόμη ο άνθρωπος ενδιαφέρθηκε για ότι υπάρχει στον «ουρανό». Επειδή έβλεπε ότι την νύχτα υπήρχε αλλαγή στην θέση κυρίως του φεγγαριού αλλά και άλλων άστρων καταλάβαινε ότι το σύμπαν είναι απέραντο και έτσι δεν ομιλούσε πλέον για «ουρανό» αλλά για «ουρανούς». Ο άνθρωπος λοιπόν είχε ανέκαθεν την περιέργεια να μάθει τι γίνεται στο αχανές σύμπαν. Όλοι οι λαοί μελέτησαν τα άστρα και άλλοι λαοί έμειναν στην φαντασιοπληξία όσων ήθελαν να απομυζήσουν χρήματα από την ανάγκη του ανθρώπου να γνωρίζει το μέλλον(διάφορες μαντείες με κυριότερη την αστρομαντεία), ενώ ελάχιστοι λαοί αναζήτησαν την απόλυτη αλήθεια για το σύμπαν με τους Έλληνες να προσεγγίζουν σε απίστευτο βαθμό την πραγματικότητα. Τα κείμενα έμειναν γραμμένα για κάποιους αιώνες αλλά στη συνέχεια και μετά την έλευση του Κυρίου Ιησού Χριστού στην Γη κάποιοι θέλησαν να παραποιούν συνεχώς την πραγματικότητα για να δικαιολογήσουν την ανυπαρξία του μηδενισμού τους. Πρώτοι παραποιητές των κειμένων φιλοσοφίας ήταν οι Αλεξανδρινοί σοφιστές και όχι φιλόσοφοι(υπήρχαν εκείνη την εποχή φιλόσοφοι) με πιο γνωστούς παραποιητές τον Αέτιο και τον Ψευδοπλούταρχο. Διάφοροι Ρωμαίοι προγενέστεροι της εποχής των Αλεξανδρινών παρουσίασαν φιλοσοφία μερικώς απτή στην πραγματικότητα αλλά με πολλά λάθη. Στους Αλεξανδρινούς συγκαταλέγονται δύο πολύ σπουδαίες μορφές φιλοσόφων με κυριότερους την Αικατερίνη Υπατία αλλά και τον Θεωνά τον πατέρα της. Η Υπατία ήταν πολύ σπουδαία στοχαστής και μιμήθηκε στο απόλυτο την Πλατωνική φιλοσοφία και τρόπο ζωής. Οι Ρωμαίοι είχαν λόγους να θέλουν να στρεβλώσουν τα κείμενα αρετής των Αρχαίων Ελλήνων και επειδή εντός αυτών των κειμένων υπήρχε και αυτό που σήμερα ονομάζω συμπαντική φιλοσοφία της απόλυτης πραγματικότητας αρνήθηκαν να διασώσουν τμήματα φιλοσοφίας τα οποία θα ήταν σήμερα γνώση για τους επιστήμονες οι οποίοι δεν θα υπέπιπταν σε λάθη που εισήγαγαν οι μηδενιστές οι οποίοι είχαν τον σκοπό τους βεβαίως. Σώθηκαν λοιπόν όσα θέλησαν να σώσουν οι Αλεξανδρινοί ενώ υπάρχουν ακόμη κάποια κειμήλια σε βιβλιοθήκες-μουσεία μερικά από τα οποία είναι πλέον τροφή για τα ποντίκια και όπως είναι γνωστό ότι συμβαίνει στην Αγιά Σοφιά. Στο Άγιο Όρος ακούγεται ότι υπάρχουν επίσης κάποια φιλοσοφικά πολύ σπουδαία έργα τα οποία αρνούνται να μελετήσουν οι άθεοι γιατί γνωρίζουν ότι θα χάσουν την γη κάτω από τα πόδια τους όπως έχει συμβεί κάποιες φορές στο παρελθόν από ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ καθηγητές μερικοί εκ των οποίων διατέλεσαν πρόεδροι της ένωσης φιλολόγων Πλάτων προ του 1970.
Ανέφερα λοιπόν τους μηδενιστές γιατί αυτοί σήμερα με την ανοησία που τους διακρίνει έχουν πείσει με την φαυλοκυκλικότητα τους ότι δεν υπάρχει Θεός και έτσι οι επιστήμονες παρέκλιναν από την αρχική τους πορεία έρευνας που θα τους οδηγούσε πολύ πιο σύντομα στην απόλυτη αλήθεια περί σύμπαντος. Βέβαια δεν επηρεάστηκαν όλοι οι επιστήμονες από τους μηδενιστές και έτσι έχουμε κατά καιρούς πολύ σπουδαίες εργασίες να παρουσιάζονται με σκεπτικό ΤΕΛΕΙΑΣ φιλοσοφικότητας και αποδείξεις επιστημονικές σε τμήμα των εργασιών τους και όπου είναι δυνατό να συμβεί.

Σε αυτό το κείμενο που θα παρουσιάσω λοιπόν θα συγκεντρωθούν πολύ σπουδαίες σκέψεις επιστημόνων οι οποίες για χρόνια μένουν απλά ερωτηματικά ή γραφές που κάποιοι θέλησαν να αγνοούν συστηματικά.

Πρόλογος

Στην εισαγωγή αναφέρθηκαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι. Συνοπτικά λοιπόν θα παρουσιάσω τμήματα της φιλοσοφίας τους χωρίς να δίνω βιβλιογραφία και εδάφια παρά μόνο κάποιες γενικές αναφορές. Αυτό το πράττω γιατί απλά η εργασία αυτή είναι παρουσίαση στο διαδίκτυο και δεν θέλω να καρπωθεί κάποιος χρήμα αντλώντας απλά τις πληροφορίες αυτές. Όταν συγκεντρώσει τα αποσπάσματα στα οποία αναφέρομαι θα μπορεί να συνθέσει μία εργασία σε επίπεδο ακόμη και ενός διδακτορικού το οποίο θα μπορεί να είναι ισχυρό ράπισμα προς τους άθεους και τους σοφιστές που στρεβλώνουν την φιλοσοφία των αρχαίων άλλες φορές άβουλα παρασυρμένοι από κακούς διδασκάλους που ασπάστηκαν και άλλες φορές εξαναγκασμένοι για να μην χάσουν κάποιο μάθημα ή ακόμη και κάποια έδρα σε πανεπιστήμιο αφού οι άθεοι εδώ και αρκετά χρόνια χαλιναγωγούν την εκπαίδευση τόσο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Η επιστήμη της Φυσικής και της ψυχολογίας(δεν είναι οι μόνες) έχουν δεθεί με ισχυρά χαλινάρια που εμποδίζουν την γνώση να εκτοξευτεί προσφέροντας στην ανθρωπότητα όλα όσα είναι δυνατό να προσφερθούν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μέχρι πριν λίγα χρόνια αλλά και ακόμη και σήμερα είναι συχνές οι διαγραφές απατεώνων επιστημονίσκων από τις επιστημονικές κοινότητες επειδή λειτουργούν με τρόπο αγύρτικο. Πιο συχνό είναι το φαινόμενο διαγραφών Φυσικών- αστρολόγων και λιγότερο συχνές δυστυχώς οι διαγραφές απατεώνων ιατρών στον τομέα της ψυχολογίας. Έτσι προέκυψαν τα φαινόμενα τύπου Γιάλομ ο οποίος με φτηνές σοφιστικές έπεισε τους μαθητές του ότι Θεός δεν υπάρχει αν και αυτό που δεν υπάρχει είναι ο νους εντός ενός μηδενιστικού εγκεφάλου στην πραγματικότητα. Μαθαίνω βέβαια ότι σε πολλά πανεπιστήμια ψυχολογίας γίνονται προσπάθειες απαγκίστρωσης από τις κακές διδασκαλίες του εν λόγω απατεώνα αλλά και πάλι είναι πολλοί αυτοί που πείθονται από αυτόν και παρασύρονται άλλες φορές εσκεμμένα και άλλες ακούσια σε ένα λόγο και διδασκαλία ο οποίος είναι λόγος ανόητων στον νου νοημόνων.

Μετά από όλες αυτές τις γενικολογίες νομίζω ότι είναι ώρα να μπούμε στην ουσία το θέματος. Σε άλλη πραγματεία έχουν αναφερθεί στοιχεία συμπαντικής φιλοσοφίας που δείχνουν την ΑΠΟΛΥΤΗ πραγματικότητα η οποία είναι ότι δίχως την δράση ενός πλάσματος που εκ των πραγμάτων πρέπει να είναι αθάνατο και αδημιούργητο το σύμπαν στη σημερινή του μορφή δεν θα υπήρχε.

Εισαγωγή στην έννοια σύμπαν

Πριν από όλα πρέπει να ορίσουμε πραγματιστικά την έννοια σύμπαν γιατί οι σύγχρονοι φυσικοί φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρονται για την πραγματικότητα αλλά για την απόκτηση χρημάτων μέσω της σοφιστικής φαντασιοπληξίας που τους διέπει. Αυτά που περιγράφονται εδώ έχουν δημοσιευτεί ήδη σε πολλά περιοδικά και είναι σκέψεις ή προβληματισμοί επιστημόνων που σε κάποιες περιπτώσεις είναι απλές υποθέσεις ατεκμηρίωτες επιστημονικά. Εδώ θα δοθεί φιλοσοφική απόδειξη θεωρητική η οποία μπορεί πολύ εύκολα να τεκμηριωθεί και επιστημονικά. Είναι δε τόσο τρανή η απόδειξη αυτή η θεωρητική που θα μπορούσε ήδη να είναι ορισμένο αξίωμα της Φυσικής το οποίο θα έπρεπε να διδάσκεται ο μαθητής από τα γεννοφάσκια του και πριν ακόμη βρεθεί σε κάποιο κολέγιο ή πανεπιστήμιο.

Κάποια στιγμή λοιπόν οι επιστήμονες στο παρελθόν και πριν διεισδύσουν σε αυτήν οι άθεοι που επιεικώς θα τους χαρακτήριζα ανόητους θέλησαν να δώσουν τον ορισμό του σύμπαντος. Η λέξη σύμπαν είναι Ελληνική και είναι αδιανόητο να μην ορίζει επαρκώς μία έννοια. Σύμπαν λοιπόν είναι το σύνολο των πάντων και όταν λέμε «τα πάντα» εννοούμε ότι υπάρχει το οποίο είναι τόσο ορατό όσο και αόρατο. Θέλω να προλάβω εδώ μερικούς βιαστικούς και να τους θυμίσω ότι στην μηδενιστική φιλοσοφία ισχύει ο κανόνας ότι το μηδέν είναι υπαρκτό ως αφετηρία. Το μηδέν είναι όντως υπαρκτό ακόμη και ως στοιχείο ενός συνόλου όταν στην θεωρία των συνόλων δεν υπάρχει ορισμός για το κενό σύνολο. Οι μαθηματικοί που συνέθεσαν αυτές τις θεωρίες δεν ήταν ανόητοι για να ξεγελαστούν και να πειστούν όπως ο αμαθής κόσμος ότι το μηδενικό στοιχείο ενός συνόλου ορίζει και το σύνολο ως μηδέν. Η λέξη μηδέν είναι επίσης στην καταγωγή της αρχαία Ελληνική και ορίζει το ΤΙΠΟΤΑ αλλά αυτό το τίποτα επουδενί δεν μπορεί να οριστεί ως αφετηρία πάντων. Οι φιλόλογοι γνωρίζουν την ετυμολογία της λέξης και δεν θέλω να επεκταθώ επί του αντικειμένου αφού ήδη είμαι αρκετά περιπαιχτικός προς αυτούς με τα κείμενα που γράφω τα  οποία δεν έχουν ολοκληρωμένη στίξη και μπορεί να έχουν ορθογραφικά ή συντακτικά λάθη τα οποία σκόπιμα δεν διορθώνονται. Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν στίξη και έγραφαν κεφαλαία αφού εκείνα τα χρόνια η σοφιστική ακόμη δεν είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει κανόνες παραποίησης του λόγου. Τότε οι σοφιστές είχαν πνεύμα και δεν προσπαθούσαν να πείσουν όπως ο γνωστός μαθηματικός Ράσελ ότι μπορεί μία εξίσωση να αλλάξει αν προσθέσουμε σε αυτήν το μηδέν. Ναι αναφέρομαι στο γνωστό παράδοξο του Ράσελ το οποίο δεν είναι παράδοξο στην πραγματικότητα αλλά ήταν μια ανοησία και μαθηματικά λάθη τα οποία είχαν στόχο την παραπλάνηση όσων θόλωνε ο νους τους με τα μαθηματικά. Εκείνα τα χρόνια ο Ράσελ κόντεψε να διαγραφεί από την επιστημονική κοινότητα την οποία ξεγέλασε ορίζοντας τα μαθηματικά του λάθη εσκεμμένης παραπλάνησης τα οποία ήταν ουσιαστικά εισαγωγή στην μηδενιστική φιλοσοφία ως παράδοξο. Με την λέξη παράδοξο άφηνε ένα νοηματικό κενό το οποίο όριζε την πιθανότητα να ισχύει η εξίσωσή του η οποία στην ουσία της ήταν εισαγωγή του μηδενός δηλαδή του κενού σε οτιδήποτε υπαρκτό. Μόνο που το κενό στο σύμπαν υπάρχει και είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΠΑΡΚΤΟ. Αυτό το κενό ορίζεται και ως ΜΗΔΕΝ δηλαδή ΤΙΠΟΤΑ της ύλης.

Αφού αναφέραμε την ύλη νομίζω ότι πρέπει να προσδιορίσουμε σωστά και τις έννοιες σωματίδιο και μάζα. Ο ορισμός της μάζας είναι γνωστός. Ως μάζα ορίζεται η ποσότητα της ύλης που εμπεριέχεται σε ένα σώμα. Επομένως και το σωματίδιο που είναι μικροσκοπικό ουσιαστικά σώμα είναι αδιανόητο να μην έχει ποσότητα μάζας. Αν δεν διαθέτει μάζα τότε δεν εμπεριέχει ύλη και άρα πρόκειται για το κενό ή για μηδενικό σωματίδιο… εδώ κάπου οι φιλόσοφοι γελούν με τους Φυσικούς που προσπαθούν να αποδείξουν το αυταπόδεικτο το οποίο εμπεριέχεται ουσιαστικά στον ορισμό της μάζας και της ύλης. Επίσης ο ορισμός που δίνεται συνήθως θεωρεί ότι ύλη  είναι οτιδήποτε έχει μάζα και καταλαμβάνει όγκο. Το σωματίδιο αν δεν διαθέτει μάζα και αν δεν καταλαμβάνει όγκο τότε είναι μηδέν της ύλης και άρα ανύπαρκτο. Κατανοώ ότι οι ορισμοί περικλείουν κάποια φαυλοκυκλικότητα στην οποία χάνονται οι επιστήμονες επειδή δεν κατανοούν ορθά την έννοια της ύλης.

Το σύμπαν λοιπόν είναι το σύνολο των πάντων και εντός αυτού υπάρχει η ύλη και το κενό. Ως ύλη ορίζουμε οποιαδήποτε χημική ένωση η οποία είναι γνωστή ή άγνωστη, ορατή ή αόρατη και ως κενό ορίζεται η απουσία ύλης και όχι το μηδέν. Στη συνέχεια θα δείξουμε ότι υπάρχουν ελεύθερα σωματίδια στο σύμπαν που δεν υπόκεινται σε ενώσεις αλλά συνθέτουν αυτό που ονομάζεται τελικά ύλη και ναι και αυτά είναι υλικά αν και μερικοί αφιλοσόφητοι και ανόητοι επιστήμονες τα βάπτισαν σωματίδια δίχως ύλη κάτι που εξ ορισμού είναι άτοπο. Από την στιγμή που κάτι ονομάζεται σωματίδιο είναι ύλη διαφορετικά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Αν δεν υπήρχε το κενό τότε η ύλη του σύμπαντος δεν θα μπορούσε να κινηθεί και άρα θα ήταν ένα συμπαγές αεικίνητο αντικείμενο κάτι το οποίο είναι άτοπο με τις σημερινές γνώσεις Φυσικής αλλά και φιλοσοφικά επίσης. Το σύμπαν διαθέτει την συνολική του ενέργεια η οποία θα ήταν μηδέν αν δεν υπήρχε κενό μεταξύ των σωματιδίων ύλης. Το κενό λοιπόν είναι το μηδέν της ύλης και ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.

Στην σημερινή φυσική λοιπόν ανακαλύφθηκαν στον κόσμο των κβάντα μικροσκοπικά σωματίδια τα οποία κινούνται ταχύτατα. Ακόμη λοιπόν και εντός ενός μορίου υπάρχει το κενό αφού αν δεν υπήρχε αυτό τότε δεν θα μπορούσαν να έχουν ύπαρξη τα γνωστά ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Η έρευνα έδειξε την ύπαρξη σωματιδίων τα οποία ονομάστηκαν σχεδόν όλα εκτός από ένα το οποίο ακόμη δεν έχει προσδιοριστεί επακριβώς. Αναφέρομαι βέβαια στο γνωστό σωματίδιο του χιγκς. Δεν θα μπω σε επιστημονικές ορολογίες μιας θεωρίας που είναι ακόμη υπό σύνθεση αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι αδύνατο η ύλη να μην αποτελείται από ένα σωματίδιο το οποίο είναι το μικρότερο όλων. Στην πραγματικότητα είναι λάθος ο ορισμός του σωματιδίου για το μικρότερο αντικείμενο που υπάρχει. Φιλοσοφικά στον διάλογο «Φαίδρος» υπάρχει ένα αξίωμα συμπαντικής φιλοσοφίας το οποίο επίσης έπρεπε να διδάσκεται στους μαθητές και όχι σε καθηγητές πανεπιστημίου αφού αποτελεί αξίωμα της φιλοσοφίας της απόλυτης πραγματικότητας στην οποία ζούμε. Αν βέβαια κάποιος θέλει να ζει σε εικονικές πραγματικότητες αυτές δεν αποκλείουν την απόλυτη πραγματικότητα αλλά είναι απλά υποκειμενικές πλάνες στις οποίες αυτοεισάγονται όσοι δεν αναζητούν την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Η εικονική αυτή πλάνη ορίζει συχνά ως απαντημένα όλα τα άγνωστα ερωτήματα και είναι η τέχνη παραπλάνησης των σοφιστών όπου ο φαύλος κύκλος κυριαρχεί και ορίζει ως απαντήσιμο το αναπάντητο όπου δεν διαχωρίζεται το ορθό από το λάθος. Είναι η τεχνική με την οποία εμφανίζονται ως σοφοί οι άσοφοι αφού απαντούν χωρίς να έχουν απαντήσει ουσιαστικά σε μια τέχνη την οποία εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν και όλοι οι πολιτικοί επίσης . Ο Πλάτωνας λοιπόν αναφέρεται στον λόγο του Στησιχόρου κατά την αναφορά του οποίου ορίζεται πως τα πάντα στον κόσμο πρέπει να έχουν μία αφετηρία η οποία θα είναι αθάνατη και αδημιούργητη. Έτσι και στην ύλη υπάρχει ένα μικροσκοπικό σωματίδιο το οποίο είναι αγέννητο και αδημιούργητο. Το σωματίδιο αυτό ΔΕΝ ΦΘΕΙΡΕΤΑΙ και αποτελεί υλικό το οποίο συνθέτει τα γνωστά συσσωματώματα ύλης τα οποία γίνονται αντιληπτά από τον άνθρωπο δίχως την επέμβαση της επιστήμης.

Εφόσον όμως αναφερόμαστε στην συμπαντική φιλοσοφία και σε μικροσκοπικό σωματίδιο είναι αδιανόητο να  μην αναφερθεί ο Δημόκριτος. Ο Δημόκριτος λοιπόν και όλοι οι αρχαίοι φιλόσοφοι όταν έδιναν ορισμούς φρόντιζαν αυτοί να είναι τέλειοι. Αυτό βέβαια δεν ορίζει το αλάνθαστο στους Αρχαίους Έλληνες αλλά υπάρχουν ορισμοί που στην όψη τους φαίνονται απλοί και ελλιπείς αλλά στην πραγματικότητα είναι τέλειοι. Στο παρελθόν και όταν οι επιστήμονες κατάφεραν να διασπάσουν το άτομο και να βρουν ακόμη και εντός αυτού μικρότερα σωματίδιο πίστεψαν ότι ο Δημόκριτος δεν ήξερε τι έλεγε. Στην πραγματικότητα ο Δημόκριτος αναφέρθηκε στο άτομο ορίζοντας αυτό ως το μικρότερο σωματίδιο ύλης και οι βιαστικοί επιστήμονες ονόμασαν άτομο ένα σωματίδιο το οποίο στην πραγματικότητα ήταν απλά σωματίδια τα οποία στην ένωσή τους δημιουργούν τελικά το μόριο και όχι το ορισμένο σήμερα ως άτομο αφού αυτό δεν μπορεί να σταθεί μόνο του ελεύθερο στη φύση. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν επιστήμονες που νομίζουν ότι η γνώση έφτασε στην κορύφωσή της και θεωρούν ότι υπάρχουν τομείς στους οποίους δεν έχουν να ανακαλύψουν κάτι νέο. Έτσι για να μείνουν στην ιστορία κάποιοι θέλουν να γκρεμίσουν θεωρίες αποδεδειγμένες και να χτίσουν από την αρχή την θεωρία της επιστήμης μερικές φορές διαγράφεται από την διδασκαλία ότι υπάρχει που δείχνει την ύπαρξη του Θεού. Η αφαίρεση όμως στοιχείων αλήθειας απομακρύνει τους επιστήμονες από την απόλυτη πραγματικότητα και οι θεωρίες τους μένουν συχνά ξεκρέμαστες έτσι ώστε να μοιάζουν ανοησίες εμπρός στα μάτια φιλοσόφων.

Στις δεκαετίες λοιπόν πριν το 1990 υπήρχαν καθηγητές φυσικής που προσέγγιζαν το σύμπαν ως το άγνωστο εντός του οποίου συμπεριλαμβάνεται ο Θεός και στην Ελλάδα πολλοί αναφέρθηκαν στον Δημόκριτο και εξηγούσαν στον κόσμο την αναφορά του σχετικά με την σύνθεση της ύλης η οποία είναι δημιουργημένη από ένα μικροσκοπικό σωματίδιο το οποίο είναι αδιάσπαστο και το οποίο αποτελεί ουσιαστικά το υλικό που ορίζει την μάζα όλων των υλικών. Επειδή το σωματίδιο αυτό δεν διαιρείται ονομάστηκε ως άτομο όπου η έννοια άτομο ορίζει ουσιαστικά την μονάδα ύλης. Στην σύγχρονη φυσική αυτό το άτομο (σωματίδιο του Χιγκς ή όπως αλλιώς ονομαστεί) αποτελεί την μικρότερη μονάδα μάζας η οποία εκ των πραγμάτων είναι άφθαρτη.  

Για να είναι ολοκληρωμένος ο ορισμός του σύμπαντος πρέπει να δοθούν ορισμένες απαντήσεις οι οποίες θα είναι ράπισμα προς τους ανόητους φαντασιόπληκτους τύπου Έρικ Φον Νταίνικεν μερικών από τους οποίους θεωρίες θα αναφερθούν και θα συντριβούν φιλοσοφικά σε άλλο κεφάλαιο. Η απαρχή της συντριβής τους όμως πρέπει να γίνει εδώ με την οριοθέτηση των ορίων του σύμπαντος φιλοσοφικά. Το σύμπαν λοιπόν είναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ υπαρκτά και περιλαμβάνει την ύλη και το κενό. Μέχρι που εκτίνεται όμως και ποιο είναι το όριό του;; Ο ορισμός του σύμπαντος  περιλαμβάνει τον ορισμό των διαστάσεων. Με δεδομένο ότι η ύλη είναι ΜΟΝΟ τρισδιάστατη και ποτέ δεν βρέθηκε υπαρκτή και λογική τεκμηρίωση τέταρτης διάστασης με εξαίρεση τον χρόνο που δεν αφορά τον προσδιορισμό της ύλης αλλά όταν εισαχθεί στην ύλη αφορά τον μετασχηματισμό συσσωματωμάτων ύλης, θα προχωρήσουμε στο προσδιορισμό του μικρόκοσμου. Ο Χιγκς λοιπόν με τον ορισμό του πεδίου δημιουργίας της ύλης θεωρούσε ότι υπάρχει το μικρότερο σωματίδιο από το οποίο δημιουργήθηκε κάποια στιγμή η ύλη. Υπάρχει ήδη η θεωρία ότι η δημιουργία του σημερινού σύμπαντος εκ των πραγμάτων δεν γίνεται να μην έχει προέλθει από κάποια αρχική έκρηξη και ο Χιγκς έφτασε πιο βαθιά στην σχετική του έρευνα αφού αναζήτησε το σωματίδιο δημιουργίας της ύλης το οποίο πίστεψε ότι πρέπει στην ένωσή του να υπάρχουν διάφορα πεδία τα οποία συνθέτουν τα υπόλοιπα γνωστά σωματίδια στον κβαντικό κόσμο. Οι επιστήμονες λοιπόν προσπάθησαν να συνθέσουν ύλη και διαπίστωσαν ότι είναι αδύνατο να συμβεί αφού το πεδίο που δημιουργούσαν ήταν ασταθές. Έτσι συνεχίζουν τις πολυέξοδες έρευνές τους για να διαπιστώσουν το αυτονόητο στον νου ενός φιλοσόφου ο οποίος θα προτιμούσε η έρευνά του να μην καλύπτει το πεδίο της περιέργειάς του αφού οι βάσεις της γνώσης του είναι αδιάσειστες. Ο γνήσιος φιλόσοφος και επιστήμονας δεν θα προσπαθούσε να γίνει ο ίδιος Δημιουργός στην θέση του Θεού ούτε θα προσπαθούσε να απαρνηθεί την παρουσία Του. Με ταπεινότητα προς τον Πατέρα Πάντων θα όριζε την έρευνα στο επίπεδο εκείνο που θα βοηθούσε την επιβίωση του ανθρώπου και δεν θα φρόντιζε για άσκοπες δαπάνες σε ένα κόσμο που υπάρχουν  πολυάριθμοι υποσιτιζόμενοι. Τα πεδία λοιπόν του Χιγκς είναι αυτά που ορίζουν την σύνθεση της ύλης τα οποία δεν προήλθαν εκ του μηδενός αλλά τα όρισε ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ.

Αφού ορίσαμε λοιπόν το ελάχιστο όριο του σύμπαντος πρέπει εκ των πραγμάτων να ορίσουμε και το απώτερο όριο. Στην πραγματικότητα πολλοί όρισαν το σύμπαν ως φούσκα κάτι το οποίο δεν έχει τεκμηριωθεί ούτε επιστημονικά ούτε φιλοσοφικά για τον απλούστατο λόγο ότι το όριο του σύμπαντος εκτείνεται στο άπειρο. Αν κάποιος το ορίσει σφαιρικό ή φούσκα ο ίδιος έθεσε όρια σε αυτό και σε αυτήν την περίπτωση άφησε εκτός του συνόλου των πάντων κάτι. Αυτή η διάθεση εντοπισμού των ορίων δημιούργησε τις θεωρίες φούσκες αφού ομιλούν για ένα σύμπαν το οποίο είναι φούσκα. Αν ξεφύγεις από τον πραγματιστικό ορισμό εισέρχεσαι στα όρια της φαντασίας και ενώ ο νους σου γεννάει θεωρίες στην πραγματικότητα γεννάει ψεύδη και αυτά δεν μπορούν να θεωρηθούν γνώση αφού δεν είναι πραγματικότητα. Το σύμπαν λοιπόν του οποίου το κέντρο κανείς δεν γνωρίζει μπορεί να οριστεί ως τον χώρο  εντός τριών διαστάσεων όπου το κέντρο είναι απλά το σημείο του παρατηρητή. Έτσι για την Γη το κέντρο των συντεταγμένων βρίσκεται σε αυτή αλλά θα μπορούσε να είναι και οπουδήποτε στο σύμπαν με τις τρεις διαστάσεις να εκτείνονται στο άπειρο του οποίου το όριο απλά δεν υπάρχει. Αν δεχτούμε ότι υπάρχει όριο τότε θέσαμε και πάλι περιορισμό στο σύμπαν αφήνοντας κάτι έξω από αυτό. Αν από την άλλη δεχόμασταν ότι υπάρχει το κέντρο του σύμπαντος το οποίο γνωρίζουμε και πάλι θα θέταμε όρια στο σύμπαν αφού θα το ορίζαμε σφαιρικό με όρια. Αν ορίσεις όμως ως κέντρο του σύμπαντος το σημείο του παρατηρητή τότε ο ορισμός του κέντρου δεν είναι πλήρως λανθασμένος αφού θα είναι σφαιρικό τρισδιάστατο εκτεινόμενο στο άπειρο. Αναλόγως σε οποιοδήποτε σημείο ορίσει ο παρατηρητής ως κέντρο και πάλι δεν θα λανθάνει αφού και πάλι στο σύμπαν θα είναι υποθετικά σφαιρικό εκτεινόμενο στο άπειρο. Εδώ θέλω να διευκρινίσω ότι οι μαθηματικοί εισάγοντας το όριο στο άπειρο αν και δεν λανθάνουν στην πραγματικότητα φιλοσοφικά έχουν θέσει όριο στο σύμπαν κάτι το οποίο είναι άτοπο αφού εκτείνεται στο άπειρο.

Κάθε παρέκκλιση από τον ορισμό που δώσαμε για το σύμπαν δημιουργεί θεωρίες που μπορεί να εμπεριέχουν στοιχεία αλήθειας αλλά η βάση τους είναι κλονισμένη από την θεωρία της πραγματικότητας.

Λίγα λόγια για την θεωρία της σχετικότητας

Εδώ κάπου πρέπει να αναφέρω την θεωρία της σχετικότητας και τον Αϊνστάιν ο οποίος συνέθεσε μία θεωρία που εμπεριέχει λάθη πασιφανέστατα σε λογικούς αλλά αποτελεί ένα υλικό διδασκαλίας το οποίο είναι χρήσιμο για το μέλλον. Αυτά τα λάθη προέκυψαν γιατί κάποιοι βρήκαν πρόχειρα του μεγάλου επιστήμονα τα οποία είχε αποθηκεύσει για να ανατρέχει σε αυτά και τα ονόμασαν θεωρίες. Επίσης υπάρχει μία λάθος τοποθέτηση του Αϊνστάιν σε ότι αφορά τον ορισμό του χωροχρόνου και την καμπύλωση αυτού. Το σχετικό λάθος εντοπίζεται απλά με φιλοσοφική σκέψη και αν θεωρηθεί ως μία απλή λανθασμένη αρχική θεώρηση τότε μπορεί η όλη θεωρία να οδηγηθεί στην απόλυτη πραγματικότητα η οποία πραγματικότητα είναι Η ΜΟΝΗ την οποία έπρεπε να αναζητούν οι επιστήμονες. Όπως προαναφέρθηκε η εισαγωγή του μηδενός έτσι και σήμερα έχουμε τους «βαρυτικούς» επιστήμονες μερικοί εκ των οποίων βαδίζουν στα όρια του παραλόγου αφού η επιστήμη για αυτούς έμεινε ως θεωρία και στην θέση της μπήκε η αστρολογία. Έτσι αυτοί οι κύριοι έπαψαν είναι αστροφυσικοί και λειτουργούν όπως και οι αγύρτες αστρολόγοι παραπλανώντας μάζες ανυποψίαστων πολιτών και οδηγώντας αυτούς στον μηδενισμό και στην άθεη κατάσταση. Εδώ κάπου θέλω να αναφέρω το γεγονός ότι υπάρχουν οι αληθινά άθεοι οι οποίοι είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΟΗΤΟΙ και οι εσκεμμένα άθεοι οι οποίοι αν και γνωρίζουν την ύπαρξη του Θεού διδάσκουν τις άθεες θέσεις τους απλά για να ωθήσουν μάζες προς μη ενάρετες πράξεις οι οποίοι στην περίπτωση των ηδονιστών έχουν κατεύθυνση ηδονιστική ενώ στην περίπτωση των αντιεξουσιαστών έχουν κατεύθυνση τρομοκρατική. Ξέρω ότι εισήλθα σε παράπλευρο θέμα συμπαντικής φιλοσοφίας δικαιολογημένα γιατί πολύ απλά εντός του σύμπαντος υπάρχουν τόσο οι ένθεοι όσο και οι άθεοι. Σε άλλο κεφάλαιο θα αναφερθούν οι διορθωτικές κινήσεις στις οποίες πρέπει να προβούν οι επιστήμονες προκειμένου να συνθέσουν μία πραγματική θεωρία η οποία θα απαγκιστρωθεί από την σχετικότητα καθώς οι επιστήμονες είναι αδιανόητο να βαδίζουν στα βήματα του σχετικού αφού για αυτούς πρέπει να κυριαρχεί το απόλυτο.

Τεκμηρίωση της αρχικής έκρηξης(Big bang)

Πολλοί επιστήμονες λοιπόν ακόμη και σήμερα έχοντας στην σκέψη τους απλές λογικές θεωρούν ότι η σημερινή ενέργεια και κατάσταση του σύμπαντος είναι αδύνατο να προήλθε χωρίς κάποια αρχική ώθηση δηλαδή κάποια έκρηξη. Αυτήν την έκρηξη ονόμασαν Big bang και στη συνέχεια έλαβαν υπόσταση διάφορες θεωρίες μερικές εκ των οποίων είναι απλές φαντασιοπληξίες ενώ άλλες είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα τεκμηριωμένες απλά και φιλοσοφικά χρησιμοποιώντας ενδείξεις ερευνητικών ανακαλύψεων. Ο τυχαίος αναγνώστης λοιπόν μπορεί να μην κατανοήσει πλήρως σε ποιες ανακαλύψεις επιστημόνων αναφέρομαι μερικές φορές καθώς δεν θα αναφερθούν ούτε οι επιστήμονες ούτε οι δημοσιεύσεις αυτών για τους λόγους που εξήγησα ήδη και αφορούν την εκμετάλλευση αυτών των γραφών που παρουσιάστηκαν ΔΩΡΕΑΝ στο διαδίκτυο. Αυτό αφορά πολλές από τις αναφορές μου και όπως ίσως διαπιστώσατε ήδη ορισμένοι.

Πως τεκμηριώνεται λοιπόν η αρχική έκρηξη;;;;  Η απάντηση είναι απλή και φιλοσοφική. Παρατηρώντας κανείς τα ουράνια σώματα κατανοεί ότι πρόκειται για φλεγόμενες ύλες όπως πχ ο ήλιος μας. Άλλα σώματα είναι πλανήτες τα οποία φλέγονται εσωτερικά όπως η Γη μας. Αυτή η φλεγόμενη ύλη στο εσωτερικό της Γης ορίζει την παρουσία ενέργειας η οποία εκτοξεύεται στο σύμπαν διαμέσω των ηφαιστείων ή προκαλεί απλά σεισμούς. Σε κάθε περίπτωση το κάθε ουράνιο σώμα σταδιακά χάνει μέρος της ενέργειας που διαθέτει από την καύσιμη εντός του ύλη. Έτσι είναι προφανές ότι στο αχανές σύμπαν όλα τα ουράνια σώματα οδεύουν προς κατάσταση μη καύσης. Με λίγα λόγια η ενέργεια των υλικών του σύμπαντος οδεύει μαθηματικά προς την μετατροπή της σε κινητική. Στο άπειρο του χρόνου λοιπόν που προηγήθηκε κατανοεί κανείς ότι το σύμπαν δεν είχε άλλου είδους ενέργεια εκτός από την κινητική ή δεν είχε καθόλου ενέργεια. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται κάποια υπέρτατη ΔΥΝΑΜΗ ή απλά Δημιουργός για να ορίσει ότι υπάρχει σήμερα ενεργό στο σύμπαν. Δεν μπορεί να αποδειχθεί με κανένα τρόπο φιλοσοφικά ούτε η μία ούτε η άλλη άποψη αλλά αυτό που απαιτείται σε κάθε περίπτωση είναι η αθάνατη αφετηρία πάντων κατά πως έλεγε ο Πλάτωνας. Στην περίπτωση της ύλης πρέπει να υπάρχει ένα σωματίδιο άφθαρτο το οποίο είναι η απαρχή της γνωστής ή άγνωστης ύλης ενώ στην περίπτωση της ζωής είναι αυτονόητο ότι για να υπάρχει ζωή πρέπει να υπάρχει ένα Ον το οποίο ζει παντοτινά και από το οποίο τελικά προέκυψαν άλλες μορφές ζωής. Αυτό το Ον είναι η αθάνατη αφετηρία. Για να ολοκληρώσω την τεκμηρίωση θα αναφέρω απλά ότι για να υπάρχει γέννηση πρέπει να υπάρχει ο γεννήτορας και ο γεννημένος. Αν η αφετηρία είναι το μηδέν τότε και όλοι οι άνθρωποι σήμερα είναι μηδενικά ύπαρξης και άρα οι μηδενιστές που είναι μηδενογέννητοι είναι ΑΠΟΛΥΤΑ μηδενικά ζωής και οι ίδιοι. Στους μηδενιστές συγκαταλέγονται και οι άθεοι γιατί εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να τεκμηριωθεί ούτε να αποκτήσει υποστατική ταυτότητα ο άθεος αν δεν είναι μηδενιστής. 

Εδώ κάπου λοιπόν θέλω να αναφέρω την θεωρία κατά την οποία η ύλη στο αχανές σύμπαν στο απώτερο παρελθόν ήταν απλά μία κινούμενη παλλόμενη μάζα. Αυτή η θεωρία φιλοσοφικά πλέον είναι πιο κοντά στην απόλυτη πραγματικότητα γιατί είναι προφανές ότι στο άπειρο του χρόνου η σημερινή καύση των άστρων δεν θα υπήρχε αφού αυτά θα ήταν απλά στην απώτερη των περιπτώσεων πλανήτες με κάποια υποτυπώδη εσώτερη καύση. Αλλά και πάλι η πραγματικότητα είναι διαφορετική καθώς η ενέργεια του σύμπαντος κάποτε ήταν μηδέν μέχρι να δράσει ο Δημιουργός ο οποίος έδωσε την ώθηση και την σημερινή ενέργεια του σύμπαντος η οποία εκ των πραγμάτων είναι πλέον σταθερή αφού ισχύει ΠΑΝΤΑ η αρχή διατήρησης της ενέργειας και της ύλης.

 Πρόσφατα και μέσα στο 2014 αναφέρθηκε μία ανακάλυψη επιστημόνων οι οποίοι βρήκαν αρχέγονα βαρυτικά κύματα (έτσι τα ονόμασαν αν και ο όρος αρχέγονα δεν στέκει) τα οποία προσδιόρισαν ότι προέρχονται από την αρχική έκρηξη. Στην πραγματικότητα οι επιστήμονες κάτι βρήκαν αλλά είναι ανοησία να πιστεύουν ότι πρόκειται για κάτι προερχόμενο από την αρχική έκρηξη άμεσα για τον απλούστατο λόγο ότι το φαινόμενο αυτό θα απομακρύνοντας συνεχώς από τη σημείο όπου συσσωρεύτηκε η μάζα αρχικά για να προκαλέσει την αρχική έκρηξη. Είναι άτοπο μαθηματικά στην φιλοσοφία της πραγματικότητας να πιστέψει κανείς ότι πρόλαβε να δει ένα κάτι που συνεχώς απομακρύνεται έστω και επιβραδυνόμενο. Τι είδαν λοιπόν;;;  Για να απαντήσω πραγματιστικά πρέπει να παρουσιάσω ολοκληρωμένη την δημοσίευση κάτι το οποίο δεν έχει νόημα γιατί απλά στην πραγματεία αυτή δεν χωρούν φαντασιοπληξίες. Κάθε άλλη θεωρία ελέγχεται φιλοσοφικά …από την στιγμή όμως που είδαν κάποια παλλόμενη κίνηση ύλης  είδαν την λεγόμενη σκοτεινή ύλη όπως ισχυρίζονται αλλά αυτή  δεν είναι τίποτα άλλο από σχετική συμπύκνωση της απομακρυσμένης ύλης του σύμπαντος  για την οποία θα μιλήσουμε στην περιγραφή δημιουργίας του σύμπαντος με την σημερινή μορφή και σε επόμενη κεφάλαιο της πραγματείας αυτής. Η σύσταση αυτής της ύλης θα αναφερθεί χωρίς απόδειξη αφού αυτή αναμένεται να ανακαλυφθεί από επιστήμονες που κατέχουν πλήρη γνώση φυσικής είτε αυτή είναι πραγματιστική είτε είναι φαντασιοπληξία ορισμένων κερδοσκόπων του χώρου.

Σε ένα σύμπαν λοιπόν που συνεχώς μετατρέπει την ενέργειά του σε κινητική είναι ανοησία συμπαντικού μεγέθους να πιστέψει κανείς ότι η σημερινή μορφή των υλικών δεν προήλθε από κάποια αρχική έκρηξη και ακόμη μεγαλύτερη ανοησία είναι να πιστέψει κάποιος ότι αυτή η έκρηξη η οποία είναι αντίδραση ουσιαστικά δεν είναι αποτέλεσμα δράσης κάποιου ανώτερου όντος το οποίο είναι αθάνατο και φυσικά αδημιούργητο. Δηλαδή ομιλούμε για τον Δημιουργό ο οποίος δρώντας όρισε την σημερινή ενέργεια των υλικών που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως άστρα. Η βαρυτική φυσική σύντομα όπως πιστεύω θα δείξει και αυτή όπως η Γενετική την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ της ύπαρξης του Θεού.

Περιγραφή της αρχικής έκρηξης και ορισμός της σημερινής κατάστασης του σύμπαντος.

Στην ενότητα αυτή θα παρουσιαστεί μία θεωρία την οποία προσπερνούν πολλοί έτσι αβίαστα αν και είναι ορισμένη στην ΑΠΟΛΥΤΗ πραγματικότητα. Αν και έχουν αναφερθεί ήδη οι σχετικές τεκμηριώσεις οι οποίες είναι και απόδειξη ύπαρξης Θεού στο κεφάλαιο αυτό θα διαπραγματευτούμε το στοιχείο της αρχικής έκρηξης γιατί πολύ απλά αυτή η αρχική έκρηξη θα μας δείξει τελικά ότι το σύμπαν δεν είναι τόσο πολύπλοκο όσο φαντάζονται οι επιστήμονες.

Πριν όμως μπούμε στο κυρίως θέμα θα πρέπει να ορίσουμε ορθά τις διαστάσεις του σύμπαντος. Οι διαστάσεις αυτές δεν είναι τέσσερις ούτε περισσότερες  όπως ισχυρίζονται ορισμένοι φαντασιόπληκτοι. Η τέταρτη ορισμένη διάσταση που είναι ο χρόνος έχει μία υπόσταση αλήθειας αλλά η προσθήκη αυτής ελέγχεται τόσο μαθηματικά όσο και πραγματιστικά. Είναι αδιανόητο να εισάγεις σε ένα αμφίδρομο σύστημα διαστάσεων μία μονόδρομη.  Αν την προσθέσεις τότε όλο το σύστημα γίνεται μονόδρομο. Ο χρόνος είναι διάσταση μονόδρομη εξ ορισμού της. Όσοι γνωρίζουν τον ορισμό του χρόνου κατανοούν τα σχετικά και επειδή εδώ δεν έχουμε πλήρη ανάλυση της συμπαντικής φιλοσοφίας αλλά μία περίληψη του υπό διαπραγμάτευση θέματος και άρα ορισμένες θεωρίες πρέπει να θεωρηθούν εκ των πραγμάτων γνωστές αφού διδάσκονται στα σχολεία όπως πιστεύω. Αν δεν διδάσκονται τότε κακώς δεν διδάσκονται και σε αυτήν την περίπτωση έχουμε αμαθείς να διδάσκουν αυριανούς επιστήμονες.

Πριν προχωρήσουμε λοιπόν στην αρχική έκρηξη θα πρέπει να ορίσουμε την πραγματικότητα που υπήρχε πριν από την έκρηξη. Οι επιστήμονες αναζητώντας το σωματίδιο του Χιγκς διαπίστωσαν ότι υπάρχει κάποιο σωματίδιο το οποίο δεν υπόκειται σε δεσμούς. Έτσι άρχισαν να ομιλούν για τα πεδία του Χιγκς τα οποία ουσιαστικά είναι εκείνα που ορίζουν την σύνθεση της ύλης. Είναι προφανές ότι το επιστημονικό πεδίο στο οποίο αναφέρομαι είναι ακόμη υπό έρευνα και οι επιστήμονες ακόμη δεν έχουν τεκμηριώσει και ορίσει την σχετική θεωρία σε πλήρη υπόβαθρο. Η αναφορά όμως του Δημόκριτου για το άτομο δηλαδή το μικρότερο σωματίδιο ύλης φαίνεται ότι αποκτά πλέον σάρκα και οστά. Διευκρινίζω για άλλη μια φορά ότι το άτομο είναι η μονάδα της ύλης. Είναι μάλιστα η ΑΠΟΛΥΤΗ πραγματιστική έννοια που ορίζει την μικρότερη μάζα ύλης που υπάρχει στο σύμπαν την οποία ένας λογικός επιστήμονας θα την όριζε ως μονάδα της μάζας. Είναι όμως τόσο απειροελάχιστη αυτή που επειδή οι επιστήμονες δεν μπορούν ακόμη να την εντοπίσουν θεωρούν ότι είναι σωματίδιο φάντασμα. Φυσικά συχνά διαβάζω για σωματίδιο ύλης με μηδενική μάζα σε θεωρίες επιστημόνων και σε κάθε περίπτωση η απορία μένει στο πρόσωπό μου για την φιλοσοφική ποιότητα και κατάρτιση των επιστημόνων. Θεωρώ ανοησία συμπαντικού μεγέθους να ομιλεί κανείς για σωματίδιο και να θεωρεί ότι δεν έχει μάζα αυτό. Αν είναι σωματίδιο ύλης και όπως αναγράφεται στις θεωρίες τότε προφανώς και διαθέτει μάζα. Αν δεν διαθέτει μάζα τότε δεν είναι σωματίδιο και άρα η σχετική αναφορά είναι ένας φαύλος κύκλος ανοησίας. Σκεφτείτε φίλοι μου ότι έχει δημοσιευτεί αυτή η ανοησία για το σωματίδιο που δεν διαθέτει μάζα δηλαδή ομιλούσαν για σωματίδια ανύπαρκτα σε μια θεωρία η οποία έχει ανυπαρξία λογικής. Απορώ μάλιστα  πως είναι δυνατόν οι υπεύθυνοι επιστημονικών περιοδικών να επιτρέπουν να δημοσιεύονται τέτοιες ανοησίες.

Κάποτε και παντοτινά λοιπόν το σύμπαν αποτελείται από την ύλη και το κενό. Η ύλη του σύμπαντος στο παρελθόν ήταν διάχυτα σωματίδια με μηδενική κίνηση. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό σε επιστημονικά αυτιά ναι η ενέργεια του σύμπαντος στο απώτερο παρελθόν ήταν μηδέν. Ήταν μηδέν γιατί δεν υπήρχε δημιουργία και άρα δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ πέρα από μία αεικίνητη μάζα με μορφή διάχυτων σωματιδίων στο κενό. Υπήρχε επίσης μόνο ένα πλάσμα που το ίδιο είπε στους ανθρώπους ότι προχώρησε στην Δημιουργία γιατί ένιωθε μοναξιά. Αυτή η μοναξιά ήταν αιώνια και διαρκούσε για πάντα. Είχε το Υπέρτατο αυτό πλάσμα την ΔΥΝΑΜΗ να προχωρήσει στην Δημιουργία αλλά επειδή ήξερε ότι θα ακολουθούσε ένας δρόμος μίσους εμπρός στην ΑΓΑΠΗ που ΕΙΝΑΙ ο Δημιουργός ,δεν προχωρούσε στην Δημιουργία μέχρι να ορίσει όλες τις παραμέτρους του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΟΥ ώστε στο απώτερο μέλλον να χτιστεί μία ΑΠΟΛΥΤΗ κοινωνία της αγάπης. Θα μπορούσε αυτή η κοινωνία να ήταν δημιούργημα εξ αρχής τέλειο αφού ο Θεός είναι ΤΕΛΕΙΟΣ αλλά θα έμοιαζε με την τοποθέτηση άψυχων κα άβουλων πλασμάτων που θα κινούνται και θα φέρονται όπως ήθελε αυτός. Σκεφτείτε τον δημιουργό ενός ρομπότ με κινήσεις προκαθορισμένες. Αυτός ο τεχνίτης δημιουργός θα εξακολουθούσε να είναι μόνος εκτός αν το δημιούργημά του είχε αυτόνομη θέληση. Αυτή η θέληση των πλασμάτων οδήγησε στην πορεία μίσους και τώρα ο κόσμος των πλασμάτων υπόκειται σε μια διαδικασία σωφρονισμού η οποία θα εξακολουθήσει να ισχύει ακόμη και στην αιώνια ζωή η οποία θα ακολουθήσει μετά την Δευτέρα Παρουσία και όπως έχει υποσχεθεί ο Θεός. Οι βιαστικοί άθεοι ας δαμάζουν την έπαρσή τους και ας συνεχίσουν την ανάγνωση με την ελπίδα να κατανοήσουν κάτι πέρα από την μηδενιστική ανοησία στην οποία βρίσκονται. Είναι προφανές ότι η πραγματεία δεν απευθύνεται σε άθεους γιατί πολύ απλά η γνώση ανήκει στους ΔΥΝΑΤΟΥΣ και αυτοί είναι αδύναμα όντα αφού δεν μπορούν να δαμάσουν την έπαρσή τους και ορίζουν τον εαυτό τους παντογνώστη του σύμπαντος θεωρώντας ότι μπορεί να γεννηθεί ζωή ή να έχει δημιουργηθεί το σύμπαν εκ του μηδενός. Θυμίζω ήδη ότι τεκμηρίωσα όπως ο Πλάτωνας στον Φαίδρο. Η αθάνατη αφετηρία της ζωής είναι το υπέρτατο πλάσμα ή καλύτερα ο Δημιουργός ΠΑΝΤΩΝ και αφετηρία της ύλης το μικρότερο σωματίδιο το οποίο ονομάστηκε ως το μποζόνιο ή απλά σωματίδιο του Χιγκς. Η ονομασία αυτή βέβαια μπορεί στο μέλλον να αλλάξει αν και θα έπρεπε απλά να ονομαστεί άτομο. Το άτομο αυτό είναι η αθάνατη αφετηρία της ύλης με πληθυσμό στο άπειρο.

Σε ένα σύμπαν λοιπόν όπου δεν υπήρχαν δεσμοί ύλης έπρεπε κάποιος να δράσει για να δημιουργηθεί ή καλύτερα να μετασχηματιστεί η ύλη. Ο Θεός και μόνο με τον Λόγο Του είπε να γεννηθεί φως και έτσι ξεκίνησε η σύμπτυξη όλης της ύλης του σύμπαντος. Όρισε ο Δημιουργός τον τρόπο που θα γίνει η σύνθεση των σημερινών υλικών με τους γνωστούς και άγνωστους χημικούς δεσμούς και η σύμπτυξη όρισε την έκρηξη. Σε μια τυχαία έκρηξη θα είχαμε την δημιουργία ελάχιστων γαλαξιών και άλλων συνθέσεων της ύλης και όλα θα απομακρύνονταν στο άπειρο του σύμπαντος. Έτσι συνεχίστηκε η Δημιουργία και ο Θεός πλάθοντας την πρώτη του παρέα τους πρωτόπλαστους Αγγέλους όρισε και με τις δυνάμεις που τους δόθηκαν σχηματίστηκε το γνωστό μας ή και άγνωστο τμήμα του σύμπαντος όπου τα υλικά υπόκεινται σε σχηματισμούς και κινήσεις κάποιες εκ των οποίων είναι ήδη γνωστές.

Μια μόνο μικρή απόδειξη ότι υπάρχει επέμβαση υπέρτατου πλάσματος στην Δημιουργία είναι οι κινήσεις των γαλαξιών. Σε τυχαία εκτόξευση αντικειμένων από την αρχική έκρηξη αυτά θα απομακρύνονταν συνεχώς από το σημείο της αρχικής έκρηξης. Εμείς βλέπουμε ακόμη και γαλαξίες ή αστρικά συστήματα καλύτερα να απομακρύνονται από εμάς αλλά και κάποια να έρχονται αργά προς εμάς όπως είναι γνωστή η κίνηση του συστήματος Ανδρομέδα. Αναφέρω την έννοια σύστημα γιατί υπάρχουν νεφελώματα ή γαλαξίες ή άλλα αστρικά συστήματα τα οποία έχουν σταθερή απόσταση μεταξύ τους και έτσι δεν προκύπτει λάθος ούτε ακόμη και αν οι επιστήμονες όρισαν ένα αστρικό σύστημα που δεν διέπεται από τους κανόνες ορισμού ακριβώς.

Οι επιστήμονες ήδη γνωρίζουν ότι μεταξύ των γαλαξιών αλλά και στο απώτερο σημείο που μπορούν να δουν υπάρχει η λεγόμενη σκοτεινή ύλη. Σε άλλο κεφάλαιο θα οριστεί ορθά η αντιβαρύτητα και θα εξηγηθεί η ισορροπία του σύμπαντος. Έτσι θα αποκτήσουν υπόσταση κάποιες ορθές επιστημονικές θεωρίες ενώ οι φαντασιοπληξίες πλέον θα είναι ορατές σε όσους διαθέτουν κοινή λογική. Η σκοτεινή αυτή ύλη ήδη βρέθηκε καθώς οι επιστήμονες ανακάλυψαν αυτό που ονόμασαν βαρυτικά κύματα. Αυτά τα κύματα που βρήκαν είναι η ύλη που αποτελείται από ασύνδετα σωματίδια όπως αυτό στο οποίο αναφέρεται ο Χιγκς δηλαδή για σωματίδια που έχουν μάζα την μικρότερη δυνατή ενός αντικειμένου δηλαδή την μονάδα μάζας και όπως ορίσαμε πιο μπροστά. Έτσι λοιπόν έχουμε τον δικό μας γαλαξία με το γνωστό μας ηλιακό σύστημα το οποίο υπόκειται σε ισορροπίες που μόνο διεστραμμένος νους θα μπορούσε να θεωρήσει ότι είναι τυχαίες. Εντός του συστήματος αυτού ορίστηκε ο πλανήτης Γη και όπως ονομάστηκε και συντέθηκε η ατμόσφαιρα όπως όρισε ο Θεός για να μπορούν να ζήσουν σε αυτήν τα θνητά του πλάσματα. Η θνητότητα είναι ουσιαστικά ορισμός κατάστασης σωφρονισμού και παροδική κατάσταση. Σε αυτό το ηλιακό σύστημα λοιπόν ένας πλανήτης διαθέτει ισορροπίες αδιανόητες διατήρησης θερμοκρασιών της υπάρχουσας ζωής που και πάλι μόνο διεστραμμένος νους θα μπορούσε να θεωρήσει ότι είναι τυχαία. Ναι είμαι προκλητικός προς τους άθεους αλλά και σε όσους νομίζουν ότι διαθέτουν τέλεια λογική και διευκρινίζω ότι οι πραγματείες δεν είναι αλάνθαστα κείμενα δηλαδή δεν είναι Ευαγγέλια. Είναι γραφές με ανθρώπινα λάθη μέσα στα οποία διατίθεται γνώση στην οποία θα φτάσουν ή δεν θα φτάσουν κάποια στιγμή οι επιστήμονες τεκμηριώνοντας και επιστημονικά. Είναι προφανές ότι στην αλυσίδα του λαβύρινθου της γνώσης ο λάθος κρίκος οδηγεί  σε λανθασμένα μονοπάτια και οι θεωρίες δεν οδηγούνται στην απόλυτη αλήθεια. Ο καθαρισμός των λαθών διορθώνει τα λάθη και αυτό θα προσπαθήσουμε να συμβεί με την θεωρία της σχετικότητας η οποία είναι και η απαρχή της φαντασιοπληξίας όλων των σημερινών θεωριών αυτής της μορφής. Πριν από αυτό όμως πρέπει να εξηγήσουμε τι είναι η αντιβαρύτητα ακριβώς καθώς και το γίνεται στα απώτερα σημεία του σύμπαντος.

Η βαρύτητα λοιπόν είναι μία κατάσταση έλξης η οποία έχει υπόσταση με την κίνηση σωματιδίων από και προς τον πόλο έλξης. Οι επιστήμονες εδώ κάπου δεν έχουν ξεκαθαρίσει τι γίνεται ακριβώς με την ύλη και την βαρύτητα αλλά υπάρχουν θεωρίες που έχουν μία ορθή υπόσταση. Αυτές οι θεωρίες αναφέρουν το σωματίδιο του Χιγκς το οποίο αντικαθιστά κάποιο άλλο σωματίδιο το οποίο πηγαινοέρχεται προς τον πόλο έλξης. Στην πραγματικότητα λοιπόν η κίνηση του μικρότερου σωματιδίου το οποίο δεν συμμετέχει στην σύνθεση της ύλης δημιουργεί το φαινόμενο της βαρύτητας. Αυτή η κίνηση των σωματιδίων έχει σχέση με την ποσότητα της μάζας και είναι προφανές ότι ο Νόμος του Νεύτωνα δεν λανθάνει όπως νομίζουν ορισμένοι επιστήμονες. Την εποχή του Αϊνστάιν πίστεψαν όλοι οι επιστήμονες μελετώντας την τροχιά του Ερμή ότι υπάρχει κάποιο λάθος στον συγκεκριμένο νόμο. Ορθά λοιπόν ορισμένοι θεώρησαν ότι ο τεράστιος επιστήμονας που ακούει στο όνομα Αϊνστάιν έκανε ένα μαθηματικό τέχνασμα για να δικαιολογήσει την τροχιά του Ερμή. Ο ίδιος προσπάθησε με την θεωρία της σχετικότητας και την καμπύλωση του χωροχρόνου να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Αν ζούσε λίγα χρόνια ακόμη πιστεύω ότι θα είχε ανακαλύψει αυτό που ακόμη οι επιστήμονες αναζητούν αν και ήδη έχουν τεκμηριώσει. Οι τεκμηριώσεις είναι τρεις και αφορούν τρία Νόμπελ που δόθηκαν ένα εκ των οποίων δόθηκε στον Αϊνστάιν και άλλα δύο στην σύγχρονη εποχή δόθηκαν σε δύο συναπτά έτη μετά το 2000 τα οποία δεν θα αναφέρω για λόγους που εξήγησα ήδη. Δεν θέλω να δώσω μασημένη τροφή στους νοήμονες που θα κατανοήσουν αυτήν την πραγματεία και θα αποφασίσουν να δουλέψουν. Περισσότερα λοιπόν σχετικά με τα λάθη του Αϊνστάιν σε άλλη ενότητα. Διευκρινίζω ότι οι επιστήμονες θεώρησαν ως σωστά κάποια λάθη και λάθη κάποια σωστά τεκμηριωμένα του τεράστιου επιστήμονα.

Ο ακριβής ορισμός της αντιβαρύτητας θα μας βοηθήσει για να κατανοήσουμε τα απώτερα σημεία του σύμπαντος. Ήδη λοιπόν αναφέραμε την αρχική κατάσταση του σύμπαντος κατά την οποία έγινε δράση του ΑΙΩΝΙΟΥ πλάσματος που ονομάζουμε Θεό = αθάνατο και το σύμπαν απέκτησε την γνωστή του σημερινή ενέργεια. Η αντιβαρύτητα λοιπόν ορίστηκε από τους επιστήμονες για να εξηγήσουν την επιβράδυνση των σωματιδίων που απομακρύνονται από το σημείο του παρατηρητή που σήμερα είναι η Γη για τις περισσότερες των περιπτώσεων ενώ στο μέλλον το σημείο του παρατηρητή μπορεί να είναι ένα διαστημόπλοιο το οποίο θα απομακρύνεται συνεχώς από την Γη.

Για να εξηγήσουμε ακριβώς την αντιβαρύτητα πρέπει αρχικά να περιγράψουμε τα αποτελέσματα της αρχικής έκρηξης. Σκεφτείτε λοιπόν ότι υπάρχει το νερό σε απέραντη έκταση και μέσα σε αυτό γίνεται μία έκρηξη. Φωτογραφίστε σχεδόν αμέσως μετά το αποτέλεσμα. Έχει δημιουργηθεί ένα κενό εντός του οποίου βρίσκονται τα μεγάλα και μικρά κομμάτια μιας υποθετικά βόμβας τεραστίων διαστάσεων. Αυτά  τα κομμάτια τείνουν να προσεγγίσουν τα σημεία όπου απομακρύνθηκε και συμπιέστηκε το νερό. Ενώ λοιπόν στο νερό θα ακολουθούσε διάχυση των μορίων του νερού τα οποία θα έπρεπε να καλύψουν το κενό του εκτοπίσματος της έκρηξης στο αχανές σύμπαν έχουμε ουσιαστικά συσσώρευση της αρχικής ύλης στο σημείο της έκρηξης και ένα εκτόπισμα της αεικίνητης  πρότερα ύλης προς το άπειρο. Για να δημιουργηθεί η αρχική έκρηξη ο Θεός όρισε και όλη η μάζα του σύμπαντος συμπυκνώθηκε έτσι προέκυψε η αρχική έκρηξη. Επειδή όμως δεν υπήρχαν δεσμοί ύλης πρότερα όρισε τις δυνάμεις συγκράτησης της ύλης δηλαδή αυτά τα πεδία που σήμερα ονομάζονται πεδία του Χιγκς. Όρισε όλα όσα θεώρησε ότι πρέπει να σχηματιστούν έτσι ώστε οι νοήμονες να μπορούν εντός του σύμπαντος να δουν την ύπαρξη του Δημιουργού και Πατέρα Πάντων. Για του άθεους και τους δύσπιστους όρισε τέτοιες συνθήκες ώστε να έχουν υπόσταση μερικώς οι φαντασιοπληξίες τους έτσι ώστε οι άξιοι από αυτούς να μην μένουν σε διαρκή απορία για το σύμπαν και την προέλευση αυτού αλλά αγνοώντας την περιέργειά τους να απορροφηθούν στο έργο τους προς την κοινωνία και την ανθρωπότητα. Οι επεμβάσεις του Δημιουργού ορίζουν και οι μεν ένθεοι λύνουν ΟΛΕΣ τις απορίες τους ενώ όσοι Τον αμφισβητούν και αξίζουν απλά δίνουν όλο τους το είναι στο οικογενειακό περιβάλλον ή στην επιστήμη την οποία υπηρετούν για να ωφεληθεί ο άνθρωπος. Οι κερδοσκόποι και μηδενιστές μένουν στην άγνοιά τους μέχρι να μετανοήσουν ή για όλη τους την θνητή ζωή. Αν έχουν εκμεταλλευτεί τον άνθρωπο για ίδιο όφελος με απώτερους σκοπούς μίσους τότε αυτοί οι άθεοι θα βιώσουν καταστάσεις που κανείς δεν θα ήθελε να γνωρίζει ότι υπάρχουν. Αν ενώ έχουν συμβεί τα παραπάνω και δεν έχουν προκαλέσει μεγάλη ζημιά στην ανθρωπότητα τότε η αγάπη και επιείκεια του Πατέρα Πάντων και Δημιουργού είναι τόσο μεγάλη που οι άνθρωποι αυτοί στην αιώνιο ζωή θα σοκαριστούν και θα σωφρονιστούν στο μέγιστο δυνατό με την λεγόμενη Μετάνοια της τελευταίας στιγμής. Ξέφυγα από την περιγραφή της αρχικής έκρηξης αλλά θεωρώ ότι σε μία συμπαντική φιλοσοφία πρέπει να εμπεριέχεται και η Θεολογία αφού ομιλούμε για στοιχεία Γενέσεως του σημερινού σύμπαντος.

Στο σύμπαν λοιπόν η φωτογραφία που περιγράψαμε στην έκρηξη του νερού ορίστηκε και είναι σήμερα σχεδόν η κατάσταση του σύμπαντος με την διαφορά ότι υπάρχει κίνηση των υλικών της αρχικής έκρηξης με ορισμένα από αυτά να κινούνται τυχαία ενώ άλλα έχουν τοποθετηθεί σε σημεία του σύμπαντος και με κινήσεις οι οποίες δείχνουν ότι είναι αδιανόητο να προέρχονται από την αρχική έκρηξη. Έτσι περιπαίζει ο Θεός τους μηδενιστές και άθεους ενώ οι ένθεοι θαυμάζουν την Δημιουργία και βλέπουν εντός αυτών των απίστευτων ισορροπιών του σύμπαντος την δράση του Δημιουργού τον οποίο λατρεύουν γιατί γνωρίζουν ότι δίχως Αυτόν δεν θα υπήρχαν και δεν θα υπάρχουν στο μέλλον αν δεν τους δώσει αυτό που έχει υποσχεθεί στον άνθρωπο δηλαδή την αθανασία. Όσο πιο πολύ πίστη έχει κάποιος τόσο πιο έντονα πιστεύει ότι ο Θεός ΔΕΝ ΕΙΠΕ ΠΟΤΕ ΨΕΜΑ όπως πίστεψε και ο τεράστιος φιλόσοφος της Αρχαίας Ελλάδας ο Σωκράτης. Οι συνετοί διαβάζοντας τον «Κρίτων» του Πλάτωνα και την απολογία του Σωκράτη κατανοούν γιατί ο φιλόσοφος δεν πιστεύει στην Θεότητα του Απόλλωνα. Ο κεκκομένος κύκλος του Σωκράτη στο αναφερθέν εδάφιο ακόμη αποτελεί σημείο που παιδεύει τους σημερινούς φοιτητίσκους που άβουλα δέχονται την αθεΐα. Ο Σωκράτης με την ευφυΐα του όρισε και με μία φράση δεν αποδέχονταν τόσο την σοφία του όσο και την θεότητα του Απόλλωνα. Κατηγορήθηκε ότι εισήγαγε κενά δαιμόνια δηλαδή πονηρούς λογισμούς στους νέους της εποχής του γιατί πολύ απλά ωθούσε ΠΑΝΤΕΣ να πιστέψουν στον άγνωστο Θεό και ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΝΤΩΝ λέγοντας ότι δεν είναι θεοί αυτοί που λένε ψέμα στους ανθρώπους μέσω των χρησμών. Πολλοί στην Αρχαία Ελλάδα δεν αποδέχονταν θεούς όσους δεν είχαν δράσεις αγάπης προς τον άνθρωπο… κατανοώ ότι ξέφυγα καθώς εισήλθα σε φιλοσοφία και διδασκαλίες που ενώ ήταν πλήρως τεκμηριωμένες κάποτε σήμερα δεν διδάσκονται καθώς πέτυχαν τον σκοπό τους οι Χουντικοί αλλά και αργότερα οι άθεοι που ήθελαν μέσω της άθεης κατάστασης που προωθούσαν να εισάγουν ανηθικότητες στην κοινωνία. Οι ιθύνοντες της Ακαδημίας Αθηνών στο παρελθόν που ήταν διορισμένοι από την χούντα ήταν οι άμεσα υπεύθυνοι της κατάργησης ένθεων διδασκαλιών με τις ευλογίες του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ Α’ καθώς έγιναν υποχείρια όργανα άλλων απλά και μόνο για να διατηρήσουν μία έδρα και θέση στην κοινωνία που δεν άξιζαν. Εκείνα τα χρόνια όπως και νωρίτερα είναι γνωστό ότι εξορίστηκαν πολλοί που δεν ασχολήθηκαν με την πολιτική ως κομμουνιστές και στόλισαν πανεπιστήμια στο εξωτερικό τα οποία σταδιακά έγιναν ανώτερα στην σκέψη από αυτά της μητέρας  της φιλοσοφίας και της χώρας που ονομάζεται Ελλάδα. Ζω με ένα όνειρο να δω και πάλι να ξεθάβονται τα έργα των ΑΛΗΘΙΝΩΝ καθηγητών του παρελθόντος που έκρυψαν οι ΑΝΟΗΤΟΙ που δήλωσαν άθεοι την εποχή εκείνη και έθρεψαν την γενιά των σοφιστών που είχαν δάσκαλο τον Λιαντίνη και άλλους στρεβλωτές της Αρχαίας Ελληνικής σκέψης.

Τι είναι η αντιβαρύτητα και πως ισορροπεί το σύμπαν σήμερα

Επιστρέφω λοιπόν στο σημερινό σύμπαν το οποίο εμπεριέχει τα υλικά της έκρηξης και κάποιο μέρος της αρχικής ύλης που αποτελείται από αυτά τα σωματίδια που ορίσαμε ως άτομα ή καλύτερα μονάδες μάζας. Η πυκνότητα αυτών των σωματιδίων ορίζει την δυσβατότητα των σχηματισμένων υλικών της αρχικής έκρηξης τα οποία υπόκεινται στους δεσμούς του Δημιουργού που σήμερα κακώς ονομάζονται πεδία του Χιγκς. Αυτή η δυσβατότητα (εν μέρει και αντιβαρύτητα)  μοιάζει με την άνωση αφού εμποδίζει την διέλευση των υλικών αυτών. Έτσι εξηγείται η επιβράδυνση των γαλαξιών στο απομακρυσμένο σύμπαν. Ανάλογα κοντά στον Ήλιο όπου βρίσκεται ο Ερμής υπάρχει μία πυκνότητα σωματιδίων εξαιτίας της εκπομπής φωτός αλλά και της βαρύτητας του Ηλίου τα οποία ορίζουν το φαινομενικό λάθος της θεωρίας του Νεύτωνα αλλά έχει οριστεί από τον Θεό και Δημιουργό Πάντων μία σπειροειδής τροχιά του Ερμή η οποία δεν διαταράσσει την ισορροπία του ηλιακού μας συστήματος αλλά αντίθετα είναι μέρος της ισορροπίας αυτού αφού ουσιαστικά επηρεάζεται μέσω των βαρυτικών έλξεων όλων των πλανητών. Έστω και ένας πλανήτης να πάψει να υπάρχει στο ηλιακό σύστημα αυτό θα χάσει την ισορροπία του και αυτό το γνωρίζουν άπαντες οι μελετητές του ηλιακού μας συστήματος. Μόνο διεστραμμένος νου μπορεί να πιστέψει ότι ο ηλιακό σύστημα δημιουργήθηκε τυχαία.

 Όπως προαναφέρθηκε όλη η ύλη του σύμπαντος συγκεντρώθηκε στο σημείο που όρισε ο Δημιουργός. Μέρος αυτής της ύλης δημιούργησε συσσωμάτωμα με ορισμένους ήδη τους σημερινούς δεσμούς ύλης από τον Δημιουργό και η έκρηξη αυτή δημιούργησε την σημερινή γνωστή και άγνωστη κατάσταση του σύμπαντος. Στα απώτερα σημεία του σύμπαντος που τείνουν στο άπειρο πλέον έμεινε το κενό και όχι κάτι εκτός σύμπαντος όπως αφιλοσόφητοι επιστήμονες ορίζουν δημιουργώντας σύγχυση που προκαλεί εντύπωση του σύμπαντος μορφής φούσκας. Η ύλη λοιπόν αρχίζει από ένα σημείο και μετά συμπυκνωμένη πλέον στον βαθμό που όρισε ο Δημιουργός. Παρά την παλλόμενη κίνηση της μάζας αυτής που ονομάστηκε αντιβαρύτητα αυτή η ύλη δεν διαχέεται πλέον προς το άπειρο του σύμπαντος. Με λίγα λόγια και μόνο με τον Λόγο του ο Δημιουργός όρισε μια ισορροπία στο σύμπαν η οποία δεν αλλάζει και έτσι δεν υπάρχει κατάρρευση του σύμπαντος μέχρι την ύστατη ώρα της θνητής ζωής στον πλανήτη που δημιουργήθηκε η γνωστή μορφή ζωής που υπόκειται στην φθορά του χρόνου. Μετά την Δευτέρα παρουσία λοιπόν το σύμπαν θα χάσει την ισορροπία του κατά πως περιγράφεται στην Αποκάλυψη με την αναφορά του ανοίγματος των φιαλών από τους Αγγέλους. Πρόκειται δηλαδή για επτά συνολικά ασύλληπτες δυνάμεις οι οποίες ισχύουν στο σύμπαν οι οποίες όταν πάψουν να υπάρχουν τότε θα υπάρχει και κατάλυση της ύλης στην αρχική της μορφή. Μετά από αυτή την ενέργεια Θεού θα υπάρχουν μόνο τοποθεσίες στο σύμπαν όπου θα υπάρχει αθάνατη ζωή καθώς και οι ζώνες τιμωρίας αποστατών και ανυπάκουων πλασμάτων τα οποία κάνουν εκ νέου κακό σε αδέρφια τους καθώς όλοι έχουμε τον ίδιο Δημιουργό και είμαστε αδέρφια μεταξύ μας. Η μία ζώνη εξ αυτών που αναφέρθηκαν θα είναι ο λεγόμενος τριγμός των οδόντων ενώ θα υπάρχουν και ζώνες οι οποίες θα ορίζουν ένα είδος αδιάβατου συνόρου για ψυχές που δεν συγχώρεσαν η μία την άλλη. Αυτά είναι θέματα που δεν αφορούν αυτήν την πραγματεία και είναι γνώση που αφορά το απώτερο μέλλον κάτι που δεν ενδιαφέρει τους περισσότερους. Έτσι κι αλλιώς δεν δόθηκαν στους ανθρώπους τόσα στοιχεία ώστε να γνωρίζουμε περισσότερα για να αναφερθούν εδώ.

Η αντιβαρύτητα λοιπόν τόσο εντός του ηλιακού συστήματος όσο και εντός των γαλαξιών ή του χώρου μεταξύ ηλιακών συστημάτων ορίστηκε από τον Δημιουργό έτσι ώστε να επιτρέπει την διέλευση του φωτός το οποίο είναι αδύνατο να προχωρήσει στα τρίσβαθα του απείρου του σύμπαντος και στα απώτερά του σημεία. Εντός του ηλιακού μας συστήματος η ποσότητα της αρχικής ύλης που είναι διάχυτη και δημιουργεί μέρος της αντιβαρύτητας κατά κάποιο τρόπο αποτελεί και το αρχικό φίλτρο της ηλιακής ενέργειας που φτάνει στην Γη. Η ατμόσφαιρα και η πυκνότητα της φυσικά δεν είναι τυχαία και ορίστηκαν σε καταστάσεις ισορροπίας που είναι αδύνατο να θεωρηθούν τυχαία από νοήμονες.

Η έκρηξη λοιπόν όρισε μία συμπύκνωση της μάζας της αρχικής ύλης στα απώτερα ορατά σημεία από τον άνθρωπο ενώ η πρότερα αεικίνητη ύλη στα απομακρυσμένα σημεία και εκεί όπου το κενό αρχίζει και πυκνώνει από ύλη λόγω της έκρηξης άρχισε να πάλλεται. Αυτή η παλλόμενη μάζα είναι λογικό σε πιο απομακρυσμένα σημεία του σύμπαντος να μειώνει την κίνησή της και ακόμη πιο μακριά να είναι αεικίνητη όπως πριν την Δημιουργία. Περιγράφηκε όμως μια κατάσταση διαφορετική γιατί απλά ορίστηκαν ισορροπίες του σύμπαντος που δεν επιτρέπουν την κατάρρευση αυτού. Αν ίσχυε η παραπάνω άποψη όπως θα ήταν λογικό σε μια περίπτωση συμπύκνωση της ύλης τότε θα υπήρχε κατάρρευση του σύμπαντος στην αρχική του μορφή πολύ συντομότερα από ότι θα φαντάζονταν ο οποιοσδήποτε. Είναι φανερό λοιπόν ότι ο Δημιουργός όρισε συνθήκες δυσνόητες για τους επιστήμονες οι οποίοι εξακολουθούν να είναι κοντόφθαλμοι ειδικά όσοι είναι άθεοι. Οι ένθεοι απλά θαυμάζουν το σύμπαν και συνεχίζουν να αναζητούν το άγνωστο με γνώμονα την ύπαρξη ενός Δημιουργού. Οι άθεοι επηρεασμένοι από την μηδενιστική φιλοσοφία δημιουργούν θεωρίες φούσκας για ένα σύμπαν που φουσκώνει και ξεφουσκώνει όπως η έπαρση αυτών που νομίζουν ότι κατέκτησαν την γνώση αν και δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν ούτε την ποσότητα αερίων που εξάγει ο πισινός τους… ζητώ συγνώμη για το χιούμορ μου.

Όσοι λοιπόν κατάλαβαν την φιλοσοφία της σκέψης αυτής της μεγάλης τελικά ενότητας κατανοούν γιατί υπάρχουν θεωρίες φαντασιοπληξίας που όλες προήλθαν γιατί δόθηκαν όρια στο άπειρο του σύμπαντος.

Διάφορες θεωρίες φαντασιοπληξίας που εμπεριέχουν στοιχείο πιθανής αλήθειας

Η σημαντικότερη των θεωριών είναι η θεωρία της σχετικότητας η οποία στρεβλώθηκε όσο καμιά άλλη. Πληθώρα θεωριών προήλθαν από αυτήν και είναι σπουδαίο εργαλείο στα χέρια των επιστημόνων αλλά σε αυτό το κεφάλαιο δεν θα σχολιαστεί η θεωρία αυτή γιατί σε επόμενο κεφάλαιο υπάρχει εκτενέστερη αναφορά.

Η θεωρία της συστολής διαστολής του σύμπαντος είναι και αυτή μια θεωρία που εμπεριέχει στοιχείο αλήθειας αλλά είναι λανθασμένη εξ ορισμού της. Σε αυτήν υπάγονται παραπλήσιες θεωρίες όπως αυτή του σύμπαντος φούσκα που φουσκώνει και ξεφουσκώνει αλλά όλες και σε κάθε περίπτωση δεν έχουν θέση στην αλήθεια όταν το σύμπαν έχει οριστεί ως το σύνολο των πάντων. Αν το σύμπαν ήταν φούσκα που φούσκωνε ή αν διαστέλλεται τότε υπάρχει κάτι έξω από αυτό άρα είναι άτοπο. Ομοίως αν συστέλλονταν θα έμενε κάτι έξω από αυτό άρα και πάλι έχουμε άτοπο. Στην πραγματικότητα οι θεωρίες αυτές βασίζονται στο στοιχείο της αρχικής έκρηξης και απλά υπάρχει απομάκρυνση των υλικών της έκρηξης και όχι διαστολή. Η θεωρία επηρεάστηκε από την θεωρία της σχετικότητας και στο κεφάλαιο που θα διορθωθούν τα σημαντικότερα λάθη αυτής θα γίνει αναφορά το πώς προέκυψε η θεωρία αυτή και ποιο τελικά το λάθος της.

Με δεδομένο λοιπόν ότι οι περισσότερες θεωρίες φαντασιοπληξίας προέρχονται από την θεωρία της σχετικότητας δεν νομίζω ότι πρέπει να αναφερθεί άλλη θεωρία αφού η κατάρρευση της βάσης όλων των θεωριών καθιστά και αυτές σαθρό οικοδόμημα που καταρρέει.

Η μόνη θεωρία που πρέπει να αναφερθεί γιατί είναι δύσκολο να καταρριφθεί είναι η θεωρία σύμπαντος πολλών διαστάσεων αλλά και αυτή η θεωρία έχει κενά ή καλύτερα το κενό της είναι τόσο μεγάλο που εντός του κενού αυτού χάνεται και η θεωρία αυτή. Για να μιλήσει κανείς για περισσότερες διαστάσεις πρέπει να αποδείξει την ύπαρξη έστω και μιας εξ αυτών. Όταν κανείς μέχρι σήμερα δεν το έχει καταφέρει επιστημονικά είναι φανερό ότι πρόκειται για θεωρία κενής νοημοσύνης. Η άγνοια των επιστημόνων σχετικά με την ύπαρξη διαστάσεων δεν καθιστά υπαρκτή την πιθανότητα να υπάρχουν και η σοφιστική με την οποία τεκμηριώνουν οι αγύρτες την θεωρία αυτή είναι τόσο φτηνή που είναι ανάξια λόγου. Το ακατανόητο δεν είναι και σοφό. Επίσης η γνώση έχει υπόσταση όταν είναι εμπεδωμένη σωστά και κανείς μέχρι σήμερα σοβαρός επιστήμονας δεν ασχολήθηκε με τις φαντασιοπληξίες αυτές.

Ορισμός πορείας διόρθωσης για την θεωρία της σχετικότητας

Πριν προχωρήσουμε στην πρόταση που θα οδηγήσει στην διόρθωση της θεωρίας της σχετικότητας πρέπει να εξηγήσουμε το γιατί πρέπει να συμβεί αυτό. Αναφέρθηκαν ήδη κάποιες θεωρίες φαντασιοπληξίας που καπηλεύονται την θεωρία για να παραπλανήσουν τον λαό προς κατεύθυνση αστρολογίας ή ακόμη και αιρέσεων με στόχο οικονομικά οφέλη. Ταυτόχρονα το ίδιο πράττουν και οι άθεοι παραπλανώντας τον λαό περί της λογικής υπόστασης μιας ανορθολογικής θεωρίας στην πραγματικότητα αφού ο ορθολογισμός οδηγεί στον Θεό και όχι στην άθεη κατάσταση κατά πως δίδαξε ο Πλάτωνας αλλά και άλλοι αρχαίοι φιλόσοφοι.

Είναι ώρα λοιπόν να ασχοληθούμε με την σημαντικότατη θεωρία η οποία εμπεριέχει σπουδαίο υλικό αλλά χρησιμοποιήθηκε στρεβλά για κερδοσκοπικό σκοπό των αγυρτών και όπως πολλάκις αναφέρθηκε. Η Θεωρία αυτή δεν τελειοποιήθηκε γιατί δεν πρόλαβε ο Αϊνστάιν να την ολοκληρώσει. Λίγο πριν τον πόλεμο είχε φτάσει σε μια τεράστια ανακάλυψη για την εποχή εκείνη η οποία όμως δεν είχε λογική γιατί απλά τότε οι επιστήμονες δεν γνώριζαν πολλά για την σύνθεση της ύλης. Ακόμη δεν είχε ολοκληρωθεί η θεωρία διάσπασης του μορίου και όχι του ατόμου και όπως συμβαίνει σήμερα. Με λίγα λόγια η ανακάλυψη του Αϊνστάιν όριζε το φως να επιδέχεται βαρύτητα και εκείνα τα χρόνια αλλά για πολλούς ακόμη και σήμερα είναι αδιανόητο το φως να είναι ύλη για να επιδέχεται βαρυτική έλξη από του ς πλανήτες. Μετά το έτος 2000 λοιπόν άλλοι δύο επιστήμονες με δύο διαφορετικούς τρόπους απέδειξαν την υλική υπόσταση του φωτός αλλά ακόμη και σήμερα υπάρχουν θεωρίες που δεν αποδίδουν μάζα στο φως και το κακό είναι ότι διδάσκονται στα πανεπιστήμια αν και πολλοί ήδη γνωρίζουν τα λάθη των θεωριών αυτών.

Επειδή λοιπόν τότε ο Αϊνστάιν δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το φως διαθέτει μάζα που επιδέχεται την βαρυτική έλξη των πλανητών όρισε τον χωροχρόνο και την καμπύλωση αυτού θεωρώντας πως κοντά στους πλανήτες υπάρχει κάτι σαν ωστικό κύμα ή καλύτερα ελκτικό κύμα. Σήμερα σε νου χωρίς γνώσεις φυσικής αυτή η θεωρία μοιάζει εξαρχής λανθασμένη και φαντάζομαι ακόμη και στον τεράστιο επιστήμονα υπήρχε η σκέψη ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τα χρόνια λοιπόν μετά τον θάνατο του βρέθηκαν μερικοί ανόητοι και πήραν πολλά από τα πρόχειρα που φύλασσε ο Αϊνστάιν εντός των οποίων υπήρχαν λάθη. Όλοι μας σε δύσκολες ασκήσεις και μέχρι να ολοκληρώσουμε μια εργασία έχουμε πρόχειρα στα οποία βρίσκονται λάθη μας τα οποία διορθώσαμε στην συνέχεια για να φτάσουμε στο τελικό αποτέλεσμα. Έτσι λοιπόν κάποια από τα σκουπίδια του Αϊνστάιν έγιναν θεωρίες από ανόητους που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν περί τίνος ακριβώς πρόκειται.

Η θεωρία της σχετικότητας λοιπόν για να διορθωθεί χρειάζεται απλή σκέψη και κατάργηση της αναφοράς στον χωροχρόνο. Η έννοια αναφέρθηκε από τον τεράστιο επιστήμονα απλά για να εξηγήσει την καμπύλωση του φωτός αφού εκείνα τα χρόνια ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι το φως είναι σωματίδια. Η θεωρία της σχετικότητας είχε συντεθεί πριν αποδείξει ο τεράστιος επιστήμονας την υλική υπόσταση του φωτός. Σε μια λοιπόν δεδομένη χρονική στιγμή το φως επιδέχεται την ελκτική δύναμη των πλανητών και καμπυλώνεται

Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο πέρα από το γεγονός ότι ο Αϊνστάιν ήταν ένθεος και περιέπαιζε τους μηδενιστές κατά πως έπραττε και το τελευταίος των μεγάλων φιλοσόφων ο Επίκτητος. Σε όσους γνωρίζουν θυμίζω τι είπε ο μεγιστάνας σκέψης σε καθηγητή του όταν ήταν ακόμη στα θρανία σχετικά με την ύπαρξη του εγκεφάλου εντός της άθεης κεφαλής αυτού που προσπαθούσε δια του μηδενός να αποδείξει ότι δεν υπάρχει Θεός.

Οι επτά δυνάμεις που ορίζουν την σημερινή ισορροπία του σύμπαντος

Σε αυτήν την ενότητα θα αναφερθούν απλά οι επτά δυνάμεις του συγκρατούν το σύμπαν σε ισορροπία. Η ενότητα αυτή είναι ουσιαστικά ένα πείραγμα προς τους γνώστες του αντικειμένου της Φυσικής και διορθώνουν την πλανητική (από την πλάνη) διδασκαλία Βουδιστών οι οποία στρεβλώθηκε αφού υπήρχε αναφορά στις Δυνάμεις αυτές σε αρχαίο κείμενο.

Δύναμη πρώτη: Είναι η δύναμη συγκράτησης της ύλης. Στην φυσική σήμερα η θεωρία ήδη έχει οριστεί με τα γνωστά πεδία του Χιγκς.

Δύναμη δεύτερη: Είναι η δύναμη συγκράτησης ουρανίων σωμάτων. Πρόκειται για την βαρύτητα αλλά αν αναφέρονταν αυτή θα εμπεριέχονταν όλες οι μαγνητικές και ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις. Υπάρχουν δυνάμεις που πηγάζουν από δύναμη συγκράτησης ουρανίων σωμάτων και από αυτήν την δύναμη προκύπτει και η βαρύτητα αλλά όχι όλες οι ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις καθώς κάποιες αυτές προέρχονται από την δύναμη συγκράτησης της ύλης που αναφέρθηκε ως πρώτη δύναμη.

Δύναμη Τρίτη: Είναι η δύναμη συγκράτησης των γαλαξιών. Αν δεν υπήρχε αυτή τότε στο αχανές σύμπαν θα είχαμε απλά σχηματισμούς άστρων. Ήδη οι επιστήμονες γνωρίζουν την διαφορά μεταξύ γαλαξιών και αστρικών συστημάτων. Όσοι γνωρίζουν την σχετική θεωρία κατανοούν ότι πρέπει να υπάρχει μία δύναμη ορισμού ύπαρξης γαλαξιών.

Δύναμη τέταρτη: Είναι η δύναμη συγκράτησης της απώτερης ύλης του σύμπαντος. Αναφέρομαι στην δύναμη που συγκρατεί  την ύλη του σύμπαντος συμπυκνωμένη και δημιουργεί ένα φαινόμενο που υποθετικά θα μπορούσε να οριστεί ως μία φούσκα η οποία συγκρατεί όλη την ύλη του σύμπαντος σε μία σφαιρική έκταση δηλαδή όγκο. Είναι κατανοητό λοιπόν ότι οι θεωρίες που αναφέρονται στο σύμπαν φούσκα έχουν στοιχεία αλήθειας αλλά αυτές οι θεωρίες δεν ορίζουν ως σταθερό τον όγκο αυτό αφού θεωρητικά μοιάζει αδύνατο να συμβαίνει. Αν δεν υπήρχε αυτή η δύναμη το σύμπαν θα είχε καταρρεύσει ήδη καθώς δεν θα άντεχε περισσότερο από μερικές χιλιάδες χρόνια και όχι εκατομμύρια όπως είναι ήδη γνωστό ότι συμβαίνει.

Δύναμη Πέμπτη είναι η δύναμη που ορίζει ως σταθερή την αντιβαρύτητα στα πέρατα όπου συμπυκνώνεται η ύλη και δεν επιτρέπει αυτήν να διαχυθεί σε μεγαλύτερο βαθμό εντός του γνωστού τμήματος του σύμπαντος.

Δύναμη έκτη: Είναι η δύναμη που διατηρεί σταθερή την αντιβαρύτητα μεταξύ των γαλαξιών. Δίχως αυτήν δεν θα ήταν δυνατό να διατηρηθούν γαλαξίες με σταθερή απόσταση μεταξύ τους. Υπάρχει βέβαια σύγκρουση γαλαξιών και αυτή ορίστηκε ως επιτρεπτή κατάσταση από τον Θεό για να πειράζει τους μη νοήμονες που τον αμφισβητούν. Επειδή οι άθεοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη Αυτού έτσι και ο Θεός κατά το «αν αυτό πιστεύεις» όρισε καταστάσεις τυχαιότητας για όσους βλέπουν μόνο όσα θέλουν να δουν στο σύμπαν. Οι σταθερές αποστάσεις μεταξύ κάποιων γαλαξιών ή αστρικών συστημάτων ορίστηκαν για να μπορούν οι νοήμονες να κατανοούν ότι είναι αδύνατο αυτό το σύμπαν να μην το έχει δημιουργήσει κάποιο Υπέρτατο Ον ή αν θέλετε το Ον ή ο Νους των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων.

Δύναμη έβδομη: Είναι η δύναμη που διατηρεί σταθερή την αντιβαρύτητα μεταξύ ηλιακών συστημάτων. Δίχως αυτήν την δύναμη το γνωστό μας ηλιακό σύστημα δεν θα μπορούσε να σταθεί στο σύμπαν και δεν θα υπήρχε δυνατότητα δημιουργίας ατμόσφαιρας και σταθερής κατάστασης ενός εύρους θερμοκρασιών στο οποίο θα αναπτυχθεί η ζωή. Κατανοώ ότι είναι δύσκολο για τους επιστήμονες να κατανοήσουν την δύναμη αυτή γιατί απλούστατα κοντά στους πλανήτες ή τα άστρα η αντιβαρύτητα αυξάνει. Η σταθερότητα της αντιβαρύτητας ισχύει από το σημείο που ελαχιστοποιείται κοντά στο μηδέν η βαρυτική έλξη του ουράνιου σώματος είτε πρόκειται για πλανήτη είτε για άστρο. Στις περιπτώσεις των άστρων απλά η τοπική αντιβαρύτητα γίνεται μεγαλύτερη εξαιτίας της εκπομπής φωτός.

Οι παραπάνω δυνάμεις είναι αδύνατο να ανακαλυφθούν από τους επιστήμονες. Πέρα από την βαρύτητα και την αντιβαρύτητα τίποτα δεν μπορεί να γίνει επιστημονικά αποδεκτό. Αυτό εκμεταλλεύονται οι άθεοι ακόμη και όταν φιλοσοφικά ευσταθούν ΑΠΟΛΥΤΑ οι θεωρίες και εμποδίζουν την γνώση να εκτοξευτεί στα ύψη. Οι επιστήμονες αναλώνονται στον αγώνα να ανακαλύψουν το ανεξήγητο και ο Θεός το επιτρέπει αυτό γιατί απλά υπάρχει σωρεία ανθρώπων που ζει από τις δαπάνες των ερευνών. Είναι ένα σύστημα το οποίο απλά υπάρχει και ζει παρασιτικά αφού καπηλεύεται φόρους πολιτών κυρίως της Αμερικής και λιγότερο των άλλων μεγάλων χωρών που αναπτύσσουν την έρευνα αλλά γενικά το ερευνητικό αυτό πεδίο ορίζει ένα σύνολο ανακαλύψεων που συνδέονται πολλές φορές βοηθώντας τελικά τον άνθρωπο. Ξέρω ότι αυτό δεν είναι κατανοητό στον αναγνώστη αλλά θα το εξηγήσω με τον απλούστερο τρόπο που μπορώ. Οι έρευνες για ενέργεια διαστημοπλοίων οδηγούν σε λύσεις τελικά του ενεργειακού προβλήματος του πλανήτη ο οποίος πρέπει να απεξαρτηθεί από το πετρέλαιο. Ανάλογα αναπτύσσονται τεχνικές και ανακαλύπτονται μηχανήματα τα οποία υποβοηθούν τελικά την ιατρική. Η κβαντική έρευνα οδήγησε σε πολλές ανακαλύψεις που στη συνέχεια βοήθησαν τον άνθρωπο. Νομίζω αρκούν αυτά τα μικρά παραδείγματα. Ο Θεός αφήνει τους άθεους στην άγνοιά του απλά γιατί τελικά καταφέρνουν ακόμη και μέσα από την ανοησία στην οποία βρίσκονται φιλοσοφικά να βοηθήσουν τον άνθρωπο.

Ορολογίες και παραπλανητικές έννοιες που οδηγούν τον λαό στην άγνοια

Με λύπη διαπιστώνω ότι τον χώρο της αστρονομίας λυμαίνεται ένα αηδιαστικό κύκλωμα εκμετάλλευσης της αγωνίας του ανθρώπου να μάθει τι υπάρχει στα πέρατα του σύμπαντος. Αυτοί ορίζοντας ως επιστήμη την φαντασίας όπως και οι ψυχολόγοι όρισαν το μεταφυσικό με τρόπο μη απτό στην πραγματικότητα. Οι ψυχολόγοι όρισαν ως επιστήμη την παραψυχολογία και οι αγύρτες αυτοί τόσο του ενός όσο και του άλλου τομέα ξεπερνούν σε αλητεία ακόμη και τους αστρολόγους αλλά και τους δημιουργούς εκμεταλλευτές των θρησκειών. Τους τελευταίους εκμεταλλεύονται οι άθεοι και ισοπεδώνοντας τα πάντα τους εξισώνουν με την Χριστιανοσύνη και ειδικά με την Ορθοδοξία για να παρασύρουν τον κόσμο στην άθεη κατάσταση και για να εκμεταλλευτούν και αυτοί τον άνθρωπο με οικονομικούς ή ηδονιστικούς σκοπούς.

Η παραψυχολογία όρισε την παραφύση ορίζοντας πως υπάρχει μία άλλη φύση του ανθρώπου παράλληλα. Οι μόνη φύση που διαθέτει ο άνθρωπος είναι η θνητή και η μόνη φύση που υπάρχει πέρα από αυτή είναι η αθάνατη. Ο άνθρωπος απλά θα περάσει από την θνητή στην αθάνατη και δεν συνυπάρχουν οι δύο καταστάσεις. Στην πραγματικότητα οι αγύρτες αυτοί εκμεταλλεύονται ην άγνοια του κόσμου περί ψυχής η οποία είναι η αθάνατη υλική υπόσταση του ανθρώπου και είναι αδιαχώριστη από το θνητό σώμα. Αν χωριστεί η ψυχή από το σώμα τότε επέρχεται ΘΑΝΑΤΟΣ και δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ πέρα από αυτό για τον θνητό άνθρωπο. Παρακάτω θα εξηγήσω πως προκύπτει η αθανασία του ανθρώπου. Για να συμβεί αυτό πρέπει να περάσω στην άλλη κατηγορία αγυρτών τους λεγόμενους μεταφυσικούς επιστήμονες.

Η μεταφυσική είναι άλλη μια απατεωνιά που ορίστηκε ως επιστήμη από ανθρώπους που θέλουν να εκμεταλλευτούν τον άνθρωπο. Πρόκειται για επιστήμονες που είτε ασπάστηκαν είτε γνώρισαν από μακριά τον Βουδισμό ή την αστρολογία απλά η οποία άνθισε ταυτόχρονα με τον Βουδισμό αν και υπήρχε πρότερα στην Αρχαία Αίγυπτο και Ασσυρία. Η μεταφυσική λοιπόν δεν μπορεί να αναφέρεται σε τίποτα άλλο πέρα από το μετά-φύση και άρα αναφέρεται στην αθάνατη κατάσταση που ακολουθεί την θνητή. Εκεί οι αγύρτες βρήκαν πλανητικές διδασκαλίες Βουδιστών τις οποίες γιγάντωσαν με πονηρό τρόπο εκμεταλλευόμενοι την άγνοια του λαού. Ο όρος πλανητική διδασκαλία είναι ουσιαστικά διδασκαλία πλάνης δηλαδή ενώ ομιλούν σε ανθρώπους λέγοντάς τους ότι τους πλανούν γίνονται πιστευτοί απλά και μόνο γιατί θολώνουν τον νου των ακροατών με άγνοια και ακαταλαβίστικους όρους. Τέτοια ορολογία υπάρχει στον Βουδισμό που πλανά ακόμη και αυτούς που γνωρίζουν την γλώσσα τους.

Οι αστρολόγοι από την άλλη είναι μια κατηγορία μελλοντολόγων και άρα ψευδοπροφητών. ΚΑΝΕΙΣ αστρολόγος σήμερα δεν μπορεί να αγγίξει την σοφία της Πυθίας ή άλλων μάντεων της αρχαιότητας αφού οι προβλέψεις του μοιάζουν με την πρόγνωση του καιρού που λέει ότι ο καιρός θα είναι καλός αλλά μπορεί να συννεφιάσει και ίσως να βρέξει. Αν είναι χειμώνας προστίθεται η πιθανότητα του χιονιού. Έτσι οι αστρολόγοι συγκέντρωσαν τα στοιχεία του χαρακτήρα και τα μοίρασαν με τρόπο φαυλοκυκλικό για να πιστέψει ο κόσμος ότι έχουν υπόσταση οι θεωρίες τους. Ομάδες χαρακτηριστικών που εμπεριέχουν λίγο από κάθε κατηγορία ανθρώπων προστέθηκαν ανά ζώδιο και πρόσθεσαν τους πλανήτες για να δικαιολογήσουν κάθε πιθανή μη ένταξη ανθρώπου στην ανοησία που όρισαν ως χαρακτήρα του ανθρώπου που γεννήθηκε τον μήνα για τον οποί ομιλούν. Έτσι πληγώνουν συχνά ευαίσθητες ψυχούλες που τους προσάπτουν το δηλητήριο του σκορπιού ή άλλους στους οποίους προσάπτουν διπροσωπία αν ανήκουν στα δύο γνωστά ζώδια και άλλες ανοησίες οι οποίες δεν ευσταθούν απλά γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι πολυπρόσωποι και αλλάζουν τον χαρακτήρα τους ανάλογα με τα βιώματα και τις επιλογές τους.

Οι πλανήτες τοποθετήθηκαν στο σύμπαν στις ισορροπίες που αναφέρθηκαν και πήραν τα ονόματά τους από τους αρχαίους θεούς της Ελλάδας. Αυτοί οι αρχαίοι θεοί ήταν πλανητές δηλαδή πλανούσαν τους ανθρώπους αφού τους οδηγούσαν σε μέθη ή μοιχείες ή ακόμη και σε φόνους όπως τον φόνο της Ιφιγένειας. Σε μια σύγχυση ορολογίας και ταύτιση του πλανήτη με του πλανητή προέκυψε η σημερινή ορολογία και η αστρολογία πλανεί κατά τον γνωστό τρόπο για τους νοήμονες καθώς μόνο ανόητοι πιστεύουν ότι μπορεί τα άστρα να ορίζουν χαρακτήρες.  Έτσι ορίστηκε ένας όρος για τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες απλά χρησιμοποιούσαν την λέξη κόσμος. Σήμερα οι αστρονόμοι και όχι αστρολόγοι χρησιμοποιούν την λέξη κόσμος απλά για να ορίσουν πιθανότητα ζωής στο σύμπαν ή για να ορίσουν άλλα συστήματα υλικών όπως οι γαλαξίες ή τα νεφελώματα ή όπως αλλιώς ονομάστηκαν από τους επιστήμονες. Στην φιλοσοφία της απόλυτης πραγματικότητας πρέπει να αναφερθεί αν ο λέξη κόσμος αναφέρεται σε ένα σύνολο υλικών ή ζώντων οργανισμών.

Επίλογος

Στην τελευταία λοιπόν των πραγματειών μου ορίστηκε η σημερινή κατάσταση του σύμπαντος και δόθηκαν επιστημονικές εξηγήσεις σε μια φιλοσοφία που αγγίζει τόσο τον μικρόκοσμο όσο και τον μακρόκοσμο. Η φιλοσοφία αυτή περιλαμβάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ ζώντα και μη άτομα ή συσσωματώματα του σύμπαντος. Η ύλη είναι αθάνατη. Είναι άφθαρτη και απλά φθείρονται τα συσσωματώματα δείχνοντας την προέλευση όλων των υλικών. Το σύμπαν εμπεριέχει και τα ασύνδετα άτομα (σωματίδια του Θεού ή Χιγκς) τα οποία βρέθηκαν και όρισαν την αντιβαρύτητα. Το σύμπαν εμπεριέχει και την ζωή της οποίας η πηγή είναι άφθαρτη και αδημιούργητη και όχι το μηδέν. Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα και φθαρτός για την θνητή ζωή ενώ με την θέωση αποκτά οντότητα αθάνατη την οποία θα του δώσει ο Θεός κατά πως υποσχέθηκε. Στην πραγματεία αυτή δεν μπορεί να μην υπάρχει η ΑΛΗΘΕΙΑ του ενός θεού αφού Αυτός είναι ο Δημιουργός της σημερινής κατάστασης του σύμπαντος. Οι άθεοι και οι ανόητοι μπορούν να χλευάζουν. Η αλήθεια ΠΑΝΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ αργά ή γρήγορα και η παρούσα θνητή ζωή είναι μικρή και ασήμαντη εμπρός στην αιωνιότητα και σε ότι ακολουθήσει. Αυτός που χλευάζει την αλήθεια όταν η αλήθεια βρεθεί εμπρός του ντρέπεται και η Μετάνοια αυτού ακολουθεί αυτομάτως. Έτσι ακόμη και την ύστατη ώρα κάποιες ψυχές θα σωθούν όταν δουν την ΑΛΗΘΕΙΑ κατάματα και είναι γνωστό ότι ο Κύριος είπε στους ανθρώπους ότι το Όνομά Του είναι ΑΛΗΘΕΙΑ.

Εύχομαι αυτή η πραγματεία να βοήθησε έστω και λίγους ανθρώπους να κατανοήσουν την ασημαντότητα της συμπαντικής αναζήτησης. Όσοι πάραυτα θέλουν να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους ελπίζω να κατανόησαν το πώς και το γιατί δημιουργήθηκε το σύμπαν. Το πώς αναφέρθηκε σε αυτήν την πραγματεία ενώ το γιατί αναφέρθηκε σε άλλη και αναφέρομαι σε αυτήν του Θεϊκού Σχεδίου καθώς αυτές οι πραγματείες είναι από τις σημαντικότερες που έχω δημοσιεύσει. Φυσικά καμιά δεν είναι ασήμαντη αφού σε όλες δόθηκαν γνώσεις που σπάνια μπορεί να βρει κανείς συγκεντρωμένες με τρόπο που να αποκαλύπτονται τα ψεύδη και οι πλάνες στον νου νοημόνων. Είναι φανερό ότι οι πραγματείες αυτές γράφηκαν για νοήμονες και όχι για ανόητους. Νοήμονες είναι όσοι διαθέτουν φιλοσοφικό πνεύμα και αυτό το διαθέτουν μόνο οι αληθινοί αναζητητές της γνώσης. Οι επαρμένοι που νομίζουν ότι διαθέτουν διάκριση ποτέ δεν θα φτάσουν στην κορύφωση της γνώσης εκεί όπου η αναζήτηση αυτής αγγίζει την σοφία για τον κατακτητή της.

Καλή συνέχεια ΣΕ ΠΑΝΤΕΣ τους αναζητητές της γνώσης.

Μικρή πραγματεία περί έρωτα

Η αφορμή για την ανάλυση αυτή είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι ενώ νοιάζονται για τον έρωτα στην ουσία έχουν κατακρεουργήσει την έννοια σε μη πραγματιστικό επίπεδο πλέον. Ορίζουν ως αγάπη αυτό που ακολουθεί τον γάμο ή το πρώτο στάδιο κορύφωσης του φαινομένου αν και ουσιαστικά πρόκειται για μία κατάσταση που ωριμάζει όπως ένα φρούτο. Τα σύγχρονα σοφιστάκια ανάμεσά τους και ο γνωστός συγγραφέας Νίκος Δήμου θεωρούν ως έρωτα τον πόθο που ορίζεται από την αρχική έλξη και χάνουν την ουσία που είναι το όλον φαινόμενο που ονομάζεται έρωτας.

Ο κόσμος λέει την γνωστή παροιμία:

«Από τα μάτια πιάνεται στα χείλη κατεβαίνει κι από τα χείλη στην καρδιά ριζώνει και βαθαίνει».

Εδώ ρωτώ εγώ λοιπόν, μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την ΣΟΦΙΑ ΛΑΟΥ;;;;

Η καρδιά ορίζεται ως το κέντρο εκείνο στο οποίο αποδίδεται η αγάπη. Ο έρωτας και αυτός έχει τόσο άμεση σχέση με την καρδιά όσο και η αγάπη.

Γιατί λοιπόν αγνοούν τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΡΙΣΜΟ του έρωτα κατά τον Σωκράτη και όπως αναφέρεται στους διαλόγους του Πλάτωνα;;;

Γιατί δεν ορίζουν τον έρωτα ως την υπέρτατη μορφή αγάπης που είναι;;;;

Η απάντηση είναι απλή: Πρωταρχικός στόχος τους είναι η ηδονιστική πλευρά του έρωτα γιατί απλά θέλουν να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους ορέξεις. ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ για την ουσία του φαινομένου που λέγεται έρωτας γιατί απλά θέλουν με λάγνο και κάλπικο τρόπο να έλκουν τα αδύνατα θύματά τους στις σεξουαλικές τους ορέξεις και μετά να εγκαταλείπουν τα θύματά τους πληγωμένα στα οποία μένει ζωγραφισμένη η απορία γιατί να αφήνει τόσο πόνο ο έρωτας αν και ουσιαστικά ο χωρισμός και η κάλπικη προσέγγιση της αγάπης ορίζουν τελικά την απάτη στην οποία υπέπεσαν θύματα των ορέξεων των καπήλων της έννοιας έρωτας.

Μετά τα εισαγωγικά αυτά Λακωνικά θα παρουσιάσω το σύνολο της έννοιας με τρόπο που δεν έχω δει να αναπτύσσεται μέχρι σήμερα.

Έχω δει εξέχουσες αναλύσεις οι οποίες όμως διακατέχονταν από ένα είδος φλυαρίας. Ο έρωτας κάποιες φορές αρχίζει από την πρώτη ματιά. Δύο άνθρωποι του αντιθέτου φύλου κοιτάζονται στα μάτια και αφήνονται στην έλξη με αποτέλεσμα να φιληθούν χωρίς να γνωρίζει κανείς από τους δυο το όνομα του άλλου. Η περίπτωση αυτή είναι η γνωστή ως κεραυνοβόλος έρωτας. Άλλες φορές η έλξη αναπτύσσεται αργά καθώς γνωρίζονται δυο άνθρωποι. Τόσο στην περίπτωση του κεραυνοβόλου έρωτα όσο και στην δεύτερη αυτή περίπτωση με το φιλί κορυφώνονται μεγάλο μέρος των συναισθημάτων που ορίζουν τον έρωτα. Στο σημείο αυτό ακολουθεί ο πόθος για σεξουαλική συνεύρεση. Η κορύφωση του έρωτα όμως δεν ορίζεται ούτε τότε. Αν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες τότε η σωματική σύζευξη έχει ορίσει μία κατάσταση σύνδεσης κατά την οποία ο έρωτας έχει αποφέρει καρπούς.

Έχουν αναπτυχθεί εκείνα τα συναισθήματα που ορίζουν στιγμές ευτυχίας αλλά και πάλι υπάρχει ένα κενό που πρέπει να καλυφθεί. Αυτό το κενό ορίζεται από τις διαφωνίες και τις ατέλειες των δύο συντρόφων και όταν πρέπει απλά να συμβιβαστούν ο ένας με τον άλλο. Σε αυτήν την περίπτωση η κορύφωση του έρωτα θα έρθει όταν φροντίσουν οι δύο σύντροφοι να προσεγγίζουν τα θέλω τους με τρόπο που δεν θα διαφωνούν. Η ταπείνωση τους ενός στα θέλω του άλλου θα ορίσει κάποια στιγμή και θα συνεννοούνται με τα μάτια και με ένα κοίταγμα μόνο. Τότε έχει ολοκληρωθεί πλήρως ο έρωτας και οι δύο σύντροφοι ζουν τον έρωτα τους, φαινόμενο το οποίο ορισμένοι ονομάζουν αληθινή αγάπη. Ο έρωτας έτσι κι αλλιώς είναι η ΤΕΛΕΙΑ και ΑΛΗΘΙΝΗ αγάπη. Είναι το σύνολο των ενεργειών που ορίζουν μία σχέση η οποία θα γίνει αδιάσπαστη και οι όρκοι θα λάβουν χώρα και οστά. Αναφέρομαι στο: «μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος» ή σε αυτό που κάποιοι ονομάζουν αιώνια αγάπη. Ζευγάρια αυτής της μορφής ΔΕΝ ΧΩΡΙΖΟΥΝ στην αιώνιο ζωή όπως και άλλα βέβαια που έχουν ζήσει με περισσότερες ατέλειες της σύζευξή τους με γάμο ή και όχι… αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επεκταθώ εδώ σε θέματα Θεοσοφίας.

Μορφές αγάπης και η διαφορά τους από τον έρωτα

Πριν προχωρήσω βαθύτερα στην ανάλυση του θέματος θέλω να διαχωρίσουμε τον έρωτα από τις άλλες μορφές αγάπης. Όταν μιλάμε λοιπόν για έρωτα πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι η υπέρτατη μορφή αγάπης. Βεβαίως υπάρχουν μεγάλες μορφές αγάπης όπως είναι η μητρική αγάπη αλλά καμιά μορφή αγάπης δεν μπορεί να συγκριθεί με τον έρωτα. Αυτό πολύ απλά γιατί όταν ο έρωτας ολοκληρωθεί σωστά τότε ΜΟΝΟ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ μπορεί να χωρίσει τους δύο συντρόφους ενώ η μητέρα συνετά γνωρίζει ότι πρέπει να εγκαταλείψει συνειδητά το παιδί της για να επιβιώσει σε μια κοινωνία καρχαριών αφού δεν θα ζήσει αιώνια για να το προστατεύει. Επίσης τα παιδιά γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή πρέπει να εγκαταλείψουν την πατρική τους οικογένεια για να δημιουργήσουν την δική τους. Οι μορφές αγάπης αυτές και πάλι είναι ισχυρές και βεβαίως είναι ανώτερες αγάπες από την φιλική αγάπη αλλά ο έρωτας είναι η υπέρτατη μορφή αγάπης. Βεβαιότατα υπάρχουν αρρωστημένες μορφές αγάπης οι οποίες συναντούνται συχνά και αφορούν τις μητέρες και τα τέκνα που δεν μπορούν να αποσκιρτηθούν από μία αγάπη που έτσι κι αλλιώς δεν σβήνει αλλά πρέπει να περάσει σε δεύτερη μοίρα. Έτσι λοιπόν προκύπτουν οι κακές πεθερές ή άτομα μητρομανείς που δεν μπορούν να ολοκληρώσουν σωστά τον έρωτά τους για την σύντροφο έτσι ώστε ΜΟΝΟ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ να μπορεί να τους χωρίσει.

Αρρωστημένη λοιπόν είναι και εκείνη η μορφή έρωτα με πολλούς συντρόφους. Ο άνθρωπος που ερωτεύεται αληθινά ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΖΕΙ τον έρωτά του αυτόν σε πολλούς συντρόφους και ούτε μοιράζεται επίσης τον ή την σύντροφό του. Έτσι η απιστία σε ένα τέτοιο έρωτα μόνο χωρισμό μπορεί να ορίσει. Ακόμη και αν υπάρξει συγχώρεση μετά την απιστία δεν γίνεται ο έρωτας να ανέλθει τόσο ψηλά ώστε να είναι ικανός μόνο ο θάνατος να ορίσει τον χωρισμό. Ακόμη και αν δεν επέλθει ποτέ χωρισμός οι καρδιές των συντρόφων που έστω ο ένας έχει απιστήσει δεν γίνεται να ενωθούν σε απόλυτο βαθμό.

Σε απόλυτο βαθμό ορίζεται η ένωση και ο έρωτας δύο συντρόφων που έχουν ορίσει την αποκλειστικότητα του συντρόφου τους, δηλαδή έχουν ενωθεί για πρώτη φορά σαρκικά μεταξύ τους και ΠΟΤΕ δεν έχουν ενωθεί σαρκικά με άλλο σύντροφο. Δηλαδή ο απόλυτος έρωτας ορίζεται τότε και μόνο τότε όταν έχουν διατηρήσει και οι δύο σύντροφοι την αγνότητα (παρθενία) προ του γάμου και φυσικά γάμος ορίζεται η πρώτη σύζευξη και όχι ο χρόνος κατά τον οποίο ορίστηκε η τελετή του γάμου. Φυσικά για την Ορθόδοξη εκκλησία ορθός είναι ο δρόμος της σαρκικής επαφής μετά τις ευχές του Μυστηρίου που έχει οριστεί από τον Κύριο. Ο τέλειος έρωτας όμως δεν επέρχεται μόνο με τον τρόπο αυτό αλλά με την αποκλειστικότητα σύζευξης των δύο συντρόφων ανεξάρτητα από τον χρόνο τέλεσης του μυστηρίου.

Ο ρόλος των καυγάδων στον έρωτα

Ένα φαινόμενο ακόμη που προβληματίζει πολλούς και πολλοί ακόμη και ψυχολόγοι ερμηνεύουν λάθος είναι το φαινόμενο των ερωτικών καυγάδων. Τα μαλώματα είναι υποταγή στο μίσος και δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με την αγάπη, πόσο περισσότερο δε με τον έρωτα. Απλά κάποιες στιγμές δημιουργούν συνθήκες αύξησης του έρωτα και αυτές είναι που μπερδεύουν όσους αναλύουν τα σχετικά.

Αρχίζοντας λοιπόν να αναλύω το φαινόμενο θα ξεκινήσω από τους αρχικούς καυγάδες που εμφανίζονται πριν την ολοκλήρωση μιας σχέσης. Σε αυτό το στάδιο η επερχόμενη σύζευξη ορίζει απώλεια ελευθεριών που πρότερα υπήρχαν. Ξαφνικά το άτομο θα αρχίσει να νοιάζεται για δύο και όχι μόνο για το άτομό του και οι ευθύνες αυτές είναι που ξενίζουν τα εσώτερα της ψυχής που ονόμασαν με ΑΝΟΗΤΟ τρόπο οι ψυχολόγοι υποσυνείδητο. Στην πραγματικότητα πρόκειται απλά για προδιαθέσεις. Η δέσμια κατάσταση μιας σχέσης (δεν είναι τυχαίο που αρχικά ονομάζεται δεσμός) εκνευρίζει το άτομο και δημιουργεί μία προδιάθεση για καυγάδες. Η αρχική απόρριψη του επερχόμενου δεσμού ορίζει τελικά την ενδυνάμωση αυτού που δεν αναπτύχθηκε κεραυνοβόλα και έτσι οι αρχικοί καυγάδες εξελίσσονται σε μεγάλο έρωτα ορισμένες φορές.

Οι υπόλοιποι ερωτικοί καυγάδες ορισμένες φορές ορίζουν συνθήκες έντονων συναισθημάτων γιατί απλά κατά τα μαλώματα πληγώνουν οι δύο σύντροφοι ο ένας τον άλλο και με την συγχώρεση αναγκάζονται και αυξάνουν την αγάπη τους δηλαδή τον έρωτά τους τον οποίο αρχικά ξέχασαν. Όταν έχει ωριμάσει αυτό που ονομάζεται αληθινή αγάπη τότε η συγχώρεση δίνεται με τον εντοπισμό του σφάλματος και δεν χρειάζεται να προηγηθεί καυγάς. Επίσης η μη θέληση αντιστροφής μιας κατάστασης κατά την οποία πληγώθηκε ο ένας ορίζει απουσία μίσους. Στην περίπτωση που κυριαρχήσει ο θυμός τότε ο καυγάς έρχεται ακολούθως και πληγώνουν ο ένας τον άλλο. Αν υπάρχει αληθινή αγάπη η συγχώρεση ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ να προχωρήσει το μίσος το οποίο πνίγεται στα τρίσβαθα της καρδιάς από την οποία πηγάζει και αυτό. Μετά από όλα αυτά κατανοεί κανείς ότι οι καυγάδες είναι υποταγή στο μίσος και απώλεια αγάπης και δεν εντείνουν επουδενί τον έρωτα. Αντιθέτως μειώνουν την αγάπη γιατί πληγώνονται και οι δύο σύντροφοι αρχικά και μέχρι να εμφανιστούν οι καρποί της συγνώμης και της συγχώρεσης οι οποίοι θα εντείνουν εκ νέου τον έρωτα.

Η σαρκική επαφή και η σημασία της στο όλο φαινόμενο του έρωτα

Εδώ θέλω να τονίσω την διαφορετικότητα της σαρκικής επαφής από τον έρωτα αν επιλεχθεί ο ηδονιστικός τρόπος προσέγγισης αυτού και η γιγάντωση των ηδονών σε μία κατάσταση που θα δημιουργηθεί με την ωρίμανση του έρωτα.

Αν κάποιος επιλέξει την σαρκική επαφή δίχως αγάπη ή αν θέλετε έρωτα ή αν θέλετε με την ταυτοποίηση της σαρκικής επαφής με τον έρωτα (ψευδέρωτας) τότε νιώθει μία σωματική ηδονή μικρής έντασης. Κάποιες φορές η ηδονή αυτή φτάνει σε σημεία έκστασης ειδικά για τις γυναίκες ενώ ο άντρας δεν είναι σε θέση να νιώσει μεγάλες ηδονές αν δεν επιλέξει να αγαπήσει δυνατά την σύντροφό του. Οι γυναίκες επειδή έχουν ευαισθησία ψυχής μπορούν να αγαπούν εφήμερα και να νιώθουν κάτι το οποίο ελέγχουν στην συνέχεια. Αυτές οι γυναίκες συχνά φτάνουν στην έξαψη αλλά ο απόλυτος έρωτας ορίζει ηδονές μεγάλης έκστασης. Αυτή η έκσταση δεν είναι μόνιμη με αποτέλεσμα μερικές φορές οι γυναίκες να νομίζουν ότι ο έρωτάς τους έχει αρχίζει να σβήνει. Στην πραγματικότητα όμως εφήμερα προβλήματα και μικροί καυγάδες έχουν μειώσει τον έρωτα με αποτέλεσμα αυτή η  στιγμιαία συχνά μείωση του έρωτα να ορίζει απώλεια ηδονών. Αν όμως ο έρωτας έχει ωριμάσει πλήρως τότε συχνά η σαρκική επαφή αυτών των συντρόφων φτάνει σε σημεία έκστασης σχεδόν σε κάθε σύζευξη για την γυναίκα ενώ για τον άντρα η έκσταση ορίζεται από άλλους παράγοντες. Μικρές χρονικές περίοδοι απουσίας σαρκικής επαφής εντείνουν τον πόθο και αυξάνεται και πάλι η ηδονή για τον άντρα. Αυτό συμβαίνει συχνά όταν για λόγους υγείας η γυναίκα πρέπει να μην φτάσει σε σαρκική επαφή και φυσικά ο άντρας δεν πρέπει να απιστήσει ποτέ. Αν έχει απιστήσει τότε χάνεται μεγάλο μέρος της μαγείας του έρωτα για αυτόν και κάποιες γυναίκες συχνά καταλαβαίνουν την απιστία ακριβώς από την μικρή εκστατικότητα του άντρα στην σαρκική τους επαφή η οποία έχει αντίκρισμα και στην ίδια αφού και αυτή δεν θα νιώσει μεγάλο μέρος των ηδονών που απολαμβάνονται σε ένα ζευγάρι το οποίο βιώνει τον τέλειο έρωτα.

Ο έρωτας λοιπόν αποφέρει ηδονές και στους δύο και οι μεγαλύτερες ηδονές απολαμβάνονται από τους συντρόφους όταν νιώθουν εκστατικά και οι δύο και αυτό συμβαίνει σε μόνιμη βάση μόνο για τα τέλεια ζευγάρια τα οποία δεν έχουν απιστήσει ποτέ. Ιδανικό θα είναι αυτά τα ζευγάρια να έχουν κάνει έρωτα την πρώτη τους φορά μεταξύ τους και να έχουν φροντίσει η πίστη τους να γίνει αιώνια. Η προγαμιαία απουσία σαρκικής επαφής που ζητείται από τους Ιερείς απλά αυξάνει την έκσταση της πρώτης φοράς αφού θα είναι μεγάλος ο πόθος τους για σαρκική συνεύρεση. Αν δεν τηρηθεί η εντολή του Ιερέα δεν έχει χαθεί σχεδόν τίποτα αρκεί να υπάρχει η συντροφική πίστη στην πορεία και όπως έχει αναλυθεί σε άλλες πραγματείες.

Η σημασία των παραφύση ηδονών και ο ρόλος τους στον έρωτα

Οι ηδονές αυτές αποτελούν μία παρεξηγημένη κατηγορία ηδονών αφού ενοχοποιούνται ή αθωώνονται κατά περίσταση από πολλούς που θέλουν να πείσουν για το ορθό ή για το μη ορθό της επιλογής αυτής. Σε καμιά περίπτωση λοιπόν δεν είναι αθώες καταστάσεις αυτές που προκύπτουν από τις παρά φύση ηδονές αλλά και είναι τραγικό να ορίζονται ως κατακριτέες σε βαθμό που να λασπώνουν τα άτομα που τις έχουν επιλέξει για μια ζωή.

Αν λοιπόν κάποιος επιλέξει να σταματήσει τις ηδονές παρά φύση τότε η επερχόμενη φυσιολογική ζωή είναι που πρέπει να μετράει και όχι να τον βαραίνει μία ρετσινιά για όλη του την ζωή. Για το άτομο που θα επιλέξει να μετανοήσει και να Εξομολογηθεί ο Θεός με τις ευχές που έχει ορίσει φροντίζει για την ανακούφιση των ψυχών αυτών. Αν το περιβάλλον τους δεν συγχωρέσει και δεν ξεχάσει τον πρότερο αμαρτωλό βίο τότε το άτομο βιώνει καταστάσεις ντροπής που δεν του αξίζουν γιατί απλά δεν το έχουν αγκαλιάσει ως άσωτο υιό και όπως δέχεται ο Κύριος κάθε μετανοούσα ψυχή.

Τραγικό παράδειγμα του φαινομένου αποτελεί η μη αποδοχή ατόμων που ήταν επιλογείς παρά φύση στην Ιεροσύνη. Βέβαια υπάρχουν Γέροντες που αγνοούν τις εντολές ανωτέρων τους Ιερέων γιατί ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ότι στην Ιεροσύνη ο Θεός δέχεται ΠΑΝΤΕΣ τους επιθυμούντες και φροντίζει για την μετάνοιά τους αν δεν έχει ανέλθει στον βαθμό που το απαιτεί ο Κύριος και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ κριτής μας. Έχουν παρατηρηθεί περιπτώσεις αυτοκτονίας Ιερέων γιατί μαθεύτηκε ο πρότερος αμαρτωλός βίος τους αν και είχαν ήδη Μετανοήσει και αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο ανώτερος κλήρος δεν δέχεται αυτήν την κατηγορία συνανθρώπων μας στην Ιεροσύνη. Επίσης μερικοί δεν θέλουν να λερώνεται το όνομα της εκκλησίας και είναι θεμιτό να το επιθυμούν αυτό.

Τι θα έπρεπε να γίνεται λοιπόν;;

Απλά ο Γέροντας να προσεύχεται με δάκρυα ψυχής στον Κύριο για να μάθει αν πρέπει να χειροτονήσει Ιερέα ένα άτομο που έχει επιλέξει ομοφυλοφιλικές και μάλιστα ειδικά για το άτομο που του το ζητάει. Τότε ο Κύριος θα επέμβει και θα τον Φωτίσει αναλόγως αν πρέπει ή όχι να τελεστεί η χειροτονία. Αυτός λοιπόν είναι ο μόνος ορθός δρόμος για να μην φανεί επαρμένος ο γέροντας που θα αγνοήσει κάποια πιθανή απόφαση ανωτέρων του ή ακόμη και τις Ιεράς Συνόδου. Τέτοιες αποφάσεις ΜΟΝΟ Ο ΚΥΡΙΟΣ μπορεί να τις αναιρέσει και τότε μόνο δεν μπορεί να κατηγορηθεί κανείς. Θυμίζω πάντως ότι ο Απόστολος Φίλιππος χειροτόνησε τον ευνούχο ο οποίος φυσικά είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά αρχικά και αργότερα  αποδέχθηκε την κατάστασή του και μαζί του όρισε την Χριστιανική εκκλησία της Αιθιοπίας η οποία χώρα και παραμένει Ορθόδοξη όπως ορίστηκε εξαρχής.

Τα άτομα λοιπόν που είναι παρά φύση επιλογείς όταν επιλέξουν τον ορθό δρόμο είναι δυνατό να αγαπήσουν με τέλειο τρόπο και μάλιστα ορισμένες φορές η ευαισθησία ψυχής τους ορίζει και νιώθουν τέλεια την ηδονή ενός άντρα αν πρόκειται για την κατηγορία  αυτή των ατόμων.

Η αγάπη και η σχέση της με την ευαισθησία ψυχής

Οι γυναίκες λοιπόν έχουν λάβει ένα Θείο Δώρο το οποίο είναι η ευαισθησία ψυχής. Αυτό το δώρο πρέπει όμως να το εκμεταλλευτούν σωστά γιατί αν ορίσουν σκληροκαρδία στην ψυχή τους τότε κάποιες φορές ο Κύριος είναι περισσότερο αυστηρός μαζί τους κατά την Κρίση Του. Αυτό γιατί η ευαίσθητη καρδιά είναι μία καρδιά όπως αυτή του μικρού παιδιού και όλοι γνωρίζουν ότι πρέπει να κρατήσουν την καρδιά τους αγνή και καθαρή όπως ενός μικρού παιδιού.

Η καθαρότητα ή αν θέλετε αγνότητα της καρδιάς λοιπόν ορίζεται από την επιλογή υποταγής στο μίσος ή όχι. Η σκληροκαρδία είναι αποτέλεσμα υποταγής στο μίσος ενώ η ευαισθησία ψυχής (καρδιάς) είναι αποτέλεσμα υποταγής στην αγάπη.

Οι αρχαίοι λοιπόν δίδαξαν μία αγάπη απίστευτα δυνατή η οποία ορίζεται από δυνατή καρδιά με μικρές ευαισθησίες. Μία τέτοια καρδιά είναι μία ολοκληρωμένη καρδιά και αυτή δεν υποτάσσεται αβούλως στο μίσος. Μία ευαίσθητη καρδιά πληγώνεται εύκολα και εύκολα μπορεί να επιτρέψει την επιλογή της εκδίκησης και άρα να υποταχθεί στο μίσος. Συχνά λοιπόν οι σύντροφοι ανταποδίδουν με το ίδιο νόμισμα λάθη των συντρόφων τους εκδικούμενοι αν και θα έπρεπε να συγχωρούν για να απολαμβάνουν τους καρπούς της συγνώμης και της συγχώρεσης. Μόνο η απιστία ακόμη και αν συγχωρεθεί δεν μπορεί να ορίσει εκ νέου καταστάσεις τέλειου έρωτα γιατί απλά το ραγισμένο γυαλί δύσκολα ξανακολλάει. Μπορεί να μείνει για πάντα ραγισμένο χωρίς να σπάσει, αλλά ποτέ δεν θα είναι αλώβητο όπως στην αρχική του μορφή.

Ο Θεός πάραυτα μετά την Εξομολόγηση ορίζει κάποιες ευχές οι οποίες μπορούν να ορίσουν την απιστία ως μη γενόμενη σε βαθμό που να μην επηρεάζει την τέλεια ένωση αυτών των συντρόφων. Αυτές  οι ευχές δίνονται από τον ίδιο τον Κύριο αν και μόνο αν ο μοιχός σύντροφος έχει μετανοήσει και ο αθώος σύντροφος έχει συγχωρέσει ΠΛΗΡΩΣ ανεξάρτητα αν πρόκειται για άντρα η γυναίκα που έχει απιστήσει. Όταν λοιπόν συμβούν η μετάνοια και η συγχώρεση σε τέλειο βαθμό τότε μπορεί η διάσπαση ενός τέλειου ζευγαριού εξαιτίας της απιστίας να μην έχει επιπτώσεις στον έρωτα αυτών των συντρόφων.

Άλλη περίπτωση ευχών που σβήνουν κάθε εμπόδιο τέλειας ένωσης είναι η περίπτωση που η γυναίκα έχει βιαστεί από τον άντρα της. Η μετάνοια και η συγχώρεση και πάλι ορίζουν δυνατές ευχές του Κυρίου που ξεπερνούν σε δύναμη την ευχή του Ιερέα και το ζευγάρι μπορεί να ενωθεί και πάλι τέλεια παρά το έγκλημα που έχει τελεστεί. Οι ευχές του κυρίου σε τέτοια ζευγάρια δίνονται ακόμη και αν δεν υπάρχει Εξομολόγηση αρκεί βέβαια η μετάνοια του εγκληματία και η συγχώρεση του θύματος να έχουν ανέλθει σε υπέρτατο βαθμό. Φυσικά ομοίως συμβαίνει και σε αλλόθρησκους καθώς η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ και είναι γνωστό ότι ο Θεός δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε άσπρους μαύρους κόκκινους ή κίτρινους αλλά ούτε σε Χριστιανούς και αλλόθρησκους καθώς είναι ΠΑΝΔΙΚΑΙΟΣ. Ένας Πανδίκαιος Θεός λοιπόν δεν μπορεί να εξαιρεί τα θύματα καθοδηγητών άλλων θρησκειών ή αιρέσεων από τους Χριστιανούς που διαθέτουν την Θεία Μετάληψη και ειδικά τους Ορθοδόξους και έτσι δίνει ευχές ανάλογα με την μετάνοια και την καθαρή καρδιά και όχι συνυπολογίζοντας την πίστη στην οποία έχουν καταλήξει άτομα που χειραγωγήθηκαν από άσχετους Θεολογικά ή από ιδιοτελώς κινούμενους αρχηγούς θρησκειών ή αιρέσεων που ορισμένες φορές ονομάζονται κακώς ιερείς.

Επίλογος

Κλείνω λοιπόν την ανάλυση εδώ γιατί θα μπορούσα να γράφω για ώρες αναλύοντας το εκάστοτε θέμα που παράλληλα θα μπορούσε να αναπτυχθεί με ολοκλήρωση ενός ολόκληρου βιβλίου και όχι απλά μίας πραγματείας. Ελπίζω να βοήθησα έστω και ένα άτομο να κατανοήσει την έννοια του έρωτα σε απόλυτο βαθμό και να μην τον ξεχωρίζει από την αληθινή αγάπη σφάλλοντας. Οι συνθήκες δεσμών του έρωτα έχουν ως έμφυτα τα ένστικτα που δόθηκαν από τον Θεό για ερωτική συνεύρεση καθώς ο άνθρωπος θα έπρεπε να αναπαραχθεί. Αυτή και μόνο η αναφορά ορίζει ως ανόητους όσους θεωρούν μιαρό φαινόμενο την σαρκική ηδονή. Μιαρό είναι το κάθε φαινόμενο παρά φύση ηδονής καθώς και η άνευ μέτρου επιλογή πολλών συντρόφων. Στην περίπτωση των πολλών συντρόφων χάνονται οι συνθήκες εκείνες που θα ορίσουν την μεγάλη αγάπη γιατί το άτομο υποκύπτει στην σαρκική ηδονή αγνοώντας την καρδιά και τα εσώτερα ψυχικά ένστικτα. Μιαρό είναι το φαινόμενο απιστιών και όχι ο ίδιος ο έρωτας ή η σαρκική ηδονή.

Επίσης γίνεται φανερό ότι η αγάπη μπορεί να είναι τέλεια είτε αν έχει τηρηθεί η σαρκική αγνότητα προ του γάμου είτε όχι ΜΟΝΟ με την βοήθεια του Θεού τον οποίο μπορεί να επικαλεστεί ο καθένας που αναζητάει μία τέλεια ένωση. Για τον Θεό ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κάτι που δεν μπορεί να σβήσει από τα πρότερα γενόμενα αν και βέβαια στα μάτια του Θεού η αμαρτία μας παραμένει διαπαντός. Ο Θεός όμως ΜΠΟΡΕΙ και ΞΕΧΝΑΕΙ όταν το θελήσει και φροντίζει να σβήσουν οι μνήμες μας αν πρόκειται για θλίψεις που προκύπτουν από μετάνοια αμαρτωλής κατάστασης ή αν θέλετε για τύψεις όπως τις ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες. Η ανάπαυση της ψυχής ορίζεται ΜΟΝΟ αν η μετάνοια είναι ΥΠΕΡΤΑΤΗ. Διαφορετικά η ανακούφιση είναι μικρότερη και αυτό συμβαίνει με την δύναμη μόνο των ευχών του Ιερέα σε υποκριτές Εξομολογούμενους. Με λίγα  λόγια κάποιος που δεν έχει Εξομολογηθεί αλλά έχει ΥΠΕΡΤΑΤΗ μετάνοια είναι δυνατόν να λάβει την ΔΥΝΑΜΗ της ευχής του Κυρίου που δεν θα λάβει κάποιος Εξομολογούμενος ο οποίος από συνήθεια απλά λέει τα αμαρτήματά του χωρίς να έχει φροντίσει να μετανοήσει στον βαθμό που ζητάει η Αγία τριάδα.

Ο Θεός είναι ΠΑΝΔΙΚΑΙΟΣ και είναι Ο ΜΟΝΟΣ που μπορεί να οδηγήσει δύο ψυχές σε τέλεια ένωση ανεξάρτητα από τον πρότερο βίο τους. Έτσι ο τέλειος έρωτας είναι φανερό ότι ΜΟΝΟ ΚΟΝΤΑ στο ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ μπορεί να υπάρξει τόσο για πιστούς όσο ακόμη και για άθεους οι οποίοι απλά έχουν μετανιώσει για ότι πρότερα αμαρτωλό έπραξαν ανεξάρτητα αν επέλεξαν την επιστροφή τους ως άσωτοι υιοί ή όχι. Ο Κύριος αν έχουν μετανοήσει φροντίζει και οδηγούνται εντός της εκκλησίας ως άσωτοι υιοί, όπου η ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ τους μεταμορφώνει και αγαπούν σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που έχουν επιλέξει οι ίδιοι.

Αισθήσεις και ηδονές

Πρόλογος

Αν και δεν συνηθίζεται σε πραγματείες να προλογίζονται, εδώ εγώ θα παρουσιάσω τους λόγους σύνθεσης αυτής της πραγματείας οι οποίοι πηγάζουν από την ανευθυνότητα και την συνεχή καλλιέργεια ιδιοτέλειας των σημερινών ερευνητών και επιστημόνων, οι οποίοι στο όνομα του ατομικού συμφέροντος καταστρέφουν σπουδαίες εργασίες, κομματιάζοντας αυτές με στατιστικές μελέτες οι οποίες είναι αντιπαραγωγικές και με ασαφή αποτελέσματα. Συχνά οι στατιστικές αυτές μελέτες και εφόσον αφορούν τον άνθρωπο, στην ψυχολογία και στην Ιατρική γενικότερα, είναι απλά ενδείξεις χρήσιμες τις οποίες μόνο οι αληθινοί επιστήμονες χρησιμοποιούν παραγωγικά. Αντίθετα οι δημοσιογράφοι ή κάποιοι φοιτητές οι οποίοι βιάζονται να ανακοινώσουν μια ανακάλυψη με τρόπο εξαιρετικά ανεύθυνο παρουσιάζουν τις ενδείξεις των ερευνητικών εργασιών ως ανακάλυψη, αν και ουσιαστικά αυτές δεν παρέχουν καμιά χρήσιμη πληροφορία. Πολλοί καθηγητές σε εργασίες κυρίως φοιτητών τους, με φαυλοκυκλική λογική και με μικρά γράμματα καθιστούν τις έρευνες αυτές, με στατιστικές αναλύσεις,  ευσταθείς λογικά αν και ουσιαστικά η εισαγωγή φαύλου κύκλου έχει καταστήσει την έρευνα ως μία συνολική ανοησία. Έτσι στις έρευνες αυτές ο αληθινός μελετητής θα πρέπει να αναζητήσει το ίδιο το πείραμα και τις συνθήκες που διεξάχθηκε και αγνοώντας τα συμπεράσματα, θα πρέπει να συνεχίσει ο ίδιος την έρευνα και μέχρι να τεκμηριωθεί το ζητούμενο. Κάποιες φορές αρκούν λίγες γνώσεις για να φτάσει ο ίδιος σε ευσταθή συμπεράσματα τεκμηριωμένα με θεωρητικό και φιλοσοφικό τρόπο καθώς η φιλοσοφία ως μητέρα ΠΑΣΩΝ των επιστημών μπορεί να τεκμηριώσει ανά πάσα στιγμή για αυτές. Παρακάτω λοιπόν και στην εισαγωγή παρουσιάζονται οι αιτίες απώλειας γνώσης καθώς και το αίτιο για το οποίο η ψυχολογία παραμένει μία επιστήμη ασυνάρτητη για όσους βλέπουν την αδυναμία της να βοηθήσει ανθρώπους πραγματικά. Η αδυναμία αυτή προέρχεται από την θεώρηση ασθενείας της ψυχής η οποία σαν ΑΘΑΝΑΤΗ που είναι ΔΕΝ ΑΣΘΕΝΕΙ, αλλά ασθενεί το σώμα μέσα στο οποίο συνυπάρχει αυτή. Έτσι οι ψυχοθεραπευτές του καναπέ απομυζούν οικονομικά χωρίς να βοηθούν συχνά ασθενείς οι οποίοι απλά χρειάζονται διδασκαλία ελέγχου του νου, η οποία σκέψη και μόνο θα υποβοηθήσει στην σωστή κατεύθυνση ουσιών που η επιστήμη ονόμασε νευροδιαβιβαστές, αν και όλα δείχνουν ότι πρόκειται απλά για την ουσία (σύνολο ενώσεων) από την οποία αποτελείται η ψυχή του ανθρώπου. Η τελευταία άποψη δεν έχει ακόμη τεκμηριωθεί στον νου πολλών επιστημόνων επειδή απλά βρίσκονται σε κατάσταση άθεη, μία κατάσταση η οποία όσο παραμένει τόσο περισσότερο θα αργεί η επιστήμη της ψυχολογίας να εξελιχθεί με τρόπο που θα υποβοηθά ακόμη και φαρμακευτικά (προσωρινά ή και μόνιμα μερικές φορές) τους ασθενείς. Σήμερα υπάρχουν κάποια ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΑ από τα γνωστά ψυχοφάρμακα που  πραγματικά λειτουργούν θεραπευτικά στα πρώτα στάδια και μέχρι ο καταθλιπτικός αποφασίσει να ελέγξει τον νου και να συνεχίσει φυσιολογικά την ζωή του. Η κατάθλιψη δεν είναι ασθένεια όπως νομίζουν μερικοί ή όπως ιδιοτελώς την ονόμασαν οι ψυχολόγοι για να έχουν πελατεία, αλλά είναι απλά μία κατάσταση εγκατάλειψης η οποία ορίζεται από την μη θέληση για ζωή του απογοητευμένου ανθρώπου. Είναι αναστρέψιμη ΑΝ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ και από το ίδιο το άτομο και αν αποφασίσει να συνεχίσει παραγωγικά την ζωή του και ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ κανένα υποκατάστατο. Τα υποκατάστατα και όταν χρησιμοποιούνται χωρίς διδασκαλία ελέγχου του νου, τότε δημιουργούν εθισμό και επαναφορά στην κατάσταση κατάθλιψης ανά πάσα στιγμή του ανθρώπου επειδή έτσι συμφέρει στους αγύρτες ψυχολόγους οι οποίοι τεμπελιάζουν και δεν μελετούν σωστά τον ψυχισμό του υποτιθέμενου ασθενούς.

Η σχέση όσων προαναφέρθηκαν με τις αισθήσεις και τις ηδονές  θα αποκαλυφθεί στη συνέχεια καθώς συχνά μερικοί νομίζουν ότι πρόκειται για αναφορές εκτός θέματος σημαντικών στοιχείων τα οποία αν και φαίνεται ότι δεν έχουν σχέση στην πραγματικότητα αποτελούν θεμέλιους λίθους για την κατάκτηση της αλήθειας η οποία αλήθεια αποτελείται από αδιάσειστες πραγματικότητες.

Εισαγωγή

Η πραγματεία αυτή είναι ουσιαστικά μία πραγματεία η οποία γράφεται για να αποκαταστήσει την πλήρη αλήθεια γύρω από το θέμα των αισθήσεων και ειδικά των ηδονών επειδή οι περισσότεροι Ιερείς και Θεολόγοι έχουν ορίσει μία μιαρότητα γύρω από τις ηδονές, γεγονός πλήρως παράδοξο και θα εξηγήσω το γιατί. Αν οι ηδονές ή κάποια από τις ηδονές ήταν μιαρή κατάσταση τότε δεν θα δίνονταν από τον Θεό καθώς ο Θεός είναι ο Δημιουργός ΠΑΝΤΩΝ και φυσικά και του ανθρώπου. Εκείνος όρισε τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπου και όπως ορίστηκε μετά την πτώση του από την αθάνατη κατάσταση στην θνητή.  Αυτό που θέλω να διευκρινίσω είναι ότι η παρούσα πραγματεία δεν αποτελεί ανάλυση που απευθύνεται μόνο στους πιστεύοντες στον Θεό, αλλά και σε όλους τους ανθρώπους καθώς θα συμπεριληφθούν πολλά στοιχεία από την σύγχρονη ερευνητική ψυχολογία και όπως έχουν δημοσιευτεί σε επίσημα επιστημονικά περιοδικά. Δεν θα δοθεί βιβλιογραφία και σε ορισμένες περιπτώσεις τα συμπεράσματα των εργασιών αυτών έχουν αλλαχθεί μερικώς και έχουν διορθωθεί καθώς εισήχθηκε σε αυτά η ανοησία της στατιστικής ανάλυσης και οδεύτηκαν ΠΑΝΑΞΙΕΣ έρευνες σε συμπεράσματα τα οποία αποτελούν ουσιαστικά σκουπίδια της σύγχρονης βιβλιογραφίας προερχόμενα από τις ανοησίες άθεων, καθώς επηρεάστηκαν από τους Γιουγκ και Γιάλομ οι οποίοι είναι γνωστό ότι έγραψαν υπό καθεστώς αθεΐας. Αλλά άθεος μπορεί να χαρακτηριστεί ΜΟΝΟ ο μηδενιστής και όπως έχω ήδη αναφέρει πολλές φορές, οι μηδενιστές το μόνο που κατάφεραν να αποδείξουν είναι το μηδέν του νου εντός της κεφαλής τους, κατά πως έλεγε ο Επίκτητος από τα πρώτα ακόμη Χριστιανικά χρόνια και όταν συνδιαλέχθηκε μαζί τους.

Οι ηδονές λοιπόν είναι ένα ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ όπως και τα λεγόμενα ένστικτα αυτοσυντήρησης και επιβίωσης τόσο των ανθρώπων όσο και των ζώων. Σας προδιαθέτω λοιπόν ότι θα υπάρξει αναφορά και στον τρόπο αισθαντικότητας των ζώων και όπου οι μελέτες των επιστημόνων έχουν ορίσει ασυναρτησίες από αδυναμία αυτών να πιστέψουν το αυτονόητο το οποίο έχει αναφερθεί πολλάκις στην βιβλιογραφία των Θεοσοφικών θεμάτων και αφορά την ανυπαρξία ψυχής στα λεγόμενα κτήνη στα οποία κατατάσσονται όλα τα έμβια όντα εκτός του ανθρώπου που επιβιώνουν στην Γη. Φυσικά οι εικασίες για ύπαρξη ζωής εκτός του πλανήτη Γη είναι και αυτές εκτός τόπου και χρόνου αλλά δεν θα εξηγηθεί αυτό το παράδοξο στην εξέλιξη της διαπραγμάτευσης του θέματος αυτού, καθώς θεωρώ ότι πρέπει να αναφερθούν στοιχεία από το βιβλίο της Γενέσεως τα οποία χάθηκαν λόγω κάποιας καταστροφής λόγω φωτιάς του πρωτότυπου και απόκρυψη γνώσης από επαρμένους ηγούμενους ορισμένων μονών όπως και του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ στο παρελθόν. Πρόκειται λοιπόν για γνώση η οποία δεν διδάσκεται πλέον και ωθεί σε μηδενιστικές κατευθύνεις τους μελετητές οι οποίοι όταν διαπιστώνουν μηδενισμό εντός των θρησκειών τότε εδραιώνεται η πεποίθησή τους ότι οι θρησκείες είναι δημιούργημα του ανθρώπου και όπως ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ όλες εκτός της Ορθοδοξίας η οποία είναι η ΚΑΘΑΡΙΑ ΠΙΣΤΗ στον ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ τον ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ.  Ο Θεός θέλει ΜΟΝΟ την καθάρια πίστη η οποία πηγάζει από την αγάπη του ανθρώπου προς Αυτόν και δεν θέλει τις ιδιοτέλειες και τις μιαρότητες των θρησκευτικών φανατισμών με τα εγκλήματα που τις ακολουθούν. Ομοίως φυσικά με τον θρησκευτικό φανατισμό των Μουσουλμάνων εξίσου ή και περισσότερο μιαρός είναι ο Ορθόδοξος φανατισμός ενάντια στον οικουμενικό πατριάρχη ή στην λεγόμενη αίρεση του οικουμενισμού, στην οποία  ούτε εκκλησία αλλά και ούτε ηγέτης ακόμη δεν βρέθηκε, αν και αποδόθηκε ίδρυση σε κάποιους οι οποίοι φυσικά δεν ζουν πλέον.  Η αναφορά αυτή έγινε αν και μοιάζει εκτός θέματος, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ο αναγνώστης ότι συχνά οι εγκληματίες της γνώσης προέρχονται ακόμη και από τους θρησκευτικούς ηγέτες της ΑΛΗΘΕΙΑΣ που ΕΙΝΑΙ η Ορθόδοξη πίστη στον ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ τον ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ και ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΝΤΩΝ, τον Δημιουργό μας.

Οι ηδονές λοιπόν είναι ουσιαστικά ένα ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ στους ανθρώπους και είναι παράλογο να θεωρηθεί έστω και μία από αυτές ως μιαρή ή αποφευκτέα και όπως διδάσκουν οι Μοναχοί. Οι Μοναχοί εφόσον έχουν αρνηθεί τα εγκόσμια είναι επόμενο στα πλαίσια της άσκησής τους να αποφεύγουν τις ηδονές που απαρνήθηκαν λόγω του όρκου παρθενίας που έχουν δώσει, αλλά όταν επιζητούν κάτι παρόμοιο από κοσμικούς ανθρώπους  οι οποίοι επέλεξαν τον δρόμο της οικογένειας, απλά παραλογίζουν σε σημείο που ακόμη και πιστοί να τους αποστρέφονται και να ζουν σε μία ολοένα αυξανόμενη μοναξιά. Είναι γνωστό ότι στο Άγιο Όρος η φήμη από στόμα σε στόμα οδηγεί τους πιστούς σε Γέροντες οι οποίοι όσο περισσότερο ο λόγος τους είναι λόγος αγάπης και όσο περισσότερο είναι αυτός ο λόγος είναι εφαρμόσιμος στα εγκόσμια, τόσο περισσότερους ανθρώπους βρίσκουν να τους επισκέπτονται σε σημείο ενοχλητικό μάλιστα καθώς δεν μπορούν να προσευχηθούν πλέον όσο χρόνο θέλουν.

Οι αισθήσεις και οι ηδονές. Η αδυναμία της επιστήμης να τις προσδιορίσει σωστά.

Για να γίνει κατανοητή η διαφορά των αισθήσεων από τις ηδονές αλλά και τα συναισθήματα θεωρώ απαραίτητα να αναλυθούν επαρκώς οι έννοιες.

Αίσθηση είναι λοιπόν το φαινόμενο εκείνο το οποίο ορίζει την αισθαντικότητα δια ενός μόνο κέντρου. Κάθε ερέθισμα είναι δυνατόν να κεντρίζει διαφορετικά κέντρα αισθήσεων και να δίνει την αντιληπτικότητα διαμέσω διαφορετικών αισθήσεων.

Συναίσθημα είναι η κατάσταση εκείνη που παράγεται από το ερέθισμα το οποίο κεντρίζει κάποια από τις αισθήσεις. Συναισθήματα χαρακτηρίζονται ο πόνος, η χαρά, η λύπη αλλά και πολλά άλλα τα οποία θεωρώ ότι δεν είναι αντικείμενο πλήρους ανάλυσης στην παρούσα εργασία.

Ηδονή είναι η απόλαυση που προσφέρει η αντιληπτικότητα του κάθε ερεθίσματος η οποία επίσης μπορεί να προέρχεται από πολλά κέντρα για ένα και μόνο ερέθισμα και όπως θα αναλύσω περισσότερο σε άλλο κεφάλαιο.

Ξεκινώ την διαπραγμάτευση με την αναφορά επί των αισθήσεων. Αυτές για τους πολλούς είναι οι γνωστές πέντε του σώματος και αναφέρομαι φυσικά στην όραση, ακοή, αφή, όσφρηση, γεύση. Οι αισθήσεις αυτές προσφέρουν συναισθήματα όπως στην περίπτωση της γεύσης είναι το γλυκό και το αλμυρό ή το πικρό και το στυφό, στην περίπτωση της αφής το απαλό και το σκληρό αλλά και άλλα, στην περίπτωση της ακοής και της όρασης ή της όσφρησης ομοίως παράγονται τα γνωστά συναισθήματα τα οποία δεν κρίνω σκόπιμο να αναλύσω περιληπτικά σε αυτήν την πραγματεία. Υπάρχουν ήδη σπουδαίες εργασίες στην βιβλιογραφία που αναλύουν τέλεια τα σχετικά και απλά δεν υπάρχει επαρκής σύνδεση των αισθήσεων με τις ηδονές, θέμα στο οποίο θα επεκταθώ σε άλλο κεφάλαιο της πραγματείας με περισσότερες λεπτομέρειες.

Πατέρες της Ορθοδόξου εκκλησίας μας αναφέρουν ως αισθήσεις την καρδιάς την αγάπη και το μίσος και τις αριθμούν ως έκτη και έβδομη αίσθηση αντίστοιχα. Κάποιοι ονόμασαν ως έκτη αίσθηση κάποια ένστικτα τα οποία είναι έμφυτα στον άνθρωπο αλλά ουδεμία σχέση με τις αισθήσεις έχουν. Αυτά είναι ΔΩΡΑ ΘΕΟΥ τα οποία δόθηκαν για να επιβιώσει ο άνθρωπος μετά την πτώση του από την αθάνατη κατάσταση στην θνητή. Επίσης δώρα θεού  στον άνθρωπο είναι οι ηδονές οι οποίες δόθηκαν ευθύς εξαρχής στον άνθρωπο. Τότε η γεύση για τον άνθρωπο ήταν απλά μία απόλαυση καθώς δεν χρειάζονταν την τροφή για να ζήσει. Προσέφερε εξαρχής την ηδονή η οποία ηδονή στην προκειμένη προκαλείται από τις απόλαυση που προσφέρουν οι τροφές ή τα ποτά σήμερα. Οι πρωτόπλαστοι απολάμβαναν μόνο την γεύση των φρούτων και βίωναν κάθε ηδονή από τις αισθήσεις του σώματος και φυσικά της ψυχής. Φυσικά βίωναν και τις ηδονές του ζευγαρώματος και εδώ θέλω να τονίσω ότι είναι εξαιρετικά ανεύθυνο να θεωρούνται μιαρές οι σαρκικές ηδονές που απολαμβάνουν τα ζευγάρια εντός ή ακόμη και εκτός γάμου (εξαιρώντας τις μοιχείες βεβαίως). Το ορθό θα ήταν οι Ιερείς να ζητούν από τα τέκνα τους να φροντίζουν για την αποκλειστικότητα των συντρόφων ακόμη και εκτός γάμου παρά να ορίζουν ακόμη και νηστεία επί των σαρκικών ηδονών, μία νηστεία η οποία εκ των πραγμάτων λαμβάνει χώρα σε κάποιες περιόδους και όταν ο ένας από τους δύο συντρόφους θα παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα υγείας ή όταν η γυναίκα φτάσει στην υπέρτατη ηδονή που μπορεί να βιώσει και φυσικά αναφέρομαι στην τεκνοποίηση. Η τεκνοποίηση είναι ηδονή που νιώθει και ο άντρας αλλά σε μικρότερο βαθμό γιατί δεν είναι αυτός που κουβαλάει εντός του σώματός του μία νέα ψυχή με ευθύνη να επιβιώσει τόσο αυτός όσο και η αγέννητη σαρκικά ακόμη ψυχή. Η ψυχή σχηματίζεται εντός της μήτρας της γυναίκας με την ολοκλήρωση μίας περιόδου κύησης δηλαδή 28 περίπου μέρες μετά την σύλληψη και αυτός είναι ο λόγος που η έκτρωση θεωρείται σε κάθε περίπτωση φόνος. Αυτό γιατί όταν η γυναίκα αντιληφθεί την εγκυμοσύνη, ήδη έχει σχηματιστεί η ψυχή.

Αναφερόμενος λοιπόν στις αισθήσεις τις ψυχής πρέπει να συνδέσω αυτές με τις ηδονές. Η αγάπη λοιπόν προς ένα όμορφο τοπίο προσφέρει την ηδονή της όρασης την οποία ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται με την κίνηση κάποιων ουσιών από τον εγκέφαλο προς την καρδιά.  Ομοίως στο άκουσμα της φωνής αγαπημένου προσώπου υπάρχει όμοια κίνηση ουσιών οι οποίοι ονομάστηκαν νευροδιαβιβαστές. Εδώ η επιστήμη ακόμη δεν έχει ξεχωρίσει τις ουσίες που προκαλούν τις ηδονές από αυτές που ουσιαστικά ορίζουν την αίσθηση της αγάπης και δεν γνωρίζω αν πράγματι είναι διαφορετικές. Θεωρώ όμως ότι είναι αδύνατο να είναι οι ίδιες. Οι ηδονές πρέπει εκ των πραγμάτων να προκαλούνται από άλλες ουσίες οι οποίες είναι συγκεκριμένες και δεν έχουν σχέση με αυτές του μίσους και της αγάπης για τις οποίες ακόμη δεν είδα πειράματα που να τις διαχωρίζουν αυτές. Θεωρώ ότι και αυτές οι ουσίες κίνησης κατά την κατάσταση του μίσους πρέπει να είναι διαφορετικές από της αγάπης. Όλα αυτά λοιπόν τα αναφέρω για να αναδείξω το γεγονός ότι η επιστήμη της ψυχολογίας ακόμη βρίσκεται σε βρεφικό στάδιο καθώς δεν έχει ανακαλύψει αυτά που ήδη έπρεπε να έχουν ανακαλυφθεί και η αιτία αυτών των λαθών είναι η ανοησία της εισαγωγής κληρονομικότητας με την χρήση της στατιστικής όταν η γενετική και ειδικά η Μοριακή βιολογία την έχουν ήδη εγκαταλείψει. Οι επιστήμες αυτές ΞΕΡΟΥΝ ότι για να υπάρχει κληρονομικότητα πρέπει να έχει οριστεί ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ποσοστό και όταν δεν συμβαίνει αυτό πρέπει να έχει καθοριστεί ΠΛΗΡΩΣ ο περιοριστικός παράγοντας.  Ομοίως η άθεη κατάσταση μεγάλων ονομάτων όπως Γιουγκ και Γιάλομ αλλά και άλλων ψυχολόγων όρισε μία κατάσταση στασιμότητας στην εξέλιξη της επιστήμης η οποία μέχρι πριν ελάχιστα χρόνια βάδιζε με ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Σήμερα η Μοριακή βιολογία και ειδικά η ολοκλήρωση της χαρτογράφησης του DNA έχουν καταστήσει ως ασύμβατες λογικά πολλές θεωρίες και έρευνες που βασίστηκαν στην στατιστική ανάλυση και πιστεύω ότι σύντομα η ψυχολογία θα προχωρήσει πλέον στον ορθό δρόμο.

Η επιστήμη της ψυχολογίας λοιπόν εδώ και χρόνια καθοδηγείται από επαρμένους ψυχολόγους οι οποίοι αν και προέρχονται από την ιατρική, έχουν ξεχάσει τους κανόνες μίας ολοκληρωμένης έρευνας και επίσης δεν αφήνουν άλλες επιστήμες να ασχοληθούν με το αντικείμενό τους. Ομοίως συμβαίνει και με την Ιατρική στην οποία ΣΠΑΝΙΑ κάποιοι ΠΑΝΑΞΙΟΙ ερευνητές αποζητούν βοήθεια από τις παρεμφερείς επιστήμες για να ολοκληρώσουν την έρευνα και όταν αυτή φτάνει στο αντικείμενο που δεν κατέχουν. Έτσι ζητούν την βοήθεια Μοριακών βιολόγων ή άλλων επιστημόνων και όπου χρειάζεται αυτό για να τεκμηριώσουν κάθε πτυχή του θέματος που ερευνούν.  Η Ιατρική επίσης παρουσιάζει πλέον πληθώρα Ιατρών οι οποίοι επιθυμούν να ολοκληρώσουν ένα διδακτορικό το οποίο ολοκληρώνεται με μία στατιστική ανάλυση επί ενός δείγματος ατόμων και συχνά οι εργασίες αυτές ανακοινώνονται ως ανακαλύψεις ερευνητών αν και τα αποτελέσματα των ερευνών αυτών είναι εξαιρετικά ανασφαλή. Η ιδιοτέλεια των γιατρών οι οποίοι με τον τίτλο του διδάκτορος θα λαμβάνουν απλά μεγαλύτερες αμοιβές ορίζει και ακόμη και οι ενδείξεις ατελών ερευνών οδεύουν προς τον κάλαθο των αχρήστων γιατί οι αληθινοί επιστήμονες γνωρίζουν πολύ καλά ότι χρειάζεται χρηματοδότηση και χρόνια έρευνα η οποία δεν θα αποφέρει οικονομικά οφέλη στους ερευνητές αλλά απλά μία ηθική ικανοποίηση και μία ηδονή, η οποία ηδονή είναι αυτή της ανακάλυψης. Έτσι ακολουθούν οι ανεύθυνοι δημοσιογράφοι που παρουσιάζουν τις ενδείξεις ερευνών ως ανακαλύψεις με αποτέλεσμα η γνώση να μένει ατελής για τον πολύ κόσμο καθώς οι αληθινοί ερευνητές θα συνεχίσουν και θα δημοσιεύσουν ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ο οποία θα έχει τεκμηριωθεί ΑΔΙΑΣΕΙΣΤΑ στα ελάχιστα επιστημονικά περιοδικά που δεν είναι περισσότερα από δύο ή τρία ανά επιστήμη.

Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και η σχέση τους με την επιστήμη της ψυχολογίας

Στους σύγχρονους μελετητές έχει εδραιωθεί η άποψη ότι ο πατέρας της ψυχολογίας είναι ο Επίκουρος. Αν μελετήσει κανείς πάντως τους άλλους φιλόσοφους και μάλιστα όλους τους αρχαιότερους του Επίκουρου θα δει ότι όλοι είχαν αναφορές επί του ψυχικού παράγοντα και μάλιστα αναλύσεις οι οποίες δεν λανθάνουν ούτε σήμερα που η επιστήμη της ψυχολογίας δεν βρίσκεται στο εμβρυακό στάδιο αλλά μετά βίας θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει φτάσει στο εφηβικό. Δεν έχει νόημα στην πραγματεία αυτή να τεκμηριώσω περισσότερο τα σχετικά αλλά θέλω απλά να φτάσω την ανάλυση επί του τρόπου με τον οποίο αισθάνεται ο άνθρωπος τόσο τις αισθήσεις όσο και τις ηδονές.

Η φιλοσοφία του Επίκουρου σχετικά με τις αισθήσεις και τις ηδονές

Εξαιρώντας λοιπόν τους περισσότερους αρχαίους φιλοσόφους θα ήθελα να παρουσιάσω την φιλοσοφία του Επίκουρου συνολικά επί των ηδονών. Πρόκειται για μία πλήρη φιλοσοφία η οποία βρίσκει ανταπόκριση και συνδυάζεται πολύ με την σημερινή επιστήμη της ψυχολογίας με εξαίρεση τον ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ σοφιστή και ανίδεο επί της φιλοσοφίας του Επίκουρου Ίρβιν Γιάλομ ο οποίος μελέτησε της ηδονιστικές αναφορές των Ρωμαίων οι οποίοι καπηλεύτηκαν τον Επίκουρο για να ωθήσουν σε ηδονιστικές κατευθύνσεις την κοινωνία της εποχής τους και όπως έπραξαν πραγματικά.

Έτσι λοιπόν ο Γιάλομ έγραψε μία ασυνάρτητη θεωρία χρησιμοποιώντας το όνομα του Επίκουρου και όπως είναι ήδη γνωστό στους γνώστες του αντικειμένου. Ταυτόχρονα ο άνθρωπος αυτός μη πιστεύοντας το υλικό της ψυχής, που τους ομοίους του επιεικώς ο Επίκουρος ονόμαζε ΑΝΟΗΤΟΥΣ, έγραψε και διδάσκει μία θεωρία ψυχολογίας η οποία καταργεί τον Φρόυντ. Την αναφορά μου αυτή τεκμηριώνουν ΠΑΜΠΟΛΛΑ πειράματα τα οποία αναδείχνουν ΑΝΟΗΤΟ τον διδάκτορα ψυχολογίας. Αναφέρομαι σε πειράματα τα οποία απέδειξαν την αισθαντικότητα διαμέσω των νευροδιαβιβαστών που άλλες φορές βρίσκονται και κινούνται ΕΝΤΟΣ του εγκεφάλου και άλλες φορές έχουμε κίνηση από τον εγκέφαλο προς την καρδιά. Οι τελευταίοι νευροδιαβιβαστές είναι αυτοί που ορίζονται από συναισθήματα αγάπης ή και μίσους αν και δεν είδα έρευνες που να τεκμηριώνουν την περίπτωση αυτή.

Εδώ κάπου ερωτώ όσους νομίζουν ότι όλα κινούνται από και διαμέσω του εγκεφάλου, η καρδιά που είναι ουσιαστικά αντλία κίνησης του αίματος τι σχέση έχει με τους νευροδιαβιβαστές; Για ποιο λόγο πηγαίνουν οι ουσίες αυτές στην καρδιά;

Θέλω λοιπόν να αναφέρω επίσης ότι ανέλυσα τα σχετικά σε κάποια από τις πραγματείες μου ήδη και διευκρινίζω ότι η καρδιά είναι τόσο σωματική με ρόλο αντλίας όσο και ψυχική με ρόλο αισθαντικότητας των αισθήσεων της αγάπης και του μίσους. Η αναφορά μου αυτή δεν έχει σχέση με τον Επίκουρο όπως και πολλά άλλα καθώς απλώς συνδυάζω επιστήμη και φιλοσοφία για να αναδείξω μία απόλυτη πραγματικότητα η οποία βεβαίως χρειάζεται μεγάλη έρευνα ακόμη.

Μελετώντας λοιπόν κανείς τους Ρωμαίους βλέπει ότι η φιλοσοφία τους είναι τάση προς τις σωματικές ηδονές, ενώ οι μαθητές του Επίκουρου που έζησαν αιώνες νωρίτερα από τους Ρωμαίους αναφέρουν τον Επίκουρο ως λάτρη των ψυχικών ηδονών και με κορυφαία αναφορά αυτήν του Φιλόδημου ο οποίος αναφέρει την άποψη ότι ο Επίκουρος θεωρούσε ως υπέρτατη ηδονή την ηρεμία της ψυχής. Αλήθεια πόσο ΑΝΟΗΤΟΣ μπορεί να είναι κάποιος για να πιστέψει ότι ο Επίκουρος ήταν λάτρης των σωματικών ηδονών όταν αυτοί που αναφέρουν τα σχετικά έζησαν δύο αιώνες αργότερα, ενώ οι μαθητές του αντίθετα αναφέρουν τον Επίκουρο ως απαθή απέναντι στην ερωτική ηδονή και μάλιστα υπάρχει μία περιγραφή σχετική για ένα γεγονός που τελέστηκε στον Κήπο του Επίκουρου. Δεν αναφέρω βιβλιογραφία γιατί είναι λίγα τα στοιχεία που έχουμε για τον Επίκουρο και αυτός που θα μελετήσει ΕΥΚΟΛΑ τα βρίσκει. Φυσικά δεν θέλω να δώσω μασημένη τροφή στους φοιτητές οι οποίοι πρέπει να ψάξουν για να φτάσουν σε μία νόηση και μελέτες που θα ήθελα να είναι αντάξιες αυτών που είδα από την ένωση φιλολόγων Πλάτων προ της δεκαετίας του 1970.

Ο Επίκουρος λοιπόν διαχώρισε τις ηδονές σε κινητικές και μη.

Τι εννοούσε ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ φιλόσοφος λοιπόν;;;

Ποιες είναι οι κινητικές και ποιες η μη κινητικές ηδονές;

Αναζήτησα πολύ στα κείμενα την ανάλυση αυτή και χρειάστηκε χρόνια μελετών μέχρι να κατασταλάξω στα συμπεράσματα που θα παρουσιάσω συνδυάζοντας πολλές γραφές και πειράματα επιστημόνων. Ακόμη έχω πολλά ερωτηματικά, αλλά ελπίζω πειράματα του μέλλοντος να ολοκληρώσουν την σημερινή εικόνα των απόψεων που φέρω επί του αντικειμένου.

Κινητικές λοιπόν ηδονές είναι ΟΛΕΣ οι ηδονές που έχουν σχέση με το σώμα και τις αισθήσεις. Αυτές γίνονται αντιληπτές από τα κέντρα των αισθήσεων καθώς η πληροφορία μεταφέρεται από τα αισθητήρια όργανα στον εγκέφαλο και αυτός μετά διαμέσω αγνώστων οδών κατευθύνει ή δεν κατευθύνει τους νευροδιαβιβαστές προς την καρδιά ή εντός του εγκεφάλου.

Εδώ οι επιστήμονες αναφέρουν κάτι για ηλεκτρομαγνητικά κύματα και άλλες αηδίες που διάβασα σε ασυναρτησίες οι οποίες ονομάστηκαν έρευνες αν και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν τεκμηριώθηκε το κέντρο δημιουργίας των σημάτων αυτών και ο τρόπος επίσης δημιουργίας τους μοιάζει τόσο μετέωρος επιστημονικά και κατ’ επέκταση φιλοσοφικά που θεωρώ ΑΝΟΗΤΟΥΣ όσους πιστέψουν τα σχετικά χωρίς να μελετήσουν την υπόλοιπη θεωρία περί του εγκεφάλου ΑΛΗΘΙΝΩΝ επιστημόνων ιατρών και όχι μπουρδολόγων ψυχολόγων που ομιλούν για άυλη ψυχή και ψάχνουν για φαντάσματα εντός της άδειας κεφαλής τους.

Για χρόνια νόμιζα ότι η ακοή και η όραση ορίζουν τις μη κινητικές ηδονές αλλά πριν μερικά χρόνια μία έρευνα που είδα να μιλάει για κάποιον νευροδιαβιβαστή που κινήθηκε στο άκουσμα της φωνής αγαπημένου προσώπου, με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ΟΛΕΣ οι αισθήσεις εμπερικλείουν κινητικές ηδονές που γίνονται αντιληπτές από όσους τις προσδιορίζουν ως υπαρκτές.

Κάποια στιγμή λοιπόν επέστρεψα στην μελέτη του Επίκουρου και ΕΝΩ ΗΞΕΡΑ την αναφορά του στην υπέρτατη των ηδονών, δεν είχα σκεφτεί ότι η ψυχική ηρεμία είναι μία ΜΗ ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΗΔΟΝΗ. Έτσι κατάλαβα ότι έψαχνα προς λάθος κατεύθυνση τις μη κινητικές ηδονές αν και είχα ήδη μελετήσει αρκετές φιλοσοφίες γύρω από τις ηδονές τόσο του σώματος όσο και της ψυχής. Στο συμπέρασμα αυτό της ηρεμίας και γαλήνης της ψυχής έφτασα όταν κατάφερα να ελέγχω σε μεγάλο βαθμό την σκέψη μου με αποτέλεσμα να είναι αυξημένες οι ώρες ηρεμίας κι γαλήνης της ψυχής μου κατά την διάρκεια της ημέρας.

Ποια άλλη θα μπορούσε λοιπόν να είναι μη κινητική ηδονή;

Η απόλαυση ενός τοπίου, θεωρούσα ότι θα μπορούσε να είναι μία μη κινητική ηδονή, αλλά διαπίστωσα όταν βίωσα την ηδονή αυτή, ότι κάποια διεργασία υπήρχε εντός της καρδιάς μου και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ηδονή αυτή είχε σχέση με την αγάπη προς την ομορφιά του τοπίου και άρα και αυτή ήταν κινητική.

Επέστρεψα λοιπόν μετά τα συμπεράσματα αυτά και πάλι στον Επίκουρο και αναζήτησα κάποια άλλη ηδονή μη κινητική. Διαπίστωσα ότι ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ και σκέφτηκα ότι η ακινησία της ηδονής αυτής προέρχεται από την σιωπή και την πλήρη ακινησία όλων των κέντρων των αισθήσεων. Πρόκειται λοιπόν για δράση ακινησίας και θεωρώ ότι πρέπει να ήταν υπερβολικός ο Επίκουρος στην χρήση του πληθυντικού στην αναφορά του σε μη κινητικές ηδονές.

Άρα λοιπόν όλες οι ηδονές είναι κινητικές εκτός από την ψυχική ηρεμία η οποία είναι Η ΜΟΝΗ μη κινητική. Μακάρι κάποιος να μπορούσε να με διαψεύσει, γιατί έτσι θα ολοκλήρωνα χρόνια έρευνα σχετικά με τις ηδονές, έρευνα η οποία χρησιμοποίησε τόσο την ενεργή βίωση των ηδονών όσο και την παρατήρηση των κινήσεων προσώπου ή της ψυχής που αποτυπώνεται στα μάτια του πλάσματος το οποίο έχει την ευτυχία να βιώνει και να απολαμβάνει περισσότερο όλων τις ηδονές. Αναφέρομαι σαφέστατα στην γυναίκα.

Κλείνοντας λοιπόν το θέμα δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην περίπτωση της ηδονής που περιγράφεται στον πόνο από τον Επίκουρο. Ο Επίκουρος έλεγε ο πόνος αρχίζει με έναν έντονο παροξυσμό αρχικά και αφού περιέγραψε την πορεία του πόνου και τον τρόπο που τον αντιλαμβάνεται ως ουδέτερος παρατηρητής (λάθε βιώσας) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στον πόνο συμπεριλαμβάνεται μία ηδονή.

Προβληματισμένος λοιπόν εγώ με τα σχετικά και προσπαθώντας να ελέγξω τον πόνο, αναρωτήθηκα αν είναι δυνατόν να ήταν μαζοχιστής ο Επίκουρος αλλά και ο Επίκτητος ο οποίος είχε νικήσει τον πόνο όσο ΚΑΝΕΙΣ άλλος καθώς είναι γνωστό ότι χλεύαζε τον βασανιστή του που προσπαθούσε να τον πονέσει, μέχρι που τελικά έσπασε το πόδι του χωρίς να βγάλει άχνα πόνου. Βιώνοντας λοιπόν πιο έντονο πόνο από ότι συνήθως το 2004 σε μία απλή επέμβαση που μου έγινε, κατάλαβα ότι όντως υπάρχει ένα είδος ηδονής στον πόνο. Αρχικά αυτή η ηδονή μου έγινε αντιληπτή από την δράση του παυσίπονου και αργότερα την βίωσα δίχως αυτά. Πρόκειται για μία ηδονή η οποία προφανώς είναι και αυτή κινητική καθώς ο πόνος απαλύνεται σταδιακά και σβήνει με τρόπο που αυτός που τον βιώνει νοιώθει ότι του λείπει τελικά. Γιατί να συμβαίνει αυτό λοιπόν;

Αναρωτήθηκα λοιπόν κατά πόσο μπορεί ο Δημιουργός να είχε σχέση με αυτό. Γνωρίζοντας ότι από τον δημιουργό δόθηκαν τόσο στον άνθρωπο όσο και στα ζώα διάφορα ένστικτα, θεωρώ ότι πρόκειται για ΑΓΑΠΗ ΘΕΟΥ, ο οποίος έδωσε την ηδονή αυτή η οποία από ελάχιστους γίνεται αντιληπτή, για να επιβραβεύσει όσους έχουν ασκηθεί στην υπομονή και δεν γκρινιάζουν όταν βιώνουν τον πόνο. Ασκήθηκα λοιπόν από μικρός με δάσκαλο τον πατέρα μου να μην δίνω σημασία στον πόνο και το γεγονός αυτό ορίστηκε με την σταδιακή αύξηση της υπομονής. Πειραματιζόμενος προσπάθησα να είμαι ανυπόμονος κατά την διάρκεια ενός έντονου πόνου όπως αυτός του χτυπημένου νυχιού και είδα πόσο αργούσε η ηδονή αυτή απάλυνσης του πόνου. Όταν αγνόησα τον πόνο συνεχίζοντας την εργασία μου είδα πόσο γρήγορα ένιωσα την ηδονή απάλυνσης του πόνου και τότε κατάλαβα ότι ο Επίκουρος ΑΥΤΗΝ εννοούσε ως ηδονή που ακολουθεί τον πόνο. Ανάλογη ηδονή είναι αυτή που ακολουθεί τον εμετό ο οποίος αφού απομακρύνει κάθε δηλητήριο από το στομάχι δίνει μία απάλυνση η οποία μοιάζει με την ηδονή που περιέγραψα του πόνου και είναι βεβαίως αφού ακολουθεί μίας κατάστασης κατά την οποία αισθάνεται πολύ άσχημα ο άνθρωπος . Δεν είναι απλά μία ανακούφιση όπως θα έλεγε κάποιος γιατρός αυτή η κατάσταση αλλά κρύβει κάτι παραπάνω αισθαντικά και αυτό το παραπάνω αποτελεί την ηδονή που προανέφερα.

Η ηδονή λοιπόν αυτή που αναφέρθηκε από τον Επίκουρο να ακολουθεί τον πόνο είναι ένα ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ καθώς η ΑΓΑΠΗ που ΕΙΝΑΙ ο Θεός με την θνητότητα όρισε τόσο τον σωματικό όσο και τον ψυχικό πόνο ως βιώματα της ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΘΕΟΥ για να γνωρίζουν οι ανυπάκουοι κατά την ημέρα της σωτηρίας πόσο σκληρός μπορεί να γίνει και πάλι αν χρειαστεί ο Θεός. Αυτό γιατί ΘΕΛΕΙ ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ η οποία θα είναι ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ και σε αυτήν θα οδηγηθούν ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥΣ πολλοί από τους σημερινούς σκληρόκαρδους καθώς ΟΛΟΙ ΘΑ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ και όπως περιγράφεται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο (κεφ. ε 9-30). Το απόσπασμα αυτό του Ευαγγελίου δείχνει ΠΟΣΟ ΑΝΟΗΤΟΙ είναι όσοι πιστεύουν ότι οι αλλόθρησκοι δεν θα σωθούν, όταν προς της έλευσης του Κυρίου υπήρχαν ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΛΑΟΥ που δεν είχαν ακούσει και δεν είχαν πιστέψει στον Λόγο του Θεού. ΑΛΙΜΟΝΟ αν ο Θεός που ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ ήταν τόσο άδικος.

Περιληπτική παρουσίαση των μορφών ηδονής που νιώθει ο άνθρωπος

Συνοψίζοντας λοιπόν εδώ τις ηδονές θα προχωρήσω σε μία συνοπτική παρουσίαση των ηδονών που μπορεί να νιώσει ο κάθε άνθρωπος ανεξάρτητα αν τις έχει εντοπίσει ή όχι.

Κάθε αίσθηση λοιπόν εμπεριέχει και προσφέρει ηδονές στον άνθρωπο. Έτσι η ακοή προσφέρει  την ηδονή της απόλαυσης μίας μουσικής και αυτό αποτελεί ένα παράδειγμα μόνο όπως ένα παράδειγμα θα αναφέρω για κάθε αίσθηση καθώς πρόκειται για πραγματεία και δεν θέλω πλήρη ανάλυση του θέματος. Η όραση λοιπόν προσφέρει την ηδονή απόλαυσης ενός τοπίου. Η όσφρηση την απόλαυση των αρωμάτων από κάθε πηγή και κάποιες φορές προηγείται της γεύσης η οποία ανάλογα με τις επιλογές του κάθε ατόμου προσφέρει απόλαυση στο αλμυρό ή το γλυκό, το ξινό ή το πικρό τα οποία ορίζουν την παρουσία επίσης συναισθημάτων. Δηλαδή οι τέσσερις αυτές διαφορετικές γεύσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά συναισθήματα προερχόμενα από το κέντρο που ορίζει την αίσθηση της γεύσης.

Άφησα τελευταία την αφή γιατί διαμέσω αυτής θέλω να προχωρήσω στις ακόμη μεγαλύτερες ηδονές που νιώθει ο άνθρωπος και θα την συνδυάσω βεβαίως και με τις άλλες ηδονές αν και όπου κρίνω ότι χρειάζεται για να αποδώσω τα νοήματα που θεωρώ βασικά επί του θέματος. Η αφή λοιπόν ορίζει το συναίσθημα του πόνου ακόμη και στην περίπτωση των ασθενειών καθώς οι βλάβες στο σώμα ορίζουν αισθαντικότητα η οποία δεν θα μπορούσε να αποδοθεί σε καμιά άλλη αίσθηση. Ακόμη και ο πόνος των αισθητηρίων οργάνων της ακοής ή άλλων διαπερνά μέσα από τους γνωστούς νευρώνες και όπως ονομάστηκαν στην ιατρική οι οποίοι φυσικά λειτουργούν σε κάθε ερέθισμα αφής επίσης. Οι νευρώνες λοιπόν που μεταφέρουν ουσιαστικά το κάθε ερέθισμα είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να οριστούν ως κέντρο της αφής και έτσι η αφή γίνεται αίσθηση η οποία ουσιαστικά συλλειτουργεί με τις άλλες αισθήσεις. Η γεύση για παράδειγμα γίνεται αισθητή με την αφή του υλικού που θα δοκιμάσει να γευτεί ο άνθρωπος και είναι φανερό ότι πρόκειται για μία αίσθηση η οποία συνυπάρχει προς όλες τις αισθήσεις. Στην περίπτωση της ακοής ο ήχος είναι ουσιαστικά και αυτός προερχόμενος από κίνηση ύλης την οποία αισθάνεται ο άνθρωπος επίσης δια της αφής. Εάν δεν κινούνταν ύλη κατά την κίνηση του ήχου τότε το ωστικό κύμα ουδέποτε θα προκαλούσε βλάβες και όπως είναι γνωστό ότι συμβαίνει. Στην περίπτωση της όσφρησης και πάλι αναδύεται ύλη καθώς οι αρωματικές ενώσεις είναι αέρια. Η χημεία απαντά σε κάθε σχετικό ερώτημα και δεν θέλω να επεκταθώ εδώ. Η επαφή λοιπόν σε κάθε περίπτωση με ύλη δίνει την αντιληπτικότητα διαμέσω του εκάστοτε κέντρου αισθήσεως συνυπάρχουσας της δράσης της αφής.

Από όλες τις αισθήσεις λοιπόν έχουμε τις απολαύσεις που ονομάζονται ηδονές. Οι νευρώνες ουσιαστικά αποτελούν ένα είδος ηθμοσωλήνων οι οποίοι μεταφέρουν ουσίες από και προς τον εγκέφαλο ή προς την καρδιά. Επίσης μεταφέρουν ουσίες από τα κέντρα αισθήσεων προς τον εγκέφαλο ή προς την καρδιά ορισμένες φορές και όταν πρόκειται για ερέθισμα που αγγίζει το κέντρο αίσθησης της αγάπης. Έτσι το χάδι είναι και αυτό ένα συναίσθημα που το νιώθει ο άνθρωπος με την αφή αλλά προκαλεί την καρδιά να αισθάνεται την αγάπη τόσο για τον άνθρωπο που ακουμπά όσο και τον αποδέκτη του χαδιού. Οι νευρώνες σε αυτήν την περίπτωση μεταφέρουν τους λεγόμενους νευροδιαβιβαστές προς την καρδιά και ταυτόχρονα η απόλαυση του φαινομένου εμπερικλείει την ηδονή. Οι ουσίες αυτές που κινούνται μέσα από τους νευρώνες δεν είναι τίποτα άλλο από ουσίες της ψυχής. Ανάλογα το ερέθισμα της ακοής της φωνής αγαπημένου προσώπου ορίζει κίνηση ουσιών προς την καρδιά και ορίζει τις ανάλογες ηδονές που συχνά είναι η αγάπη είτε προς έμβια όντα αλλά και προς άψυχα υλικά μερικές φορές.

Η ψυχή του ανθρώπου και όπως έχω ήδη αναφέρει και άλλες φορές διαχωρίζεται σε νου και σε καρδιά και είναι Ο ΜΟΝΟΣ ορθός διαχωρισμός αυτής. Ο διαχωρισμός της ψυχής κατά Πλάτωνα ορίζει ουσιαστικά τον διαχωρισμό της αντιληπτικότητας της ψυχής και είναι επίσης ορθός μερικώς και περισσότερο πλήρης από κάθε άλλο διαχωρισμό που παρουσιάστηκε ανά τους αιώνες. Επιστρέφω λοιπόν στον νου και στην καρδιά και διευκρινίζω ότι όλα όσα αναφέρει ο Πλάτωνας κατατάσσονται στον νου και μόνο και έτσι δεν είναι πλήρης ο σχετικός διαχωρισμός. Έρευνες έχουν δείξει κίνηση της ουσίας εντός του εγκεφάλου κατά την διάρκεια των σκέψεων η οποία είναι και αυτή ουσιαστικά ουσία στην οποία συνυπάρχει η ύλη που αποτελεί την ψυχή. Κάποιες έρευνες έχουν δείξει κίνηση ουσιών προς την καρδιά διαμέσω των νευρώνων βεβαίως, όταν οι σκέψεις είναι προς κατεύθυνση αγάπης ή μίσους βεβαίως.

Περιληπτικά λοιπόν παρουσίασα τον τρόπο απόλαυσης των ηδονών η οποία ορίζεται από κατάστασης της συνυπάρχουσας ύλης του σώματος και της ψυχής με τρόπο που είναι αδιαχώριστος.

Κλείνοντας το κεφάλαιο θέλω να αναφέρω ότι στις περιπτώσεις μεταμοσχεύσεων καρδιάς μεταφέρονται και οι επιλογές του προκατόχου στον ασθενή της αισθαντικότητας αυτής αλλά οι καταστάσεις αυτές είναι αναστρέψιμες καθώς ο νους ελέγχει την καρδιά.

Η αισθαντικότητα των ζώων

Στην περίπτωση των ζώων δεν υπάρχει ψυχή για να γίνονται ομοίως αντιληπτές οι αισθήσεις και οι ηδονές. Σε άλλη πραγματεία τεκμηρίωσα γιατί τα ζώα δεν φέρουν ψυχή και δεν κρίνω απαραίτητο να αναφερθώ και πάλι επ’ αυτού. Έτσι μένει να διευκρινίσω πως γίνεται και αισθάνονται τα ζώα τα πάντα έτσι ώστε να ομοιάζουν με τον άνθρωπο κάνοντας τους άνοες να νομίζουν ότι διαθέτουν σκέψη.

Ο Θεός όπως στον άνθρωπο έδωσε στα ζώα τις αισθήσεις. Έτσι και αυτά φέρουν ή δεν φέρουν μερικές φορές όραση, ακοή, γεύση, όσφρηση αλλά όλα τα ζώα έχουν την αίσθηση της αφής. Εδώ τονίζω ότι αναφέρομαι σε όλα τα έμβια όντα και όχι μόνο στην κατηγορία των ζώων και όπως κατατάχθηκαν αυτά από τον άνθρωπο. Θεωρώ ανόητο τον ορισμό των ζώων καθώς ζώντα είναι όλα τα έμβια όντα. Ο σχετικός ορισμός προέκυψε από μεταφράσεις ξένων επιστημόνων στην Ελληνική και έτσι η πιο εύκολη χρήση λέξης που προτιμήθηκε ήταν η λέξη ζώα για μια κατηγορία έμβιων όντων στην οποία ανήκουν τα θηλαστικά, τα ερπετά, τα πτηνά και τα αμφίβια αν και πολλά από τα έντομα είναι επίσης ερπετά ή αμφίβια ή πτηνά και διαχωρίστηκαν και αυτά με ανόητο τρόπο αφού εύκολα θα μπορούσε να οριστεί μία ΤΕΛΕΙΑ ορολογία την οποία αφιλοσόφητοι επιστήμονες όρισαν αδιαφορώντας για τον σαφή προσδιορισμό των εννοιών με αποτέλεσμα η επιστήμη σήμερα να παρερμηνεύεται και να ωθεί πολλούς νέους στον αγνωστικισμό ο οποίος προωθείται από τους μηδενιστές και όχι μόνο, καθώς οι ελεγκτές των μαζών δρουν επίσης καθοριστικά στους τομείς της πολιτικής και της θρησκειολογίας  με όλα τα γνωστά αρνητικά επακόλουθα.

Έτσι λοιπόν ταυτόχρονα με τις αισθήσεις δόθηκε στα ζώα η ικανότητα να αισθάνονται την αγάπη διαμέσω ενστίκτων και της καρδιάς η οποία λειτουργεί ως μία άτυπη ψυχή. Έτσι υπάρχουν ορμόνες αλλά και κάποιοι νευροδιαβιβαστές που ορίζουν την αισθαντικότητα των ζώων τα οποία ομοίως με τον άνθρωπο βιώνουν τις ηδονές γεγονός που μπερδεύει πολλούς επιστήμονες αλλά και απλούς μελετητές οι οποίοι ταυτίζουν τον άνθρωπο με τα ζώα αν και ο άνθρωπος υπερέχει όλων έχοντας νου δηλαδή εκείνο το τμήμα της ψυχής το οποίο του επιτρέπει να εξάγει λογισμούς.

Επίλογος


Κλείνοντας λοιπόν θέλω να τονίσω ότι έκρινα σκόπιμο να μείνω περιληπτικός προς θέματα τα οποία η επιστήμη έχει ήδη αναδείξει και έχει παρουσιάσει ποικίλη ύλη η οποία στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν λανθάνει. Εξαίρεση φυσικά αποτελούν εργασίες ψυχολόγων οι οποίοι απαρνήθηκαν την διδασκαλία του Φρόυντ. Υπήρξαν βιβλία που την δεκαετία του ’80 περιείχαν μεγάλο μέρος της ύλης που περιλήφθηκε στην παρούσα εργασία. Τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες για να αναδειχθούν νέα ονόματα στον χώρο τους θέλησαν να μηδενίσουν κάθε εργασία και θεωρία και να ξεκινήσουν από την αρχή την συγγραφή της όποιας επιστημονικής θεωρίας. Έτσι έχει καταργηθεί πονηρά και σκόπιμα ορισμένες φορές ύλη διδασκαλίας ακόμη και από τα σχολεία για να αποκτήσουν υπόσταση οι θεωρίες του ολίγον έγκυος όπως αυτές πολλών ψευτοερευνητών στον χώρο της ψυχολογίας, της γενετικής επιστήμης αλλά και άλλων επιστημών. Ακόμη όμως υπάρχουν νόες που ερευνούν και με όπλο την ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ αντικειμενικότητα να ορίζεται από τις θεωρίες καταφέρνουν και ανασκάβοντας παλαιότερες θεωρίες φτάνουν σε ΝΕΑ γνώση η οποία στις περισσότερες των περιπτώσεων εξαφανίζει την ψεύτικη λογική των μηδενιστών. Οι μηδενιστές είναι οι κύριοι υπαίτιοι της πονηρής αφαίρεσης ύλης διδασκαλίας.

Μετά από όλα αυτά λοιπόν θέλω να τονίσω ότι χρειάζεται προσοχή στην μελέτη των επιστημονικών εργασιών καθώς αν γνωρίζει κάποιος τις συνθήκες ορισμού ενός πειράματος ως αξιόπιστο, μπορεί εύκολα να αφαιρέσει την όποια θεωρία από την σκέψη του η οποία θα μπορούσε να τον επηρεάσει οδηγώντας αυτόν σε λάθος κατεύθυνση. Θα πρέπει να ξεχωρίζει τις ενδείξεις από τις αποδείξεις και να αναζητεί μέχρι ΠΛΗΡΟΥΣ αποδείξεως τα πειράματα εκείνα τα οποία θα ορίζουν την απόδειξη ως μία αδιαπραγμάτευτη ΑΛΗΘΕΙΑ.