Εισαγωγή στην έννοια της ελευθερία
Η ελευθερία είναι το ζητούμενο του κάθε ανθρώπου αλλά ακόμη και του κάθε ζωντανού οργανισμού. Ενδεικτικά θα αναφέρω για τα ζώα την κατάσταση μελαγχολίας που βιώνουν όταν βρίσκονται φυλακισμένα, αλλά και τα φυτά τα οποία τείνουν να απελευθερωθούν από ότι τα εμποδίζει να βλέπουν προς το φως και όταν είναι δυνατό να προσπεράσουν το εμπόδιο που τους τίθεται.
Η έννοια ελευθερία λοιπόν ορίζεται από την απουσία οποιουδήποτε εμποδίου που μπορεί να τεθεί στην διαγεγραμμένη πορεία του κινούμενου αυτού αντικειμένου. Ανέφερα το κινούμενο αντικείμενο γιατί έχει μεγάλη σημασία ως προς την αναφορά της η κίνηση, η οποία ορίζει τελικά και αυτό το φαινόμενο το οποίο ονομάζεται ζωή. Ο ορισμός της ζωής είναι αυτός που τελικά δίνει την κατεύθυνση προς την οποία μπορεί να οριστεί η ελευθερία με τρόπο ο οποίος δεν θα αποδέχεται ΟΥΔΕΜΙΑ αμφισβήτηση και επίσης ΠΟΤΕ δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ουτοπική κατάσταση. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κρύψω το γεγονός ότι για πολλά χρόνια θεωρούσα ως ουτοπία την αναζήτηση της ΠΛΗΡΟΥΣ ελευθερίας, μέχρι που μελέτησα τα γραπτά του Επίκουρου και γνώρισα μία άλλη ερμηνεία άγνωστη σε εμένα της ετυμολογίας της λέξεως ελευθερία. Η ερμηνεία αυτή βρίσκεται στο λεξικό του Σουΐδα και είναι αυτή που ορίζει ως ελευθερία την πορεία προς την αγάπη και όπως ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ αναφέρει ο Επίκουρος.
Με ποιο τρόπο λοιπόν η πορεία προς την αγάπη ορίζει τελικά την ελευθερία;
Πριν προχωρήσω στην ανάλυση της πορείας αυτής η οποία τελικά θα ολοκληρώσει το θέμα, θεωρώ ότι πρέπει να θιχθούν σημαντικές αναφορές ελευθερίας και ανελευθερίας οι οποίες θα ορίσουν τελικά και θα γίνει κατανοητός ο τρόπος με τον οποίο ελευθερώνει τελικά η πορεία προς την αγάπη από κάθε γεγονός το οποίο θα μπορούσε να είναι εμπόδιο στην πορεία του όντος που λέγεται άνθρωπος.
Ο ορισμός αυτού που ονομάζεται ζωή και η ετυμολογία της έννοιας ελευθερία
Πριν προχωρήσω λοιπόν στα εσώτερα της ανάλυσης του θέματος και όπως αυτό προσδιορίστηκε αρχικά, θα ήθελα να παρουσιάσω τον ορισμό της ζωής και της ελευθερίας και όπως αντιλαμβάνομαι εγώ το φαινόμενο αυτό. Παρόμοιοι ορισμοί του φαινομένου της ζωής έχουν δοθεί ήδη από πολλούς επιστήμονες στα συγγράμματα ή βιβλία που έχουν δημοσιεύσει με θέματα γενετικής, βιολογίας, βοτανολογίας ή παρεμφερών επιστημών.
Ο ορισμός της έννοιας ζωή
Ως ζωή λοιπόν εγώ αντιλαμβάνομαι το χαρακτηριστικό αυτό που ορίζει ένα σύστημα υλικών να διαθέτει αυτόβουλη κίνηση και περιλαμβάνει το στοιχείο της γενέσεως.
Στον ορισμό αυτό δεν θα μπορούσαν ποτέ να ενταχθούν τα ρομποτοειδή κινούμενα υλικά τα οποία δεν διαθέτουν αυτόβουλη κίνηση, και φυσικά δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι διαθέτουν το στοιχείο της γενέσεως καθώς δεν έχουν δυνατότητες να παράγουν άλλα αυτόβουλα υλικά. Επίσης η κίνησή τους έχει οριστεί από τον προγραμματιστή και αν τα ίδια ποτέ πετύχουν διαμέσω της εισαγωγής μιας μορφής σκέψης να παρασκευάζουν απογόνους ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση η κίνησή τους είναι ετερόβουλη και η αναπαραγωγή δεν υφίσταται καθώς σε κάθε περίπτωση θα πρόκειται για ανακατασκευή στα πρότυπα της αρχικής κατασκευής στην οποία ή από την οποία δόθηκε η κίνηση. Στο μέλλον θα πετύχει ο άνθρωπος να παράγει ζωή ή καλύτερα ΝΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΑΓΕΙ την ζωή με την χρήση ρομποτοειδών μηχανημάτων αλλά ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση ενώ τα παραγόμενα υλικά μπορούν να διαθέτουν το φαινόμενο που λέγεται ζωή ο υπεύθυνος παρασκευαστής είναι και θα είναι ΠΑΝΤΑ ο άνθρωπος ο οποίος όρισε τον προγραμματισμό της δράσης των μηχανημάτων αυτών που μοιάζουν ή θα μοιάζουν ως υλικά τα οποία φέρουν το στοιχείο της ζωής.
Είναι σαφές ότι υπάρχει ειδοποιός διαφορά στο υλικό το οποίο μοιάζει να φέρει ζωή και στο οποίο πραγματικά φέρει ζωή. Εδώ οι πραγματιστές ΔΙΑΓΡΑΦΟΥΝ ότι διαπιστώνουν ότι μοιάζει με το υπό μελέτη αντικείμενο και όπως ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ διαχωρίζει ο Ξένος ο Ελεάτης στον διάλογο του Πλάτωνα «Σοφιστής» αυτούς που μοιάζουν με αυτούς που πραγματικά είναι. Έτσι και οι αληθινοί φιλόσοφοι ξεχνούν αυτό που μοιάζει και μένουν σε αυτό που πραγματικά είναι, ορίζοντας ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΑΦΗΝΕΙΑ όχι την αληθοφάνεια αλλά την ΜΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ αλήθεια.
Ο ορισμός της έννοιας ελευθερία
Στο λεξικό του Σουΐδα μπορεί να βρει κανείς την ερμηνεία της έννοιας ελευθερία ως πορεία προς την αγάπη ή κάπως παρομοίως. Πως όμως προκύπτει αυτή η ερμηνεία και ποια η ΑΛΗΘΙΝΗ ετυμολογία της λέξεως;;
Πολύ απλά λοιπόν βρίσκει κανείς διάσπαρτα σε παλιά βιβλία την ερμηνεία που θα αναφέρω την οποία οι σύγχρονοι νεοσοφιστικοί κύκλοι αποκρύπτουν μην θέλοντας να κατανοήσουν την ανάλυση και την φιλοσοφία του Επίκουρου καθώς η υψηλοφροσύνη τους έχει κυριεύσει, σε βαθμό που να θεωρούν πως είναι παντογνώστες, αλλά μην γνωρίζοντας πόσα κυβικά αέρια παράγει ο πισινός τους κατά την διάρκεια του έτους. Φυσικά αστειεύομαι δείχνοντας στους ανθρώπους αυτούς την αξία της ταπεινότητας καθώς όσα και αν γνωρίζουν ή αν γνωρίσουν στην ζωή τους, αυτά που αγνοούν θα συνεχίζουν να είναι άπειρα εμπρός σε όσα ήδη έχουν μάθει. Αυτή είναι η ταπεινότητα που δίδαξε ο Σωκράτης με την παραδοχή του μεγέθους της αγνοίας του που ο Λιαντίνης θεώρησε ως ειρωνεία καθώς δεν μπορούσε να φανταστεί πως είναι δυνατόν ένας φιλόσοφος να διακρίνεται στην ταπεινότητα ενώ ο ίδιος είχε κυριευτεί από υψηλοφροσύνη η οποία τον οδήγησε στην απόφαση να ορίσει μόνος του την ώρα του θανάτου του και να ελευθερωθεί από την δέσμια κατάσταση που του όρισε η θνητή ζωή, ενώ στην πραγματικότητα ήταν δέσμιος μίας κατάστασης που ο ίδιος όρισε, η οποία τον οδήγησε σε απόφαση «μη ζωής» και τελικά ηττημένο και δέσμιο του θανάτου τον οποίο παραδόξως θεώρησε ότι νίκησε αν και ουσιαστικά βρέθηκε δέσμιος στην αγκαλιά αυτού.
Η αναφορά μου στον Λιαντίνη όρισε ουσιαστικά τον τρόπο δράσης των σοφιστών που χαρακτηρίζουν ως ελευθερίες εκείνες τις καταστάσεις που στην πραγματικότητα είναι ανελευθερίες και όπως θα περιγράψω πολλές εκφάνσεις στην συνέχεια।
Η λέξη ελευθερία λοιπόν προέρχεται από τα συνθετικά «ελ»+ «ευ»+ «θ»+ «έρως».
«Ελ» είναι η λέξη της αρχαίας Αραμαΐκής από την οποία προήλθε το ελεύσομαι και θα μπορούσε να ταυτιστεί εδώ με το πορεύομαι.
«Ευ» είναι σαφές ότι πρόκειται για το αρχαίο ευ= καλό
«Θ» είναι η σύντμηση του άρθρου
Και τέλος «έρως» είναι η αγάπη καθώς στην αρχαιότητα η λέξη χρησιμοποιήθηκε με αναφορά ΠΑΝΤΑ στην υπέρτατη μορφή αγάπης και όχι όπως νομίζουν σήμερα μερικοί αναλυτές που διαλύουν στην αρχαία Ελληνική γλώσσα δημιουργώντας ερμηνείες τόσο φτωχές, όση φτώχεια διαθέτει ο νους τους για μία γλώσσα ΠΑΝΑΞΙΑ η οποία ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να μπει σε καλούπια και όπως προσπαθούν να πράξουν ορισμένοι.
Είναι σαφές ότι θα μπορούσε να ερμηνευτεί η λέξη ελευθερία είτε ως «πορεία προς την αγάπη» σε ελεύθερη μετάφραση, είτε ως κατάσταση που «ελεύσεται ή ελεύθεται της αγάπης». Η ερμηνεία αυτή μπορεί να θεωρηθεί ως η πλήρη απόδοση των συνθετικών που ορίζουν την έννοια ελευθερία.
Καθιστώ σαφές ότι κάποιος με περισσότερες γνώσεις ετυμολογίας θα μπορούσε να ορίσει πληρέστερα την έννοια και σύμφωνα με όσα ήδη παρέθεσα εδώ συμπληρώνοντας τα τυχόν κενά που αφήνω καθώς δεν ενδιαφέρομαι για δημιουργία εντυπωσιασμού διαμέσω της ανάλυσης της ετυμολογίας μιας λέξεως, αλλά για την φιλοσοφία που προκύπτει από την αναζήτηση της ελευθερίας την οποία πολλοί ζητούν καθώς συχνά γίνονται δέσμιοι μικρών καταστάσεων που ορίζουν μεγάλες σκλαβιές και αναζητούν ελευθερίας σε μεγάλες φυλακές στις οποίες ζητούν να εγκλειστούν νομίζοντας ότι έτσι θα βρουν το ΚΑΚΩΣ ορισμένο ως θεμιτό, ένα θεμιτό στο οποίο οι σοφιστές(όπως ο Καντ ή ο Καμύ) τους οδήγησαν με την θόλωση που προκαλούν στις έννοιες ως γνωστόν।
Οι «τρίχες» ελευθερίας τις οποίες άγγιξε ο Καντ με μία μόνο του φράση
Η επίμαχη φράση του Καντ είναι αυτή την οποία χρησιμοποιεί σήμερα πολύς κόσμος για να εκφράσει μία κατάσταση η οποία ΣΕ ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν είναι αυτή που οριοθετεί στοιχείο μίας ελευθερίας αλλά αντιθέτως ορίζει κατά βάθος μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ ανελευθερία. Η φράση στην οποία αναφέρομαι είναι η εξής:
«Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας των άλλων»
Είναι δύσκολο κάποιος να προσδιορίσει την φράση αυτή φιλοσοφικά σε βαθμό που να ορίζει όντως μία πραγματική ελευθερία καθώς ουσιαστικά ορίζει την ανελευθερία του ανθρώπου από την παρουσία των άλλων χωρίς να αναλύει τις κοινωνικότητες και τις καταστάσεις που διέπονται εντός κοινωνικού συνόλου.
Θα γίνω παρακάτω περισσότερο σαφής καθώς θέλω να προσδιορίσω αρχικά αυτά που επάγονται της φράσης αυτής καθώς ορίζεται η ΣΚΛΑΒΙΑ στην έννοια ελευθερία στην οποία ουσιαστικά μπαίνουν φραγμοί καθώς ορίζεται η παύση της ελευθερίας. Αν ορίσει κάποιος περιορισμό της ελευθερίας τότε δεν ομιλεί για ελευθερία αλλά για μία σκλαβιά. Είναι σαν να προσδιορίζεται φραγμός στο άπειρο καθώς ορίζεται το όριο αυτού και προσδιορίζει κάποιος ως υπαρκτό το τελικό σημείο. Αν κάτι τείνει στο άπειρο ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ να προσδιορίσει κάποιος το τελικό σημείο και έτσι ορίζεται και στο σύμπαν που είναι αχανές και δεν μπορεί φιλοσοφικά παρά να είναι πεπερασμένο εξ ορισμού του καθώς πρόκειται για το σύνολο των πάντων. Είναι διαφορετικά λοιπόν να μιλάει κάποιος για το όριο από το να ομιλεί για το τέλος του απείρου στο οποίο πνίγονται χιλιάδες στοχαστές, από την ανοησία της κεφαλής των σοφιστών που διασκεδάζουν υποβάλλοντας σπαζοκεφαλιές στους συνομιλητές τους. Οι μαθηματικοί όρισαν με το όριο, εκείνο το σημείο του απείρου το οποίο δεν μπορούν να προσδιορίσουν και έτσι με μαθηματικές πράξεις μπορούν και δεν χάνονται στο άπειρο καθώς ορίζουν το σύνολο των σημείων μιας συντεταγμένης τα οποία υπάρχουν μέχρι το σημείο εκείνο που προσδιορίζεται ως όριο.
Είναι σαφές λοιπόν ότι ο Καντ υπέβαλλε σε σκλαβιά την έννοια ελευθερία ορίζοντας το τέλος αυτής. Αν υπάρχει τέλος της ελευθερίας τότε αυτό που προκύπτει ΜΟΝΟ ΣΚΛΑΒΙΑ μπορεί να θεωρηθεί. Αν οριστεί το τέλος της ελευθερίας τότε αυτόματα αυτή παύει να υπάρχει ως έννοια και προφανώς δεν ομιλούμε πλέον για ελευθερία αλλά για ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Είναι προφανές λοιπόν ότι για να έχει υπόσταση η ελευθερία κατά πως την ορίζει ο Καντ στην διατριβή του «Αγωγή και ελευθερία» πρέπει ο μελετητής να προσδιορίσει πολλά από τα απροσδιόριστα του Καντ τα οποία μένουν μετέωρα καθώς πολύ απλά αντέγραψε και παράφρασε τον Αριστοτέλη και κατ’ επέκταση τον Επίκουρο, μη όντας ικανός να συλλάβει την έννοια ελευθερία στην πραγματιστική της προσέγγιση και στη συνέχεια όρισε διάσπαρτες σκέψεις εντάσσοντας διάφορες ασυναρτησίες σοφιστικής προέλευσης εκμεταλλευόμενος τις έννοιες ηθική και αγωγή. Η μελέτη του ΟΥΔΕΜΙΑ αναφορά έχει στην ολοκλήρωση της ψυχής κατά πως δίδαξε ο Αριστοτέλης, η οποία σε μία πλήρη αγωγή που προωθεί «το ηθικόν» είναι σαφές ότι ορίζει ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ενεργειών και πράξεων και φυσικά αρετών καθώς ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΑΓΩΓΗ δεν γίνεται να μην καλλιεργηθούν πλήρως οι αρετές. Αν δεν διδαχθεί η ολοκλήρωση της ψυχής τότε είναι φανερό ότι πολλές από τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ αρετές θα μείνουν έξω από την διαδικασία, καθώς αυτές οι αρετές δεν είναι αρεστές σε άτομα σαν τον Καντ ή τον Λιαντίνη που προανέφερα. Αναφέρομαι στις αρετές που επάγονται της ταπεινοφροσύνης φυσικά.
Η καπηλεία της διδασκαλίας της αρετής ήταν χαρακτηριστικό το οποίο έφεραν οι σοφιστές. Η παρουσία έπαρσης δηλαδή η απουσία ταπεινότητας την οποία θεωρούσε μιαρό χαρακτηριστικό ο Λιαντίνης όπως και ο κάθε σοφιστής είναι επόμενο να καλλιεργήσουν την ιδιοτέλεια και ο αλτρουισμός που δίδαξε ο Επίκουρος παύει να έχει υπόσταση ακόμη και στην περίπτωση της παραμικρής έπαρσης. Είναι σαφές λοιπόν ότι άνθρωποι που δεν διδάσκουν ταπεινότητα είναι ΠΛΗΡΩΣ ΑΔΥΝΑΤΟ να φτάσουν στην ολοκλήρωση της ψυχής καθώς θα είναι δέσμιοι των ιδιοτελειών τους.
Πως όμως μπορεί να οριστεί ΑΛΗΘΙΝΑ η ελευθερία;
Πως μπορεί κάποιος να απαγκιστρώσει την σκέψη του από το γεγονός ότι ο Καντ έλαβε τιμές όντας εξαιρετικά αδαής στρεβλώνοντας την ελευθερία και επάγοντας αυτήν σε καλούπια;
Για να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα θεωρώ ότι πρέπει πρωταρχικά να οριστούν μερικές σημαντικές ανελευθερίες. Η αναφορά μου στις ιδιοτέλειες προσδιορίζει και το επόμενο κεφάλαιο καθώς πολλές ανελευθερίες έχουν αφετηρία από αυτές.
Εδώ κάπου θέλω να αναφέρω τον φτηνό ισχυρισμό ορισμένων που σε συζητήσεις που είχα και έχω μου αφαιρούν το δικαίωμα να αμφισβητήσω τον Καντ επειδή έλαβε τιμές. Τις τιμές έκριναν ότι έπρεπε να του αποδοθούν άνθρωποι που ήταν κατά πολύ κατώτεροι σε επίπεδο γνώσης από αυτόν και θαμπώθηκαν από την χρήση των σοφιστιών καθώς δεν ήταν σε θέση να κατανοήσουν τις κυκλικές λογικές που στην περίπτωση της επίμαχης φράσης του Καντ ο ίδιος ορίζει μία μικρή ανελευθερία να εμποδίζει την πλήρη ελευθερία. Είναι κρίμα λοιπόν να θεωρούνται σοφοί οι σοφιστές οι οποίοι με σωρεία από μπούρδες θάμπωσαν τους αδαής και έλαβαν τίτλους τους οποίους ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΞΙΖΑΝ να λάβουν.
Παραδείγματα ελευθεριών και ανελευθεριών και η σχετικότητα που προκύπτει στην έννοια ελευθερία.
Στην ενότητα αυτή θα προσδιορίσουμε την σχετικότητα της ελευθερίας για να πετύχουμε στην συνέχεια να αφαιρέσουμε από αυτήν κάθε καλούπι στην οποία υποβάλλουν την έννοια όσοι θεωρούν ως ουτοπία την απόκτηση κατάστασης η οποία δεν θα προσδιορίζεται από όρια στα οποία θα εγκλειστεί αυτή. Με τον τρόπο αυτό της αποκρυπτογράφησης των τεχνασμάτων πειθούς σοφιστικής χρήσεως θα οριστεί η έννοια ελευθερία ως μία κατάσταση στην οποία δεν θα αποδέχεται ΚΑΝΕΝΑ περιορισμό και θα αποτελεί μία κατάσταση η οποία όχι μόνο δεν θα είναι ουτοπία, αλλά θα είναι μία κατάσταση ΠΛΗΡΩΣ εφικτή, τόσο για αυτούς που πιστεύουν στην αιώνιο ζωή όσο και για όσους δεν θέλουν να πιστέψουν στην αθανασία της ΥΛΙΚΗΣ ψυχής και την αιωνιότητα που απορρέει από την πίστη αυτής.
Θυμίζω ότι στην φιλοσοφία των πραγματιστών ως άυλο μπορεί να χαρακτηριστεί ΜΟΝΟ ΤΟ ΚΕΝΟ, όπως κενός είναι ο νους όσων στηρίζουν τις απόψεις περί άυλου της ψυχής. Εφόσον ο νους είναι τμήμα της ψυχής είναι φανερό ότι απουσία ύλης καθιστά κενό όποιον θεωρεί ότι είναι άυλος ο νους όπως και η ψυχή. Η αναφορά μου είναι για τους μηδενιστές, ενώ όσοι θεωρούν ότι ο νους είναι στις κυψελίδες του εγκεφάλου ΝΑΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ, αλλά πρόκειται για ύλη η οποία είναι διαφορετικής υφής και δεν έχει σχέση με τα γνωστά κύτταρα και επομένως δεν είναι εφικτό να ανιχνευτεί αυτή με τα όργανα που χρησιμοποιούνται από την Ιατρική, αν και το πείραμα ζύγισης ετοιμοθάνατου ανθρώπου και ζώου έδειξε ότι μετά θάνατον το ζώο δεν είχε απώλεια βάρους, ενώ ο άνθρωπος ΝΑΙ γεγονός το οποίο μόνο κενοί εγκεφάλου άνθρωποι μπορούν να αμφισβητήσουν και όπως συμβαίνει από τους μηδενιστικούς σοφιστικούς κύκλους και τους ψευτοάθεους. Η διαφορά του βάρους οριοθετεί το ταξίδι της ψυχής στον χώρο αναπαύσεως των ψυχών που είναι ανατολικά κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, δηλαδή σε ευθεία γραμμή (ένα νεφέλωμα κάπου στο σύμπαν) κοιτώντας το Ιερό κατά πως διδάσκει η Ορθόδοξη ΙΕΡΑ παράδοση.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν σε ανάλυση των ελευθεριών και ανελευθεριών με στόχο την ανάδειξη του σοφιστικού λόγου που οδηγεί χιλιάδες νέους στην αναρχία και στην αντιεξουσιαστική βία και τελικά σε μία ανώτερη σκλαβιά οδηγώντας αυτούς σε φυλακές ή σε αυτοκτονίες και τέλος σε τύψεις οι οποίες ορίζουν μία συνεχή δυστυχία για τα άτομα τα οποία επιλέγουν την αλλαγή πορείας από το μίσος των αντιεξουσιαστών στην αγάπη και σε καταστάσεις μεγαλύτερης ελευθερίας.
Η γονική νουθεσία και η ψεύτικη ανελευθερία που συχνά υφίσταται
Είναι πολλές οι περιπτώσεις λοιπόν που τα παιδιά αισθάνονται ανελεύθερα λόγω της γονικής νουθεσίας. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για ανελευθερία σε κάθε περίπτωση καθώς συχνά οι προτροπές για συνετή ζωή δεν ορίζουν απαγορευτική πορεία των παιδιών στην ζωή τους, αλλά απλά συμβουλές. Εδώ οφείλω να τονίσω το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ που εκφράζεται από ορισμένους νέους που τυφλά αποδέχονται τον σοφιστικό λόγο ανεύθυνων ανθρώπων που όρισαν ως ανελευθερία ακόμη και την νουθεσία των γονέων. Η έκφραση που ακούγεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι «αφήστε με να κάνω το λάθος» και εδώ είναι το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ των νέων που ζητούν από τους γονείς τους να εγκληματήσουν εις βάρος τους αφήνοντας αυτούς να πέσουν στον γκρεμό μην δίνοντας μια χείρα βοηθείας δείχνοντας τον ίδιο τον γκρεμό.
Η φράση αυτή των νέων ορίστηκε από ΑΝΕΥΘΥΝΑ ΑΤΟΜΑ τα οποία επέλεξαν ή πείστηκαν με την χρήση της φράσης αυτής, να ορίσουν πορεία προς πράξεις τις οποίες ο Αριστοτέλης ονόμαζε «κακίες» δηλαδή προς πράξεις αντίθετες των αρετών. Πείθονται λοιπόν οι νέοι και εισάγουν την σκέψη τους προτρέποντας τους γονείς να τους αφήσουν να βαδίζουν στα μονοπάτια τα οποία δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν, μονοπάτια από τα οποία οι γονείς πέρασαν και βίωσαν την οδυνηρότητα αυτών. Με τον τρόπο αυτό καραδοκούν στην γωνιά αυτοί που πείθουν τους νέους να δοκιμάζουν τις ανήθικες πράξεις, είτε ηδονών είτε άλλες πράξεις, και εκμεταλλεύονται αυτούς τους ανεύθυνους όσοι θέλουν να ωφεληθούν αδιαφορώντας για την κατάπτωση της κοινωνίας της οποία προάγουν.
Είναι συνετό λοιπόν οι νέοι να δέχονται τις συμβουλές των γονέων και με σύνεση αλλά και σωφροσύνη να προχωρούν την πορεία της ζωής τους με κατεύθυνση αρετών. Με την αναζήτηση της αρετής οδηγούνται σε πράξεις από τις οποίες θα αποδώσουν και θα λάβουν αγάπη και με τον τρόπο αυτό θα οριοθετήσουν ΑΝΩΤΕΡΕΣ ελευθερίες και όπως θα εξηγήσω σε επόμενο κεφάλαιο.
Φυσικά η πιεστική γονική νουθεσία είναι όντος ανελευθερία και καλό είναι οι γονείς να νουθετούν με συμβουλές και να επιτρέπουν στο παιδί την κακοτοπιά ελπίζοντας ότι θα μάθει από το «πέσιμο». Όταν το παιδί τους σκοντάψει και πέσει, αντί να το μαλώσουν γιατί έπεσε είναι καλό να είναι εκεί για να το βοηθήσουν να σηκωθεί και να συνεχίζουν να δίνουν συμβουλές οι οποίες θα προάγουν την σύνεση στο παιδί τους.
Όταν ο γονέας απαγορέψει το διάβα του παιδιού από ένα μονοπάτι είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το παιδί μην γνωρίζοντας το γιατί δεν πρέπει να διαβεί αυτήν την πορεία, θα το διαβεί και θα οδηγηθεί στην κατάπτωση τελικά καθώς δεν θα επιλέξει την σύνεση στην πορεία του. Αν το παιδί διδαχθεί από τα λάθη των άλλων μελών της τοπική ή μακρύτερης κοινωνίας, τότε είναι πολλές οι πιθανότητες να μην επιλέξει την καταστροφική πορεία δοκιμάζοντας, καθώς θα έχει γνωρίσει τα παθήματα των άλλων και δεν θα θέλει να πάθει τα ίδια. Αν βέβαια δεν διαθέτει σύνεση τότε ελπίζουμε απλά να μάθει μόνο του το παιδί από τα μαθήματα και φροντίζουμε να του δείξουμε πως να ατσαλωθεί σαν χαρακτήρας από αυτά. Είναι προτιμότερο λοιπόν να του δείξουμε τον δρόμο της σκληραγώγησης και όταν το παιδί ορίσει ανυπακοή, αντί να το μαλώνουμε ή να γκρινιάζουμε για ότι έπραξε ήδη, δηλαδή για γεγονός το οποίο είναι ήδη τετελεσμένο και επομένως μη αναστρέψιμο.
Η περίπτωση του γάμου και οι διάφορες μορφές κοινωνικότητας
Ο γάμος θεωρείται από πολλούς ανελευθερία και εμμέσως όντος ναι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι, αλλά στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν έχουν έτσι ακριβώς, καθώς ο άνθρωπος έχει μέσα του έμφυτα ένστικτα τα οποία του δόθηκαν από τον Θεό για να φτάσει τελικά σε απογόνους και την συνέχιση των γεννήσεων μέχρι τα ύστατα χρόνια του ανθρώπου στην Γη και όταν ο ίδιος ο άνθρωπος θα ορίσει το τέλος του θνητού κόσμου.
Οι εσώτερες ανάγκες του ανθρώπου για σύζευξη έχουν να κάνουν με την ψυχική αναζήτηση του τμήματος της ψυχής το οποίο κατά την ψυχική ένωση διαμέσω ενός γάμου θα ορίσει μία ολοκλήρωση σαν αυτή που νιώθουν οι πραγματικά ερωτευμένοι οι οποίοι έχουν χτίσει μια σχέση στα πλαίσια της τέλειας ένωσης η οποία ορίζεται από την ΑΠΟΛΥΤΗ αγάπη.
Το κενό του ανθρώπου στην ψυχή για όσο καιρό μένει αυτή αζευγάρωτη, ορίζει μία σκλαβιά την οποία πολλοί πετυχαίνουν και δεν επιτρέπουν την εμφάνισή της. Η σκλαβιά αυτή είναι άτυπη και με την ολοκλήρωση της ψυχής η οποία θα φτάσει στο στάδιο της απάθειας παύει να ισχύει γιατί τότε και μόνο τότε, η απελευθέρωση του ανθρώπου ορίζεται από την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΓΑΠΗ η οποία έχει εισέλθει στην ψυχή του ανθρώπου. Θα γίνω περισσότερο κατανοητός στην συνέχεια και όταν θα αναλύσω τα σχετικά στο ειδικό κεφάλαιο το οποίο θα ορίσει την σύνδεση αγάπης και ελευθερίας.
Ο γάμος λοιπόν περιλαμβάνει ουσιαστικά μεγάλες δεσμεύσεις οι οποίες μοιάζουν να είναι ανελευθερίες, αλλά στην πραγματικότητα είναι ιδιάζουσες συνθήκες που προάγονται από την συμβίωση και ορίζουν ανελευθερίες στα πρότυπα που όρισε ο Καντ. Ουσιαστικά όμως η κοινωνικότητα είναι ανάγκη του ανθρώπου και στα πλαίσια αυτής πρέπει να οριστεί μία συνθήκη η οποία δεν θα ορίζει ανελευθερίες και αυτή οριοθετείται με την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΓΑΠΗ η οποία εκδηλώνεται με την παρουσία της ανιδιοτέλειας εντός του ζεύγους ή του κοινωνικού συνόλου.
Το ζεύγος αποτελεί την μικρότερη έκφανση κοινωνικότητας, η οικογένεια μία μεγαλύτερη και η κοινωνία μέσα στην οποία συμβιώνει το άτομο, ορίζει την μέγιστη κοινωνικότητα. Η κρατική κοινωνία αποτελεί μία απομακρυσμένη κοινωνικότητα και οι διεθνής διακρατικές σχέσεις ορίζουν ακόμη μακρύτερες κοινωνικότητες οι οποίες ορίζονται από τις ορισμένες συνθήκες που έχουν υπογραφεί μεταξύ των κρατών.
Η κρατική εξουσία και οι φαινομενικές ανελευθερίες τις οποίες εκμεταλλεύεται ο σοφιστικός λόγος
Η κρατική εξουσία είναι μια εξουσία που αναπτύχθηκε από την ιδιοτέλεια ορισμένων πατριαρχών της αρχαιότητας που δεν ήθελαν να είναι αρχηγοί μόνο της οικογενείας τους, αλλά ήθελαν να κυριαρχούν στο πλήθος που περιτριγύριζε την περιοχή όπου αναπτύχθηκαν οι πρώτες μορφές κοινωνικότητας οι οποίες εξελίχθηκαν σε μικρές πόλεις και αργότερα σε πόλεις-κράτη ειδικά στην Ελλάδα, αν και σε πολλές περιοχές του κόσμου βλέπει ιστορικά ο μελετητής ότι έχουν αναπτυχθεί πόλεις-κράτη και φυσικά δεν ήταν Ελληνική κατάσταση μόνο. Σύνολο πόλεων αρχικά όρισαν τα μικρά κράτη και η κυριαρχία του ενός σε πολλούς λαούς και σε μεγάλες εκτάσεις όρισε την δημιουργία των αυτοκρατοριών και όπου η αυτοϊκανοποίηση της εξουσίας ενός μόνο ατόμου ελάμβανε χώρα. Η πρώτη αυτοκρατορία ιστορικά ήταν αυτή των Περσών η οποία φυσικά αναπτύχθηκε μετά που έφυγαν οι περισσότερες από τις μεγάλες Ελληνικές φυλές από την περιοχή της Μεσοποταμίας καθώς ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο στον επεκτατισμό των Περσών. Είναι γνωστό ότι οι Έλληνες ήταν ΠΑΝΤΑ φιλειρηνικός λαός και έτσι επέλεξαν ως γνωστόν να αναζητήσουν τους μακρινούς συγγενείς που πρώτοι είχαν φύγει για την χώρα που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα. Τα παραπάνω είναι γνωστά αν και διάφορες μπούρδες μυθιστορηματικής γραφής έχουν γραφεί για την προέλευση του Ελληνικού έθνους οι οποίες αγνοούν τις ιστορικότητες που αναφέρονται από τους αρχαίους γνωστούς ιστορικούς όπως ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης αλλά και ο Παυσανίας στον οποίο αποδόθηκαν ΠΟΛΛΑ που δεν έχει πει με την γνωστή τεχνική της κοπτοραπτικής κειμένων που οδηγεί σε παράνοια γνώσης και τελικά σε ψεύδη στην εκάστοτε αναφορά και όπως ΜΥΡΙΑΔΕΣ αιρετικών έχουν πράξει στρεβλώνοντας τόσο της ιστορία όσο και την θρησκευτική παράδοση και ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΘΕΟΥ.
Η εξουσία στο παρελθόν όρισε την συσσώρευση πλούτου και η απουσία αυτού όριζε σημαντική ανελευθερία με κορύφωση την δουλεία στην αρχαία Ελλάδα. Σήμερα ο πλούτος εξακολουθεί να είναι στοιχείο ανελευθερίας καθώς αποτελεί στοιχείο επιβίωσης των οικογενειών με εξαίρεση τους μοναχούς οι οποίοι με άδειες τις τσέπες και με ΚΑΜΙΑ ακίνητη περιουσία επιβιώνουν μοιραζόμενοι ΤΑ ΠΑΝΤΑ στην μικροκοινωνία που οι ίδιοι δημιουργούν με όπλο ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Σπάνια σε ελάχιστα μοναστήρια η αναζήτηση μεγαλύτερης εξουσίας από τους ηγούμενους ορίζει την αύξηση του πλούτου και την ανάπτυξη σοφιστικού λόγου που σήμερα αποτυπώνεται με πόλεμο ενάντια στον οικουμενισμό και στην κυριαρχία του Οικουμενικού Πατριάρχου. Θέλουν να απαγκιστρωθούν από πράξεις ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ οι οποίες ορίζουν μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ προς τους Καθολικούς και ΒΕΒΑΙΟΤΑΤΑ την ίδια αγκαλιά βλέπει κανείς να ανοίγεται από τον σημερινό Πάπα της Ρώμης ο οποίος ακολουθεί τα βήματα των δύο προκατόχων του. Οι θρησκευτικοί πατριάρχες αυτοί ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ για την αύξηση της δικής τους εξουσίας και ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΝ ανάγκες και υποχρεώσεις στα πλαίσια της δημιουργίας μιας μακροκοινωνίας αγάπης που προκύπτει από το Χριστιανικό ιδεώδες. Φυσικά για να υφίσταται αυτή η κοινωνία πρέπει ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ να λειτουργούν με γνώμονα την αγάπη. Το γεγονός ότι υπάρχουν μέλη ανυπάκουα έχει ορίσει κατακριτές τους ανθρώπους που ενώ οι ίδιοι είναι κατάπτυστοι κρίνουν την Χριστιανική διδασκαλία, επειδή μερικά μέλη της κοινωνίας των Χριστιανών επέλεξαν με την ΠΛΗΡΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΒΟΥΛΙΑ την οποία διαθέτουν να μην αγαπούν, αλλά να υπηρετούν το μίσος. Δεν φταίει η θεωρία ή καλύτερα διδασκαλία αγάπης επειδή κάποιοι δεν την επιλέγουν, αλλά ΜΟΝΟ ΤΑ ΜΕΜΟΝΟΜΕΝΑ ΑΤΟΜΑ που επιλέγουν εκφάνσεις μίσους. Σήμερα κατακρίνονται Ιερείς επειδή υπάρχουν ελάχιστοι διεφθαρμένοι και ενώ στο δάσος υπάρχουν λίγα διάσπαρτα ξερά δέντρα, οι κατακριτές της Χριστιανικής διδασκαλίας αγάπης διαδίδουν ότι ολόκληρο το δάσος είναι ξερό, όσο ξερή είναι η κεφαλή τους από τις παρωπίδες τις οποίες οι ίδιοι φρόντισαν να έχουν για να εμποδίζεται στην όρασή τους.
Η Ειρήνη και η αγάπη αποτελούν τους θεμέλιους λίθους πάνω στους οποίους ορίζονται ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ελευθερίες που προκύπτουν από την αυταπάρνηση της εξουσίας του ατόμου τόσο την ενεργητική όσο και την παθητική.
Η βάση του σοφιστικού λόγου όπως στα παραδείγματα που προανέφερα βασίζεται στην μεγαλοποίηση μικρών ανελευθεριών και η χρήση του λόγου αυτού έχει ορίσει σήμερα να μας κυβερνούν άνθρωποι ΑΝΑΞΙΟΙ. Εκμεταλλεύονται ιδιάζουσες συνθήκες οι οποίες ορίζουν απειροελάχιστες ανελευθερίες όπως στην περίπτωση του γάμου η πραγματική ελευθερία προάγεται από την αγάπη και όπως θα εξηγήσω στο κεφάλαιο ανακεφαλαίωσης και συμπερασματοποίησης και όπου θα ορίσω πως γίνεται η ολοκλήρωση της ψυχής και κατ’ επέκταση η αγάπη να ορίζει τελικά μεγάλες ελευθερίες.
Οι αντιεξουσιαστές και η απομάκρυνση αυτών από ΚΑΘΑΡΕΣ ελευθερίες
Οι αντιεξουσιαστές έχουν εισάγει στην σκέψη τους διάφορες σοφιστείες που προέκυψαν από την αντικοινωνικότητα που σχολίασα ήδη του Καντ συνδυάζοντας την μηδενιστική φιλοσοφία. Αυτό όρισε μία κατάσταση κατά την οποία δρουν ως μία κοινωνική ομάδα κατά την οποία ορίζονται ως λάτρεις της απόλυτης ελευθερίας όταν στην πραγματικότητα ακολουθούν τυφλά τον εκάστοτε αρχηγό τους ο οποίος διαμέσω του ελέγχου των μαζών τους έπεισε για την ορθότητα της αντικοινωνικής τους δράσης. Δηλαδή έχουμε μία κοινωνικότητα η οποία δρα αντικοινωνικά με τρόπο και φιλοσοφία η οποία στους κύκλους των πραγματιστών είναι για γέλια. Αυτό γιατί αρχικά έχει εισαχθεί στην σκέψη των ΝΕΑΡΩΝ κυρίως η επαναστατικότητα και η απελευθέρωση από ανελευθερίες που ορίζονται από την εργασία και την οικονομική ανάγκη γενικότερα. Δρουν όμως και εργάζονται εντός ενός κοινωνικού συνόλου το οποίο καπηλεύεται την έννοια ελευθερία και ενώ εντός του συνόλου οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν ελεύθεροι, ουσιαστικά είναι οι ίδιο οι ΣΚΛΑΒΟΙ της κοινωνικότητας που ορίζεται από τους αντιεξουσιαστές και αγωνίζονται ουτοπικά για την απόκτηση μιας ελευθερίας την οποία ΑΠΑΡΝΗΘΗΚΑΝ εντασσόμενοι στις διάφορες φασιστικές ομάδες αντιεξουσιαστών.
Οι αντιεξουσιαστές λοιπόν ενέταξαν τον μηδενισμό στην φιλοσοφία τους για τον εξής απλό λόγο. Ο μηδενισμός είναι η κορυφαία φιλοσοφία άρνησης Θεού η οποία ορίζει τελικά και την άρνηση προς την αγάπη και αφού ορίζει συμπεριφορές τελικά οι οποίες διακατέχονται από εκφάνσεις μίσους. Η άρνηση του Θεού ορίζεται με στόχο την αποβολή κάθε ενδοιασμού ο οποίος θα εμποδίσει τελικά την ανασταλτικότητα της δράσης κατά της κοινωνίας.
Η ένθεη κατάσταση και ο φόβος Θεού ή η διδασκαλία της αγάπης έχει ως αποτέλεσμα και οι νέοι ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ να μην βλάπτουν. Η απουσία του φόβου Θεού ορίζει και εξαφανίζεται κάθε ανασταλτικότητα. Παράδειγμα της δράσης του Θεού στους αρχαίους χρόνους ήταν ο κατακλυσμός του οποίου το μέσο σωτηρία του ανθρώπου έχει βρεθεί στο όρος Αραράτ και ΑΠΟΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να το πλησιάσουν οι ερευνητικές ομάδες ακόμη και σήμερα αν και οι διαστάσεις αυτούς είναι ΟΙ ΙΔΙΕΣ με αυτές που αναγράφονται στο αρχαία κείμενα των χρόνων της Παλαιάς Διαθήκης και όπως έχει ήδη αναφερθεί σε ένα τουλάχιστον δημοσίευμα στο παρελθόν από τον ερευνητή που βρήκε το απολίθωμα εκεί όπου έλιωσαν οι πάγοι οι οποίοι σκέπαζαν το ΤΕΡΑΣΤΙΟ εύρημα αυτό το οποίο αποτελεί ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΥΠΑΡΞΗΣ ΘΕΟΥ. Κανείς δεν θα είχε λόγους εκείνους τους χρόνους να κατασκευάσει ένα πλοίο του μεγέθους αυτού, το οποίο βρέθηκε σε οροσειρά μεγάλου υψομέτρου και όπου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΑΣΗ για να έχει κατασκευαστεί εκεί. Πως λοιπόν βρέθηκε εκεί ένα απολίθωμα που οι επιστήμονες ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΑΝ ότι προήλθε από πρώτη ύλη το ξύλο, μία απολίθωση η οποία για να συμβεί χρειάζεται ιδιάζουσες συνθήκες οι οποίες είναι προφανές ότι στην εκεί κατάσταση ΗΤΑΝ ΑΔΥΝΑΤΟ να υπάρξουν. Είναι προφανές λοιπόν ότι έδρασε κάτι το υπερφυσικό για να βρεθεί εκεί το κατασκεύασμα αυτό το οποίο οι Γραφές αναφέρουν ως κιβωτό.
Ο μηδενισμός λοιπόν ορίζει μία κατάσταση κατά την οποία ο δράστης είναι το μηδέν και στηρίζουν μία ολόκληρη φιλοσοφία η οποία βασίζεται στο μηδέν η οποία φυσικά εξέρχεται από το μηδέν το οποίο κυριαρχεί στην κεφαλή τους.
Οι αρχαίοι Έλληνες έλυσαν το Θεοσοφικό ερώτημα πολύ απλά με την ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ότι ΤΙΠΟΤΑ δεν υπάρχει αντιληπτό το οποίο να μην έχει ουσιαστικά μια αφετηρία. Έτσι το σύμπαν έχει αφετηρία την ύλη αυτού η οποία είναι ΑΦΘΑΡΤΗ και απλά ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΖΟΜΕΝΗ αιώνια. Εξηγώ λοιπόν ότι αν παρατηρήσει κανείς τις φθορές που είναι γνωστές στις ύλες αυτές οδηγούν σε απλούστερες μορφές υλικών τα οποία καταλήγουν να είναι πλέον άφθαρτα όπως είναι τα υλικά του μικρόκοσμου της κβαντικής φιλοσοφίας την οποία επίσης εκμεταλλεύονται σοφιστικά οι ΑΝΟΗΤΟΙ φυσικοί οι οποίοι μην έχοντας γνώσεις φιλοσοφίας προσπαθούν να παρουσιαστούν ως φιλόσοφοι σε ένα χώρο που η ΚΑΘΑΡΗ ΣΚΕΨΗ τους αναιρεί ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ με την χρήση της βάσης στην οποία στηρίχθηκαν οι αρχαίοι Έλληνες για να λύσουν το Θεοσοφικό ερώτημα.
Η ζωή στο σύμπαν δεν μπορεί παρά να έχει επίσης μία αφετηρία ΑΦΘΑΡΤΗ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΣΑ η οποία δεν θα έχει γεννηθεί αλλά θα αποτελεί την απαρχή πάντων. Αν θεωρηθεί αυτή ότι είχε κάποια άλλη αρχή τότε η απαρχή πάντων τίθεται το μηδέν και αυτό ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΠΟ γιατί από το τίποτα ΜΟΝΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ μπορεί να γεννηθεί όπως και από το μηδέν ΤΟ ΜΟΝΟ που μπορεί να γεννηθεί είναι ο μηδενικός δηλαδή ανύπαρκτος νους των μηδενιστών στον οποίο στηρίζουν την μηδενική και όχι μηδενιστική θεωρία τους. Αυτή η άφθαρτη και αιώνια ζώσα αρχή δεν μπορεί παρά να είναι ένα ΟΝ το οποίο είναι αγέννητο, Τον οποίο όλοι οι ένθεοι αποκαλούν ανάλογα με την γνώση και την πίστη στην οποία βρίσκονται ως Θεό Αλλάχ κλπ που στην πραγματικότητα είναι ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΑΝΤΩΝ ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ της γνωστής φύσης ή καλύτερα ο ΑΡΜΟΣΤΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ καθώς αυτό χωρίς την εξωγενή επέμβαση κάποιου ΟΝΤΟΣ θα οδηγούνταν και όπως είναι γνωστό ότι οδηγείται στην ΠΛΗΡΗ ΕΝΤΡΟΠΙΑ δηλαδή αταξία. Η αταξία και οι ΥΠΑΡΚΤΕΣ ισορροπίες των γαλαξιών ΣΤΑΘΕΡΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ μεταξύ τους δεν ορίζουν κατάσταση η οποία μπορεί να προκληθεί τυχαία, αλλά αποτελούν δημιουργήματα του ΥΠΕΡΤΑΤΟΥ ΑΡΜΟΣΤΗ ΠΑΝΤΩΝ που είναι ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ για εμάς του Ορθοδόξους αλλά και τους Καθολικούς Χριστιανούς πλέον.
Η σχέση της αγάπης με την ελευθερία και πως προωθείται αυτή
Από την ετυμολογία που δόθηκε ήδη στην έννοια ελευθερία είναι προφανές ότι η ερμηνεία της που αφορά την μη παρουσία κατάστασης που να ορίζει σημαντική δέσμευση δεν χάνεται, αλλά δείχνεται και ο δρόμος απελευθέρωσης κάθε σημαντικού δεσμού που αφορά την θνητή ετούτη και ΑΧΑΡΗ ζωή. Η παρουσία του περιορισμού των ετών δύναμης στο σώμα του ανθρώπου ορίζει την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ καθώς περιορίζεται στο ελάχιστο ο βίος ενός ανθρώπου στον πλανήτη που ονομάστηκε Γη από τους ανθρώπους. Γη στην αρχαιότητα ονομάζονταν απλά το χώμα και η ονοματολογία των πλανητών όρισε ένα όνομα το οποίο δεν αντιπροσωπεύει ένα πλανήτη πλέον απλά, αλλά το χώμα στο οποίο υπάρχει Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ μορφή θνητής ζωής στο σύμπαν κατά πως έχει λεχθεί από τους Αγγέλους στους Μοναχούς σε Σκήτες Μοναστηριών οι οποίοι έλαβαν την Θεία Φώτιση και γνώσεις, τόσο συμπαντικής φιλοσοφίας όσο και επιστημονικές γνώσεις τις οποίες θα ζήλευε και ο πιο καταρτισμένος επιστήμονας.
Η πορεία προς την αγάπη οριοθετεί μία πορεία κοινωνικότητας σε πρότυπα κατά τα οποία ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΒΛΑΒΗ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ από την κοινή παρουσία στον ίδιο χώρο και φυσικά εδώ η θεωρία του Καντ δείχνει ότι αναπτύχθηκε από άνθρωπο ο οποίος έχει πολύ ισχυρό το εγώ του καθώς κάθε περιορισμός του ατόμου εντός ενός υγιούς κοινωνικού συνόλου θα είναι ΜΟΝΟ περιορισμός υπέρμετρης συσσώρευσης ΥΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ αγαθών. Αν υπάρχει μοιρασιά και δίκαιη κατανομή τότε η μη ελευθερία υπέρμετρης συσσώρευσης πχ πλούτου εις βάρος των άλλων μελών της κοινωνίας ορίζεται αυτόματα ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗ ΘΕΛΗΣΗ του κάθε μέλους να λάβει από κάτι το οποίο δεν θα δικαιούται καθώς θα αποτελεί πλεονασμός για τον ίδιο και περιορισμός για άλλα μέλη τα οποία θα πρέπει να αδικούνται. Για όσους κατάλαβαν λοιπόν ο αλτρουισμός ορίζει μία κατάσταση κατά την οποία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΚΛΑΒΙΑ, ενώ η ιδιοτέλεια ορίζει εσώτερες ψυχικές δεσμεύσεις οι οποίες ορίζουν τελικά την υπόσταση στην φράση του Καντ την οποία πολλοί θαυμάζουν, αλλά ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝ το μέγεθος της ανοησίας που λέχθηκε από τον άνθρωπο αυτό ο οποίος οριοθέτησε την ελευθερία εντός μίας σκλαβιάς από την οποία ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ δεν θα μπορούσε να την βγάλει και αν βέβαια δεν προβληματιστεί πολύ βαθιά στην φιλοσοφία του Επίκουρου ο οποίος δίδαξε την ανιδιοτέλεια ως στοιχείο ελευθερίας.
Ο Θεός για όσους γνωρίζουν τον ορισμό της Παλαιάς Διαθήκης όρισε ως όρο επιστροφής του Αδάμ στον παράδεισο δηλαδή στην αιωνιότητα και την αθανασία την Μετάνοια. Με την ΑΛΗΘΙΝΗ μετάνοια για κάθε ηθική βλάβη προς τον συνάνθρωπο ορίζονται οι προϋποθέσεις κατά την οποία ΔΕΝ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΒΕΤΑΙ η αμαρτία= σφάλμα ΟΥΔΕΠΟΤΕ και αυτό επιτυγχάνεται δια της ολοκλήρωσης της ψυχής κατά πως διδάσκει η Ορθοδοξία και δίδαξε η αρχαία Ελλάδα και οι Έλληνες βεβαίως, η οποία είχε την ΤΙΜΗ να λάβει την Κλίμακα ανόδου ή ολοκλήρωσης της ψυχής. Το πρόσωπο που τιμήθηκε είναι ο ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟΣ ως αρχαιότερος φιλόσοφος Ερμής ο Τρισμέγιστος ο οποίος πολεμήθηκε όσο κανείς άλλος από τους Βουδιστές ψευδοφιλόσοφους αλλά και κάποιους ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ Άγγλους αρχαιολόγους που στρέβλωσαν κάθε γνωστή ΑΛΗΘΕΙΑ σχετικά με το όνομα αυτού που διδάχθηκε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό προ της δεκαετίας του ’80. Σήμερα ΛΙΓΟΙ ΞΕΡΟΥΝ διδάσκοντες σε κάποια πανεπιστήμια να συσχετίζουν τους πάπυρους και να αποκαλύπτουν το μέγεθος της πλάνης στην οποία υπέπεσαν οι ΑΜΑΘΕΙΣ αρχαιολόγοι που απέδωσαν πάπυρο στον Ερμή τον Τρισμέγιστο και λόγους τους με τους ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΙΧΕ ΣΧΕΣΗ.
Νομίζω ότι κάθε φράση μου επιπλέον θα είναι πλεονασμός καθώς ήδη ανέλυσα Λακωνικά κάθε πτυχή της ελευθερίας. Απλά θα πρέπει να αναλύσω κάποιες παράμετρες σημαντικές επίσης που ορίζουν την απόκτηση της ελευθερίας με τρόπο ΜΗ ΟΥΤΟΠΙΚΟ σε μια κοινωνία η οποία έχει θεσπιστεί με σκλαβιές οι οποίες ορίζονται από τις ανάγκες του οικονομικού κατεστημένου. Ο ψυχισμός και πως η ολοκλήρωση της ψυχής ορίζει κατάσταση ελευθερίας θα αποτελέσουν τις τελικές λεκτικές αναφορές με τις οποίες θα ολοκληρώσω ένα ήδη πλήρες κείμενο και αυτό θα συμβεί για να γίνει περισσότερο κατανοητή η Λακωνικότητα με την οποία ήδη οριοθέτησα την ελευθερία. Γνωρίζω ότι ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ είναι ικανοί να αντιληφθούν την φιλοσοφία που αναπτύχθηκε στην πραγματεία αυτή, καθώς η αμάθεια και η έπαρση των αγνοούντων που θέλουν να εμφανίζονται γνώστες ορίζουν την μη ικανότητα νόησης σημαντικών εννοιών. Η σοφιστικές τεχνικές που αναπτύσσονται όπως αυτή του Καντ ορίζει ως φιλοσοφίες ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ανοησίες και όπως τελικά κατέληξε η φιλοσοφία σε κατάπτωση από την δράση του Καντ αλλά και του Καμύ ή άλλων νεοσοφιστών οι οποίοι έδρασαν δημιουργώντας σχολές στρέβλωσης της φιλοσοφίας καθώς δεν στάθηκαν ικανοί οι ΑΛΗΘΙΝΟΙ φιλόσοφοι της εποχής αυτής να αναχαιτίσουν το κλίμα ΑΜΑΘΕΙΑΣ που προωθήθηκε για λόγους πολιτικούς ή θρησκευτικούς ή για λόγους ανηθικότητας η οποία έπρεπε να αποκρυφτεί για να ελκυσθεί λαός στην οικονομική, σεξουαλική ή πολιτική εκμετάλλευση.
Ο ρόλος της ψυχολογίας στην απόκτηση της ελευθερίας
Είναι σαφές ότι η ψυχολογία ορίζει ΑΠΟΛΥΤΑ την σκλαβιά ή την ελευθερία καθώς μπορεί κάποιος να είναι έγκλειστος σε ένα κελί της φυλακής εκτίοντας ποινή φυλάκισης, αλλά να είναι και να αισθάνεται ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ψυχικά. Συ αυτήν την περίπτωση είναι φυλακισμένος εξαιτίας των δημίων που του όρισαν ποινή φυλάκισης, αλλά έχοντας ασκηθεί στην υπομονή ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ για όσα δεσμεύουν το ΦΘΑΡΤΟ του σώμα και ελευθερώνει κάθε μόριο της ψυχής του (η ψυχή ΕΙΝΑΙ ΥΛΙΚΗ και όπως οριοθετήθηκε ήδη με το πείραμα ζύγισης που αναφέρθηκε ήδη) η οποία δια της σκέψης (νους) μπορεί και ταξιδεύει καθώς ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί να οριοθετήσει σκλαβιά της σκέψης ΕΚΤΟΣ αν ο άνθρωπος έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου και όπως συμβαίνει δια των μεθόδων ελέγχου των μαζών από τους σοφιστικούς ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΥΣ κύκλους που αυτονομάστηκαν φιλόσοφοι για να αποκτήσουν σεβασμό ο ποίος ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ καθώς διαπραγματεύονται κάθε έννοια προσδίδοντας σε αυτήν ΨΕΥΔΗ ασκώντας πειθώ.
Η ολοκλήρωση της ψυχής η οποία επιτυγχάνεται δια της Κλίμακας που διδάσκει ο Ορθοδοξία και ΔΙΔΑΞΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ επίσης και όπως πολλάκις έχω αναφέρει ήδη γνωστοποιώντας κάτι το οποίο κρύβουν επιμελώς οι ΑΡΝΗΤΕΣ ΓΝΩΣΗΣ σοφιστές. Οι αρχαίοι Έλληνες ΔΙΔΑΞΑΝ ΤΕΛΕΙΑ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ γεγονός το οποίο ΟΥΔΕΠΟΤΕ δίδαξε ο Λιαντίνης ο οποίος ονομάστηκε φιλόσοφος αν και δίδαξε σοφιστική και όπως ονομάζονται οι διδάκτορες φιλοσοφίας σήμερα, όταν η επιστημονική κοινότητα ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ αδιαφορεί για τον τίτλο που δίνει σε ανθρώπους που ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΞΙΖΟΥΝ.
Ο Λιαντίνης λοιπόν ΠΕΤΥΧΕ και οριοθέτησε σοφιστικά μία ελευθερία της ψυχής που ορίστηκε από τον ψυχολογικό παράγοντα, αλλά με την αυτοκτονία του όρισε τον εαυτό του ΜΑΚΡΙΑ από την αιώνια ζωή (τουλάχιστον σε πρώτη φάση). Είναι ήδη γνωστό σε πολύ κόσμο και σε Σκήτες μοναστηριών ΒΕΒΑΙΟΤΑΤΑ ότι οι αυτοκτονούντες θα έχουν δεύτερη ευκαιρία αλλά θα βιώσουν πτώσεις καθώς ΠΑΡΑΚΟΥΣΑΝ ΕΝΤΟΛΗ ΘΕΟΥ προς τον ΜΗ ΦΟΝΟ του εαυτού τους. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να μην καπηλεύτηκε την αρετή ο άνθρωπος που έπραξε ΦΟΝΟ του εαυτού του όπως ο Λιαντίνης όταν οριοθέτησε μία πράξη ΜΑΚΡΑΝ των αρετών;;; ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΕΣ ότι ο κάπηλος της αρετής Λιαντίνης ΕΧΑΣΕ την έννοια της ελευθερίας από το σοφιστικό του ταμπεραμέντο το όπως τεκμηριώθηκε εδώ ΜΕ ΔΥΟ ΤΡΟΠΟΥΣ. Αναφέρομαι συνέχεια στον Λιαντίνη γιατί οριοθέτησε την ελευθερία σε ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥΣ δρόμους και όπου χάνεται αυτή στην πραγματικότητα αν και ορίζεται από τον ψυχισμό ενός ανθρώπου ο οποίος νιώθει ελεύθερος ψυχικά αν και ουσιαστικά η ψυχή του έχει σκλαβωθεί από την κατάθλιψη η οποία αυτή και μόνο αυτή μπορεί να τον οδηγήσει στην αυτοχειρία και όπως έπραξε ο Λιαντίνης.
Στην πραγματικότητα ο ψυχισμός στην πορεία της ζωής του ανθρώπου και κατά την άνοδο στην Κλίμακα ορίζει μία κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος απελευθερώνεται από ΤΑ ΠΑΝΤΑ που τον δεσμεύουν σε μια πορεία προς την αγάπη με τρόπο που θα οριοθετήσω στο κεφάλαιο που ακολουθεί.
Η ολοκλήρωση της ψυχής και η ελευθερία που προάγει τελικά τόσο για αυτούς που επιλέγουν την άθεη όσο και για όσους έχουν ορίσει βαθιά πίστη στον Δημιουργό ΠΑΝΤΩΝ
Όσοι γνωρίζουν την Κλίμακα της Ορθοδοξίας θα ξέρουν ότι αυτή αποτελείται από 11 ΜΟΝΟ στάδια κατά τα οποία ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος να υπερνικήσει όλα εκείνα τα εμπόδια που τον κρατούν δέσμιο μίας διαφορετικής κατά περίσταση κατάστασης. Θεωρώ αναγκαίο να αναφέρω τα 11 στάδια και να αναδείξω εδώ και πάλι, παρά το γεγονός ότι έχω παρουσιάσει ήδη μία ολόκληρη πραγματεία σχετική με την ΠΟΡΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ που οριοθετείται από την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ και όπως αυτή διδάχθηκε από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο και την βρίσκουμε επίσης σε κείμενα του Κέβη του μαθητή του Σωκράτη η οποία αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΘΕΟΥ στην Ορθοδοξία καθώς πρόκειται για ΤΕΛΕΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΕΤΩΝ και κατ’ επέκταση αγάπης βεβαίως.
Τα 11 λοιπόν στάδια είναι τα παρακάτω:
Η αοργησία , η οκνηρία, η μνησικακία, το ψεύδος, η ακηδία, η γαστριμαργία, η κενοδοξία, η περηφάνια, η ταπεινοφροσύνη, η διάκριση και τέλος η απάθεια.
Είναι φανερό λοιπόν για όποιον μελετήσει λίγο τις αρετές ότι δεν είναι δυνατόν να αποκτηθεί ΚΑΜΙΑ χωρίς την αοργησία ως αφετηρία την οκνηρία ως απαρχή ολοκλήρωσης των αγώνων και γενικά κάθε στάδιο ορίζει μία πορεία ηθικής την οποία ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ συνετός να αναζητήσει εντός των γραπτών του Καντ τα οποία απορρίπτουν χλευάζοντας συχνά πυκνά την πορεία αρετών την οποία δίδαξε ο Αριστοτέλης με τρόπο περίτεχνο και πονηρό, ο οποίος είναι ορατός από τους ΓΝΗΣΙΟΥΣ στοχαστές ενώ γίνεται αρεστός από τους σοφιστές οι οποίοι βρίσκουν δικαιολογίες για να κρυφτούν πίσω από μία τρίχα ενός φρεσκοξυρισμένου ΤΕΛΕΙΑ κεφαλιού. Έτσι δικαιολογούν πολλές από τις ορισμένες ως ανηθικότητες από τον Αριστοτέλη επειδή απλά συμπίπτουν οι απόψεις τους με την ψευτοηθική του Καντ.
Η αοργησία λοιπόν είναι στάδιο το οποίο δεν επιτρέπει την εκδήλωση ακόμη και των ηπιότερων μορφών μίσους. Η οκνηρία όταν νικηθεί ο αγώνας για την αρετή ορίζεται ως πορεία ζωής. Η μνησικακία όταν νικηθεί εξαλείφει ακόμη και τα βαθιά εσώτερα ένστικτα τα οποία θα ορίσουν πράξεις κακίας και γενικότερα μίσους. Το ψεύδος όταν νικηθεί ορίζει καταστάσεις οι οποίες δεν θα ορίσουν ΚΑΜΙΑ αντίδραση μίσους προς τον αγωνιζόμενο απόκτησης αρετών ενώ η ακηδία παρομοίως δεν θα ορίσει αντιδράσεις δυσαρέσκειας από την ασκούμενη κριτική προς τους άλλους. Η γαστριμαργία όταν νικηθεί ορίζει συνθήκες παρουσίας ανιδιοτέλειας και εξάλειψης βεβαίως του εγωισμού και πορείας ΠΑΝΔΙΚΑΙΗΣ ΜΟΙΡΑΣΙΑΣ αλλά ακόμη και αυτοθυσίας όπως αυτή που ορίζει την μάνα να μένει νηστικιά για να ζήσει το μωρό της. Η κενοδοξία και η περηφάνια ορίζουν συνθήκες εξάλειψης της αλαζονείας η οποία θα ορίσει συνθήκες επιστροφής της μνησικακίας. Τέλος η ταπεινοφροσύνη είναι η κατάσταση εκείνη που ορίζει την ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ αρετών και πορείας ηθικής ζωής καθώς η έπαρση σε κάθε περίπτωση θα ορίσει τον ασκούμενο ιδιοτελή κάποια στιγμή και θα τον οδηγήσει σε λάθη τα οποία η ταπεινότητα ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ να εκδηλωθούν. Η διάκριση ορίζει τις συνθήκες εκείνες που η φρόνηση γίνεται σωφροσύνη κατά πως περιγράφει ΤΕΛΕΙΑ ο Αριστοτέλης και τέλος η απάθεια είναι το στάδιο κατά το οποίο εξέρχεται ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΙ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΑΓΑΠΗ καθώς ο άνθρωπος δεν εγγίζεται ΑΠΟ ΚΑΜΙΑ ΕΚΦΑΝΣΗ ΜΙΣΟΥΣ το οποίο μίσος προκαλεί βλάβες είτε από είτε προς τον ασκούμενο.
Η απάθεια είναι ουσιαστικά το στάδιο το οποίο ορίζει την ΠΛΗΡΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ του ατόμου ψυχικά, καθώς είναι σε θέση αυτός πλέον να έχει τον ΠΛΗΡΗ ΕΛΕΓΧΟ της σκέψης και της θέλησης επιλέγοντας πράξεις ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗΣ πια και δεν επιτρέπει ούτε ίχνος εμφάνισης μίσους.
Όταν ο άνθρωπος ολοκληρωθεί ψυχικά και αποκτήσει την ταπεινοφροσύνη, τότε είναι σε θέση πλέον να έχει απαγκιστρωθεί από κάθε σκλαβιά η οποία ορίζεται από τις ανιδιοτέλειες και να ορίσει μία πορεία η οποία ΔΕΝ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑ εντός κάθε κοινωνικότητας είναι αυτή λέγεται μικροκοινωνικότητα οικογενειακού τύπου είτε είναι μεγαλύτερη κοινωνικότητα εντός κλειστών ή ανοιχτών κοινωνιών. Ο άνθρωπος που δεν φέρει αγάπη προς τον συνάνθρωπό του σεβόμενος τα θέλω αυτού ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ νιώθει σκλαβιά από την παρουσία του διπλανού του κατά πως όρισε ο Καντ και ελπίζω τώρα πλέον να έχω γίνει κατανοητός ακόμη και από τον πιο δύσπιστο αναγνώστη ο οποίος δυσανασχέτησε διαβάζοντας τις απόψεις μου περί του ΑΣΟΦΟΥ του ανθρώπου που αποδέχεται την Καντιανή σοφιστικότητα και ΠΟΤΕ φιλοσοφία.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας λοιπόν την πραγματεία μου ελπίζω να έγινα κατανοητός σχετικά με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ελευθερία η οποία επάγεται από την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΓΑΠΗ είτε αυτή προσωποποιηθεί στο ΑΓΝΩΣΤΟ ΟΝΟΜΑ του Θεού, είτε θεωρηθεί απρόσωπη αίσθηση ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καθώς η αγάπη ελευθερώνει από κάθε δέσμια κατάσταση τελικά και όταν αυτή γίνει τέλεια δηλαδή χαρακτηρίζεται από πλήρη ανιδιοτέλεια.
Είναι μυριάδες σήμερα οι άνθρωποι που θεωρούν ότι δεν πρέπει ή δεν χρειάζεται να αναλύσει κανείς την έννοια αγάπη και με την απερισκεψία τους αυτή μένους μακριά από την κατανόηση της ΑΛΗΘΟΥΣ και ΠΛΗΡΟΥΣ αγάπης την οποία περιέγραψε ΤΕΛΕΙΑ ο Επίκουρος αλλά και ο Σωκράτης και φυσικά αργότερα έμμεσα ο Αριστοτέλης.
Θεωρώ λοιπόν ότι δεν έχω να προσθέσω ούτε λέξη πλέον καθώς ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΑΙ να συνοψίσω επιπλέον όσα παρουσιάστηκαν στην πραγματεία αυτή τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό αφετηρίας για συγγραφή ενός ή και περισσοτέρων βιβλίων από κάποιον ο οποίος έχει την έφεση στην συγγραφική δράση και την πρόσβαση σε βιβλιοθήκες από τις οποίες θα μπορούσε να αντλήσει επιπλέον υλικό για να τεκμηριώσει όσα παρατέθηκαν εδώ και περιγράφονται σε χιλιάδες βιβλία αγίων της εκκλησίας μας ανάμεικτα με διάφορα άλλα θέματα κοινωνικής υφής και φυσικά διδασκαλίας αγάπης καθώς τα πρόσωπα αυτά φρόντισαν και ΕΓΙΝΑΝ ΑΓΑΠΗ οι ίδιοι κατά πως πχ ο Άγιος Νεκτάριος δεν προσευχήθηκε για να σωθεί ο εαυτός του, αλλά ο γέροντας που έπασχε δίπλα του στο νοσοκομείο που άφησε την τελευταία του πνοή για την θνητή του ζωή και φυσικά πέρασε στην αιώνιο. Μπορείτε να φανταστείτε πόση ελευθερία ένιωσε ο Άγιος Νεκτάριος όταν ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΕ για τα πάθη του και ζήτησε την θεραπεία του συνανθρώπου του ο οποίος ήταν ο τελευταίος που ωφελήθηκε από τον θνητό τότε άγιο Νεκτάριο και σήμερα άγιο άγγελο του Θεού κατά πως μας περιγράφει σε πολλά σημεία του το Ευαγγέλιο για την πορεία όσων φτάνουν στην αγιότητα.
