Εισαγωγή
Η πραγματεία αυτή θα αναδείξει τον δρόμο προς την αρετή με τρόπο σύνθετο ο οποίος θα περιλαμβάνει την αρχαία Ελληνική διδασκαλία, θα περιλαμβάνει μικρά δείγματα από τις μέθοδες που εφαρμόζουν οι ανατολικές διδασκαλίες και τέλος την ΑΠΛΟΤΗΤΑ με την οποία διδάσκεται από την Ορθοδοξία διαμέσω της Κλίμακας η οποία αποτελεί ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ σε όλο τον κόσμο και την έφεραν ως γνώση ΠΡΩΤΟΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Ο λόγος που συνθέτω την πραγματεία αυτή είναι για να αναδείξω τις διαφορές από την ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ολοκλήρωσης της ψυχής που διδάσκει ο Ορθοδοξία καθώς ορισμένοι ΣΤΥΓΝΟΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ορίζουν τον Χριστιανισμό ως κλέφτη της γνώσης, θεωρώντας ότι η γνώση έχει ιδιοκτήτη. Αν συμβαίνει αυτό, τότε Ο ΜΟΝΟΣ που μπορεί να οριστεί ως κάτοχος και ιδιοκτήτης της γνώσης, είναι ο Δημιουργός ΠΑΝΤΩΝ, ο Ένας και Μοναδικός Θεός. Οι ίδιοι στυγνοί συκοφάντες ξεχνούν ότι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ΔΙΔΑΞΑΝ ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ, σε αντίθεση με τους σοφιστές οι οποίοι πουλούσαν την τέχνη παρουσίασης του ψεύδους ως αλήθεια, διδάσκοντας τις κακίες οι οποίες είναι οι αντίθετες των αρετών. Συχνά πυκνά υπήρχαν άξιοι ανάμεσα στους σοφιστές οι οποίοι σταδιακά ξεχώριζαν και εγκατέλειπαν τις ομάδες αυτές όπως ήταν και ο κατήγορος του Σωκράτη Μέλητος ο οποίος μετά τον θάνατο του Σωκράτη καταλήφθηκε από τις τύψεις και όπως αναφέρουν κάποια από τα αρχαία κείμενα, τα οποία φυσικά δεν θα παρουσιάσω και έχω εξηγήσει ήδη το γιατί, αλλά θα εξηγήσω και πάλι παρακάτω.
Ο πρώτος που μετέφερε την Κλίμακα στους ανθρώπους ήταν ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Στους Ερμητικούς διαλόγους περιλαμβάνεται η ομιλία του με τον Ποιμάνδρη (τον ΕΝΑ και ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ ο οποίος ΠΟΤΕ δεν είπε το όνομά Του και ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ). Σε αυτήν την ομιλία ο Ποιμάνδρης δείχνει στον Ερμή τον Τρισμέγιστο τον τρόπο ολοκλήρωσης της ψυχής και του περιγράφει την ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΗ οδό που είναι τα 11 στάδια τα οποία ανέφερα στην πραγματεία μου που αφορά την Κλίμακα της Ορθοδοξίας. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος έδωσε την σχετική γνώση στους Αιγύπτιους και όταν βρέθηκε εκεί αιχμάλωτος αρχικά, όπου κέρδισε με την σοφία του την ελευθερία του. Δίδαξε τους αρχαίους Αιγυπτίους και έτσι η γνώση έφτασε μέχρι τον Μωυσή και τους Εβραίους. Ο Θεός από τα πανάρχαια χρόνια είχε δείξει την αγάπη τους στους Έλληνες καθώς τους οδήγησε στην σημερινή χώρα. Αρχικά λοιπόν ξεκίνησαν μερικοί πατριάρχες των Ελλήνων όπως ο Πελασγέας, ο Φρυγέας και ο Έλλην ο Πρώτος καθώς και ο Σκυθέας και άλλοι Πατριάρχες που έφυγαν από την Μεσοποταμία γιατί πολύ απλά δεν ήθελαν να μάχονται και να σκοτώνουν αυτοαμυνόμενοι τους Πέρσες που τότε αλλά και τα μετέπειτα χρόνια, έτρεφαν μεγάλο μίσος προς τον Ελληνικό λαό.
Η ολοκλήρωση της ψυχής ως διαδικασία ήταν γνωστή και στους νεώτερους της αρχαίας Ελλάδας όπως ο Αριστοτέλης, ο οποίος έχει μια αναφορά στην ολοκλήρωση της ψυχής στην πραγματεία του περί αρετών και κακιών. Γνώριζε από τον Πλάτωνα τα σχετικά τα οποία μας έμειναν εμάς ως γνωστά από τις γραφές του Κέβη του Αθηναίου. Αναφέρομαι ΒΕΒΑΙΩΣ στην Κλίμακα του Κέβηντα του μαθητή του Σωκράτη και φίλου ΒΕΒΑΙΟΤΑΤΑ του Πλάτωνα.
Εδώ κάπου θέλω να τονίσω ότι δεν θα δώσω ακριβής παραπομπές στα αρχαία κείμενα γιατί η πραγματεία δημοσιεύεται με αποκλειστικότητα στο διαδίκτυο και όποιος θελήσει να την εκμεταλλευτεί θα πρέπει να ψάξει ο ίδιος και να βρει το υλικό και τις παραπομπές από τις οποίες αργότερα θα μπορέσει να συνθέσει την δική του εργασία η οποία μπορεί να του αποφέρει οικονομικά οφέλη αν το θελήσει, αλλά θα έχει ήδη δουλέψει ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ και έτσι θα αξίζει να αμειφτεί .
Η δική μου εργασία δεν γίνεται με στόχο οικονομικά οφέλη και έτσι απλά γράφω τις σκέψεις μου και τις συνθέσεις μου για να προβληματίσω τους αναγνώστες περί των δυνατοτήτων που έχουν σαν άνθρωποι να βρουν τους δρόμους εκείνους οι οποίοι θα τους κάνουν ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟΥΣ και θα φέρουν την ρώμη και την ανδρεία, αλλά και την αρετή που καλλιεργούνταν στην αρχαία Ελλάδα με τρόπους που περιέγραψαν τόσο ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας μεταφέροντας τους λόγους του Σωκράτη, όσο και άλλοι γνωστοί και άγνωστοι με κορυφαίο τον Αριστοφάνη ο οποίος δεν ήταν μόνο κωμωδιογράφος όπως νομίζουν μερικοί αλλά και εξαιρετικός φιλόσοφος. Ο τελευταίος των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων, ο Επίκτητος, έτυχε να απολαμβάνει τα «καλά» της δουλείας από τους Ρωμαίους κατακτητές, η οποία τον έκανε εξαιρετικά δυνατό και τον οδήγησε τελικά να αποκτήσει εσώτερη δύναμη που θα την ζήλευαν οι Κινέζοι εσωτεριστές, καθώς ελάχιστοι από αυτούς πετυχαίνουν να φτάσουν στο σημείο ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝ τον βασανιστή τους, ο οποίος προσπαθώντας να τον κάνει να βογκήξει του έσπασε το πόδι τελικά και όπως είναι γνωστό στους περισσότερους.
Η σημασία της αρετής στην αρχαία Ελλάδα.
Πως συσχετίζεται με την διδασκαλία της στην Ορθοδοξία.
Την αρετή στην αρχαία Ελλάδα την βλέπουμε να διδάσκεται με ποικίλους τρόπους οι οποίοι είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτοι. Οι αναφορές μου δεν θα έχουν χρονική σειρά αλλά θα ξεκινήσω με την αρχαιότερη διδασκαλία αρετής που αναφέρεται σε κείμενο και είναι αυτή που δόθηκε από τον Ποιμάνδρη στον Ερμή τον Τρισμέγιστο το 9100 περίπου Π.Χ. Βρίσκεται στους Ερμητικούς διαλόγους και συγκεκριμένα στον διάλογο ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΝΤΩΝ με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο που του παρουσιάστηκε με το Όνομα Ποιμάνδρης, καθώς το Όνομά Του δεν το είπε ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ. Αυτό συμβαίνει γιατί στην ίδια δοκιμασία που υποβλήθηκε ο Ίδιος θα υποβληθούμε ΟΛΟΙ μετά την Δευτέρα Παρουσία και κατά την διάρκεια της αιωνίου ζωής. Θα μας δοθεί ένα Όνομα ΞΕΧΩΡΟ από το ένα ή περισσότερα που ΟΛΟΙ διαθέτουμε και θα πρέπει εμείς αυτό ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΠΟΤΕ. Είναι μια δοκιμασία στην οποία θα υποβληθούν ΟΛΟΙ για να διατηρήσουν τα κεκτημένα ολοκλήρωσης της ψυχής τα οποία αν δεν απέκτησαν στην θνητή θα τα αποκτήσουν στην αιώνιο και όπως περιέγραψα τα σχετικά στην προηγούμενη πραγματεία μου που αφορά την αυτοσυγκέντρωση και την αυτοκυριαρχία.
Αργότερα λοιπόν βλέπουμε να διδάσκεται η αρετή με διάφορους μύθους και όπως συνέβαινε ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ με κορυφαία περίπτωση στην Ελλάδα αυτήν των μύθων του Αισώπου, μέσα στους οποίους μύθους συγκαταλέγονται και πολλές από τις παραβολές του κυρίου που είχαν διδαχθεί ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ από τον Ίδιο τον Πατέρα από αρχαιοτάτων χρόνων και δεν είναι τυχαίο που συναντάμε ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ακόμη και στις ιστορίες των Ινδιάνων οι οποίοι ουδέποτε είχαν επαφή με την αρχαία Ελλάδα. ΒΕΒΑΙΟΤΑΤΑ υπήρξαν Ελληνικά πλοία που έφτασαν στην Αμερική αλλά ΟΥΔΕΠΟΤΕ επέστρεψαν για να υπάρχει μετάδοση των σχετικών και ελάχιστοι έζησαν και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν είχαν επαφή με όλους τους Ινδιάνικους λαούς στους οποίους συναντάμε τις ίδιες παραβολές. Είναι ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ λοιπόν ότι οι παραβολές διδάχθηκαν ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΑ ΘΕΟ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΝΤΩΝ που είναι ο Τριαδικός Θεός.
Οι αρχαίοι φιλόσοφοι επέλεξαν πέραν των μύθων μία διδασκαλία ΠΑΝΑΞΙΑ η οποία προήλθε βέβαια από την διδασκαλία της Κλίμακας που ΗΞΕΡΑΝ ΟΛΟΙ αλλά μελετήθηκε και ολοκληρώθηκε με διαφορετικό τρόπο από τον ΠΑΝΑΞΙΟ φιλόσοφο που ακούει στο όνομα Αριστοτέλης στην οποία θα αναφερθώ στο επόμενο κεφάλαιο.
Οι αρετές σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και η σύνδεση των αρετών αυτών με την Κλίμακα της Ορθοδοξίας. Οι αρετές σε ανατολικές σχολές.
Ο Αριστοτέλης θεωρεί ως βασικές αρετές την φρόνηση, την πραότητα, την ανδρεία, την σωφροσύνη, την εγκράτεια , την δικαιοσύνη , την γενναιοδωρία και την μεγαλοψυχία. Από αυτές πηγάζουν και άλλες αρετές τις οποίες δεν θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω εδώ γιατί πολύ απλά πρόκειται για μία πραγματεία σύγκρισης θεωριών και όχι αποκλειστικά ανάλυσης μίας έννοιας. Η δικαιοσύνη, η γενναιοδωρία και η μεγαλοψυχία αναφέρονται ως αρετές ολοκλήρωσης της ψυχής.
Η Ορθοδοξία φυσικά περιλαμβάνει ΟΛΕΣ τις αρετές που αναφέρθηκαν, αλλά δεν δίνει την δέουσα σημασία στις περισσότερες από αυτές γιατί αν υπερνικηθούν η αλαζονεία και ο εγωισμός αλλά και η περηφάνια που ανήκουν στις κακίες τότε η γενναιοδωρία και η μεγαλοψυχία εμφανίζονται ΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ. Φυσικά καλλιεργούνται οι αρετές αυτές με την νίκη στο στάδιο της αοργησίας και της μνησικακίας και όπως ακριβώς δίδαξε και ο Αριστοτέλης αφού δεν θα μπορούσε να αγνοήσει την σχετική διδασκαλία του Κέβη του Αθηναίου και του Ερμή του Τρισμέγιστου οι οποίες θεωρώ ότι του ήταν γνωστές καθώς αποφέρουν πολύ μεγάλες εκφάνσεις αγάπης προς τον συνάνθρωπο.
Η ταπεινοφροσύνη είναι Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ από τις αρετές στην Ορθοδοξία, και διδάχθηκε έμμεσα στην αρχαία Ελλάδα. Κορυφαίοι στην διδασκαλία της ταπεινοφροσύνης ήταν ο Σόλων και ο Σωκράτης με τις δύο ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ρήσεις τους που είναι και οι κορυφαίες εκφάνσεις ταπεινότητας. Αναφέρομαι βεβαίως στο «γηράσκω αεί διδασκόμενος» και στο εν «οίδα ότι ουδέν οίδα».
Σε μία τουλάχιστον ανατολική διδασκαλία υπάρχουν οι εξής αρετές. Θα τις παραθέσω για να σας δείξω την επιφανειακότητα με την οποία εγγίζουν την αρετή αυτές οι διδασκαλίες καθώς σε όλες τις Ανατολικές διδασκαλίες οι αρετές είναι παραπλήσιες και ΜΑΚΡΙΑ από τα βαθύτερα κέντρα τα οποία ορίζουν την ολοκλήρωση της ψυχής και τον αυτοέλεγχο, στον οποίο φτάνουν ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ και αυτό γιατί δεν πολεμούν το μίσος όπως δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες και ο Αριστοτέλης, αλλά το καλλιεργούν αυτό και διδάσκουν απλά τον αυτοέλεγχο στο μίσος, γεγονός που δεν καθαρίζει εντελώς την καρδιά από την μιαρότητα αυτού.
Το Reiki λοιπόν που είναι μία διδασκαλία κοινωνικότητας και αγάπης υπερέχει ΟΛΩΝ των ανατολικών διδασκαλιών και θα αναφέρω τις αρετές σε αυτό. Αυτές είναι η Ομορφιά, η Φαντασία, η Πίστη, η Συμπόνια, η Χαρά, η Δύναμη, το Θάρρος, η Αγνότητα, η Περιέργεια, η Αγάπη η Θέληση και η Δικαιοσύνη. Τις αναφέρω όπως τις βρήκα σε ένα φόρουμ και φυσικά μέσα σε αυτές περιλαμβάνεται μία ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΚΙΑ η οποία είναι η περιέργεια. Η περιέργεια ορίζει ενοχλητικότητα προς τους άλλους ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ορίζει συνθήκες μάθησης και αυτό είναι που όρισε και κατατάχθηκε ΠΟΛΥ ΚΑΚΩΣ στις αρετές μία από τις κακίες.
Αν τις προσέξουμε λοιπόν μία προς μία θα δούμε ότι από αυτές ΜΟΝΟ η δικαιοσύνη είναι πραγματική αρετή ενώ όλες οι άλλες είναι διάφορες έννοιες που πηγάζουν από την αγάπη. Η δύναμη θα μπορούσε να συσχετιστεί με την ανδρεία και να οριστεί ως αρετή. Το θάρρος είναι ουσιαστικά μία έκφανση ανδρείας και η αγνότητα είναι η κορυφαία έκφανση αγάπης ενώ οι υπόλοιπες είναι απλά συναισθήματα που πηγάζουν της αγάπης.
Στην διδασκαλία του Reiki λοιπόν έχουμε ΜΙΑ ΑΡΕΤΗ ΜΟΝΟ και έμμεσα άλλη μία, δείγμα της επιφανειακότητας της σχετικής διδασκαλίας. Ωστόσο η διδασκαλία αυτή περιλαμβάνει πολύ σπουδαίες κοινωνικότητες που ορίζουν την αγάπη και έμμεσα επιτυγχάνεται και πάλι η αγάπη, αφού καλλιεργούν τις αρετές ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ και αφού δεν είναι εντρυφημένοι τόσο βαθιά στην φιλοσοφία και όσο ήταν οι αρχαίοι Έλληνες.
Η αοργησία ως αρετή και τα οφέλη αυτής.
Μελετώντας λοιπόν τον Αριστοτέλη βλέπουμε ότι αναφέρει την πραότητα που είναι ουσιαστικά η αοργησία ως μία από τις αρετές καθώς και τα οφέλη αυτής.
Πως όμως μπορεί κάποιος να νικήσει και να εξαλείψει την οργή του;
Στην αρχαία Ελλάδα λοιπόν θεωρούσαν την οργή ως βαρβαρότητα και δεν επέτρεπαν ποτέ σε φιλοσοφικές συζητήσεις τους εκνευρισμούς. Αν υπέπιπτε το άτομο σε εκδηλώσεις οργής τότε έχανε το δικαίωμα συμμετοχής στους ολυμπιακούς αγώνες όπου και η συμμετοχή ακόμη ήταν ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ. Ενδεικτικά θα αναφέρω την απώλεια συμμετοχής σε μία ολυμπιάδα μόνο του Αλέξανδρου και όταν ήταν 15 ετών, επειδή εμφανίστηκε εκνευρισμένος σε μία φιλοσοφική συζήτηση πριν αναλάβει την διοίκηση της Μακεδονίας. Το γεγονός αυτό ήταν που ανάγκασε τον πατέρα του Αλέξανδρου Φίλιππο Β’ και κάλεσε τον Αριστοτέλη για να διδάξει τον γιο του. Ο Αριστοτέλης φυσικά δίδαξε ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ όπως και όλοι οι φιλόσοφοι δεχόμενος μόνο τροφή για όσο δίδασκε, σε αντίθεση με τους σοφιστές οι οποίοι ΠΑΝΤΑ ελάμβαναν αμοιβή.
Η αποβολή λοιπόν από τις φιλοσοφικές συζητήσεις και η ΤΙΜΗ συμμετοχής σε μια ολυμπιάδα όριζαν από μόνες τους τον εσώτερο αγώνα ελέγχου του νου και οι Έλληνες όριζαν ως απαρχή της αρετής την αοργησία την οποία πολεμούσαν για να μην εμφανιστεί ποτέ και για να είναι σεβαστοί σαν πολίτες από τους φιλοσόφους της εποχής εκείνης καθώς και για να μπορούν να εκφραστούν στην εκκλησία του Δήμου αν επρόκειτο για πολίτες της αρχαίας Αθήνας.
Οι ανατολικοί λαοί από την άλλη, μαθαίνουν στους ασκούμενους την αοργησία διαμέσω των πολεμικών τεχνών από τα πρώτα στάδια εκπαίδευσης, υποβάλλοντάς τους σε οργή την οποία πρέπει να νικήσουν για να αποκτήσουν την νηφαλιότητα του νου η οποία θα τους οδηγήσει σε ταχύτητα κινήσεων και επιλογών νίκης τελικά στις μάχες που θα δώσουν. Κατά την διαδικασία οι ασκούμενοι αν δεν νικήσουν θα δεχθούν ισχυρό ξυλοκόπημα και μέχρι να αποκτήσουν τελικά την ηρεμία και να διώξουν κάθε οργή η οποία αν υπάρχει θα τους οδηγήσει σε λανθασμένες κινήσεις.
Στους ανατολικούς λαούς και στην Ορθοδοξία στο πρώτο αυτό στάδιο διδασκαλίας, διδάσκεται η υπακοή όπως συνέβαινε και στην αρχαία Ελλάδα και όπου η ανυπακοή σε ανωτέρους ήταν πολύ μεγάλο παράπτωμα.
Στην Ορθοδοξία η υπακοή διδάσκεται ευθύς εξαρχής και η υπομονή επίσης ορίζεται από την αοργησία με τρόπους όμοιους των ανατολικών διδασκαλιών αφού σε πολλά μοναστήρια οι Γέροντες επιλέγουν να οργίζουν αρχικά τους νεαρούς τους οποίους τους δείχνουν τον δρόμο της επιστροφής στα εγκόσμια για να δείξουν την μεγάλη επιθυμία τους παραμονής στον ασκητισμό και με την υπομονή που θα αποκτήσουν τελικά, να επιβιώσουν στις ΔΥΣΚΟΛΕΣ συνθήκες της μοναξιάς. ΤΟ ΜΟΝΟ ΟΠΛΟ των Ορθοδόξων μοναχών είναι η προσευχή η οποία συμβαδίζει με την νηστεία. Νηστεία ορίζουν και στις ανατολικές διδασκαλίες γιατί πολύ απλά η θέληση ελέγχου της τροφής αποτελεί το πρώτο στάδιο ελέγχου του νου. Η νίκη στον έλεγχο των επιλογών τροφών ορίζει νίκες και σε άλλες αδυναμίες που ορίζονται από την δύναμη της συνήθειας όπως μάστιγα υγείας σήμερα είναι το κάπνισμα το οποίο ΕΥΚΟΛΑ μπορεί να νικήσει αυτός που θα το επιθυμήσει και αν έχει πετύχει έστω και μια φορά να ολοκληρώσει μία ολόκληρη σαρακοστή στην νηστεία χωρίς λάθη διατροφής ΜΕ ΥΠΑΚΟΗ στον Πνευματικό του.
Ο ορισμός της αδυναμίας ελέγχου του νου γίνεται από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από εσωτερισμό και συχνά αυτοί έχουν λάβει τον τίτλο του εσωτεριστή, γιατί πολύ απλά ασκήθηκαν σε τεχνικές αναπνοής, οι οποίες αποτελούν έναν αποπροσανατολισμό της σκέψης που οδηγεί τελικά στην επικέντρωση στον στόχο, δηλαδή στην αυτοσυγκέντρωση και στην αύξηση των ικανοτήτων προς την επίτευξη της νίκης στον δοθέντα αγώνα. Είναι θεμιτό οι τεχνικές αυτές να οδηγήσουν στον έλεγχο του νου, αλλά Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ επιτυγχάνεται όταν ελέγχεται αρχικά η εμφάνιση της σκέψης και αργότερα οι αγώνες οδηγούν στον έλεγχο του πνεύματος των σκέψεων που εξέρχονται. Εδώ η Ορθοδοξία ορίζει την επίκληση του Αγίου Πνεύματος το οποίο καλείται να κατασκηνώσει ΜΟΝΙΜΑ δια της προσευχής για να εξέρχονται σκέψεις με πνεύμα ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, γεγονός που θα ορίσει πράξεις αρετής τελικά. Το πνεύμα το άγιο θα κατασκηνώσει όταν επιτευχθεί απόλυτα η ταπεινότητα και η απαρχή της εισόδου ορίζεται από την νίκη στο στάδιο της μνησικακίας.
Ο Αριστοτέλης όριζε την φρόνηση ως αρετή η οποία χρειάζεται την αοργησία για να επιτευχθεί και πραγματικά είχε ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ. Όριζε δε την Πραότητα ως αρετή που πηγάζει επίσης από την αοργησία και εδώ υπερέβαλλε λίγο γιατί ουσιαστικά η πραότητα και η αοργησία είναι δύο έννοιες ταυτόσημες.
Ο Αριστοτέλης επίσης και όλοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι την νίκη προς την μνησικακία την όριζαν με τον θυμό ενάντια στις κακές πράξεις και με την καλλιέργεια εκείνων των στοιχείων που θα ορίσουν την εμφάνιση των καλών. Για να συμβεί αυτό πρέπει να μην υπάρχει εκδικητικότητα και να υπάρχει αγάπη προς τους οικείους μας και όπως δίδαξε ο Αριστοτέλης ΤΕΛΕΙΑ βεβαίως. Το μόνο στο οποίο ελέγχεται ως προς την διδασκαλία του είναι η καλλιέργεια του μίσους προς τις κακές πράξεις καθώς αυτό είναι υπερβολή και οδηγεί σε δύσκολα μονοπάτια. Ωστόσο τα υπόλοιπα που δίδαξε τον διορθώνουν και αφού ορίζουν εκείνες τις συνθήκες οι οποίες σβήνουν ΠΑΝΤΕΛΩΣ το μίσος από την καρδιά του ανθρώπου.
Η θεοσέβεια ως κατάσταση και γιατί θεωρούνταν από τα κορυφαία στοιχεία τα οποία οδηγούν τον άνθρωπο στον δρόμο της αρετής.
Στην αρχαία Ελλάδα λοιπόν βλέπουμε να διδάσκεται η θεοσέβεια και όπως είναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΟΣ ο Αριστοτέλης στα σχετικά. Η θεοσέβεια θεωρήθηκε ως αυτονόητη εκείνη την εποχή γιατί πολύ απλά από τα πρώτα του χρόνια το παιδί διδάσκονταν την υπακοή στους γονείς και στους ανωτέρους του. Η υπακοή στους Θεούς και επειδή ήταν πολυθεϊστές ήταν φυσικά να θεωρείται από τις κορυφαίες αρετές που πηγάζουν από την φρόνηση. Θα έλεγε κανείς ότι υπερβάλλει ο Αριστοτέλης ορίζοντας ως αρετές την φρόνηση και την σωφροσύνη αλλά τα πράγματα δεν έχουν έτσι, γιατί ο άνθρωπος ο οποίος έφερε την αρετή της σωφροσύνης έπρεπε αρχικά να διδαχθεί την φρόνηση στην οποία διδάσκονταν η υπακοή. Η σωφροσύνη είναι η αρετή που για να αποκτηθεί χρειάζεται τόσο την φρόνηση όσο και την μάθηση ως εργαλείο και αφού η φρόνηση είναι ουσιαστικά η σύνεση και η ικανότητα κρίσεως ενώ η σωφροσύνη είναι η γνώση η οποία θα προκύψει μέσα από την διαρκή μάθηση η οποία θα οδηγήσει στον ορισμό των συνετών επιλογών.
Έχουμε λοιπόν δύο αρετές οι οποίες χρησιμοποιούν την σύνεση και ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΥΠΕΡΒΟΛΗ για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ο διαχωρισμός των δύο αρετών οφείλεται στον διαχωρισμό της ψυχής κατά τον Πλάτωνα καθώς η φρόνηση είναι η αρετή του θυμικού ενώ η σωφροσύνη του επιθυμητικού, και δεύτερον γιατί ο ορισμός της κρίσης που θα οριστεί με σύνεση είναι πολύ εύκολος, ενώ η ενέργειες εκείνες που θα ορίσουν τις συνετές πράξεις είναι δύσκολο να επιτευχθούν. Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει αυτή η φαινομενική υπερβολή, καθώς για να εμφανιστεί η σωφροσύνη χρειάζεται πληθώρα πνευματικών αγώνων που έχουν να κάνουν ακόμη και με την δύναμη της συνήθειας. Συχνά κακές διδασκαλίες ή κακές επιλογές από τα παιδικά μας χρόνια χρειάζονται την φρόνηση για να οριστεί εκείνη η κρίση που θα τις ορίσει μη επιθυμητές ενώ η σωφροσύνη θα ορίσει την μη εκδήλωση των επιθυμιών αυτών.
Η ανδρεία ως αρετή και η σημασία αυτής στην ολοκλήρωση της ψυχής.
Η ανδρεία αποτελούσε πρωταρχικό στοιχείο διδασκαλίας στην αρχαιότητα και η διδασκαλία αυτής άρχιζε από τα πολύ μικρά χρόνια να καλλιεργείται στους νέους.
Από τα παιδικά τους χρόνια λοιπόν οι αρχαίοι Έλληνες διδάσκονταν την ανδρεία γιατί θεωρούνταν στοιχείο το οποίο θα όριζε τελικά την καλή πολιτεία και όπως πολύ παραστατικά μας αναφέρει ο Αριστοτέλης.
Στα παιδικά χρόνια λοιπόν το παιδί διδάσκονταν στην αντοχή στον σωματικό πόνο. Ασκούνταν στην γυμναστική μέσα από τις διάφορες αθλοπαιδίες των οποίων η άσκηση θα τους οδηγούσε στην ύψιστη ΤΙΜΗ για τον αρχαίο Έλληνα που ήταν η συμμετοχή και μόνο στους Ολυμπιακούς αγώνες. Το πιο γνωστό άθλημα εκείνης της αποχής είναι μία μορφή πάλης το Παγκράτιο, η οποία ήταν μάλιστα μια μορφή πολεμικής τέχνης η οποία ήταν πολύ χρήσιμη για τους πολέμους και αφού τότε ήταν συνεχής οι μάχες σώμα με σώμα στις εχθροπραξίες που θα ελάμβαναν χώρα.
Πριν προχωρήσω στην ανάλυση της αρετής της ανδρείας θα ήθελα να αναφέρω ότι εάν κάποιος είχε χαρακτηριστεί βάρβαρος σε μία φιλοσοφική συζήτηση τότε δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες και όπως απαγορεύτηκε στον Αλέξανδρο η συμμετοχή όταν ήταν 15 ετών και όπως είναι γνωστό καθώς έχω αναφερθεί και άλλη φορά σε αυτό το γεγονός.
Η άσκηση λοιπόν στον πόνο γίνονταν μέσα από τις σωματικές ασκήσεις ειδικά του Παγκρατίου και όπου το παιδί μάθαινε να μην φωνάζει και να μην βγάζει ούτε μία άχνα στον πόνο και αφού αυτό θεωρούνταν μεγάλη ντροπή. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία με το 13χρονο παιδί της Σπάρτης το οποίο έπιασε μια αλεπού και την έκρυψε στον κόρφο του. Το παιδί αυτό πέθανε από αιμορραγία χωρίς να ακουστεί ούτε ένα βογκητό κατά πως είχε εκπαιδευτεί.
Με τον τρόπο αντοχής στον πόνο αλλά και με την αφοβία στον θάνατο διδάσκονταν άπαντες οι νέοι στην αρχαία Ελλάδα την ανδρεία καθώς κάθε ίχνος φόβου θεωρούνται δειλία. Έτσι ΠΟΤΕ δεν δυσανασχετούσαν ότι και αν τους συνέβαινε από ντροπή να μην χαρακτηριστούν άνανδροι και όπως εξηγεί πολύ παραστατικά ο Σωκράτης την σχετική ντροπή της ανανδρίας στον Κρίτωνα.
Στην Ορθοδοξία όλοι οι πιστοί διδάσκονται ότι πρέπει να αντέχουν αγόγγυστα κάθε δοκιμασία που μας δίνει ο Θεός (εδώ έχω μία ένσταση και θα αναφερθώ παρακάτω) με στόχο να σκληραγωγηθεί η ψυχή σε κείνο το στάδιο που θα αναπτυχθεί η υπομονή στο ύψιστό της σημείο και τελικά με την δύναμη που θα αποκτήσει ο άνθρωπος θα φτάσει πλησιέστερα στην ολοκλήρωση της ψυχής μαθαίνοντας πρώτα να συγχωρεί τον Θεό για όσα του συμβαίνουν και μετά να αντέχει σε αυτά ζητώντας δύναμη από τον ύψιστο για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες.
Η ένστασή μου έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Θεός ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ άμεσα αλλά έμμεσα. Αυτές είναι τυχαίες καταστάσεις που προκύπτουν από την πτώση του ανθρώπου και ο άνθρωπος απλά ΠΡΕΠΕΙ να συγχωρέσει τον ύψιστο για την θνητότητα, για να βρει εκείνη την εσώτερη δύναμη η οποία θα εμφανιστεί με την εξάλειψη του εγωισμού η οποία θα τον οδηγήσει στην ταπείνωση και στην αναζήτηση της συγχώρεσης από τον Θεό για τα λάθη στα οποία θα υποπέσει αδικώντας τους συνανθρώπους του καθώς ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι αναμάρτητος.
Με όμοιο τρόπο λοιπόν διδάσκονται σε όλες τις ανατολικές σχολές οι ασκούμενοι και με την αντοχή στον πόνο διδάσκονται την σκληραγώγηση της ψυχής και την ανδρεία ως χαρακτηριστικό εκείνο που θα τους ορίσει ικανούς να μάχονται μέχρις εσχάτων. Επίσης η προσευχή διδάσκεται από ορισμένους Μοναχούς τύπου Σαολίν ή Δαλάι Λάμα ή όπως και αν ονομάζονται οι δάσκαλοι ανατολικών διδασκαλιών και πολεμικών τεχνών.
Η ψυχολογική σκλήρυνση.
Πως επιτυγχάνεται και ποια η σημασία της στην απόδοση της αγάπης.
Οι ασκήσεις των νεαρών στην αρχαία Ελλάδα και στις ανατολικές διδασκαλίες ορίζουν μια εσώτερη δύναμη που επιτυγχάνεται με ψυχική σκλήρυνση. Με δεδομένο ότι ο Κύριος ζητούσε να ορίσουμε την καρδιά μας σαν αυτή ενός μικρού παιδιού είναι δύσκολο να κατανοήσει ο καθένας πως γίνεται η Ορθοδοξία να καλλιεργεί την σκλήρυνση και την ευαισθησία ψυχής ταυτόχρονα. Πριν προχωρήσω σε λεπτομέρειες σχετικά με την ψυχική σκλήρυνση και πως επιτυγχάνεται θα εξηγήσω πως γίνεται να συνυπάρχουν οι δύο αυτές φαινομενικά αντίθετες καταστάσεις, αλλά που στην ουσία η μία ορίζει την άλλη με χαρακτηριστικό την απουσία σκληροκαρδίας. Αν καλλιεργεί η σκληροκαρδία δεν υπάρχουν εσώτερες ευαισθησίες και αυτό το αντίθετο είναι αδιανόητο να οριστεί σε συνύπαρξη ενώ στην προηγούμενη περίπτωση δεν ισχύει αυτό ΣΕ ΚΑΜΙΑ περίπτωση.
Η εσώτερη ευαισθησία ορίζει καταστάσεις ψυχικού πόνου και αφού δεν υπάρχει αποστροφή προς αυτόν. Με την σωματική σκληραγώγηση επιτυγχάνεται και η ψυχική σκληραγώγηση συχνά με πόνους και μάλιστα οδυνηρούς και όπως εξήγησα ήδη στο κεφάλαιο που αφορά την ανδρεία.
Για να γίνω πιο κατανοητός λοιπόν θα θυμίσω σε όσους πέρασαν καταστάσεις ψυχικού πόνου που αφορά τον θάνατο ενός αγαπημένου. Ο πόνος είναι ιδιαίτερα έντονος στην αρχή μέχρι αβάσταχτος, ενώ με την πάροδο του χρόνου αρχίζει και γίνεται υποφερτός και σταδιακά φθίνει όλο και πιο πολύ. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που έχουν βιώσει καταστάσεις πόνου μπορούν να προσέξουν πόσο πιο εύκολα ξεπερνούν τις δύσκολες καταστάσεις και πόσο πιο ανώδυνα τις αποδέχονται. Ο ψυχικός πόνος λοιπόν είναι ένα φρούτο, το οποίο ωριμάζει και σταδιακά σαπίζει μέσα μας, εκτός αν φροντίζουμε εμείς να καλλιεργούμε τον πόνο ξύνοντας τις πληγές οπότε η θεραπεία αργεί και μερικές φορές δεν έρχεται ποτέ.
Οι ευαισθησίες της ψυχής λοιπόν ορίζουν τον ψυχικό πόνο και αν δεν υπάρχει αποστροφή προς αυτόν και καλλιέργεια της σκλήρυνσης οδηγεί σε εσώτερη δύναμη που με τα χρόνια ολοένα αυξάνει και περισσότερο. Στην περίπτωση της επιλογής σκληροκαρδίας ορίζει μία κατάσταση στην οποία υπάρχει αποστροφή προς τον πόνο με οδυνηρές συνέπειες συχνά και αφού ο άνθρωπος δεν ασκείται ποτέ στην εσώτερη σκλήρυνση θέλοντας να βρίσκεται συνεχώς μέσα σε μια ασπίδα στην οποία θα διαμένει αλώβητος. Αυτό όμως δεν είναι δυνατό να συμβεί και συχνά στα γεράματά τους αυτοί οι άνθρωποι συναισθάνονται την ταπεινότητά τους εμπρός στον θάνατο και βιώνουν οδυνηρές καταστάσεις που συνήθως είναι φοβίες με διάφορα επακόλουθα ψυχικών ασθενειών.
Ο Θεός λοιπόν θέλοντας η ψυχή να ολοκληρωθεί όρισε παραμέτρους οι οποίες θα ορίσουν τελικά μεγάλες ψυχικές δυνάμεις που δεν ορίζονται από τεχνικές αυτοσυγκέντρωσης αλλά από εσώτερες σκληρύνσεις τις οποίες βεβαιότατα καλλιεργούν στις ανατολικές διδασκαλίες και όπως περιγράφηκε στην πραγματεία μου που αφορά την αυτοσυγκέντρωση και την αυτοκυριαρχία στην Αρχαία Ελλάδα και στις ανατολικές διδασκαλίες σε σχέση με την ΑΠΛΟΤΗΤΑ η οποία διδάσκεται από την Ορθοδοξία.
Οι παράμετροι αυτές λοιπόν ορίζουν την ψυχική ευαισθησία από την οποία απορρέει ΠΑΝΤΑ ΚΑΘΑΡΙΑ ΑΓΑΠΗ, όταν αυτή έχει υπερνικήσει τα στάδια εκείνα της Κλίμακας στα οποία αναφέρθηκε ο Αριστοτέλης που είναι η αοργησία και η μνησικακία.
H ψυχολογική σκλήρυνση στην παιδική ηλικία και οι υπερβολές τις σημερινής εποχής.
Σήμερα οι γονείς δημιουργούν μία υπερπροστατευτική γυάλα για το παιδί με οδυνηρές συνέπειες για αυτό, καθώς δεν σκληραγωγείτε όσο πρέπει. Η νομοθεσία που ΚΑΛΩΣ απαγορεύει την παιδική κακοποίηση γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από γονείς αντίδικους σε διαλυμένες οικογένειες και στερείται το παιδί της αγάπης του ενός γονέα. Άλλες φορές από φόβο οι γονείς δεν εισάγουν τα παιδιά σε επαγγελματικές δραστηριότητες λόγω της υπερβολής της νομοθεσίας και πάλι ή του υπερπροστατευτισμού, με αποτέλεσμα να καλλιεργείται στα παιδιά μία οκνηρία και να μην μαθαίνουν την εργατικότητα και την τέχνη του πατέρα τους, εάν αυτός επαγγέλλεται μία από αυτές για να έχουν ένα επαγγελματικό πάτημα στην ζωή τους, εάν αποτύχουν στις σπουδές τους ή αν δεν πετύχουν την επαγγελματική καταξίωση στον κλάδο που διάλεξαν, ο οποίος μπορεί να μαστίζεται από την ανεργία.
Θεωρώ λοιπόν ότι το παιδί πέρα από την εργατικότητα στην μάθηση στην οποία ΠΡΕΠΕΙ να ωθείται, πρέπει επίσης να βρίσκεται χρόνος για να ασκηθεί είτε διαμέσω των αθλημάτων και όπου πρέπει να μάθει να εντείνει τους αγώνες του ακόμη και πέρα από το σημείο αντοχής του. Πρέπει επίσης αν υπάρχει η δυνατότητα να πλησιάζει στην εργασία για ελάχιστες ώρες και όπου δεν θα προχωρήσει σε εργασίες δύσκολες, αλλά με επιλογή των απλών δραστηριοτήτων θα ασκηθεί σωματικά και θα μάθει τον δρόμο της αμοιβής δια μέσω της εργασίας, γεγονός που θα το ορίσει να γνωρίζει τι θα επακολουθήσει στην υπόλοιπη ζωή του από πολύ μικρό.
Η γυμναστική επιτυγχάνει την σωματική και την ψυχική σκλήρυνση και όπως προανέφερα όταν το παιδί συνεχίζει την άσκηση ακόμη και όταν κονεύει να γονατίσει από την υπερπροσπάθεια. Φυσικά πρέπει να αποφεύγονται οι υπερβολές, αλλά η λίγη ακόμη προσπάθεια, ακόμη και όταν ο ασκούμενος φτάνει στην κατάρρευση ορίζει την εσώτερη δύναμη εκείνη την οποία αποκτούσαν τα παιδιά στην αρχαία εποχή, αλλά το ίδιο πράττουν και στις ανατολικές διδασκαλίες και όπου η σωματική άσκηση ορίζεται από την μάθηση των πολεμικών τεχνών.
Όταν ο ασκούμενος έχει εκπαιδευτεί στην ανδρεία μαθαίνει να αντιμετωπίζει τις μάχες με αγωνιστικότητα και αν έχει ασκηθεί στην σωματική και ψυχική σκλήρυνση τότε οι αγώνες γίνονται κάτω από προϋποθέσεις οι οποίες ορίζουν και την τελική νίκη. Αν δεν έρθει η νίκη τότε ο ασκούμενος πρέπει να έχει μάθει από την εξάσκησή του ακόμη ότι δεν γίνεται να κερδίζει πάντα και έτσι με οδηγό την ήττα θα μάθει να γίνεται ολοένα πιο ανταγωνιστικός εντείνοντας την άσκηση που θα του αποφέρει κάποια στιγμή της ποθούμενες νίκες.
Σε αυτό το σημείο λοιπόν είναι που στις ανατολικές διδασκαλίες οι περισσότεροι διδάσκαλοι αποτυγχάνουν, καθώς δεν είναι σε θέση να διδάξουν στον ασκούμενο να σβήσει την αλαζονεία από την ψυχή του καθώς τον έχουν μάθει να κερδίζει ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ. Οι άξιοι διδάσκαλοι ΠΑΝΤΑ διδάσκουν την ταπεινότητα από τα αρχικά στάδια διδασκαλίας και έτσι προετοιμάζουν το έδαφος για να υπερνικηθεί η εμφανισθείσα αλαζονεία. Οι ασκούμενοι στις ανατολικές διδασκαλίες διδάσκονται την αυτοσυγκέντρωση και την υπομονή η οποία τεχνική ηρεμίας μαζί με την υπομονή τους οδηγεί τελικά στην επικέντρωση του στόχου προς την νίκη.
Η αλαζονεία στις ανατολικές διδασκαλίες αλλά και στην Ορθόδοξη εκκλησία ορίζεται με την απομάκρυνση από τον διδάσκαλο ή Πνευματικό πατέρα πολύ νωρίς και πριν αυτός τους δώσει την άδεια. Έτσι εξέρχονται ΑΤΕΛΗΣ πνευματικά άνθρωποι και διδάσκουν με αποτέλεσμα πολύ λίγοι πλέον να είναι σε θέση να φτάσουν στην ολοκλήρωση της ψυχής τόσο στις ανατολικές διδασκαλίες όσο και στην ορθοδοξία. Εξαίρεση αποτελούν οι Μοναχοί του Αγίου όρους οι οποίοι δεν εξέρχονται από αυτό έχοντας θέληση παραμονής η οποία είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δική τους και έτσι συνεχίζουν να διδάσκονται μέχρι τα βαθιά τους γεράματα καθώς αναζητούν ΠΑΝΤΑ Πνευματικό Γέροντα μεγαλύτερο από αυτούς σε ηλικία. Εδώ θέλω να τονίσω ότι είναι ΠΑΝΑΘΛΙΟ το φαινόμενο όσων κατηγορούν τους ηγουμένους ότι κρατούν με το ζόρι τους νεοεισερχόμενους ασκούμενους καθώς και όπως έχω προαναφερθεί από τα πρώτα στάδια προσπαθούν να τους εκδιώξουν με έμμεσο τρόπο για να δείξουν την ΑΠΟΛΥΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥΣ στον Μοναχισμό ο οποίος είναι μία πολύ δύσκολη πορεία και όχι δειλία ζωής όπως παρουσιάζεται από ορισμένους. Η μοναξιά δεν είναι εύκολη ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ και όσοι κατηγορούν τους μοναχούς δεν ξέρουν πόσο δύσκολη και επώδυνη είναι η πορεία ζωής που έχουν επιλέξει, συχνά γιατί έχουν αποστροφή προς την κακία του κόσμου την οποία βλέπουν αρχικά στις μικροκοινωνίες από τις οποίες προέρχονται.
Στην αρχαία Ελλάδα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Εκεί η αλαζονεία συγκαταλέγονταν στις κακίες και ΚΑΝΕΙΣ δεν ήθελε να την φέρει, καθώς θα εξήγαγε συμπεριφορές βαρβαρότητας και δεν θα γίνονταν αποδεκτός στους φιλοσοφικούς κύκλους από τους οποίους θα αποβάλλονταν. Αυτό θα είχε ως συνέπεια να απέχει από τα φιλοσοφικά συμπόσια και αυτό ΚΑΝΕΙΣ δεν το ήθελε καθώς τα συμπόσια αυτά ήταν μεγάλες κοινωνικότητες για την εποχή εκείνη και όλοι ασκούσαν το πνεύμα δια του στοχασμού και απολαμβάνοντας την ηδονή του πνεύματος, έφταναν σε μεγάλη ψυχική ευδαιμονία. Η αλαζονεία εμφανίζονταν πολύ σπάνια στους αρχαίους Έλληνες γιατί πολύ απλά είχαν διδαχθεί ΤΕΛΕΙΑ την υπακοή στους νόμους και στους ανωτέρους , που είναι μία μορφή διδασκαλίας της ταπεινοφροσύνης, όπως διδάσκει και η Ορθοδοξία επίσης.
Στην Ορθοδοξία η αλαζονεία αποτελεί πρωταρχικό στοιχείο το οποίο πρέπει να εξαλειφθεί. Η υπακοή στον Λόγο του Θεού, και η διδασκαλία της ταπεινοφροσύνης ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ορίζει την εξάλειψη της αλαζονείας καθώς ο ασκούμενος δια μέσω της Κλίμακας μαθαίνει να αντιμετωπίζει με αγάπη τόσο την νίκη όσο και την ήττα στην ζωή. Δέχεται τις δοκιμασίες ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ καθώς γνωρίζει ότι τις επιτρέπει ο Θεός για να οριστεί η ψυχική σκλήρυνση του ανθρώπου και προσεύχεται μόνο για να βρει δυνάμεις να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής, γεγονός που επιτυγχάνεται τελικά, καθώς με όπλο την υπομονή στην οποία φρόντισε να ασκηθεί απλά περιμένοντας καλύτερες μέρες και έχοντας την ελπίδα στην καρδιά του, φτάνει τελικά στην εσώτερη ηρεμία η οποία ορίζεται από ΤΕΡΑΣΤΙΑ ψυχική ΔΥΝΑΜΗ, καθώς έχει αντέξει ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Η αντιμετώπιση του πόνου με διαμαρτυρίες και γκρίνιες έχει ως αποτέλεσμα να εξαφανίζεται η υπομονή και ο πόνος γίνεται οδυνηρός. Αν ο άνθρωπος δέχεται αδιαμαρτύρητα όσα του συμβαίνουν επιτυγχάνει να επικεντρώσει την σκέψη του στην προσπάθεια να βρει δρόμους να επιλύσει κάθε του πρόβλημα και έτσι δεν εμφανίζεται το άγχος και η πίεση καθώς η υπομονή έχει διδαχθεί από πολύ νωρίς και αποτελεί το όπλο το οποίο τελικά θα αποφέρει τις νίκες στις δυσκολίες.
Με ποιο τρόπο δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες την ταπεινοφροσύνη η οποία οδηγεί στην ταπεινότητα.
Η Αρχαίοι Έλληνες όπως και οι ανατολικές διδασκαλίες αλλά και η Ορθοδοξία όρισαν ως διδασκαλία της ταπεινοφροσύνης με την ΜΟΝΑΔΙΚΗ μέθοδο που υπάρχει. Αυτή είναι η υπακοή για την οποία ο Αριστοτέλης λέει ότι πρέπει να υπακούμε στους ανωτέρους μας ακόμη και αν διαφωνούμε, αλλά ακόμη και αν λανθάνουν αυτοί.
Στην σημερινή πανάθλια κοινωνία που ζούμε ο άνθρωπος έχει αρχίσει να αμφισβητεί τον Δημιουργό του, φροντίζοντας να είναι ανυπάκουος προς πάντες τους διδάσκοντες και στους νόμους, με μία αυθάδεια η οποία στην αρχαία Ελλάδα θεωρούνταν πρόδρομος της βαρβαρότητας. Στην νέα Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο βλέπουμε να οδηγεί στην τρομοκρατία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τρομοκρατικές οργανώσεις ορίζουν ταύτιση με τις μηδενιστικές φιλοσοφίες και αφού μόνο σε αυτές υπάρχει ευστάθεια θεωριών ανυπαρξίας Θεού, αλλά με την αυθαίρετη παραδοχή ότι η ζωή προήλθε εκ του μηδενός όπως εκφράζουν πολλοί επιστήμονες αστρολόγοι τις υποθέσεις αυτές, ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ τους γενετιστές που λένε ΑΛΛΑ και φυσικά ότι είναι στατιστικά αδύνατο να οριστεί γενετική αλυσίδα DNA από χημικά στοιχεία και όπως είναι η σύνθεση του DNA των ζωντανών οργανισμών που να φέρει ζωή. Ήδη απέτυχαν ΠΟΛΛΑ πειράματα παρασκευής αλυσίδας DNA με αδρανή υλικά από τα οποία δημιουργήθηκαν οι χημικές ενώσεις που αποτελούν την γενετική αλυσίδα, αλλά ζωή σε αυτή ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ και ούτε θα υπάρξει ΠΟΤΕ και αυτό γιατί οι σχετικές συζεύξεις των αρσενικών και θηλυκών και όπου αυτές υπάρχουν για να δράσουν υπόκεινται σε ΔΡΑΣΗ ΑΣΩΜΑΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ η οποία πηγάζει από τον Λόγο του θεού ο οποίος είναι ΑΣΥΠΗΠΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ και αφού μπορεί και δημιουργεί ζωή σε ΥΠΑΡΚΤΗ ύλη αλλά ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΚΕΝΟ. Ακόμη και ο Θεός ΟΥΔΕΠΟΤΕ δημιούργησε εκ του μηδενός, αλλά ΠΑΝΤΑ είχε ως αφετηρία των δημιουργιών Του τα υλικά του σύμπαντος πολλά από τα οποία ακόμη δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι και ούτε θα είναι σε θέση ποτέ να μάθουν, καθώς δεν είναι δυνατόν ΠΟΤΕ να φτάσουν σε πλήρη γνώση και αφού το χάος κυριαρχεί στο σύμπαν και ΚΑΝΕΙΣ δεν ξέρει τι γίνεται μερικά έτη φωτός μακριά. Η ζωή του ανθρώπου είναι μερικά έτη μόνο εμπρός στα εκατομμύρια έτη που χρειάζεται να ταξιδέψει κάποιος με την ταχύτητα του φωτός για να φτάσει στις άκρες του σύμπαντος.
Ο Θεός λοιπόν είναι Ο ΜΟΝΟΣ ο οποίος δημιούργησε ζωή και η ζωή προήλθε αρχικά από το ΑΘΑΝΑΤΟ υλικό το οποίο φέρει μαζί Του που είναι το γνωστό υλικό που ονομάζεται «νέφες» στην αρχαία Αραμαϊκή. Οι θνητές μορφές ζωής δημιουργήθηκαν και πάλι από τον ΕΝΑ ΘΕΟ με δράση των ΑΣΥΛΗΠΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ που φέρει και τέτοια δύναμη ΔΕΝ ΦΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ από τα δημιουργήματά Του. Ο άνθρωπος ΜΟΝΟ μπορεί να δημιουργεί ζωή μέσα από την σύζευξη ανδρός και γυναικός και η νέα ζωή είναι ο καρπός της αγάπης τους εμπρός στον οποίο πρέπει ΤΑΠΕΙΝΑ και με ευσέβεια να φροντίζουν το παιδί τους να εντρυφήσει στην αγάπη καλλιεργώντας σε αυτό την υπακοή από πολύ μικρό και μάλιστα ΧΩΡΙΣ ΚΑΥΓΑΔΕΣ, αλλά με παρακλήσεις και μικρά παιχνίδια και την ταπεινοφροσύνη βεβαίως η οποία θα τον ορίσει αναζητητή του καλού και της αληθινής αγάπης, καθώς και την γνώση ότι η αγάπη φέρει πόνο στον οποίο πόνο δεν πρέπει να δειλιάσει, αλλά να τον αντιμετωπίσει με υπομονή γνωρίζοντας ότι ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ η επίδραση αυτού και θα έρθει η ώρα της εσώτερης εκείνης ΔΥΝΑΜΗΣ, η οποία αν έχει ως αφετηρία την συγχώρεση, τότε δεν θα υπάρχουν ανοιχτές πληγές οι οποίες θα αποφέρουν συνεχή πόνο.
Επίλογος
Ελπίζω λοιπόν με την σύγκριση στην πραγματεία αυτή να οδηγήσω την σκέψη σας στην σημασία επίτευξης της αρετής στην σύγχρονη κοινωνία. Αυτή δεν είναι άλλη από την ολοκλήρωση της ψυχής ο οποίος αγώνας είναι διαχρονικός και δεν γνωρίζει θρησκείες ή άλλα πιστεύω. Ακόμη και αν κάποιος συγκαταλέγεται στους μηδενιστές φιλόσοφους ή στους άθεους καλό θα είναι να μην επιτρέψει στους επιτήδειους να τον χειραγωγήσουν και να τον οδηγήσουν στον δρόμο της βίας. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την βία ως έσχατη λύση και φυσικά ήταν στοιχείο βαρβαρότητας και αγωνίζονταν ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΖΩΗ πνευματικά με στόχο να μην επιτρέψουν τον εκνευρισμό ο οποίος θα τους οδηγήσει στην εκδήλωση βαρβαρότητας και σε κάθε μορφή βίας. Έτσι αναζητούσαν τις καλές ηδονές, μέσα από δρόμους οι οποίοι οδηγούσαν στην ευτυχία η οποία φυσικά δεν γίνεται να επιτευχθεί δίχως την καλλιέργεια της αγάπης στην καρδιά του κάθε ανθρώπου. Έτσι βλέπουμε τον Σωκράτη να αναλύει ΤΕΛΕΙΑ την έννοια αγάπη δείχνοντας έτσι στους κατηγόρους του ότι ξέφυγαν από την πορεία αρετής κατηγορώντας κάποιον ΕΝΤΕΛΩΣ αθώο. Αυτό βέβαια δεν στάθηκε ικανό να τους πείσει και τελικά καταδικάστηκε δεχόμενος ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ η οποία πήγαζε από τον σεβασμό του προς τους ανωτέρους και τους νόμους, την ΑΔΙΚΗ τιμωρία που τον όριζε να γίνει αυτόχειρας καθώς ακόμη και εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολο στον καθένα να δολοφονήσει εν ψυχρώ κάποιον. Έτσι είχαν θεσπίσει τον θεσμό της αυτοκτονίας του ενόχου με την πόση του δηλητηρίου με το όνομα κώνειο το οποίο δέχθηκε τελικά να λάβει τελικά ο Σωκράτης.
Η πραγματεία αυτή θα αναδείξει τον δρόμο προς την αρετή με τρόπο σύνθετο ο οποίος θα περιλαμβάνει την αρχαία Ελληνική διδασκαλία, θα περιλαμβάνει μικρά δείγματα από τις μέθοδες που εφαρμόζουν οι ανατολικές διδασκαλίες και τέλος την ΑΠΛΟΤΗΤΑ με την οποία διδάσκεται από την Ορθοδοξία διαμέσω της Κλίμακας η οποία αποτελεί ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ σε όλο τον κόσμο και την έφεραν ως γνώση ΠΡΩΤΟΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Ο λόγος που συνθέτω την πραγματεία αυτή είναι για να αναδείξω τις διαφορές από την ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ολοκλήρωσης της ψυχής που διδάσκει ο Ορθοδοξία καθώς ορισμένοι ΣΤΥΓΝΟΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΣ ορίζουν τον Χριστιανισμό ως κλέφτη της γνώσης, θεωρώντας ότι η γνώση έχει ιδιοκτήτη. Αν συμβαίνει αυτό, τότε Ο ΜΟΝΟΣ που μπορεί να οριστεί ως κάτοχος και ιδιοκτήτης της γνώσης, είναι ο Δημιουργός ΠΑΝΤΩΝ, ο Ένας και Μοναδικός Θεός. Οι ίδιοι στυγνοί συκοφάντες ξεχνούν ότι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ΔΙΔΑΞΑΝ ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ, σε αντίθεση με τους σοφιστές οι οποίοι πουλούσαν την τέχνη παρουσίασης του ψεύδους ως αλήθεια, διδάσκοντας τις κακίες οι οποίες είναι οι αντίθετες των αρετών. Συχνά πυκνά υπήρχαν άξιοι ανάμεσα στους σοφιστές οι οποίοι σταδιακά ξεχώριζαν και εγκατέλειπαν τις ομάδες αυτές όπως ήταν και ο κατήγορος του Σωκράτη Μέλητος ο οποίος μετά τον θάνατο του Σωκράτη καταλήφθηκε από τις τύψεις και όπως αναφέρουν κάποια από τα αρχαία κείμενα, τα οποία φυσικά δεν θα παρουσιάσω και έχω εξηγήσει ήδη το γιατί, αλλά θα εξηγήσω και πάλι παρακάτω.
Ο πρώτος που μετέφερε την Κλίμακα στους ανθρώπους ήταν ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Στους Ερμητικούς διαλόγους περιλαμβάνεται η ομιλία του με τον Ποιμάνδρη (τον ΕΝΑ και ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ ο οποίος ΠΟΤΕ δεν είπε το όνομά Του και ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ). Σε αυτήν την ομιλία ο Ποιμάνδρης δείχνει στον Ερμή τον Τρισμέγιστο τον τρόπο ολοκλήρωσης της ψυχής και του περιγράφει την ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΗ οδό που είναι τα 11 στάδια τα οποία ανέφερα στην πραγματεία μου που αφορά την Κλίμακα της Ορθοδοξίας. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος έδωσε την σχετική γνώση στους Αιγύπτιους και όταν βρέθηκε εκεί αιχμάλωτος αρχικά, όπου κέρδισε με την σοφία του την ελευθερία του. Δίδαξε τους αρχαίους Αιγυπτίους και έτσι η γνώση έφτασε μέχρι τον Μωυσή και τους Εβραίους. Ο Θεός από τα πανάρχαια χρόνια είχε δείξει την αγάπη τους στους Έλληνες καθώς τους οδήγησε στην σημερινή χώρα. Αρχικά λοιπόν ξεκίνησαν μερικοί πατριάρχες των Ελλήνων όπως ο Πελασγέας, ο Φρυγέας και ο Έλλην ο Πρώτος καθώς και ο Σκυθέας και άλλοι Πατριάρχες που έφυγαν από την Μεσοποταμία γιατί πολύ απλά δεν ήθελαν να μάχονται και να σκοτώνουν αυτοαμυνόμενοι τους Πέρσες που τότε αλλά και τα μετέπειτα χρόνια, έτρεφαν μεγάλο μίσος προς τον Ελληνικό λαό.
Η ολοκλήρωση της ψυχής ως διαδικασία ήταν γνωστή και στους νεώτερους της αρχαίας Ελλάδας όπως ο Αριστοτέλης, ο οποίος έχει μια αναφορά στην ολοκλήρωση της ψυχής στην πραγματεία του περί αρετών και κακιών. Γνώριζε από τον Πλάτωνα τα σχετικά τα οποία μας έμειναν εμάς ως γνωστά από τις γραφές του Κέβη του Αθηναίου. Αναφέρομαι ΒΕΒΑΙΩΣ στην Κλίμακα του Κέβηντα του μαθητή του Σωκράτη και φίλου ΒΕΒΑΙΟΤΑΤΑ του Πλάτωνα.
Εδώ κάπου θέλω να τονίσω ότι δεν θα δώσω ακριβής παραπομπές στα αρχαία κείμενα γιατί η πραγματεία δημοσιεύεται με αποκλειστικότητα στο διαδίκτυο και όποιος θελήσει να την εκμεταλλευτεί θα πρέπει να ψάξει ο ίδιος και να βρει το υλικό και τις παραπομπές από τις οποίες αργότερα θα μπορέσει να συνθέσει την δική του εργασία η οποία μπορεί να του αποφέρει οικονομικά οφέλη αν το θελήσει, αλλά θα έχει ήδη δουλέψει ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ και έτσι θα αξίζει να αμειφτεί .
Η δική μου εργασία δεν γίνεται με στόχο οικονομικά οφέλη και έτσι απλά γράφω τις σκέψεις μου και τις συνθέσεις μου για να προβληματίσω τους αναγνώστες περί των δυνατοτήτων που έχουν σαν άνθρωποι να βρουν τους δρόμους εκείνους οι οποίοι θα τους κάνουν ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟΥΣ και θα φέρουν την ρώμη και την ανδρεία, αλλά και την αρετή που καλλιεργούνταν στην αρχαία Ελλάδα με τρόπους που περιέγραψαν τόσο ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας μεταφέροντας τους λόγους του Σωκράτη, όσο και άλλοι γνωστοί και άγνωστοι με κορυφαίο τον Αριστοφάνη ο οποίος δεν ήταν μόνο κωμωδιογράφος όπως νομίζουν μερικοί αλλά και εξαιρετικός φιλόσοφος. Ο τελευταίος των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων, ο Επίκτητος, έτυχε να απολαμβάνει τα «καλά» της δουλείας από τους Ρωμαίους κατακτητές, η οποία τον έκανε εξαιρετικά δυνατό και τον οδήγησε τελικά να αποκτήσει εσώτερη δύναμη που θα την ζήλευαν οι Κινέζοι εσωτεριστές, καθώς ελάχιστοι από αυτούς πετυχαίνουν να φτάσουν στο σημείο ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝ τον βασανιστή τους, ο οποίος προσπαθώντας να τον κάνει να βογκήξει του έσπασε το πόδι τελικά και όπως είναι γνωστό στους περισσότερους.
Η σημασία της αρετής στην αρχαία Ελλάδα.
Πως συσχετίζεται με την διδασκαλία της στην Ορθοδοξία.
Την αρετή στην αρχαία Ελλάδα την βλέπουμε να διδάσκεται με ποικίλους τρόπους οι οποίοι είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτοι. Οι αναφορές μου δεν θα έχουν χρονική σειρά αλλά θα ξεκινήσω με την αρχαιότερη διδασκαλία αρετής που αναφέρεται σε κείμενο και είναι αυτή που δόθηκε από τον Ποιμάνδρη στον Ερμή τον Τρισμέγιστο το 9100 περίπου Π.Χ. Βρίσκεται στους Ερμητικούς διαλόγους και συγκεκριμένα στον διάλογο ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΝΤΩΝ με τον Ερμή τον Τρισμέγιστο που του παρουσιάστηκε με το Όνομα Ποιμάνδρης, καθώς το Όνομά Του δεν το είπε ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ. Αυτό συμβαίνει γιατί στην ίδια δοκιμασία που υποβλήθηκε ο Ίδιος θα υποβληθούμε ΟΛΟΙ μετά την Δευτέρα Παρουσία και κατά την διάρκεια της αιωνίου ζωής. Θα μας δοθεί ένα Όνομα ΞΕΧΩΡΟ από το ένα ή περισσότερα που ΟΛΟΙ διαθέτουμε και θα πρέπει εμείς αυτό ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΠΟΤΕ. Είναι μια δοκιμασία στην οποία θα υποβληθούν ΟΛΟΙ για να διατηρήσουν τα κεκτημένα ολοκλήρωσης της ψυχής τα οποία αν δεν απέκτησαν στην θνητή θα τα αποκτήσουν στην αιώνιο και όπως περιέγραψα τα σχετικά στην προηγούμενη πραγματεία μου που αφορά την αυτοσυγκέντρωση και την αυτοκυριαρχία.
Αργότερα λοιπόν βλέπουμε να διδάσκεται η αρετή με διάφορους μύθους και όπως συνέβαινε ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ με κορυφαία περίπτωση στην Ελλάδα αυτήν των μύθων του Αισώπου, μέσα στους οποίους μύθους συγκαταλέγονται και πολλές από τις παραβολές του κυρίου που είχαν διδαχθεί ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ από τον Ίδιο τον Πατέρα από αρχαιοτάτων χρόνων και δεν είναι τυχαίο που συναντάμε ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ακόμη και στις ιστορίες των Ινδιάνων οι οποίοι ουδέποτε είχαν επαφή με την αρχαία Ελλάδα. ΒΕΒΑΙΟΤΑΤΑ υπήρξαν Ελληνικά πλοία που έφτασαν στην Αμερική αλλά ΟΥΔΕΠΟΤΕ επέστρεψαν για να υπάρχει μετάδοση των σχετικών και ελάχιστοι έζησαν και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν είχαν επαφή με όλους τους Ινδιάνικους λαούς στους οποίους συναντάμε τις ίδιες παραβολές. Είναι ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ λοιπόν ότι οι παραβολές διδάχθηκαν ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΑ ΘΕΟ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΝΤΩΝ που είναι ο Τριαδικός Θεός.
Οι αρχαίοι φιλόσοφοι επέλεξαν πέραν των μύθων μία διδασκαλία ΠΑΝΑΞΙΑ η οποία προήλθε βέβαια από την διδασκαλία της Κλίμακας που ΗΞΕΡΑΝ ΟΛΟΙ αλλά μελετήθηκε και ολοκληρώθηκε με διαφορετικό τρόπο από τον ΠΑΝΑΞΙΟ φιλόσοφο που ακούει στο όνομα Αριστοτέλης στην οποία θα αναφερθώ στο επόμενο κεφάλαιο.
Οι αρετές σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και η σύνδεση των αρετών αυτών με την Κλίμακα της Ορθοδοξίας. Οι αρετές σε ανατολικές σχολές.
Ο Αριστοτέλης θεωρεί ως βασικές αρετές την φρόνηση, την πραότητα, την ανδρεία, την σωφροσύνη, την εγκράτεια , την δικαιοσύνη , την γενναιοδωρία και την μεγαλοψυχία. Από αυτές πηγάζουν και άλλες αρετές τις οποίες δεν θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω εδώ γιατί πολύ απλά πρόκειται για μία πραγματεία σύγκρισης θεωριών και όχι αποκλειστικά ανάλυσης μίας έννοιας. Η δικαιοσύνη, η γενναιοδωρία και η μεγαλοψυχία αναφέρονται ως αρετές ολοκλήρωσης της ψυχής.
Η Ορθοδοξία φυσικά περιλαμβάνει ΟΛΕΣ τις αρετές που αναφέρθηκαν, αλλά δεν δίνει την δέουσα σημασία στις περισσότερες από αυτές γιατί αν υπερνικηθούν η αλαζονεία και ο εγωισμός αλλά και η περηφάνια που ανήκουν στις κακίες τότε η γενναιοδωρία και η μεγαλοψυχία εμφανίζονται ΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ. Φυσικά καλλιεργούνται οι αρετές αυτές με την νίκη στο στάδιο της αοργησίας και της μνησικακίας και όπως ακριβώς δίδαξε και ο Αριστοτέλης αφού δεν θα μπορούσε να αγνοήσει την σχετική διδασκαλία του Κέβη του Αθηναίου και του Ερμή του Τρισμέγιστου οι οποίες θεωρώ ότι του ήταν γνωστές καθώς αποφέρουν πολύ μεγάλες εκφάνσεις αγάπης προς τον συνάνθρωπο.
Η ταπεινοφροσύνη είναι Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ από τις αρετές στην Ορθοδοξία, και διδάχθηκε έμμεσα στην αρχαία Ελλάδα. Κορυφαίοι στην διδασκαλία της ταπεινοφροσύνης ήταν ο Σόλων και ο Σωκράτης με τις δύο ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ρήσεις τους που είναι και οι κορυφαίες εκφάνσεις ταπεινότητας. Αναφέρομαι βεβαίως στο «γηράσκω αεί διδασκόμενος» και στο εν «οίδα ότι ουδέν οίδα».
Σε μία τουλάχιστον ανατολική διδασκαλία υπάρχουν οι εξής αρετές. Θα τις παραθέσω για να σας δείξω την επιφανειακότητα με την οποία εγγίζουν την αρετή αυτές οι διδασκαλίες καθώς σε όλες τις Ανατολικές διδασκαλίες οι αρετές είναι παραπλήσιες και ΜΑΚΡΙΑ από τα βαθύτερα κέντρα τα οποία ορίζουν την ολοκλήρωση της ψυχής και τον αυτοέλεγχο, στον οποίο φτάνουν ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ και αυτό γιατί δεν πολεμούν το μίσος όπως δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες και ο Αριστοτέλης, αλλά το καλλιεργούν αυτό και διδάσκουν απλά τον αυτοέλεγχο στο μίσος, γεγονός που δεν καθαρίζει εντελώς την καρδιά από την μιαρότητα αυτού.
Το Reiki λοιπόν που είναι μία διδασκαλία κοινωνικότητας και αγάπης υπερέχει ΟΛΩΝ των ανατολικών διδασκαλιών και θα αναφέρω τις αρετές σε αυτό. Αυτές είναι η Ομορφιά, η Φαντασία, η Πίστη, η Συμπόνια, η Χαρά, η Δύναμη, το Θάρρος, η Αγνότητα, η Περιέργεια, η Αγάπη η Θέληση και η Δικαιοσύνη. Τις αναφέρω όπως τις βρήκα σε ένα φόρουμ και φυσικά μέσα σε αυτές περιλαμβάνεται μία ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΚΙΑ η οποία είναι η περιέργεια. Η περιέργεια ορίζει ενοχλητικότητα προς τους άλλους ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ορίζει συνθήκες μάθησης και αυτό είναι που όρισε και κατατάχθηκε ΠΟΛΥ ΚΑΚΩΣ στις αρετές μία από τις κακίες.
Αν τις προσέξουμε λοιπόν μία προς μία θα δούμε ότι από αυτές ΜΟΝΟ η δικαιοσύνη είναι πραγματική αρετή ενώ όλες οι άλλες είναι διάφορες έννοιες που πηγάζουν από την αγάπη. Η δύναμη θα μπορούσε να συσχετιστεί με την ανδρεία και να οριστεί ως αρετή. Το θάρρος είναι ουσιαστικά μία έκφανση ανδρείας και η αγνότητα είναι η κορυφαία έκφανση αγάπης ενώ οι υπόλοιπες είναι απλά συναισθήματα που πηγάζουν της αγάπης.
Στην διδασκαλία του Reiki λοιπόν έχουμε ΜΙΑ ΑΡΕΤΗ ΜΟΝΟ και έμμεσα άλλη μία, δείγμα της επιφανειακότητας της σχετικής διδασκαλίας. Ωστόσο η διδασκαλία αυτή περιλαμβάνει πολύ σπουδαίες κοινωνικότητες που ορίζουν την αγάπη και έμμεσα επιτυγχάνεται και πάλι η αγάπη, αφού καλλιεργούν τις αρετές ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ και αφού δεν είναι εντρυφημένοι τόσο βαθιά στην φιλοσοφία και όσο ήταν οι αρχαίοι Έλληνες.
Η αοργησία ως αρετή και τα οφέλη αυτής.
Μελετώντας λοιπόν τον Αριστοτέλη βλέπουμε ότι αναφέρει την πραότητα που είναι ουσιαστικά η αοργησία ως μία από τις αρετές καθώς και τα οφέλη αυτής.
Πως όμως μπορεί κάποιος να νικήσει και να εξαλείψει την οργή του;
Στην αρχαία Ελλάδα λοιπόν θεωρούσαν την οργή ως βαρβαρότητα και δεν επέτρεπαν ποτέ σε φιλοσοφικές συζητήσεις τους εκνευρισμούς. Αν υπέπιπτε το άτομο σε εκδηλώσεις οργής τότε έχανε το δικαίωμα συμμετοχής στους ολυμπιακούς αγώνες όπου και η συμμετοχή ακόμη ήταν ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ. Ενδεικτικά θα αναφέρω την απώλεια συμμετοχής σε μία ολυμπιάδα μόνο του Αλέξανδρου και όταν ήταν 15 ετών, επειδή εμφανίστηκε εκνευρισμένος σε μία φιλοσοφική συζήτηση πριν αναλάβει την διοίκηση της Μακεδονίας. Το γεγονός αυτό ήταν που ανάγκασε τον πατέρα του Αλέξανδρου Φίλιππο Β’ και κάλεσε τον Αριστοτέλη για να διδάξει τον γιο του. Ο Αριστοτέλης φυσικά δίδαξε ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ όπως και όλοι οι φιλόσοφοι δεχόμενος μόνο τροφή για όσο δίδασκε, σε αντίθεση με τους σοφιστές οι οποίοι ΠΑΝΤΑ ελάμβαναν αμοιβή.
Η αποβολή λοιπόν από τις φιλοσοφικές συζητήσεις και η ΤΙΜΗ συμμετοχής σε μια ολυμπιάδα όριζαν από μόνες τους τον εσώτερο αγώνα ελέγχου του νου και οι Έλληνες όριζαν ως απαρχή της αρετής την αοργησία την οποία πολεμούσαν για να μην εμφανιστεί ποτέ και για να είναι σεβαστοί σαν πολίτες από τους φιλοσόφους της εποχής εκείνης καθώς και για να μπορούν να εκφραστούν στην εκκλησία του Δήμου αν επρόκειτο για πολίτες της αρχαίας Αθήνας.
Οι ανατολικοί λαοί από την άλλη, μαθαίνουν στους ασκούμενους την αοργησία διαμέσω των πολεμικών τεχνών από τα πρώτα στάδια εκπαίδευσης, υποβάλλοντάς τους σε οργή την οποία πρέπει να νικήσουν για να αποκτήσουν την νηφαλιότητα του νου η οποία θα τους οδηγήσει σε ταχύτητα κινήσεων και επιλογών νίκης τελικά στις μάχες που θα δώσουν. Κατά την διαδικασία οι ασκούμενοι αν δεν νικήσουν θα δεχθούν ισχυρό ξυλοκόπημα και μέχρι να αποκτήσουν τελικά την ηρεμία και να διώξουν κάθε οργή η οποία αν υπάρχει θα τους οδηγήσει σε λανθασμένες κινήσεις.
Στους ανατολικούς λαούς και στην Ορθοδοξία στο πρώτο αυτό στάδιο διδασκαλίας, διδάσκεται η υπακοή όπως συνέβαινε και στην αρχαία Ελλάδα και όπου η ανυπακοή σε ανωτέρους ήταν πολύ μεγάλο παράπτωμα.
Στην Ορθοδοξία η υπακοή διδάσκεται ευθύς εξαρχής και η υπομονή επίσης ορίζεται από την αοργησία με τρόπους όμοιους των ανατολικών διδασκαλιών αφού σε πολλά μοναστήρια οι Γέροντες επιλέγουν να οργίζουν αρχικά τους νεαρούς τους οποίους τους δείχνουν τον δρόμο της επιστροφής στα εγκόσμια για να δείξουν την μεγάλη επιθυμία τους παραμονής στον ασκητισμό και με την υπομονή που θα αποκτήσουν τελικά, να επιβιώσουν στις ΔΥΣΚΟΛΕΣ συνθήκες της μοναξιάς. ΤΟ ΜΟΝΟ ΟΠΛΟ των Ορθοδόξων μοναχών είναι η προσευχή η οποία συμβαδίζει με την νηστεία. Νηστεία ορίζουν και στις ανατολικές διδασκαλίες γιατί πολύ απλά η θέληση ελέγχου της τροφής αποτελεί το πρώτο στάδιο ελέγχου του νου. Η νίκη στον έλεγχο των επιλογών τροφών ορίζει νίκες και σε άλλες αδυναμίες που ορίζονται από την δύναμη της συνήθειας όπως μάστιγα υγείας σήμερα είναι το κάπνισμα το οποίο ΕΥΚΟΛΑ μπορεί να νικήσει αυτός που θα το επιθυμήσει και αν έχει πετύχει έστω και μια φορά να ολοκληρώσει μία ολόκληρη σαρακοστή στην νηστεία χωρίς λάθη διατροφής ΜΕ ΥΠΑΚΟΗ στον Πνευματικό του.
Ο ορισμός της αδυναμίας ελέγχου του νου γίνεται από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από εσωτερισμό και συχνά αυτοί έχουν λάβει τον τίτλο του εσωτεριστή, γιατί πολύ απλά ασκήθηκαν σε τεχνικές αναπνοής, οι οποίες αποτελούν έναν αποπροσανατολισμό της σκέψης που οδηγεί τελικά στην επικέντρωση στον στόχο, δηλαδή στην αυτοσυγκέντρωση και στην αύξηση των ικανοτήτων προς την επίτευξη της νίκης στον δοθέντα αγώνα. Είναι θεμιτό οι τεχνικές αυτές να οδηγήσουν στον έλεγχο του νου, αλλά Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ επιτυγχάνεται όταν ελέγχεται αρχικά η εμφάνιση της σκέψης και αργότερα οι αγώνες οδηγούν στον έλεγχο του πνεύματος των σκέψεων που εξέρχονται. Εδώ η Ορθοδοξία ορίζει την επίκληση του Αγίου Πνεύματος το οποίο καλείται να κατασκηνώσει ΜΟΝΙΜΑ δια της προσευχής για να εξέρχονται σκέψεις με πνεύμα ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, γεγονός που θα ορίσει πράξεις αρετής τελικά. Το πνεύμα το άγιο θα κατασκηνώσει όταν επιτευχθεί απόλυτα η ταπεινότητα και η απαρχή της εισόδου ορίζεται από την νίκη στο στάδιο της μνησικακίας.
Ο Αριστοτέλης όριζε την φρόνηση ως αρετή η οποία χρειάζεται την αοργησία για να επιτευχθεί και πραγματικά είχε ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ. Όριζε δε την Πραότητα ως αρετή που πηγάζει επίσης από την αοργησία και εδώ υπερέβαλλε λίγο γιατί ουσιαστικά η πραότητα και η αοργησία είναι δύο έννοιες ταυτόσημες.
Ο Αριστοτέλης επίσης και όλοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι την νίκη προς την μνησικακία την όριζαν με τον θυμό ενάντια στις κακές πράξεις και με την καλλιέργεια εκείνων των στοιχείων που θα ορίσουν την εμφάνιση των καλών. Για να συμβεί αυτό πρέπει να μην υπάρχει εκδικητικότητα και να υπάρχει αγάπη προς τους οικείους μας και όπως δίδαξε ο Αριστοτέλης ΤΕΛΕΙΑ βεβαίως. Το μόνο στο οποίο ελέγχεται ως προς την διδασκαλία του είναι η καλλιέργεια του μίσους προς τις κακές πράξεις καθώς αυτό είναι υπερβολή και οδηγεί σε δύσκολα μονοπάτια. Ωστόσο τα υπόλοιπα που δίδαξε τον διορθώνουν και αφού ορίζουν εκείνες τις συνθήκες οι οποίες σβήνουν ΠΑΝΤΕΛΩΣ το μίσος από την καρδιά του ανθρώπου.
Η θεοσέβεια ως κατάσταση και γιατί θεωρούνταν από τα κορυφαία στοιχεία τα οποία οδηγούν τον άνθρωπο στον δρόμο της αρετής.
Στην αρχαία Ελλάδα λοιπόν βλέπουμε να διδάσκεται η θεοσέβεια και όπως είναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΟΣ ο Αριστοτέλης στα σχετικά. Η θεοσέβεια θεωρήθηκε ως αυτονόητη εκείνη την εποχή γιατί πολύ απλά από τα πρώτα του χρόνια το παιδί διδάσκονταν την υπακοή στους γονείς και στους ανωτέρους του. Η υπακοή στους Θεούς και επειδή ήταν πολυθεϊστές ήταν φυσικά να θεωρείται από τις κορυφαίες αρετές που πηγάζουν από την φρόνηση. Θα έλεγε κανείς ότι υπερβάλλει ο Αριστοτέλης ορίζοντας ως αρετές την φρόνηση και την σωφροσύνη αλλά τα πράγματα δεν έχουν έτσι, γιατί ο άνθρωπος ο οποίος έφερε την αρετή της σωφροσύνης έπρεπε αρχικά να διδαχθεί την φρόνηση στην οποία διδάσκονταν η υπακοή. Η σωφροσύνη είναι η αρετή που για να αποκτηθεί χρειάζεται τόσο την φρόνηση όσο και την μάθηση ως εργαλείο και αφού η φρόνηση είναι ουσιαστικά η σύνεση και η ικανότητα κρίσεως ενώ η σωφροσύνη είναι η γνώση η οποία θα προκύψει μέσα από την διαρκή μάθηση η οποία θα οδηγήσει στον ορισμό των συνετών επιλογών.
Έχουμε λοιπόν δύο αρετές οι οποίες χρησιμοποιούν την σύνεση και ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΥΠΕΡΒΟΛΗ για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ο διαχωρισμός των δύο αρετών οφείλεται στον διαχωρισμό της ψυχής κατά τον Πλάτωνα καθώς η φρόνηση είναι η αρετή του θυμικού ενώ η σωφροσύνη του επιθυμητικού, και δεύτερον γιατί ο ορισμός της κρίσης που θα οριστεί με σύνεση είναι πολύ εύκολος, ενώ η ενέργειες εκείνες που θα ορίσουν τις συνετές πράξεις είναι δύσκολο να επιτευχθούν. Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει αυτή η φαινομενική υπερβολή, καθώς για να εμφανιστεί η σωφροσύνη χρειάζεται πληθώρα πνευματικών αγώνων που έχουν να κάνουν ακόμη και με την δύναμη της συνήθειας. Συχνά κακές διδασκαλίες ή κακές επιλογές από τα παιδικά μας χρόνια χρειάζονται την φρόνηση για να οριστεί εκείνη η κρίση που θα τις ορίσει μη επιθυμητές ενώ η σωφροσύνη θα ορίσει την μη εκδήλωση των επιθυμιών αυτών.
Η ανδρεία ως αρετή και η σημασία αυτής στην ολοκλήρωση της ψυχής.
Η ανδρεία αποτελούσε πρωταρχικό στοιχείο διδασκαλίας στην αρχαιότητα και η διδασκαλία αυτής άρχιζε από τα πολύ μικρά χρόνια να καλλιεργείται στους νέους.
Από τα παιδικά τους χρόνια λοιπόν οι αρχαίοι Έλληνες διδάσκονταν την ανδρεία γιατί θεωρούνταν στοιχείο το οποίο θα όριζε τελικά την καλή πολιτεία και όπως πολύ παραστατικά μας αναφέρει ο Αριστοτέλης.
Στα παιδικά χρόνια λοιπόν το παιδί διδάσκονταν στην αντοχή στον σωματικό πόνο. Ασκούνταν στην γυμναστική μέσα από τις διάφορες αθλοπαιδίες των οποίων η άσκηση θα τους οδηγούσε στην ύψιστη ΤΙΜΗ για τον αρχαίο Έλληνα που ήταν η συμμετοχή και μόνο στους Ολυμπιακούς αγώνες. Το πιο γνωστό άθλημα εκείνης της αποχής είναι μία μορφή πάλης το Παγκράτιο, η οποία ήταν μάλιστα μια μορφή πολεμικής τέχνης η οποία ήταν πολύ χρήσιμη για τους πολέμους και αφού τότε ήταν συνεχής οι μάχες σώμα με σώμα στις εχθροπραξίες που θα ελάμβαναν χώρα.
Πριν προχωρήσω στην ανάλυση της αρετής της ανδρείας θα ήθελα να αναφέρω ότι εάν κάποιος είχε χαρακτηριστεί βάρβαρος σε μία φιλοσοφική συζήτηση τότε δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες και όπως απαγορεύτηκε στον Αλέξανδρο η συμμετοχή όταν ήταν 15 ετών και όπως είναι γνωστό καθώς έχω αναφερθεί και άλλη φορά σε αυτό το γεγονός.
Η άσκηση λοιπόν στον πόνο γίνονταν μέσα από τις σωματικές ασκήσεις ειδικά του Παγκρατίου και όπου το παιδί μάθαινε να μην φωνάζει και να μην βγάζει ούτε μία άχνα στον πόνο και αφού αυτό θεωρούνταν μεγάλη ντροπή. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία με το 13χρονο παιδί της Σπάρτης το οποίο έπιασε μια αλεπού και την έκρυψε στον κόρφο του. Το παιδί αυτό πέθανε από αιμορραγία χωρίς να ακουστεί ούτε ένα βογκητό κατά πως είχε εκπαιδευτεί.
Με τον τρόπο αντοχής στον πόνο αλλά και με την αφοβία στον θάνατο διδάσκονταν άπαντες οι νέοι στην αρχαία Ελλάδα την ανδρεία καθώς κάθε ίχνος φόβου θεωρούνται δειλία. Έτσι ΠΟΤΕ δεν δυσανασχετούσαν ότι και αν τους συνέβαινε από ντροπή να μην χαρακτηριστούν άνανδροι και όπως εξηγεί πολύ παραστατικά ο Σωκράτης την σχετική ντροπή της ανανδρίας στον Κρίτωνα.
Στην Ορθοδοξία όλοι οι πιστοί διδάσκονται ότι πρέπει να αντέχουν αγόγγυστα κάθε δοκιμασία που μας δίνει ο Θεός (εδώ έχω μία ένσταση και θα αναφερθώ παρακάτω) με στόχο να σκληραγωγηθεί η ψυχή σε κείνο το στάδιο που θα αναπτυχθεί η υπομονή στο ύψιστό της σημείο και τελικά με την δύναμη που θα αποκτήσει ο άνθρωπος θα φτάσει πλησιέστερα στην ολοκλήρωση της ψυχής μαθαίνοντας πρώτα να συγχωρεί τον Θεό για όσα του συμβαίνουν και μετά να αντέχει σε αυτά ζητώντας δύναμη από τον ύψιστο για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες.
Η ένστασή μου έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Θεός ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ άμεσα αλλά έμμεσα. Αυτές είναι τυχαίες καταστάσεις που προκύπτουν από την πτώση του ανθρώπου και ο άνθρωπος απλά ΠΡΕΠΕΙ να συγχωρέσει τον ύψιστο για την θνητότητα, για να βρει εκείνη την εσώτερη δύναμη η οποία θα εμφανιστεί με την εξάλειψη του εγωισμού η οποία θα τον οδηγήσει στην ταπείνωση και στην αναζήτηση της συγχώρεσης από τον Θεό για τα λάθη στα οποία θα υποπέσει αδικώντας τους συνανθρώπους του καθώς ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι αναμάρτητος.
Με όμοιο τρόπο λοιπόν διδάσκονται σε όλες τις ανατολικές σχολές οι ασκούμενοι και με την αντοχή στον πόνο διδάσκονται την σκληραγώγηση της ψυχής και την ανδρεία ως χαρακτηριστικό εκείνο που θα τους ορίσει ικανούς να μάχονται μέχρις εσχάτων. Επίσης η προσευχή διδάσκεται από ορισμένους Μοναχούς τύπου Σαολίν ή Δαλάι Λάμα ή όπως και αν ονομάζονται οι δάσκαλοι ανατολικών διδασκαλιών και πολεμικών τεχνών.
Η ψυχολογική σκλήρυνση.
Πως επιτυγχάνεται και ποια η σημασία της στην απόδοση της αγάπης.
Οι ασκήσεις των νεαρών στην αρχαία Ελλάδα και στις ανατολικές διδασκαλίες ορίζουν μια εσώτερη δύναμη που επιτυγχάνεται με ψυχική σκλήρυνση. Με δεδομένο ότι ο Κύριος ζητούσε να ορίσουμε την καρδιά μας σαν αυτή ενός μικρού παιδιού είναι δύσκολο να κατανοήσει ο καθένας πως γίνεται η Ορθοδοξία να καλλιεργεί την σκλήρυνση και την ευαισθησία ψυχής ταυτόχρονα. Πριν προχωρήσω σε λεπτομέρειες σχετικά με την ψυχική σκλήρυνση και πως επιτυγχάνεται θα εξηγήσω πως γίνεται να συνυπάρχουν οι δύο αυτές φαινομενικά αντίθετες καταστάσεις, αλλά που στην ουσία η μία ορίζει την άλλη με χαρακτηριστικό την απουσία σκληροκαρδίας. Αν καλλιεργεί η σκληροκαρδία δεν υπάρχουν εσώτερες ευαισθησίες και αυτό το αντίθετο είναι αδιανόητο να οριστεί σε συνύπαρξη ενώ στην προηγούμενη περίπτωση δεν ισχύει αυτό ΣΕ ΚΑΜΙΑ περίπτωση.
Η εσώτερη ευαισθησία ορίζει καταστάσεις ψυχικού πόνου και αφού δεν υπάρχει αποστροφή προς αυτόν. Με την σωματική σκληραγώγηση επιτυγχάνεται και η ψυχική σκληραγώγηση συχνά με πόνους και μάλιστα οδυνηρούς και όπως εξήγησα ήδη στο κεφάλαιο που αφορά την ανδρεία.
Για να γίνω πιο κατανοητός λοιπόν θα θυμίσω σε όσους πέρασαν καταστάσεις ψυχικού πόνου που αφορά τον θάνατο ενός αγαπημένου. Ο πόνος είναι ιδιαίτερα έντονος στην αρχή μέχρι αβάσταχτος, ενώ με την πάροδο του χρόνου αρχίζει και γίνεται υποφερτός και σταδιακά φθίνει όλο και πιο πολύ. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που έχουν βιώσει καταστάσεις πόνου μπορούν να προσέξουν πόσο πιο εύκολα ξεπερνούν τις δύσκολες καταστάσεις και πόσο πιο ανώδυνα τις αποδέχονται. Ο ψυχικός πόνος λοιπόν είναι ένα φρούτο, το οποίο ωριμάζει και σταδιακά σαπίζει μέσα μας, εκτός αν φροντίζουμε εμείς να καλλιεργούμε τον πόνο ξύνοντας τις πληγές οπότε η θεραπεία αργεί και μερικές φορές δεν έρχεται ποτέ.
Οι ευαισθησίες της ψυχής λοιπόν ορίζουν τον ψυχικό πόνο και αν δεν υπάρχει αποστροφή προς αυτόν και καλλιέργεια της σκλήρυνσης οδηγεί σε εσώτερη δύναμη που με τα χρόνια ολοένα αυξάνει και περισσότερο. Στην περίπτωση της επιλογής σκληροκαρδίας ορίζει μία κατάσταση στην οποία υπάρχει αποστροφή προς τον πόνο με οδυνηρές συνέπειες συχνά και αφού ο άνθρωπος δεν ασκείται ποτέ στην εσώτερη σκλήρυνση θέλοντας να βρίσκεται συνεχώς μέσα σε μια ασπίδα στην οποία θα διαμένει αλώβητος. Αυτό όμως δεν είναι δυνατό να συμβεί και συχνά στα γεράματά τους αυτοί οι άνθρωποι συναισθάνονται την ταπεινότητά τους εμπρός στον θάνατο και βιώνουν οδυνηρές καταστάσεις που συνήθως είναι φοβίες με διάφορα επακόλουθα ψυχικών ασθενειών.
Ο Θεός λοιπόν θέλοντας η ψυχή να ολοκληρωθεί όρισε παραμέτρους οι οποίες θα ορίσουν τελικά μεγάλες ψυχικές δυνάμεις που δεν ορίζονται από τεχνικές αυτοσυγκέντρωσης αλλά από εσώτερες σκληρύνσεις τις οποίες βεβαιότατα καλλιεργούν στις ανατολικές διδασκαλίες και όπως περιγράφηκε στην πραγματεία μου που αφορά την αυτοσυγκέντρωση και την αυτοκυριαρχία στην Αρχαία Ελλάδα και στις ανατολικές διδασκαλίες σε σχέση με την ΑΠΛΟΤΗΤΑ η οποία διδάσκεται από την Ορθοδοξία.
Οι παράμετροι αυτές λοιπόν ορίζουν την ψυχική ευαισθησία από την οποία απορρέει ΠΑΝΤΑ ΚΑΘΑΡΙΑ ΑΓΑΠΗ, όταν αυτή έχει υπερνικήσει τα στάδια εκείνα της Κλίμακας στα οποία αναφέρθηκε ο Αριστοτέλης που είναι η αοργησία και η μνησικακία.
H ψυχολογική σκλήρυνση στην παιδική ηλικία και οι υπερβολές τις σημερινής εποχής.
Σήμερα οι γονείς δημιουργούν μία υπερπροστατευτική γυάλα για το παιδί με οδυνηρές συνέπειες για αυτό, καθώς δεν σκληραγωγείτε όσο πρέπει. Η νομοθεσία που ΚΑΛΩΣ απαγορεύει την παιδική κακοποίηση γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από γονείς αντίδικους σε διαλυμένες οικογένειες και στερείται το παιδί της αγάπης του ενός γονέα. Άλλες φορές από φόβο οι γονείς δεν εισάγουν τα παιδιά σε επαγγελματικές δραστηριότητες λόγω της υπερβολής της νομοθεσίας και πάλι ή του υπερπροστατευτισμού, με αποτέλεσμα να καλλιεργείται στα παιδιά μία οκνηρία και να μην μαθαίνουν την εργατικότητα και την τέχνη του πατέρα τους, εάν αυτός επαγγέλλεται μία από αυτές για να έχουν ένα επαγγελματικό πάτημα στην ζωή τους, εάν αποτύχουν στις σπουδές τους ή αν δεν πετύχουν την επαγγελματική καταξίωση στον κλάδο που διάλεξαν, ο οποίος μπορεί να μαστίζεται από την ανεργία.
Θεωρώ λοιπόν ότι το παιδί πέρα από την εργατικότητα στην μάθηση στην οποία ΠΡΕΠΕΙ να ωθείται, πρέπει επίσης να βρίσκεται χρόνος για να ασκηθεί είτε διαμέσω των αθλημάτων και όπου πρέπει να μάθει να εντείνει τους αγώνες του ακόμη και πέρα από το σημείο αντοχής του. Πρέπει επίσης αν υπάρχει η δυνατότητα να πλησιάζει στην εργασία για ελάχιστες ώρες και όπου δεν θα προχωρήσει σε εργασίες δύσκολες, αλλά με επιλογή των απλών δραστηριοτήτων θα ασκηθεί σωματικά και θα μάθει τον δρόμο της αμοιβής δια μέσω της εργασίας, γεγονός που θα το ορίσει να γνωρίζει τι θα επακολουθήσει στην υπόλοιπη ζωή του από πολύ μικρό.
Η γυμναστική επιτυγχάνει την σωματική και την ψυχική σκλήρυνση και όπως προανέφερα όταν το παιδί συνεχίζει την άσκηση ακόμη και όταν κονεύει να γονατίσει από την υπερπροσπάθεια. Φυσικά πρέπει να αποφεύγονται οι υπερβολές, αλλά η λίγη ακόμη προσπάθεια, ακόμη και όταν ο ασκούμενος φτάνει στην κατάρρευση ορίζει την εσώτερη δύναμη εκείνη την οποία αποκτούσαν τα παιδιά στην αρχαία εποχή, αλλά το ίδιο πράττουν και στις ανατολικές διδασκαλίες και όπου η σωματική άσκηση ορίζεται από την μάθηση των πολεμικών τεχνών.
Όταν ο ασκούμενος έχει εκπαιδευτεί στην ανδρεία μαθαίνει να αντιμετωπίζει τις μάχες με αγωνιστικότητα και αν έχει ασκηθεί στην σωματική και ψυχική σκλήρυνση τότε οι αγώνες γίνονται κάτω από προϋποθέσεις οι οποίες ορίζουν και την τελική νίκη. Αν δεν έρθει η νίκη τότε ο ασκούμενος πρέπει να έχει μάθει από την εξάσκησή του ακόμη ότι δεν γίνεται να κερδίζει πάντα και έτσι με οδηγό την ήττα θα μάθει να γίνεται ολοένα πιο ανταγωνιστικός εντείνοντας την άσκηση που θα του αποφέρει κάποια στιγμή της ποθούμενες νίκες.
Σε αυτό το σημείο λοιπόν είναι που στις ανατολικές διδασκαλίες οι περισσότεροι διδάσκαλοι αποτυγχάνουν, καθώς δεν είναι σε θέση να διδάξουν στον ασκούμενο να σβήσει την αλαζονεία από την ψυχή του καθώς τον έχουν μάθει να κερδίζει ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ. Οι άξιοι διδάσκαλοι ΠΑΝΤΑ διδάσκουν την ταπεινότητα από τα αρχικά στάδια διδασκαλίας και έτσι προετοιμάζουν το έδαφος για να υπερνικηθεί η εμφανισθείσα αλαζονεία. Οι ασκούμενοι στις ανατολικές διδασκαλίες διδάσκονται την αυτοσυγκέντρωση και την υπομονή η οποία τεχνική ηρεμίας μαζί με την υπομονή τους οδηγεί τελικά στην επικέντρωση του στόχου προς την νίκη.
Η αλαζονεία στις ανατολικές διδασκαλίες αλλά και στην Ορθόδοξη εκκλησία ορίζεται με την απομάκρυνση από τον διδάσκαλο ή Πνευματικό πατέρα πολύ νωρίς και πριν αυτός τους δώσει την άδεια. Έτσι εξέρχονται ΑΤΕΛΗΣ πνευματικά άνθρωποι και διδάσκουν με αποτέλεσμα πολύ λίγοι πλέον να είναι σε θέση να φτάσουν στην ολοκλήρωση της ψυχής τόσο στις ανατολικές διδασκαλίες όσο και στην ορθοδοξία. Εξαίρεση αποτελούν οι Μοναχοί του Αγίου όρους οι οποίοι δεν εξέρχονται από αυτό έχοντας θέληση παραμονής η οποία είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δική τους και έτσι συνεχίζουν να διδάσκονται μέχρι τα βαθιά τους γεράματα καθώς αναζητούν ΠΑΝΤΑ Πνευματικό Γέροντα μεγαλύτερο από αυτούς σε ηλικία. Εδώ θέλω να τονίσω ότι είναι ΠΑΝΑΘΛΙΟ το φαινόμενο όσων κατηγορούν τους ηγουμένους ότι κρατούν με το ζόρι τους νεοεισερχόμενους ασκούμενους καθώς και όπως έχω προαναφερθεί από τα πρώτα στάδια προσπαθούν να τους εκδιώξουν με έμμεσο τρόπο για να δείξουν την ΑΠΟΛΥΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥΣ στον Μοναχισμό ο οποίος είναι μία πολύ δύσκολη πορεία και όχι δειλία ζωής όπως παρουσιάζεται από ορισμένους. Η μοναξιά δεν είναι εύκολη ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ και όσοι κατηγορούν τους μοναχούς δεν ξέρουν πόσο δύσκολη και επώδυνη είναι η πορεία ζωής που έχουν επιλέξει, συχνά γιατί έχουν αποστροφή προς την κακία του κόσμου την οποία βλέπουν αρχικά στις μικροκοινωνίες από τις οποίες προέρχονται.
Στην αρχαία Ελλάδα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Εκεί η αλαζονεία συγκαταλέγονταν στις κακίες και ΚΑΝΕΙΣ δεν ήθελε να την φέρει, καθώς θα εξήγαγε συμπεριφορές βαρβαρότητας και δεν θα γίνονταν αποδεκτός στους φιλοσοφικούς κύκλους από τους οποίους θα αποβάλλονταν. Αυτό θα είχε ως συνέπεια να απέχει από τα φιλοσοφικά συμπόσια και αυτό ΚΑΝΕΙΣ δεν το ήθελε καθώς τα συμπόσια αυτά ήταν μεγάλες κοινωνικότητες για την εποχή εκείνη και όλοι ασκούσαν το πνεύμα δια του στοχασμού και απολαμβάνοντας την ηδονή του πνεύματος, έφταναν σε μεγάλη ψυχική ευδαιμονία. Η αλαζονεία εμφανίζονταν πολύ σπάνια στους αρχαίους Έλληνες γιατί πολύ απλά είχαν διδαχθεί ΤΕΛΕΙΑ την υπακοή στους νόμους και στους ανωτέρους , που είναι μία μορφή διδασκαλίας της ταπεινοφροσύνης, όπως διδάσκει και η Ορθοδοξία επίσης.
Στην Ορθοδοξία η αλαζονεία αποτελεί πρωταρχικό στοιχείο το οποίο πρέπει να εξαλειφθεί. Η υπακοή στον Λόγο του Θεού, και η διδασκαλία της ταπεινοφροσύνης ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ορίζει την εξάλειψη της αλαζονείας καθώς ο ασκούμενος δια μέσω της Κλίμακας μαθαίνει να αντιμετωπίζει με αγάπη τόσο την νίκη όσο και την ήττα στην ζωή. Δέχεται τις δοκιμασίες ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ καθώς γνωρίζει ότι τις επιτρέπει ο Θεός για να οριστεί η ψυχική σκλήρυνση του ανθρώπου και προσεύχεται μόνο για να βρει δυνάμεις να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής, γεγονός που επιτυγχάνεται τελικά, καθώς με όπλο την υπομονή στην οποία φρόντισε να ασκηθεί απλά περιμένοντας καλύτερες μέρες και έχοντας την ελπίδα στην καρδιά του, φτάνει τελικά στην εσώτερη ηρεμία η οποία ορίζεται από ΤΕΡΑΣΤΙΑ ψυχική ΔΥΝΑΜΗ, καθώς έχει αντέξει ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Η αντιμετώπιση του πόνου με διαμαρτυρίες και γκρίνιες έχει ως αποτέλεσμα να εξαφανίζεται η υπομονή και ο πόνος γίνεται οδυνηρός. Αν ο άνθρωπος δέχεται αδιαμαρτύρητα όσα του συμβαίνουν επιτυγχάνει να επικεντρώσει την σκέψη του στην προσπάθεια να βρει δρόμους να επιλύσει κάθε του πρόβλημα και έτσι δεν εμφανίζεται το άγχος και η πίεση καθώς η υπομονή έχει διδαχθεί από πολύ νωρίς και αποτελεί το όπλο το οποίο τελικά θα αποφέρει τις νίκες στις δυσκολίες.
Με ποιο τρόπο δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες την ταπεινοφροσύνη η οποία οδηγεί στην ταπεινότητα.
Η Αρχαίοι Έλληνες όπως και οι ανατολικές διδασκαλίες αλλά και η Ορθοδοξία όρισαν ως διδασκαλία της ταπεινοφροσύνης με την ΜΟΝΑΔΙΚΗ μέθοδο που υπάρχει. Αυτή είναι η υπακοή για την οποία ο Αριστοτέλης λέει ότι πρέπει να υπακούμε στους ανωτέρους μας ακόμη και αν διαφωνούμε, αλλά ακόμη και αν λανθάνουν αυτοί.
Στην σημερινή πανάθλια κοινωνία που ζούμε ο άνθρωπος έχει αρχίσει να αμφισβητεί τον Δημιουργό του, φροντίζοντας να είναι ανυπάκουος προς πάντες τους διδάσκοντες και στους νόμους, με μία αυθάδεια η οποία στην αρχαία Ελλάδα θεωρούνταν πρόδρομος της βαρβαρότητας. Στην νέα Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο βλέπουμε να οδηγεί στην τρομοκρατία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τρομοκρατικές οργανώσεις ορίζουν ταύτιση με τις μηδενιστικές φιλοσοφίες και αφού μόνο σε αυτές υπάρχει ευστάθεια θεωριών ανυπαρξίας Θεού, αλλά με την αυθαίρετη παραδοχή ότι η ζωή προήλθε εκ του μηδενός όπως εκφράζουν πολλοί επιστήμονες αστρολόγοι τις υποθέσεις αυτές, ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ τους γενετιστές που λένε ΑΛΛΑ και φυσικά ότι είναι στατιστικά αδύνατο να οριστεί γενετική αλυσίδα DNA από χημικά στοιχεία και όπως είναι η σύνθεση του DNA των ζωντανών οργανισμών που να φέρει ζωή. Ήδη απέτυχαν ΠΟΛΛΑ πειράματα παρασκευής αλυσίδας DNA με αδρανή υλικά από τα οποία δημιουργήθηκαν οι χημικές ενώσεις που αποτελούν την γενετική αλυσίδα, αλλά ζωή σε αυτή ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ και ούτε θα υπάρξει ΠΟΤΕ και αυτό γιατί οι σχετικές συζεύξεις των αρσενικών και θηλυκών και όπου αυτές υπάρχουν για να δράσουν υπόκεινται σε ΔΡΑΣΗ ΑΣΩΜΑΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ η οποία πηγάζει από τον Λόγο του θεού ο οποίος είναι ΑΣΥΠΗΠΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ και αφού μπορεί και δημιουργεί ζωή σε ΥΠΑΡΚΤΗ ύλη αλλά ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΚΕΝΟ. Ακόμη και ο Θεός ΟΥΔΕΠΟΤΕ δημιούργησε εκ του μηδενός, αλλά ΠΑΝΤΑ είχε ως αφετηρία των δημιουργιών Του τα υλικά του σύμπαντος πολλά από τα οποία ακόμη δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι και ούτε θα είναι σε θέση ποτέ να μάθουν, καθώς δεν είναι δυνατόν ΠΟΤΕ να φτάσουν σε πλήρη γνώση και αφού το χάος κυριαρχεί στο σύμπαν και ΚΑΝΕΙΣ δεν ξέρει τι γίνεται μερικά έτη φωτός μακριά. Η ζωή του ανθρώπου είναι μερικά έτη μόνο εμπρός στα εκατομμύρια έτη που χρειάζεται να ταξιδέψει κάποιος με την ταχύτητα του φωτός για να φτάσει στις άκρες του σύμπαντος.
Ο Θεός λοιπόν είναι Ο ΜΟΝΟΣ ο οποίος δημιούργησε ζωή και η ζωή προήλθε αρχικά από το ΑΘΑΝΑΤΟ υλικό το οποίο φέρει μαζί Του που είναι το γνωστό υλικό που ονομάζεται «νέφες» στην αρχαία Αραμαϊκή. Οι θνητές μορφές ζωής δημιουργήθηκαν και πάλι από τον ΕΝΑ ΘΕΟ με δράση των ΑΣΥΛΗΠΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ που φέρει και τέτοια δύναμη ΔΕΝ ΦΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ από τα δημιουργήματά Του. Ο άνθρωπος ΜΟΝΟ μπορεί να δημιουργεί ζωή μέσα από την σύζευξη ανδρός και γυναικός και η νέα ζωή είναι ο καρπός της αγάπης τους εμπρός στον οποίο πρέπει ΤΑΠΕΙΝΑ και με ευσέβεια να φροντίζουν το παιδί τους να εντρυφήσει στην αγάπη καλλιεργώντας σε αυτό την υπακοή από πολύ μικρό και μάλιστα ΧΩΡΙΣ ΚΑΥΓΑΔΕΣ, αλλά με παρακλήσεις και μικρά παιχνίδια και την ταπεινοφροσύνη βεβαίως η οποία θα τον ορίσει αναζητητή του καλού και της αληθινής αγάπης, καθώς και την γνώση ότι η αγάπη φέρει πόνο στον οποίο πόνο δεν πρέπει να δειλιάσει, αλλά να τον αντιμετωπίσει με υπομονή γνωρίζοντας ότι ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ η επίδραση αυτού και θα έρθει η ώρα της εσώτερης εκείνης ΔΥΝΑΜΗΣ, η οποία αν έχει ως αφετηρία την συγχώρεση, τότε δεν θα υπάρχουν ανοιχτές πληγές οι οποίες θα αποφέρουν συνεχή πόνο.
Επίλογος
Ελπίζω λοιπόν με την σύγκριση στην πραγματεία αυτή να οδηγήσω την σκέψη σας στην σημασία επίτευξης της αρετής στην σύγχρονη κοινωνία. Αυτή δεν είναι άλλη από την ολοκλήρωση της ψυχής ο οποίος αγώνας είναι διαχρονικός και δεν γνωρίζει θρησκείες ή άλλα πιστεύω. Ακόμη και αν κάποιος συγκαταλέγεται στους μηδενιστές φιλόσοφους ή στους άθεους καλό θα είναι να μην επιτρέψει στους επιτήδειους να τον χειραγωγήσουν και να τον οδηγήσουν στον δρόμο της βίας. Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την βία ως έσχατη λύση και φυσικά ήταν στοιχείο βαρβαρότητας και αγωνίζονταν ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΖΩΗ πνευματικά με στόχο να μην επιτρέψουν τον εκνευρισμό ο οποίος θα τους οδηγήσει στην εκδήλωση βαρβαρότητας και σε κάθε μορφή βίας. Έτσι αναζητούσαν τις καλές ηδονές, μέσα από δρόμους οι οποίοι οδηγούσαν στην ευτυχία η οποία φυσικά δεν γίνεται να επιτευχθεί δίχως την καλλιέργεια της αγάπης στην καρδιά του κάθε ανθρώπου. Έτσι βλέπουμε τον Σωκράτη να αναλύει ΤΕΛΕΙΑ την έννοια αγάπη δείχνοντας έτσι στους κατηγόρους του ότι ξέφυγαν από την πορεία αρετής κατηγορώντας κάποιον ΕΝΤΕΛΩΣ αθώο. Αυτό βέβαια δεν στάθηκε ικανό να τους πείσει και τελικά καταδικάστηκε δεχόμενος ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ η οποία πήγαζε από τον σεβασμό του προς τους ανωτέρους και τους νόμους, την ΑΔΙΚΗ τιμωρία που τον όριζε να γίνει αυτόχειρας καθώς ακόμη και εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολο στον καθένα να δολοφονήσει εν ψυχρώ κάποιον. Έτσι είχαν θεσπίσει τον θεσμό της αυτοκτονίας του ενόχου με την πόση του δηλητηρίου με το όνομα κώνειο το οποίο δέχθηκε τελικά να λάβει τελικά ο Σωκράτης.
